Μπήκα μέσα στο σπίτι και τον βρήκα να κάθεται στα σκαλιά της σκάλας και να με κοιτάει στενοχωρημένος.
Εγω στέκομουν στην πόρτα της εισόδου σε αμηχανία.Πριν τρεις μερες,ο Στέλιος Με είδε να φιλάω τον καλύτερο του φίλο τον Στέφανο στα αποδυτήρια.Το παραδέχομαι φίλησα τον Στέφανο και δεν το μετανιώνω.
Μου αρέσει πολύ ο Στέφανος, περισσότερο κι από τον Στέλιο.Αισθανομαι όμως άσχημα για τον Στέλιο γιατί του αρέσω πολύ κι αυτό που έκανα τον πλήγωσε.
Για όλα ομως φταιω εγώ.Το παραδέχομαι! Το λάθος είναι όλο δικό μου,γιατί δεν έπρεπε να ακούσω την κολλητή μου την Αλίκη που με παρότρυνε να βγω ραντεβού με τον Στέλιο.Ενταξει,ήξερα ότι αρέσω πολύ στον Στέλιο,αλλά δεν έπρεπε να προχωρήσω.
     
Ειμαι όμως κι εγώ ανόητη  καθότι πίστεψα στα λόγια της ρομαντικοτατης Αλίκης που μου έλεγε ότι με τον καιρό θα εκτιμούσα τα έντονα αισθήματα του Στέλιου για εμένα κι ότι θα μου δημιουργούνταν  κι εμενα αισθήματα και θα κατέληγα να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα:Να ζήσω το μεγάλο έρωτα που τόσο ονειρευόμουν και που πολλές φορές της το έφερνα ως θέμα προς συζήτηση.
    
Όλη αυτή η προσπάθεια όμως απεδειχθεί φιάσκο καθότι οσο περνούσε ο καιρός ,τίποτα δεν αισθανομουν μέσα μου να ανθίζει για τον Στέλιο ,ενώ στον αντίποδα ο Στέλιος Με ερωτεύονταν προοδευτικά.Οσο ευτυχισμενος ήταν,άλλο τόσο δυστυχισμενη κι απογοητευμένη ήμουν εγώ,με επιπλέον βάσανο τα αισθήματα που άρχισα να τρεφω για τον Στέφανο και δεν μπορούσα να του τα εκφρασω γιατί ήμουν με τον Στέλιο.Η έλξη μου για τον Στέφανο γινόταν εντονότερη με αποτέλεσμα πριν τρεις μέρες πάνω στην έξαψη της νίκης της ομάδας που παίζουν ο Στέφανος κι ο Στέλιος,να φιλήσω στο στόμα τον Στέφανο.Κι ο Στέλιος Με είδε...Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε....Εγώ να στέκομαι αμήχανη στην πόρτα κι ο Στέλιος στενοχωρημενος στα σκαλιά και τα ρουθουνισματα του να προμηνύουν εκρυθμες καταστάσεις.....

  Ο Στέλιος είχε το κεφάλι του σκυμμένο κι έτριβε ασυναίσθητα τη γροθιά του ενώ εγώ στέκομουν αμίλητη στη πόρτα.Η σιωπή μας αυτή έκανε την ατμόσφαιρα  ακόμα πιο ανυπόφορη.Ο Στέλιος σήκωσε το κεφάλι του ρουθουνιζοντας μια ακόμα φορά.Επειτα κοίταξε λίγο δεξιά του κι ύστερα εμένα.Ξεροκαταπιε.

-"Τί ήταν αυτό που είδα;"ρώτησε φαινομενικά ήρεμος ανοίγοντας τα χέρια του.Εγω ετριψα τα χείλη μου μεταξύ τους μη βρίσκοντας τη δύναμη να μιλήσω.

-"Τί εννοείς με αυτό;"σκεφτόμουν "Την αλήθεια είδες"

  Πήρα μια βαθιά αναπνοή τότε και τον κοίταξα στα μάτια"Φίλησα τον Στέφανο".είπα χωρίς περιστροφές"Το παραδέχομαι τον φίλησα"είπα ήρεμα

-"Να ρωτήσω γιατί;"ρώτησε με τον ίδιο ήρεμο τόνο ο Στέλιος.

