Πόσο καιρό είχε να περάσει τόσο καλά.
Για μία στιγμή ξεχάστηκε,το ρεύμα την τράβηξε βαθύτερα, έκανε να βρει τα βήματα της μα δεν μπορούσε.
Ένιωσε τα πόδια της να μην αγγίζουν πλέον το βυθό.
Δεν ήξερε να κολυμπά, άρχισε να κουνά τα χέρια της άτσαλα στο νερό.
Είχε πανικοβληθεί.
Το πρώτο βύθισμα ήρθε και νερό μπήκε στο στόμα της.
Έκανε να πάρει μιαν ανάσα μα ήπιε κι άλλο νερό.

"Βοήθεια.....", πρόλαβε ξέπνοα να φωνάξει.
Μα ποιός θα την άκουγε στην ερημιά.
Άλλο ένα βύθισμα,κι άλλο νερό στα σωθικά της.
Λίγο πριν χάσει τις αισθήσεις της ένιωσε κάτι να την τραβά απ' το χέρι και να τη βγάζει στην επιφάνεια .
Την επόμενη στιγμή το κεφάλι της ήταν ακουμπισμένο στο στήθος του που 'ταν σκληρό σαν πέτρα.
Την είχε σηκώσει στην αγκαλιά του και την έβγαζε έξω απ' το νερό.
Τράβηξε το πουκάμισο του που το είχε βγάλει,πριν μπει στο νερό και την ξάπλωσε πάνω.
Σταγόνες απ' τα μαλλιά του έπεφταν στο πρόσωπο της.
Τα γκρίζα μάτια του, σαν συννεφιασμένος ουρανός.

"Εισαι καλά,μίλα μου, κοπελιά ".

Είχε χάσει τη λαλιά της,δεν είχε αντικρύσει πιο όμορφο άντρα στη ζωή της.
Και μετά συνηδητοποίησε ότι ήταν γυμνή, μόνο με τα εσώρουχα της που βρεγμένα καθώς ήταν είχαν κολλήσει στο κορμί της και είχαν  γίνει διάφανα.
Στιγμιαία κάλυψε με τα χέρια της τα στήθη της και έσμιξε τα πόδια της.
Εκείνος γέλασε στο θέαμα του κοκκινισμένου από ντροπή προσώπου της.

"Θα 'πρεπε να το σκεφτείς αυτό πριν γυμνωθείς κοπελιά. Δεν είσαι μόνη σου εδώ.Θα...θα μπορούσε να 'ναι κάποιος άλλος και....",Αυτό που άφησε να εννοηθεί,σκλήρυνε  το πρόσωπο του,κι έκανε την πλάτη του να ριγήσει.

Η Μάριον θυμήθηκε τα λόγια της Σεσίλια και βλέποντας τα μάτια του να ταξιδεύουν σαν υπνοτισμένα στο κορμί της πετάχτηκε απότομα πάνω, με αποτέλεσμα να κουτουλήσουν τα κεφάλια τους.

Ο Γκάμπριελ βόγκηξε ενώ έπιασε το μέτωπο του και την κοίταξε θυμωμένα.

"Αυτό είναι το ευχαριστώ σου, που σου έσωσα τη ζωή κοπελιά?".

"Μία χαρά ήμουν,μέχρι που ήρθες εσυ?",του απάντησε η Μάριον ενώ έκανε να καλύψει άλλη μία φορά τη γύμνια της.
Α!η μικρή μάγισσα είχε γλώσσα,δηλητήριο.

"Μήπως ξεχνάς κοπελιά ποιόν έχεις απέναντί σου?",είπε ο Γκάμπριελ με συνοφριωμενο ύφος  και κινήθηκε προς το μέρος της.

Η Μάριον εκανε ένα βήμα πίσω για να τον αποφύγει,μα σκόνταψε σε ένα βράχο και παραλίγο να πέσει.
Η καμιζόλα που είχε βάλει μπροστά της για να κρύψει τη γύμνια της,έπεσε στην προσπάθεια της να κρατηθεί από κάπου.
Εκείνος με ένα σάλτο την τράβηξε απ' το χέρι,το κορμί της τώρα ήταν ολόκληρο κολλημένο στο δικό του.
Τα πρόσωπα τους σε απόσταση αναπνοής και οι ανάσες τους να  μπλέκονταν  στον αέρα.
Έκανε να πει κάτι,τα χείλη της μισάνοιξαν κι ήταν το τέλος του αυτό.
Κόλλησε το στόμα του στο δικό της σφίγγοντας τα μάτια από πόνο.
Πονούσε ολόκληρος γιατί μέσα του ήξερε πώς θα 'πρεπε να το  τελειώσει εκεί.

