- Μελίνα μου πόσο καιρό έχω να σε δω? Θα είναι εφτά χρόνια ε?μου λέει η Νίκη ενώ δεν με έχει αφήσει απο την αγκαλιά της.

-Ναι , μαμά απο τα 18 μου που έφυγα. Συγνώμη που δεν ήρθα να σας δω νωρίτερα, της λέω απολογητικά. Η Νίκη ήταν υπεύθυνη για το σπίτι που έμενα. Απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μέχρι και τα 18 μου, ήταν η "μαμά " μου. Έτσι όλα τα κορίτσια την φωνάζαμε.

-Μην νιώθεις άσχημα Μελίνα μου, όλα τα παιδιά που μεγάλωσα, πρώτα ανυπομονούν να απλώσουν τα φτερά τους να φύγουν απο τον ξενώνα και μετά όλα μα όλα , ξαναγυρνάνε. Δεν ήταν ποτέ ένα ίδρυμα μόνο εδώ, εδώ είναι το σπίτι σου και η οικογένεια σου. Απλά θέλετε όλα σας το χρόνο σας να το καταλάβετε!

Είναι όντως περίεργο. Όταν ήμουν μικρή το θεωρούσα αυτονόητο να μας φροντίζει η μαμά, μόνο τώρα καταλαβαίνω πως θυσίασε μια ζωή για να την αφιερώσει σε ορφανά παιδιά. Είναι σίγουρα η ηρωίδα μου. Χαίρομαι που με μεγάλωσε ένας τόσο αξιόλογος άνθρωπος. Μακάρι μια μέρα να βρω τρόπο να συνεχίσω το καλό που μου έκανε.

Κοιτάω γύρω μου, όλα είναι βαμμένα άσπρα, όλα είναι φωτεινά και ζεστά. Στην αυλή οι τριανταφυλλιές είναι ανθισμένες και απο την κουζίνα ξεχύνεται μια οικεία , υπέροχη μυρωδιά.

-Όλα φαίνονται ανακαινισμένα..δεν θυμόμουν τι όμορφα είναι !

-Να είναι καλά εκείνη η άγια γυναίκα που μας επιχορηγεί απο το ίδρυμα της χρόνια τώρα!Το ίδρυμα είναι πρότυπο για τα ευρωπαικά δεδομένα. Η παιδαγωγική που εφαρμόσθηκε εδώ , αποτελεί προπτυχιακό μάθημα στο τμήμα ψυχολογίας. Αλλά άστα αυτά , εσύ τι κάνεις?

Ξεφυσάω και δεν ξέρω απο που να ξεκινήσω. Πηγαίνω στην άκρη του παραθύρου και στο βάθος βλέπω τον γκρεμό , στον οποίο χρόνια πριν με βρήκαν αναίσθητη.

-Έχει να κάνει με τις μνήμες σου? Έτσι δεν είναι?

"Ναι " της γνέφω καταφατικά.

-Ο ψυχολόγος σου ο Ασπιώτης μου είχε πει πως αργά ή γρήγορα θα γυρνούσες πίσω να διεκδικήσεις τις αναμνήσεις σου. Βλέπεις πάντα πίστευε πως όταν υποχωρούσε το μετατραυματικό σοκ, οι μνήμες θα σε κατέκλυζαν. Και θα υποχωρούσε μόνο όταν θα έφθανες σε μια ηλικία που θα ήταν έτοιμη η ψυχοσύνθεση σου να αντέξει την αποκάλυψη.

-Την αποκάλυψη?

-Την αποκάλυψη Μελίνα..αυτό που δεν αφήνεις τον εαυτό σου να σου μαρτυρήσει..αν κάποιος πήγε να σε δολοφονήσει ή αν επιχείρησες να..

-Να αυτοκτονήσω. Ξέρω. Απλά μου φαίνονται και οι δυο εκδοχές τρελές.Γιατί αποκλείεται το ενδεχόμενο απλά να γλίστρησα και να έπεσα?

-Γιατί στο σημείο απο το οποίο έπεσες υπήρχε σιδερένιο κιγκλίδωμα. Ακόμη και να έσκυβες πολύ για να κοιτάξεις κάτω, και πάλι δεν θα μπορούσες να πέσεις. Και μιλάμε για σένα! Αυτή την πλαγιά την ξέρεις σαν το χέρι σου! 

Κοιτάω και πάλι την πλαγιά. Έχει δίκιο, το ξέρω. Δεν γίνεται να γλίστρησα. Αλλά ποιός θα ήθελε να σκοτώσει ένα 15χρονο κορίτσι?

-Γνώρισα έναν άντρα..

-Μπράβο Μελινάκι μου! Αυτός είναι ο προορισμός της γυναίκας!

