"Δημήτρη σταμάτα να αλλάζεις πουκάμισα . Σου είπα πως το άσπρο είναι το καλύτερο απ'όλα, κάνει αντίθεση με την σκούρα επιδερμίδα σου και φαίνεσαι θεός, απλά εμπιστεύσου με."  

Δεν αλλάζω πουκάμισο. Αυτό είναι γελοίο. 

"Δεν με ενδιαφέρει να είμαι ωραίος, είμαι σίγουρη πως η Μελίνα είναι μια καλλιεργημένη γυναίκα και θα εκτιμήσει την προσωπικότητα μου"

Κοιτάω τον Ορέστη που μου χαμογελά ειρωνικά. Με εκνευρίζει. Κοιτάω και το άσπρο πουκάμισο.

 Ξεκινάω να το φοράω. 

Σκατά..ποιόν κοροιδεύω? Εννοείται θέλω να της αρέσω. Πολύ.

"Είσαι τέλειος, έχεις σίγουρη την θέση, η κυρία Απέργη θα τρελαθεί όταν σε δει"

"Αυτό να μην το ξαναπείς! Θέλω να με επιλέξει γιατί πρώτον τι δικαιούμαι την θέση. Έχω master στα κτερίσματα και στις.."

"Ταφικές κτήσεις.. Ξέρω ξέρω Δημήτρη, μην την ξαναπιάσουμε αυτή την κουβέντα. Το κατάλαβα , θέλεις να σε ξεχωρίσει πρώτα για την μόρφωση σου , αλλά δεν πειράζει να την κάνουμε να πέσει στα πατώματα "

Ξεφυσάω αγριεμένος κοιτώντας τον Ορέστη, δεν είμαι απο αυτούς που τον ενδιαφέρουν οι λεζάντες, είμαι επιστήμων και  θέλω να το αναγνωρίσει αυτό! Δεν είμαι πια το δεκατετράχρονο που το κολλούσε στο τοίχο και ντρεπόμουν να την κοιτάξω. Είμαι άντρας πια, σκέφτομαι καθώς κοιτιέμαι στο καθρέπτη βιαστικά .

Τα μαλλιά μου δεν στρώνουν με τίποτα. 

Είμαι ανόητος. 

Μελίνα

-Αντώνη νομίζω πως μόνο ο ένας παρουσιάζει ενδιαφέρον , του λέω ψιθυριστά , κρατώντας ένα χαρτί μπροστά απο το στόμα μου.

-Το διδακτορικό του δεν έχει καμία συνάφεια με τα ταφικά έθιμα βέβαια, αλλά το Harvrd που τελείωσε το λες και εντυπωσιακό!

-Εντυπωσιακό αλλά όχι αρκετό για την δική μας ανασκαφή. Φαινόταν αξιόλογο το βιογραφικό του Δημήτρη Μερεμή, αλλά δεν παρουσιάστηκε.

-Εγώ έμαθα πως είναι στο νησί, παρέα με έναν ακόμη.

-Στο νησί είναι, εδώ δεν είναι και με εκνευρίζει τρελά η ασυνέπεια. Διώξε τους , θα αποφασίσω αργότερα ποιόν θα επιλέξω.

-Κύριοι μπορείτε να αποχωρήσετε , η κυρία Απέργη θα σας ειδοποιήσει εντός 24 ωρου για την απόφαση της, λέει ο Αντώνης με την επαγγελματική του φωνή.

Καθώς αποχωρούν , παίρνω τον μεγεθυντικό φακό και εξετάζω με προσήλωση τις κόπιες απο τα νέα κτερίσματα που βρήκαμε  στο νότιο θολωτό προθάλαμο. Λάτρευω την δουλειά μου. Είναι το μονο σταθερό που έχω στην ζωη μου. Το μονο που αξίζει να επενδύσω, χρόνο και ψυχή. Όλα τα αλλα είναι αηδίες. Εκτός από τον Αντώνη. Είναι καλός φίλος. Αν και με εκνευρίζει καμια φορά κι αυτός πολύ τώρα που το σκέφτομαι.

-Μελινάκι οι ουρανοί άνοιξαν και οι αρχάγγελοι τραγουδούν, μου λέει ο Αντώνης ψιθυριστά και δεν καταλαβαίνω προς στιγμήν τίποτα. Το πρόσωπο του έχει λάμψει ολοκληρο. Είμαι σίγουρη πως τσεκάρει γκόμενο το ξέρω αυτό το βλέμμα! Σηκώνω το κεφάλι και κοιτάω εκεί που κοιτά και ο Αντώνης. 

Στην είσοδο της σκηνής ένας μελαχροινός άντρας με γαλανά μάτια και απολλώνειο κορμί με κοιτά ανέκφραστος. Νομίζω προς στιγμήν πως είναι κάποιο αρχαιοελληνικό άγαλμα. Έχει έντονες γωνίες στο πρόσωπο του, θεληματικό πηγούνι, φαρδιές πλάτες , δυνατά χέρια και θέλω σαν τρελή να χαζέψω το όπισθεν τμήμα αλλά δεν είναι της παρούσης. Φοράει τζην και ένα βρώμικο άσπρο πουκάμισο.

Δεν μου μιλάει, τον βλέπω να με κοιτά χωρίς να περνά μέσα. Ούτε εγώ όμως για κάποιο λόγο του μιλάω. Δεν είμαι γυναίκα που τα χάνει μπροστά απο έναν όμορφο άντρα, αλλά ..μάλλον για όλα υπάρχει πρώτη φορά. Έχει κάτι το..απροσδιόριστα..δεν ξέρω..

