Γυρνάει το κεφάλι του ελαφρά πίσω και κλείνει τα μάτια. Νιώθω πως προσπαθεί να πάρει χρόνο. Τον ακούω να παίρνει αργές ανάσες . Δεν γινόταν να μην το ρωτήσω, ιδίως μετά απο αυτό που έγινε μεταξύ μας. 

Ανοίγει τα μάτια του απότομα .

-Πες το ξανά αυτό που είπες, μου λέει ήρεμα  αλλά νιώθω πως με σφίγγει δυνατά απο το καρπό. 

Για μια στιγμή φοβάμαι καθώς κοιτάω το γκρεμό δίπλα μου.

Και για μια στιγμή πάλι φοβάμαι πως μόλις του ξεστόμισα μια άδικη κατηγορία.

Αλλά τον θυμάμαι..θυμάμαι καθαρά το πρόσωπο του ενώ πέφτω στο γκρεμό. Είναι η τελευταία μου ανάμνηση.

-Σε θυμάμαι Δημήτρη, θυμάμαι το πρόσωπο σου , όταν έπεφτα απο το γκρεμό, δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε πίσω απο το δάχτυλο μας.Το ξέρω οτι ήσουν εκεί. Ο ψυχολόγος μου επανέφερε τις μνήμες..δεν τα θυμάμαι ακόμα όλα καθαρά..αλλά εσένα σε θυμάμαι.  

Με κρατά και με τα δυο του χέρια τώρα και με ακινητοποιεί . Δεν μπορώ να κουνηθώ.

Κοιτάω την άκρη του γκρεμού. 

"Πιστεύεις οτι ήμουν στο γκρεμό εκείνη την ημέρα?"

Παραμένει ατάραχος και σοβαρός όπως πάντα. Αλλά με σφίγγει τόσο πάνω του που αναπνέω με δυσκολία.

-Μου έκοψες  το κολιέ απο το λαιμό μου και με έριξες απο τον γκρεμό..υποθέτω  γιατί σε πλήγωσα που σε χώρισα.  Εσύ είπες στον Αντώνη..οτι σε χώρισα..άρα..

Το βλέμμα του τώρα είναι άγριο. Δεν γίνεται όμως να κάνω πίσω. Εκείνη η μέρα στο γκρεμό μου έκλεψε όλες τις αναμνήσεις. Εκείνη την ημέρα με έχασα και με βρήκα με πολύ κόπο . Δεν με βρήκα καν βασικά..έπρεπε να με εφεύρω απο την αρχή. Για πολύ καιρό απλά ένιωθα χαμένη. Ήταν ..ήταν πολύ άσχημα χρόνια. 

Κι εκείνος..δεν με πήρε ποτέ τηλέφωνο. Ποτέ δεν επικοινώνησε μαζί μου.

-Τότε αφού νομίζεις οτι επιχείρησα να σε σκοτώσω ..τι σκατά ήταν όλο αυτό? μου λέει και δείχνει τα γυμνά κορμιά μας. 

"Πες μου τι ήταν?"μου  φωνάζει δυνατά. Συμπεριφέρεται λες και τον πρόδωσα.

-Αυτό δεν ξέρω τι ήταν..ήταν αναπόφευκτο..

Ψελλίζω με κόπο γιατί η αλήθεια είναι πως ούτε εγώ δεν ξέρω γιατί θέλησα να κάνω έρωτα μαζί του. Ή μάλλον ξέρω, αλλά είναι μπερδεμένο. Πολύ. Τώρα που το σκέφτομαι ενδεχομένως να ήταν  και μεγάλη ανοησία.

Υποθέτω ήταν μια συζήτηση που έπρεπε να γίνει πριν τον αφήσω να μου κάνει έρωτα.

-Σοβαρά τώρα μου το λες αυτό? Αναπόφευκτο?Αυτή είναι η απάντηση σου? Εγώ ένιωθα πριν απο λίγο πως..πως..κι εσύ φαινόσουν τόσο απόλυτα..και μου λες τώρα δεν ξέρεις και πως με θεωρείς δολοφόνο?μου λέει και σηκώνεται πάνω. 

Βηματίζει πάνω κάτω νευρικά χωρίς να με κοιτάει. 

Είναι θυμωμένος.

Σταματά απότομα και με κοιτάει.

"Δηλαδή για να καταλάβω ..εσύ στην ουσία πηδήχτηκες μαζί μου γιατί ήσουν..καυλωμένη και δεν άντεχες?"

Γουρλώνω τα μάτια μου.

"Μην το λες αυτό..δεν μου αξίζει"

"Εγώ πάλι νομίζω οτι μόνο αυτό νιώθεις για μένα. Απο την πρώτη στιγμή που σε ξαναείδα το μυαλό σου είναι μόνο σε αυτό. Είμαστε τελείως διαφορετικοί άνθρωποι"

Ξεροκαταπίνω.

Εγώ..αλήθεια..όταν κάναμε έρωτα..δεν ήταν γιατί απλά δεν ..εγώ ..εγώ τον Δημήτρη..

Πολύ. Απο πάντα. Είναι άδικος μαζί μου. Εδώ νομιζω οτι πήγε να με σκοτωσει και παρολαυτά δέχτηκα να κάνουμε έρωτα. 

