ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7ο

Γύρισα προς τα πίσω και βρέθηκα πρόσωπο με πρόσωπο.

"Τι θες Άγγελε εδώ;"

"Θα σου πω αν δεχτείς να πάμε μία βόλτα. Λοιπόν;" Άπλωσε το χέρι του και με κοίταξε με βλέμμα γεμάτο ελπίδα.

Κοίταξα το χέρι του και με τα από λίγο του είπα "Εντάξει" δίνοντας του το χέρι μου

Κατεβήκαμε κάτι σκάλες και φύγαμε από τον κήπο του ξενοδοχείου. Γύρισα το κεφάλι μου και τον περιεργαζόμουνα. Είναι πραγματικά πολύ όμορφος. Ο μεσημεριανός ήλιος ζωντανεύει να χαρακτηριστικά του και τον  κάνει ακόμα πιο ωραίο. Γιατί φέρεται σαν κόπανος;

Σταμάτησα να τον κοιτάω για να μην με δει. Δεν έχω όρεξη ν' ακουω τα σχόλιά του μετά, αν με δει. Στρέφω το βλέμμα μου μπροστα και παρατηρώ ότι πλησιάζουμε προς την έξοδο του ξενοδοχείου.

"Που πάμε;" απόρησα

"Στην παραλία"

Σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή δεν μιλάμε. Καθώς κατηφορίζαμε προς την θάλασσα, ο μεσημεριανός ήλιος έγινε ακόμα πιο έντονος, χαρίζοντας ένα χρυσαφί φως παντού. Φτάνοντας στην παραλία το θέαμα ήταν μαγευτικό. Η θάλασσα είχε μια περίεργη απόχρωση μεταξύ πράσινου και μπλε, και το καλοκαιρινό αεράκι που με χτύπαγε στο πρόσωπο, έφτανε για ν' απογειώσει το σκηνικό. Δεν ήξερα σε ποια παραλία ήμασταν, πάντως ο Άγγελος τα κατάφερε να με κάνει να νιώσω ωραία. Παράξενο ε;

"Είναι όμορφα εδώ" ψιθύρισα και τον κοίταξα.

"Το ξέρω. Συνήθως, έρχομαι εδώ όταν θέλω να χαλαρώσω. Είναι το αγαπημένο μου μέρος."

"Μακάρι να είχα κι εγώ ένα τέτοιο μέρος, όπου να μπορώ να έρχομαι και να τα ξεχνάω όλα."

"Ε, τώρα έχεις" μου απάντησε κοιτώντας με στα μάτια.

Του χαμογέλασα αχνά και τον πήρα στην αγκαλιά μου. Δεν ξέρω γιατί.. μου βγήκε αυθόρμητα. Εκείνος, ενώ ξαφνιάστηκε στην αρχή, τελικά, ανταπέδωσε την αγκαλιά. Ήταν τόσο ωραία αίσθηση, και επιτέλους, ένιωθα ασφαλής.

''Συγγνώμη" μουρμούρισε ανάμεσα στα μαλλιά μου.

"Για ποιο πράγμα;" τον ρώτησα, και η φωνή μου ακούστηκε πνιχτή, λόγο της αγκαλιάς.

"Για την συμπεριφορά μου. Δεν ήμουν καθόλου σωστός απέναντί σου, από την αρχή. Τι θα έλεγες να κάναμε μια νέα αρχή;"

"Θα το ήθελα πολύ" απάντησα με ειλικρίνεια.

Τον ένιωσα να χαμογελάει, και μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο, πριν τραβηχτεί. Πρέπει να έγινα πιο κόκκινη κι από ντομάτα!

"Γεια είμαι ο Άγγελος, εσύ;" μου είπε με ένα πλατύ χαμόγελο κι άπλωσε το χέρι του.

"Γεια, εγώ είμαι η Ιωάννα. Χάρηκα που σε γνώρισα, Άγγελε" κι ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη μου.

"Λοιπόν Ιωάννα, τι λες να κάνουμε για να περάσει η ώρα;"

"Έχεις κάτι στο μυαλό σου;"

"Χμμ κάτι έχω" απάντησε με ένα στραβό χαμόγελο.

"Σαν τι;" ρώτησε και κρατιόμουν να μην σκάσω στα γέλια.