Έστρεψα άλλου το κεφάλι προκειμένου να διατηρήσω την ψυχραιμία μου.Εισεπνεα αργά από τη μύτη αλλά λέξη δεν μπορούσε να μου βγει από το στόμα.

-"Λυδία δεν μου απαντάς.."είπε ο Στέλιος

-"Μια απόφαση είναι."σκεφτικα.
Γυρισα και τον κοίταξα κατευθείαν στα μάτια
-"Μου αρέσει ο καλύτερος σου φιλος και για αυτο τον φίλησα".είπα γενναία.

 Σιωπή επικράτησε στο χώρο μετά από αυτή μου την ομολογία και δεν ήταν μια συνηθισμένη σιωπή αλλά μια σιωπή η οποία επέρχεται μετά από τον κρότο ενός πυροβολισμού- γιατί εκείνη την στιγμη ηταν λες και πυροβολησα τον Στέλιο και μάλιστα εν ψυχρώ.Βλεποντας τον Στέλιο να με κοιτάει άναυδος με μάτια υγρά να πεταριζουν και να κοντεύει συναισθηματικά να καταρρεύσει, κατάλαβα πόσο ψυχρή ήμουν απέναντι σε αυτόν και τα αισθήματα του,όπως και πόσο εύκολο ήταν να τα "εκτελέσω" σε απόσταση κάπως λιγότερη από αυτή των τριών μέτρων(ίσα με την απόσταση δηλαδή που χωρίζει τη σκάλα από την πόρτα).
Αισθάνθηκα όμως ανακουφιση-μη πω λύτρωση!-που το ομολόγησα.Πλεον  κοιτούσα τον Στέλιο πράγματικα ήρεμη μέσα στα μάτια του που γυαλιζαν από τον πόνο ενώ εκείνος κρατούσε την αναπνοή του.
Φαινοταν ότι πάσχιζε να κρατηθεί ψύχραιμος.

Δεν πτοήθηκα όμως και συνέχισα:
-"Μου αρεσει πολύ ο Στέφανος,το παραδέχομαι.Δεν σχεδίαζα όμως να τον φιλήσω.Εδρασα παρορμητικα συνεπαρμένη από την έξαψη της νίκης της ομαδας σας."

Ο Στέλιος εξακολουθούσε να με κοιτάει αλλά πλέον είχε το στόμα μισάνοιχτο από το σοκ.Τα ανοιγμένα του χέρια κρέμονταν μουδιασμενη και λίγο έλειπε να πέσουν νεκρά πάνω στα γονατα του.Δεν ήξερε τί να πει με αυτά που άκουγε.
 Κάποια στιγμή έκλεισε το στόμα του και ξεροκαταπιε:
-"Από ποτέ σου αρέσει ο Στέφανος;"κατάφερε να ρωτησει

-"Από τότε που αρχίσαμε να είμαστε μαζί"του αποκριθηκα

-"Είχατε καμία επαφή πίσω από τη πλάτη μου;"

-"Όχι δεν είχαμε.Δεν τα κατάφερα να τον προσεγγισω"

-"Με εμένα πώς έγινε να τα φτιάξεις τότε;"

-"Άκουσα την κολλητή μου την Αλίκη η οποία με παρότρυνε να σε προσεγγίσω καθότι γνώριζε πόσο πολύ με ήθελες.'

-"Γιατί ενεδωσες στο να τα φτιάξουμε;"

-"Υπέκυψα στο ρομαντισμό της κολλητής μου και πίστεψα ότι θα σε ερωτευομουν με τον καιρό καθότι με κατεκλυζες με θετικά συναισθήματα,μα τελικά απεδειχθει ότι προσπαθούσα να κάνω κάτι να συμβεί μαζί σου  που όμως δεν συνέβη.Απο ένα σημείο και μετά ένιωθα να πνίγονμαι στη σχέση αυτή,συν το γεγονός ότι τα αισθήματα μου για τον Στέφανο άνθιζαν.
Αρχιζα να νιώθω έντονη έλξη για αυτόν"
     
  Καθως του μιλούσα ,έβλεπα να συνοφρυονεται και το βλέμμα του να σκοτεινιάζει.Δεν με πτοουσε όμως αυτό.Ηταν καλύτερο να μάθει την αλήθεια ώστε να ξεμπερδευουμε.