"Κοίτα αφού δεν πέθανα,..τεχνικά δεν είσαι δολοφόνος"

Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί ανοίγω το στόμα μου. Τον βλέπω να έχει εκνευριστεί ακόμη περισσότερο.

Φοράει το μποξεράκι του με βιαστικές κινήσεις και αρχίζω να ντύνομαι κι εγώ.

"Και σκέφτηκες ας πηδηχτώ με τον Δημήτρη και μετά του συζητάω αυτό το μικρό θεματάκι , έτσι? Για πόσο μαλάκα με έχεις τελοσπάντων?"

Μουρμουρίζει ενώ βάζει το παντελόνι του. Μουρμουρίζει νευριασμένος συνέχεια. Νιώθω σαν παιδί που έκανε αταξία.

"Μην γίνεσαι χυδαίος! Δεν ήταν ένα ..δεν ήταν ..πήδημα..και δεν καταλαβαίνω γιατί φωνάζεις! Σου είπα πως θυμάμαι! Σου είπα πως σε είδα! Δεν θα δικαιολογηθείς? Δεν θα πεις κάτι?"

Μου φαίνεται πρέπει να ξεκινήσω να υψώνω τον τόνο της φωνής μου κι εγώ. Και πήγε να με σκοτώσει και θα βγει και απο πάνω. Και με πήδηξε!

-Είδες το πρόσωπο μου ενώ έπεφτες?

Σταματά σοβαρός μπροστά μου. Έχει ντυθεί και κρατά ακόμη και το κράνος στο χέρι του.

-Ναι!

-Ενώ έπεφτες?

-Ναι..

Γυρίζει το κεφάλι του προς τα πίσω και ξεφυσά. 

-Το πρόσωπο θα το έβλεπες πριν πέσεις, καθώς έπεφτες Μελίνα λίγο δύσκολο, εκτός αν έπεφτα  κι εγώ απο το γκρεμό μαζί σου. Τώρα αν ενώ έπεφτες , έφερες στο νου σου το πρόσωπο μου είναι άλλο θέμα! Βρες τα με κανέναν ψυχολόγο!

Απορώ πως δεν το σκέφτηκα αυτό εγώ? Ήταν το πρόσωπο του , η τελευταία μου σκέψη πριν χτυπήσω ?Ανακάλεσα στην μνήμη μου το πρόσωπο του καθώς έπεφτα? Ρε μήπως έκανα..βλακεία?..ή μήπως παίζει με το μυαλό μου? Τα έχω λίγο μπερδεμένα..αλλά θυμάμαι..το πρόσωπο του..νομίζω..όχ ..

σκατά..

-Π-πάντως είδα το πρόσωπο σου..

λέω γιατί δεν ξέρω τι άλλο να πω..

-Συνεχίζεις Μελίνα? Μόλις σου έκανα έρωτα!Πριν απο λίγο ήμουν μέσα σου! Δεν σημαίνουν τίποτα αυτά για σένα? Επέτρεψες ένα δολοφόνο να σου κάνει έρωτα?μου λέει και τα μάτια του πετούν σπίθες. 

Φεύγει απο κοντά μου και καβαλά την μηχανή του νευριασμένος.

-Δεν είσαι δολοφόνος ..απο τεχνική α-άποψη..αφού δεν πέθανα και-

Βλέπω την φλέβα στο μέτωπο του να πάλλεται. Τώρα εγώ τι να κάνω? Να επιμένω  στην θέση μου ή να κάνω προς ολοταχώς πίσω με ένα συγνώμη?

Με κοιτάει εν τω μεταξύ που σκέφτομαι και νομίζω πως θυμώνει περισσότερο. Πάντως αν με έριξε αυτός, έχει πολύ θράσος να προσπαθεί να βγει και απο πάνω!

-Δεν εξηγείται ..ή παρανοική είσαι..ή απελπισμένη για σεξ..όπως και να έχει εγώ δεν θέλω μαζί σου άλλες παρτίδες! Το κατάλαβες κοριτσάκι μου? μου λέει με κοφτό ύφος και βάζει μπροστά την μηχανή.

-Δημήτρη νιώθω μπερδεμένη.. μου συμβαίνουν πολλά και νιώθω πως δεν μπορώ να τα διαχει..

-ΣΚΑΣΕ ΜΕΛΙΝΑ

Μαρσάρει την μηχανή έντονα και μου κάνει νόημα να ανέβω. 

-Δεν θα μου πεις εσύ Δημήτρη να σκά-

-Μελίνα πως το λένε? Δεν με ενδιαφέρει τι περνάς. Πριν απο λίγο σου έδωσα το σώμα και την καρδιά μου και τα πέταξες στο γκρεμό! Τα ποδοπάτησες όλα! Ποιά νομίζεις οτι είσαι? Με ποιό δικαίωμα έπαιξες μαζί μου?

-..

Εμ..

-Ανέβα. Θα σε επιστρέψω.

Μου πετά με φόρα το κράνος καθώς γρυλίζει μέσα απο τα δόντια του να το φορέσω.

Ανεβαίνω και καθώς τον αγγίζω νιώθω όλο το κορμί του να σφίγγεται.

-Είχες δίκιο τελικά. Δεν ξέρω ποιά είσαι. Και δεν με ενδιαφέρει να σε γνωρίσω.

Στην διαδρομή προσπαθώ να μην με ακούσει οτι κλαίω.

Είμαι μπερδεμένη .