Εκείνη  γούρλωσε τα μάτια,μα μόνο για μία στιγμή.Σαν ζελέ ένιωσε το σώμα της να παραδίνεται στο δικό του,και ευχήθηκε  από μέσα της μην την αφήσει τώρα, γιατί σίγουρα θα έπεφτε κάτω.Τα πόδια της δεν θα την  κρατούσαν όρθια.
Ο Γκάμπριελ ένιωσε την παράδοση της και την έσφιξε ακόμα πιο πολύ πάνω του.Το φιλί του βάθυνε. Άνοιξε με τη γλώσσα του το στόμα της που τυλίχτηκε γύρω απ' τη δικιά της.
Αυτό το κάψιμο που νιώθε κάθε φορά που τον έβλεπε,χαμηλά στην κοιλιά της,τωρα ηταν ακόμα πιο έντονο.
Έφταιγε αυτή η καταραμένη σκληράδα ανάμεσα στα πόδια του που πίεζε την ευαίσθητη περιοχή της.

Μα τι στο καλό έκανε? Σε μία στιγμή μονάχα αθέτησε την υπόσχεση που είχε δώσει στη Σεσίλια.
Μέσα στο στόμα του,με παρακαλετή φωνή είπε, "Άφησε με ,σε παρακαλώ".

Άνοιξε τα μάτια του κι αντίκρυσε τα δικά της.Τα κεχριμπαρένια μάτια της που τον είχαν ξελογιάσει,γυάλιζαν κάτω απ' τον ήλιο σαν πολύτιμες χάντρες.

"Θα σ' αφήσω τώρα",της είπε με μία βραχνάδα στη φωνή του που ίσα που έβγαινε απ'το στόμα του.

Εκείνη κούνησε το κεφάλι.Την ακούμπησε αργά στη γη,σέρνοντας το κορμί της πάνω στο δικό του.

"Ντύσου τώρα, κι άλλη φορά μην έρθεις εδώ κάτω μόνη?Κατάλαβες?"

Έβαλε γρήγορα τα ρούχα της κι έπιασε μία πλεχτή κοτσίδα τα μαλλιά της.
 

"Πάμε ",της είπε ο Γκάμπριελ απλώνοντας  της το χέρι του.

"Μπορώ να περπατήσω ,δεν νομίζω να κινδυνεύω και στη στεριά",του πέταξε εκείνη με θράσος.

Χωρίς καν να της απαντήσει, άρπαξε το χέρι της και άρχισε να προχωρά γρήγορα. Εκείνος περπατούσε κι εκείνη έτρεχε ξοπίσω  του,μα που να προλάβει τις τεράστιες δρασκελιές του.

"Ωχου, τράβα πιο αργά θα με σκοτώσεις έτσι γρήγορα που πας", ο Γκάμπριελ χαλάρωσε το βήμα του και κρυφογέλασε.
Η φωνή της, που τώρα άκουγε στο μεγαλείο της ,ήταν σαν κελάηδισμα στα αυτιά του.

Μόλις έφτασαν σε μία μικρή πύλη,γύρισε και την κοίταξε.

"Καλύτερα να μπεις μόνη σου".

Είχε δίκιο αν τους έβλεπαν μαζί ποιος ξέρει τι θα έλεγαν για εκείνη.
Κούνησε το κεφάλι και έκανε να τραβήξει το χέρι της απ' το δικό του. Εκείνος το σφίξε κάνοντας τη να τον κοιτάξει στα μάτια.

"Ποιο είναι το όνομα σου κοπελιά?"

"Μάριον,άρχοντα μου".

Άνοιξε τη σφιχτή του παλάμη και εκείνη τράβηξε όσο πιο απαλά μπορούσε το χέρι της, χαιδεύοντας το δικό του.
Πριν περάσει την πύλη γύρισε και του ρίξε μία τελευταία ματιά.
Αυτή, ήταν κι η καταστροφή του.