"Λοιπόν, κλείσε τα μάτια σου" άρχισε να λέει κι εγώ το έκανα αμέσως. Ήμουν περίεργη.

"Ωραία" συνέχισε," και τώρα φαντάσου πως είσαι κάπου μακριά, πολύ μακριά από εδώ. Φαντάσου πως πετάς στον ουρανό, ανάμεσα στα σύννεφα. Ο αέρας φυσάει απαλά τα μαλλιά σου και η ατμόσφαιρα έχει ένα ανεπαίσθητο άρωμα βανίλιας. Από κάπου ακούγεται το αγαπημένο σου τραγούδι και ηρεμείς. Τότε..."

Δεν τελείωσε τη φράση του. Και ξαφνικά ήμουν βρεγμένη! Με κρύο νερό, από πάνω μέχρι κάτω!! Τσίριξα σαν μικρό κοριτσάκι και άνοιξα απότομα τα μάτια μου. Είδα τον Άγγελο να έχει διπλωθεί από το γέλιο, που του προκάλεσε η αντίδρασή μου.

"Θα σε σκοτώσω!" του φώναξα.

Αυτός συνέχισε να γελάει.

"Ε.. έπρεπε να.. χάχα να δεις την φάτσα σου! Η.. ήταν.. χαχαχα" από το πολύ γέλιο ούτε να μιλήσει δεν μπορούσε.

Τον χτύπησα στο μπράτσο και έσκασα κι εγώ με την σειρά μου στα γέλια. Σιγά σιγά το νευρικό γέλιο που μας έπιασε και τους δύο προ λίγου, άρχισε να υποχωρεί.

"Πάντως," είπε χαμογελώντας ο Άγγελος," θα το ξανάκανα!"

Εγώ του έβγαλα κοροϊδευτικά την γλώσσα κι άρχισα να γελάω.

Σήκωσε το φρύδι του και με κοίταξε παιχνιδιάρικα.

"Αχά! Λοιπόν, έχεις 3 δευτερόλεπτα για να ξεφύγεις" είπε κι εμφάνισε από το πουθενά ένα κουβά γεμάτο με κρύο νερό. Μέχρι και παγάκια είχε μέσα! Τον κοίταξα με γουρλωμένα τα μάτια κι άρχισα να τρέχω. Παραδόξως, αυτό μου θύμισε το όνειρο που είχα δει όταν είχα λιποθυμήσει. Ήταν περίεργο. Ίδια κατάσταση, τρέχω μακριά του. Κι όμως υπάρχει μια διαφορά. Τώρα, είμαι φίλη με τον Άγγελο, δεν με μισεί. Ούτε φεύγω μακριά του επειδή με έχει στενοχωρήσει ή προσβάλει.

Γύρισα προς τα πίσω και τον είδα να είναι μόλις ένα μέτρο πίσω από εμένα. Στρίγκλισα από την έκπληξη κι άρχισα, πάλι να γελάω. Άπλωσε το χέρι του για να με πιάσει, όμως εγώ τραβήχτηκα, με αποτέλεσμα να σκοντάψουμε και να πέσουμε κάτω. Προσπάθησα να συρθώ για να του ξεφύγω, αλλά με έπιασε από το αστράγαλο και με τράβηξε πίσω.

Τώρα, ήμουν παγιδευμένη από κάτω του.

Με κοίταξε βαθιά στα μάτια. Για μία στιγμή ο χρόνος είχε σταματήσει. Ο κουβάς με το νερό είχε εξαφανιστεί. Τα χέρια του, πλέον βρίσκονταν αριστερά και δεξιά του κεφαλιού μου. Ήταν τόσο όμορφος έτσι όπως με κοίταζε, θα ήθελα τώρα να... Ιωάννα συγκεντρώσου! Με μάλωσα. Αν είναι δυνατόν..

Τότε μου χαμογέλασε κι άρχισε... να με γαργαλάει! Ξέσπασα σε ένα δυνατό, ασυγκράτητο γέλιο. Ο ήχο των κυμάτων αναμιγνύονταν με τις φωνές μου.

Κάποια στιγμή, για να τον κάνω να σταματήσει, καταλάθως τον τράβηξα επάνω μου. Και όπως και το πρωί ήμασταν κοντά..... υπερβολικά κοντά.

" Εμ γκούχου!" ένας δυνατός και προσποιητός ξερόβηχας μας τράβηξε την προσοχή. Ουπς!