Ανεβαίνω τα σκαλοπάτια του σπιτιού μου δυο δυο και απο πίσω πιο αργά αλλά σταθερά ακούω τα βήματα του. Ανοίγω την πόρτα και δεν κάνω προσπάθεια να κρύψω την ανυπομονησία μου. Πριν ανάψω το φως βγάζω το παντελόνι μου και το κάνω τόσο άτσαλα και γρήγορα που πάω να σωριαστώ κάτω. Με πιάνει τελευταία στιγμή και με βοηθά να το βγάλω τελείως.

Γυρίζω σ'εκείνον και του ξεκουμπώνω το πουκάμισο. Κάθεται ακίνητος και με παρατηρεί. Εμφανίζεται το γυμνασμένο στέρνο του και ενώ συνεχίζω να ξεκουμπώνω τα τελευταία κουμπιά , αφήνω στο στήθος του διάσπαρτα φιλιά. Τα χέρια μου χαμηλώνουν στο τζην του και μου τα τραβάει πάνω στο στήθος του.

"Να βάλουμε να πιουμε κάτι πρώτα?" τον κοιτάω και τον βλέπω να με κοιτά σοβαρός. Έχει χάρη να μου τα γυρίσει τώρα. Είπε ξεκάθαρα την λέξη σεξ , δεν κάνω λάθος.

"Πλάκα μου κάνεις?" του λέω ίσως λιγάκι πιο έντονα , ίσα για να εισπράξω απο εκείνον ένα λοξό χαμόγελο . 

" Είπα μήπως.." πάει να πει κάτι αλλά δεν τον αφήνω. Τον σπρώχνω στο τοίχο , χωρίς μεγάλη επιτυχία γιατί είναι ογκώδης, του πιάνω τα χέρια και τον φιλάω.

Σκατά. Γιατί δεν με φιλάει πίσω?

Ανοίγω τα μάτια και βλέπω πως με κοιτάζει..έτσι πολύ τρυφερά και περίεργα.

"Τι συμβαίνει? Γιατί δεν με φιλάς?" νιώθω την αναπνοή μου να βγαίνει γρήγορη, είναι θεός , κούκλος , έχει απίστευτο κορμί και θέλω απελπισμένα να κάνουμε σεξ. Αν αλλάξει γνώμη θα κλάψω αλήθεια.

"Δεν κάνω πίσω κι εγώ το θέλω αυτό" μου λέει και δαγκώνει τα χείλια του , αυτό είναι με τρελαίνει αυτή η συστολή τον σπρώχνω πάνω μου και τον ξαναφιλάω . Με γυρνά απότομα προς το τοίχο και βρίσκομαι εγκλωβισμένη απο το σώμα του. Βαθαίνει το φιλί του και νιώθω κάτι συναρπαστικό. Δεν έχω νιώσει ξανά έτσι με άντρα. Με αγγίζει τρυφερά ..νιώθω τα χέρια του να με πιάνουν χαλαρά απο την μέση καθώς το φιλί του γίνεται έντονο και διεκδικητικό.

Αυτό είναι . Απλά έχω τρελαθεί. 

Τον πιάνω απο το χέρι γιατί το σπρώξιμο δεν αποδίδει , τον οδηγώ στο κρεβάτι μου και τελευταία στιγμή τον σπρώχνω. Ανεβαίνω πάνω του και κάθομαι ..νιώθω ξεκάθαρα τον ανδρισμό του. Είναι ερεθισμένος.

"Κι εσύ με θέλεις έτσι δεν είναι?"

Μου γνέφει καταφατικά. Και όμως νιώθω ένα περίεργο δισταγμό στο κορμί του. Στο τρόπο που με κοιτάει. Μόνο για μια στιγμή γιατί την επόμενη με γυρνάει απο κάτω του και ανεβαίνει πάνω μου.

"Καλύτερα έτσι " μου λέει σοβαρός και σκύβει να με φιλήσει. Νιώθω τα χέρια του να μου ξεκουμπώνουν το πουκάμισο και καθώς νιώθω το χέρι του στην κοιλιά μου αυθόρμητα γελάω . Είναι το ευαίσθητο σημείο μου, γαργαλιέμαι πολύ εκεί.

Σταματά να με αγγίζει και αν και είναι σκοτάδι βλέπω να διαγράφεται ένα περίεργο χαμόγελο στο πρόσωπο σου. 

"Γαργαλιέσαι  Μέλι?" μου λέει και δεν ξέρω αλλά ξεπετάγεται μπροστά μου μια ανάμνηση που δεν ήξερα οτι έχω. Αλλά είναι ολοκάθαρη σαν να την έζησα χθες.