-"Ο Στέφανος τι γνώμη είχε για το φιλί;"ρώτησε
-"Ο Στέφανος κατ' αρχάς δεν ηξερε ότι του αρέσω κι εξεπλαγει με το φιλι .Μέχρι τώρα δεν τον έχω δει .Δεν έτυχε να βρεθούμε στο σχολείο."

-"Και ποιά πιστευεις πως θα είναι η αντίδραση του;"με ρώτησε.
Δεν απάντησα .Η απάντηση όμως εννοούσαν από το βλέμμα μου.Μειναμε να μοιραζόμαστε στα μάτια.Παροτι και οι δυο μας με κομμένη την ανάσα ,εγώ είχα όλα τα χαρτιά μου ανοιγμένα και δεν ένιωθα κανένα φόβο.Στεκομουν ψύχραιμη να περιμένω την αντίδραση του σαν δυο φίλοι οι οποίοι ξεμπερδευουμε από ένα δύσκολο θέμα.

  Ο Στέλιος τότε έριξε κάτω το βλέμμα και ρουθουνισε,έπειτα το σήκωσε και με κοίταξε χαμογελώντας μου πίκρα
-"Ξέρεις να πληγώνεις πολύ καλά τον κόσμο".μου είπε.

Σηκώθηκε και κατέβηκε μουδιασμενος τα δύο εκείνα σκαλιά που καθόταν , κοιτώντας με με μάτια υγρά που μέσα τους καθρεφτίζουν ο πόνος.Περπατουσε προς το μέρος μου σαν βαριά τραυματισμένος που έκανε τα τελευταία του βήματα πριν σωριαστεί στο εδαφος κι εκπνεύσει.Σταθηκε ακριβώς στο κέντρο της απόστασης που χωρίζει τη πόρτα από τη σκάλα.Εγω προχωρησα δειλά δύο βήματα κρατώντας την αναπνοή μου μέχρι που στάθηκα μπροστά του.

-"Ξέρω πως αυτό που συνέβη με εμάς δεν έπρεπε ποτέ να συμβεί ,μα συνεβει.Οδο  όμως πιο ειλικρινά μιλήσουμε,τόσο πιο γρήγορα θα ξεκαθαρίστει το τοπίο μεταξύ μαςΜου είσαι συμπαθής μεν,ελκυομαι περισσότερο από το Στέφανο δε.Καλυτερα λοιπον να σταματήσουμε."του είπα.

Εκείνος ξεφυσηξε αργά από τη μύτη,έπειτα με αγκάλιασε απαλά.Ακουμπησα το κεφάλι μου στον ώμο του και τον έπιασα από την πλάτη σαν να τον παρηγορούσε(αν και τον παρηγορούσα στην πραγματικότητα).
Ήμουν τόσο ανακουφισμένη που ελυνα ένα τόσο δύσκολο θέμα με ένα τόσο ήρεμο τρόπο.Τελικα είχε δίκιο η Αλίκη όταν μου ελεγε οτι ο Στέλιος μπορεί να επιλύσει τα πιο δύσκολα θεματα με τον πιο ήρεμο τρόπο καθότι έχει γερό στομάχι κι ατσάλινα νεύρα.
Αρχισα να αισθάνομαι άσχημα για αυτον.
-"Χίλια συγνώμη που σε πονάω"ψιθύρισα

-"Απολογείσαι;Αλήθεια;"μου είπε.

Κούνησα θετικά το κεφάλι μου, ύστερα σήκωσα το βλέμμα μου και τον κοίταξα.
-"οφειλω να όλα όσα έγιναν.Ετσι έχουν όμως τα πράγματα."
Βγήκα από την αγκαλιά του κι ανασταστεναξα.Επειτα έφτιαξα τα πετά του πανωφοριου μου .

-"Σε ευχαριστω πολύ που με άκουσες και μου φέρθηκε τόσο πολιτισμένα.Τα λέμε"είπα και γύρισα να ανοίξω την πόρτα.