Αντιπαρέρχομαι του σεξιστικού σχόλιου γιατί την αγαπώ και συνεχίζω.

-Δεν έχουμε σχέση. Απλά υποστηρίζει πως με γνώριζε και πως μεγαλώσαμε μαζί απο παιδιά εδώ. Και εγώ δεν τον θυμάμαι, τουλάχιστον έτσι νομίζω, απλά καμιά φορά..

-Νομίζεις πως έχεις αναμνήσεις απο αυτόν?

-Ναι. Αυτό ακριβώς. Μου έρχονται μνήμες είτε σαν όνειρα, είτε..τελοσπάντων και στο ξύπνιο μου..είναι σαν να άνοιξε μια κάνουλα και τρέχουν απο μέσα μου αποσπασματικές μνήμες με αυτόν. Η Άννα Μελά , την θυμάστε έτσι? λέω και μου γνέφει καταφατικά, μου λέει πως δεν τον γνωρίζει. Αλλά εγώ νομίζω πως τον γνωρίζω και αυτός είναι απόλυτα σίγουρος..νιώθω πως τρελαίνομαι..

-Θα σε στεναχωρήσω Μελίνα , αλλά θα συμφωνήσω με την Άννα. Ο ξενώνας ήταν αποκλειστικά για κορίτσια. Πάντα διατηρούσαμε σταθερό αριθμό, 30 κορίτσια και ποτέ , στα τόσα χρόνια που είμαι μαμά στον ξενώνα δεν έχω φροντίσει αγόρι. Δεν ξέρω γιατί αυτός ο άντρας ισχυρίζεται κάτι τέτοιο. Στο θέμα των αντρών , υπήρξατε απομονωμένες και αυτό πάντα με στεναχωρούσε. Ήταν σαν να σας είχαμε αποκλείσει ένα τεράστιο κεφάλαιο που σας ανήκε. Βλέπεις έχουμε ακόμη δουλειά για να πούμε πως το ίδρυμα είναι πραγματικά πρότυπο. Ελπίζω όταν γνώρισες τον έρωτα να μην σε παίδεψε.

-Καθόλου, γιατί δεν τον έχω γνωρίσει , όπως προφανώς δεν γνωρίζω τελικά τον άντρα που ισχυρίζεται πως με ξέρει. Έπαιξε μαζί μου και ο εγκέφαλος μου  με εξαπάτησε, άρχισε να δημιουργεί μνήμες, ίσως απο την μεγάλη μου επιθυμία να ξαναθυμηθώ την ζωή που έχασα"

Ξαφνικά νιώθω άδεια. Ίσως να ήθελα να τον είχα γνωρίσει, ίσως να ήθελα να ήταν ένας εφηβικός έρωτας που αναβίωνε ξανά, ίσως ήθελα κι εγώ να ζήσω το παραμύθι. Θυμώνω μαζί μου. Πιο πολύ όμως θυμώνω μαζί του. Τι σοι άνθρωπος είναι αυτός που λέει τέτοια ψέμματα? Γιατί όλη αυτή η πλεκτάνη?Τι μπορούσε να κερδίσει απο αυτό?

Διασχίζω την κυρίως σάλα με αργά βήματα. Όλα είναι όπως τα θυμάμαι. Το γραφείο με τα ξυλόγλυπτα μοτίβα, το πορτραίτο του Emil Νolde, μια γκραβούρα , το άσπρο πιάνο..

Στέκομαι απο πάνω του και πατάω μερικά πλήκτρα. Ο ήχος του μου είναι τόσο οικείος.

-Βρε Μελίνα! μου φωνάζει ενθουσιασμένη η μαμά. Ξέχασα τον γιο της κυρίας Βικτώριας!

-Της κυρίας Βικτώριας?

Το όνομα μου είναι οικείο ..σαν μακρινή ανάμνηση. 

-Ναι Μελίνα, η κυρία Βικτώρια ερχόταν κάθε κυριακή με τον γιο της. Εκείνη σας έπαιζε πιάνο ! Και με τον μικρό της γιο κάνατε παρέα. Μπορείς να το θυμηθείς?μου λέει και πατάω αργά ακόμη ένα πλήκτρο.

"Η κυρία Βικτώρια..η κυρία Βικτώρια.."

Ακουμπώ ακόμη ένα πλήκτρο του πιάνου.

..είχε μακριά δάχτυλα και μεγάλα μάτια..

"αγαπούσε να παίζει ..να παίζει..erik Satie.. είναι αλήθεια αυτό που είπα ή τα φαντάζομαι ?"

Κοιτάω ανυπόμονα την μαμά. Νομίζω πως την θυμάμαι!

-"Ναι Μελίνα μου ..καλά θυμάσαι"