-Δημήτρη με γαργαλάς! Σταμάτα!

-Δεν το κάνω καλά?

Για δευτερόλεπτα η ανάμνηση με αποσυντονίζει, αλλά πριν ανοίξω το στόμα μου , μου κατεβάζει το εσώρουχο και μου ανοίγει τα πόδια. Χαμηλώνει πολύ ..

Αυτό δεν το περίμενα!

Με ρουφάει και νιώθω να τρέμω απο την ηδονή, αλλά και κάτι ακόμη ..νιώθω ελαφρώς να ντρέπομαι , με κοιτάει ανάμεσα απο τα πόδια μου και κλείνω τα μάτια μου. 

Και ξαφνικά ξεπετάγεται η ανάμνηση μπροστά μου. Είναι ..είναι ο Δημήτρης..αλλά σε νεαρή ηλικία..και..

-Κάνω κάτι λάθος Μέλι? Γιατί κλείνεις τα πόδια σου ? Αν τα κλείνεις ..εμ..δεν μπορώ ..να..αυτό.

-Καλά το κάνεις μωρό μου..αλλά ντρέπομαι..

-Ρε Μέλι πριν που εσύ με..αμ..αυτό..δεν ντρεπόσουν..

Τι σκατά συμβαίνει? Απο που ξεπήδηξε αυτή η ανάμνηση? 

"Δημήτρη.. " η φωνή μου βγαίνει ξεψυχισμένη. 

Εγώ αυτό το ξαναέκανα μαζί του.

Εγώ τον γνωρίζω.

Γνωρίζω τον Δημήτρη.

ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ?

-Μμμ..

Συνεχίζει να με γλύφει, εντάξει έχει ταλέντο αλλά αυτή την στιγμή νομίζω οτι είμαι βαθύτατα σοκαρισμένη για να το απολαύσω.

-Δημήτρη αυτό ..αυτό που μου κάνεις..έχει ξανασυμβεί?

Σταματά απότομα και με κοιτάει. Δεν μιλάει. Περνά το χέρι του ανάμεσα απο τα μαλλιά του και κάθεται στην άκρη του κρεβατιού. Με το ένα χέρι του απαλά μου χαιδεύει το πόδι και κατεβάζει το βλέμμα.

-Πες κάτι, γιατί δεν μιλάς? Γνωριζόμαστε έστι δεν είναι? Αλήθεια γνωριζόμαστε απλά δεν σε θυμάμαι..

Δαγκώνω το χείλος μου. Το συχαίνομαι όλο αυτό. Να μην έχω έλεγχο της μνήμης μου. Το μισώ πως ενώ ήξερε οτι γνωριζόμαστε δεν επέμενε να μου πει την αλήθεια.

-Δεν ξέρω  Μέλι τι να πω κι εγώ ..

"Τι εννοείς δεν ξέρεις τι να μου πεις ?"

Τρίβει τον αυχένα του και ανεβάζει τα μάτια του σ'εμένα. Δείχνει προβληματισμένος.

Σκατά. 

-Γιατί έχω την αίσθηση πως εσύ με ..να..ξανά..όταν ήμασταν μικροί..

-Τι ?

-Να πως ξανά εσύ..εμένα..τραυλίζω και δεν καταλαβαίνω γιατί ντρέπομαι και δεν καταλαβαίνω τι παιχνίδια μου παίζει το μυαλό μου.

Αλήθεια τον γνωρίζω ή ..το μυαλό μου ..παίζει παιχνίδια? Πολλές φορές έχω ανύπαρκτες μνήμες. Είναι σαν το μυαλό μου να θέλει να κατασκευάσει ένα παρελθόν. Ποτέ δεν μπορώ να με εμπιστευτώ γι αυτά που θυμάμαι..αλλά ο Δημήτρης μου είχε πει οτι με γνωρίζει..αν και η Άννα μου είπε πως..

Τρίβω το μέτωπο  μου. Ξεφυσάω.

-Μέλι χαλάρωσε και άσε να περάσουμε ωραία..

Με εκνευρίζει! Εγω ειμαι η κουλ και η ανετη της ιστοριας οχι αυτος!

-Αυτό θέλεις δηλαδή? Να περάσουμε ωραία?

-Αυτό δεν ήθελες απο εμένα μόνο  Μελίνα?

Ναι..αλλά ..δηλαδη..

-Απλά νιώθω ..

Δεν τελειώνω την φράση μου. Γενικά μου είναι δύσκολο να μιλάω για αισθήματα και όλα αυτά που συμβαίνουν στο κεφάλι μου.