Καθως πήγα να βγω όμως,ο Στέλιος Με έπιασε απαλά από το μπράτσο και με τράβηξε απαλά μέσα.Εκλεισε την πόρτα πίσω μου και με κοίταξε με απορία.
-"Τα λέμε;"ρώτησε

  Τον κοίταξα με απορία
-"Ναι...τα λέμε...πρέπει να φύγω."είπα και του έδειξα την πόρτα

-"Είσαι τρελή κορίτσι μου;Εδώ με τσαλαπατησες και μου λες "τα λέμε";"με ρώτησε κι άρχισε να κοκκινίζει
"Μου λες πως καιρό τώρα μόνο εγώ αγαπούσα κι εσύ είχες άλλου το ενδιαφέρον και τώρα βρήκες να εκδηλωθείς με αφορμή ένα φιλί -σε ποιόν-στον καλύτερο μου φιλο;" έλεγε κι ο τόνος της φωνής του ολοένα και υψωνόταν ώσπου στο τέλος ξέσπασε κι άρχισε να φωνάζει:
"Ήσουν τόσο καιρό κρύα κι αδιάφορη με άλλους σκοπούς κατά νου,με πληγώνεις και τώρα φεύγεις λέγοντας μου ένα ήρεμο"τα λέμε;"!

-"Καλά ,μη φωνάζεις σε παρακαλώ.Συγνωμη .Αφου το θες ,δε τα λέμε.Δε θα τα ξαναπούμε.."είπα κλείνοντας το ένα μου αυτι γιατί με ενόχλησε η ένταση.
Πηγα να φύγω μα ο Στέλιος πάλι με κράτησε στη θέση μου.

-"Εξακολουθείς έτσι; Εξακολουθείς να με ταπεινώνεις!"μου φώναξε εξοργισμένος
-"Σε παρακαλώ άσε με να φυγω!
Ο,τι είχαμε να ξεκαθαρίσουμε,το ξεκαθαρίσαμε."του είπα προσπαθώντας να κρατηθώ ήρεμη γιατί άρχισα να ανησυχώ για την αντίδραση του Στέλιου.

-"Όχι δε θα πας πουθενά!"Γύρισε τότε και κλείδωσε τη πόρτα πίσω του

-"Άλλο πάλι και τούτο.."σκεφτικα κι άρχισα να φοβάμαι.
"Στελιο άνοιξε τη πόρτα σε παρακαλώ.Τί πράγματα είναι αυτά τώρα;"του είπα .Τότε εκείνος με ξάφνιασε πιάνοντας με από τα μπράτσα τρανταζοντας με δυνατά

-"Ξυπνά που να σε πάρει!Ξυπνα!Δε βλέπεις τί έκανες;"μου γρυλιζε λυσσασμένα

-"Άσε με !"τον έσπρωξα δυνατά μα δεν με άφηνε.

 Μπλεχτηκαμε σε μια έντονη πάλη  ελξης-απωθησης .Οδό δύναμη έβαζα να τον απωθησω, τοση άλλη δύναμη έβαζε εκείνος να με κρατήσει.Τον χτυπούσα στο στήθος ,στους ώμους ,στο πρόσωπο χωρίς αποτέλεσμα καθότι εκείνος ανένδοτος να με κρατάει δυνατά από τα μπράτσα  μπηγοντας σχεδόν τα νύχια του στο πανωφόρι μου.
Πονουσα.
Καποια στιγμή ,κατάφερα να τον κλώτσησω δυνατά στο καλάμι.
Ουρλιαξε από πόνο μα δεν πήρε τα χέρια του από πάνω μου.Με έσπρωξε με βία και κόλλησε ο ίδιος πάνω στην πόρτα ,κλείνοντας μου την έξοδο.
 Πάνω στον πανικό μου να βρω διέξοδο να φύγω μπήκα στο σαλόνι .Ο Στέλιος όμως με κυνηγούσε.
Ευτυχως ήμουν αρκετά ευκίνητη  και ξεγλιστρουσα.Με κόπο κατάφερα να ξεφύγω και να βγω από το σαλόνι.Οταν έφτασα στην πόρτα και πήγα να την ξεκλειδώσω ,ο Στέλιος με πρόλαβε και με εμποδισε.
Κατευθυνθηκα τότε προς τη σκάλα όπου την ανέβηκα δύο -δυο τα σκαλιά κι  εφτασα στον πάνω όροφο όπου βρίσκονται τα υπνοδωμάτια .
 Είδα την πόρτα του υπνοδωματίου του Στελιου ανοιχτή.Ετρεξα προς αυτή,μπήκα μέσα στο δωμάτιο και πήγα να κλείστω μέσα μα την πιο άτυχη στιγμή,με προλαβαίνει ο Στέλιος ,βάζει τα χέρια του ενδιάμεσα της μισοκλειστης πόρτας και εισβάλει μέσα στο δωμάτιο.Επειτα κλείνει και κλειδώνει τη πόρτα του δωματίου του.

Πάνω στον πανικό μου,έψαχνα να βρω τρόπους διαφυγής.Το βλέμμα μου έπεσε στο παράθυρο.Χωρις δεύτερη σκέψη όρμηξα να το ανοίξω.

-"Όχι!"φώναξε ο Στέλιος και όρμηξε κατα πάνω μου. Με γραπωσε από τη μέση και με κράτησε σφιχτά.Υστερα με τράβηξε απότομα από το παράθυρο.

-"Άσε με!"ούρλιαξα"Εισαι τρελός; Τί επαθες στα καλά καθούμενα;".Στο μεταξύ παλευα να ξεφύγω από την αγκαλιά του.

-"Εσύ μου το προκαλέσες!"Με γύρισε τότε ώστε να τον κοιτάζω στα μάτια
"Κοίτα με!Κοίτα με!"μου έλεγε και τα χέρια του σαν ερπετά έτοιμα για επίθεση ανέβαιναν από τη μέση στη πλάτη μου κι από κει στο λαιμό μου.
Τον έσπρωχνα να τον αποφύγω μα με κρατούσε γερά κολλημένη πάνω στο σώμα του.

Με έπιασε από τις καροτιδες και το σβέρκο να μου ακινητοποιήσει το κεφάλι ,ύστερα με κούνησε να εστιάσω τη προσοχή μου πάνω του.
-"Εγώ τρελός δεν είμαι"είπε λαχανιαζοντας
"Εσύ όμως δεν έπρεπε να μου το πεις αυτό το σιχαμενο "τα λέμε",λες και ήμασταν δύο φίλοι που βολοδερναν! Χειρότερο κι από βρισιά αυτό που μου είπες!"
Καθώς μου μιλούσε τα χέρια του έτρεμαν από τα νεύρα.Επιασα το ένα του χέρι που με είχε γραπωσει από τις καροτιδες.

-"Συγνώμ...."πηγα να πω μα εκείνος με έκοψε με ένα έντονο:
"Πάψε!"
-"Λυδια είσαι πολύ λάθος!"μου ειπε.

-"Δεν είμαι λάθος!Έπρεπε να μιλήσω.Εξαλλου τι είπα;Την αλήθεια είπα."
του είπα κοιτώντας τον στα μάτια .

Εκείνος πάλευε να συγκρατήσει τα δάκρυα του και τα μέλι του μάτια γυαλιζαν έντονα.  Ενα μικρό ,λοξό,πικρό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του τότε.

-"Η αλήθεια είναι;Η δική σου αλήθεια είναι αυτή.Εφοσον όμως λέμε την αλήθεια,άκου και τη δική μου  γιατί ακούσαμε μέχρι στιγμής μόνο τη μια πλευρά:Μου αρέσεις πολύ Λυδία,σε βαθμό που θα μπορούσα άνετα να το χαρακτηρίσω έρωτα.
Οταν δέχτηκες να βγούμε ,έβαλα τα δυνατα μου προκειμένου να μη με καταβάλει το άγχος και κάνω κάτι κατά λάθος το οποίο θα σε απωθούσε.
Πιστευα ότι δεν με φίλησες στο πρώτο ραντεβού γιατί ντρεπόσουν.
Οταν όμως κατάφερα και σε φίλησα,εκείνη τη στιγμή ήμουν ο πιο ευτυχισμένος γιατί πραγματοποιουνταν κάτι το όνειρο μου-ναι το όνειρο μου!
Όμως...ήμουν αρκετά τυφλός και δεν έβλεπα ότι εσύ δεν με ήθελες.
Νομιζα πως η κρύα σου στάση είναι επειδή θες χρόνο να ανοιχτεις.Και τώρα ήρθες και μου λες όλα αυτά...και με αποχαιρετάς με ένα "τα λέμε".
Αυτό είναι το αντίο σου .Ένα "τα λέμε".
Λοιπόν άκου και το δικό μου αντίο τότε που δεν είναι καθόλου φιλικό: Είμαι ερωτευμένος μαζί σου κι εσύ με άδειαζεις....και πονάω.... Γαμωτο!"