-Καλύτερα να φύγω .

Τον βλέπω διστακτικά να σηκώνεται.

-Καλύτερα να συνεχίσεις..

Τον τραβάω απο το χέρι και τον αναγκάζω να κάτσει πάλι στο κρεβάτι. Εντάξει μπορεί να φρίκαρα λίγο, αλλά αλήθεια θέλω σεξ και είμαι σίγουρη πως απλά μπερδεύομαι.

-Καλύτερα να σταματήσουμε.

Το ύφος του είναι πιο αυστηρό. Ίσως να έχει δίκιο. Τον ξενέρωσα.

"Καλύτερα.."συμφωνώ κι εγώ  και τον ακούω να ξεφυσάει. 

"Σκάσε μωρό μου καλύτερα" μου απαντά και με κοιτά με ευθύ βλέμμα, αντρίκειο, απο αυτά που σπάνια βλέπω σε άντρα..και πριν τα χάσω τελείως..  κατεβάζει  το μποξεράκι του.

Σπιτσλες και ο μαι γκοντ τι άντρας.

Εντάξει σκάω αρκεί να έχω κάτι στο στόμα μου. 

Του επιτίθεμαι και τον παίρνω στο στόμα μου κανοντας τον να αφήσει ένα βρυχηθμό απο το στόμα του.

Και ενώ του αποδεικνύω πόσο απίστευτο ταλέντο έχω στα χείλη..θυμάμαι...

-Μέλι όχι δόντια με πονάς!

-Συγνώμη..

-Μωρό μου μην λες συγνώμη..είσαι τέλεια ..συνέχισε..ΑΟΥΤΣ!

Ξανασταματάω και είμαι φρικαρισμένη. Απο που μου έρχονται αυτές οι μνήμες ? Τι συμβαίνει? Νιώθω οτι παίζω σε θρίλερ γαμώτο! Τι έχει το κεφάλι μου? Είναι αληθινές αναμνήσεις?

-Δημήτρη ..αυτό πρώτη φορά το κάνουμε?

Σκύβει και μου χαιδεύει το κεφάλι. Αλλά δεν μιλάει. Θα τον βαρέσω ειλικρινά .

-Δημήτρη σου μιλάω!

-Όχι δεν είναι η πρώτη φορά, μου λέει σοβαρός και κάθεται στο πλάι μου.

Έχω μείνει άφωνη. Όντως γνωριζόμαστε, πόσο βλάκας είμαι, μου το είπε απο την πρώτη φορά που με γνώρισε, μου είπε πως με ήξερε και εγώ το αρνήθηκα και ..τι σκατά συμβαίνει? πότε έγιναν όλα αυτά?

-Αλήθεια λοιπόν..γνωριζόμαστε? 

Με κοιά γυμνός, ερεθισμένος και αποδιοργανωμένος. Είναι φανερό πως δεν ξέρει πως να χειριστεί την κατάσταση

Με κοιτάει μέσα στα μάτια αλλά δεν λεει κάτι. Μου παίρνει το χέρι και μου το φιλά τρυφερά.

-Δεν θυμάμαι λόγω του ατυχήματος..

Λέω περισσότερο στον εαυτό μου. Ο νους μου τον διέγραψε αλλά πως γίνεται να τον γνωρίζω χωρίς να τον θυμάται η Άννα? Φασωθήκαμε ίσως πριν χρόνια μια φορά? Αλλά στην μνήμη μου..στην μνήμη μου..θυμάμαι πως εκείνο το αγόρι...εγώ τον αγαπούσα. Πολύ.

-Ναι δεν με θυμάσαι εξαιτίας του ατυχήματος, δεν επέμενα για να μην σε ταράξω, ο Αντώνης είπε στον Ορέστη πως κάθε φορά που θυμάσαι κάτι παθαίνεις πανικό και..μου λέει και πάει να με αγκαλιάσει.

Αρχίζω να κλαίω . Να κλαίω πολύ. Είμαι πολύ μπερδεμένη. Νιώθω πολύ περίεργα και είμαι πολύ φρικαρισμένη.

"Σου ζητάω συγνώμη ..δεν έπρεπε να σε προσεγγίσω ερωτικά απο την στιγμή που ..που είσαι μπερδεμένη μεσα σου..απλά..εγώ..δηλαδή.."

Δηλαδή εγω τον πιεσα να το κανουμε και αυτος δεχτηκε. Ενω δεν πολυψηνόταν. Φυσικά και δεν ψηνόταν! αφου με εχει για ημιτρελη σίγουρα

Νιώθω ισως για πρωτη φορα στην ζωή μου τόνους ντροπή. Νιώθω τελείως ευάλωτη, το μισώ αυτό, το μισώ να μην έχω τον έλεγχο, το μισώ που με θυμαται και εγω δεν θυμαμαι, και..

-Δημήτρη σε παρακαλώ μπορείς να φύγεις?

Με κοιτά πληγωμένα. Αλλά ειλικρινά νιώθω σκατά. Είναι όλα τόσο μπερδεμένα. Θέλω χρόνο να σκεφτώ.

-Σε παρακαλώ..απλά φύγε..

-Μέλι ..μην κλαις ..μην κλαις καρδιά μου..

-Με φρικάρεις Δημήτρη! Μην με αποκαλείς έτσι!Με φρικάρει όλο αυτό! Φύγε τώρα!Εξαφανίσου! Με ακούς? Δεν παίζεις τίμια. Δεν ξέρω οτι ξέρεις!

Με κοιτα παλι με το ευθύ βλέμμα του. Σαν να έχει την απάντηση σε αυτό. 

-Μπορώ να σου πώ τα πάντα. Κάθε λεπτομέρεια. Απο την πρώτη στιγμή ηθελα να γινει αυτή η συζήτηση απλά με μπερδευε η αρνηση σου και μετά δεν ήξερα τι να κάνω για να μην σε ταράξω. Αλλα θα σου τα πω όλα. Τα πάντα.

Γαμώτο..

-ΦΥΓΕ ΤΩΡΑ.

Σηκώνεται πάνω. Το νιώθω πως είναι ταραγμένος αλλά εγώ είμαι σαφέστατα παραπάνω. Νιώθω πως μου τελειώνει ο αέρας και με κόπο αναπνέω. Θα πάθω κρίση πανικού αλήθεια το νιώθω να έρχεται. Το μισώ που δεν θυμάμαι. Είναι τόσο άδικο να έχω χάσει τόσα χρόνια απο την ζωή μου.

-Εντάξει θα σε αφήσω να ηρεμήσεις. Αλλα θέλω να γινει αυτη η συζητηση.

-Ήμουν ήρεμη, εσύ τα κατέστρεψες όλα.

Με κοιτάει έκπληκτος και σταματά να μαζεύει τα ρούχα του απο το πάτωμα. 

Το ξερω οτι τον αδικώ αλλά κι εμενα με αδικησε η ζωή! Και το μισω να ειμαι θυμα!

-Θέλεις να παραιτηθώ?

-Αυτό με νοιάζει αυτή την στιγμή νομίζεις?  του λέω και τον σπρώχνω έξω απο την πόρτα.

Ο ύπνος θα με πάρει πολύ αργά την νύχτα, μετά απο πολύ ώρα κλάματος. Νιώθω πως έχω χάσει κάθε έλεγχο. Νιώθω πως υπάρχουν πολλά ψέμματα. Νιώθω πως κάποιος μου έκλεψε μια ζωή που την βλέπω μόνο απο την κλειδαρότρυπα. Είμαι πολύ μπερδεμένη. 

-Εγώ όταν μεγαλώσω  θα γίνω indiana jones!

-Τι είναι αυτό Δημήτρη? 

-Είναι αρχαιολόγος που εξερευνά αρχαίους τόπους και βρίσκει θησαυρούς!

-Δημήτρη κι εγώ θέλω να γίνω Indiana jones!

-Τέλεια, όταν μεγαλώσουμε θα γίνουμε αρχαιολόγοι και θα ανακαλύπτουμε αρχαίους τάφους!

-Μήπως θα είναι τρομακτικά?

-Όχι! Θα είμαι εγώ δίπλα σου!

Ξυπνάω με κομμένη την ανάσα. 

Τον γνωρίζω απο μικρή ηλικία τον Δημήτρη. Τον γνωρίζω χρόνια. Η Άννα λέει οτι δεν τον ξέρει. Εγώ κατέληξα επίσης σε ένα γκρεμό. Ή αποπειράθηκα να αυτοκτονήσω..για τον Δημήτρη άραγε? ή κάποιος ..πήγε να με δολοφονήσει.

Τι συμβαίνει επιτελους στην ζωή μου?

ή καλύτερα..τι συνεβη στην ζωη μου ?

Βάζω μερικά ρούχα στην βαλίτσα μου, αφήνω ένα σημείωμα στον Αντώνη να μην ανησυχεί και φεύγω τρέχοντας για το λιμάνι.

Πρέπει να βρω απαντήσεις . Και να μην φοβάμαι . Αρκετά φοβήθηκα ως τώρα.

Πρέπει να θυμηθώ.