Νιώθω το στομάχι μου περίεργα. Ή είναι η καρδιά μου? Τι στα κομμάτια μου συμβαίνει? ειμαι αρρωστη. Ανάθεμα σίγουρα έχω αρρωστήσει. 

Με κοιτά έντονα μέσα στα μάτια. Σαν να περιμένει...να του πω κάτι? κάτι νιώθω πως μου διαφεύγει...

Κάτι σημαντικό . 

Δεν μου αρέσει αυτή η αίσθηση. Έχω περάσει πολλά χρόνια στο ντιβάνι του ψυχοθεραπευτή δουλεύοντας μαζί του το γεγονός πως ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου δεν μπορώ να το θυμηθώ. Και αυτή η αίσθηση τώρα που νιώθω, πως κάτι σημαντικό μου διαφεύγει, με κάνει να νιώθω ναυτία.

-Μελίνα μου , λέει ο Αντώνης ψιθυριστά, συνειδητοποιείς πως εδώ και πέντε λεπτά απλά κοιτάζεστε?

Βασικά δεν το κατάλαβα, το συχαίνομαι να χάνω την αίσθηση του χρόνου. Και αυτός τι με κοιτάει έτσι? Νομίζει πως επειδή είναι ωραίος άντρας θα κάνω τα στραβά μάτια και θα παραβλέψω πως έχει αργήσει στη συνέντευξη?Μμμ..βασικά μπορεί..

Αν και με εκνευρίζει βαθύτατα αν νομίζει οτι αυτο θα συμβεί!

"Αν είστε ο κύριος Δημήτρης Μερεμής, παρακαλώ να κάνετε μεταβολή και να φύγετε! Δεν με ενδιαφέρει να συνεργαστώ με άτομα που επιδεικνύουν ασυνέπεια" του λέω με αυστηρό ύφος και μαζεύω τα χαρτιά μου να φύγω.Η επαγγελματίας  νίκησε την γυναίκα μέσα μου τελικά.

Δημήτρης 

"Μελίνα..Μελίνα.. εγώ.. "της λέω και θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου στο τοίχο. Δεν μπορεί να τραυλίζω , δεν γίνεται να με διώξει..Μου κάνει πλάκα?  Δεν με αναγνώρισε? τοσο άλλαξα?

-Πρώτον για εσάς είμαι η κυρία Απέργη, η υπεύθυνη για την ανασκαφή , κύριε Μερεμή και κατα δεύτερον μην το κουράζουμε , δεν πληρείται τις προδιαγραφές λόγω ασυνέπειας!

Με κοιτάει λες και δεν με γνωρίζει, θα τρελαθώ, θα πάρω φόρα και θα χτυπήσω το κεφάλι μου στο τοίχο! Μήπως υποκρίνεται ? Αλλά το βλέμμα της φαίνεται πολύ καθαρό.Δεν το πιστεύω οτι δεν με θυμάται.. Ήμουν ο πρώτος της έρωτας, έχουμε ζήσει τόσα μαζί, πως γίνεται να μην θυμάται?! Με δουλεύει? Μήπως να σηκωθώ να φύγω? Νιώθω τελείως να μην πω τι, και επιτέλους πόσο όμορφη είναι ? Ούτε στα τρελά μου όνειρα δεν περίμενα να η Μελίνα να εξελιχθεί σε μια τέτοια απίστευτη γυναίκα.

-Κύριε Μερεμή αν δεν διακόπτω το κοίταγμα σας, θα ήθελα να φύγω!

-Ε..συγνώμη, ψελλίζω . Δεν είμαι άντρας που κοιτάει απροκάλυπτα μια γυναίκα..αλλά η συγκεκριμένη δεν είναι η οποιαδήποτε γυναίκα. 

Βέβαια έχω καταλάβει πως με κοιτάει εξίσου κι εκείνη απο πάνω μέχρι κάτω αλλά ας μην το κάνω θέμα. 

"Συγνώμη" ξαναλέω αλλά αυτή την φορά με πυγμή, "αλλά πετάχτηκε ένα κατσίκι μπροστά στην μηχανή μου, έχασα τον έλεγχο , μου έσκασε το λάστιχο και αναγκάστηκα να έρθω εδώ με τα πόδια και γι αυτό αργοπόρησα. Είμαι γενικά πολύ συνεπής κι έχω και master στα ταφικά κτερίσματα" λέω με μια ανάσα και η επιθυμία να πάρω φόρα και να χτυπήσω το κεφάλι μου στο τοίχο γίνεται εντονότερη.

Συνεχίζει  να με τσεκάρει αδιάντροπα απο πάνω ως κάτω. Σηκώνεται απο την θέση της και ακουμπά πάνω στο γραφείο της. Δείχνει σαν να σκέφτεται κάτι έντονα..

-Τι λες Αντώνη να το συγχωρέσουμε το παιδί? λέει σχεδόν με αινιγματικό ύφος στον άντρα που είναι δίπλα της.

-Εννοείται κυρία Απέργη, να τον συγχωρέσουμε και να τον καλέσουμε και για ένα ποτό το βράδυ να γνωριστούμε καλύτερα..

Συγνώμη γιατί της έκλεισε το μάτι?

"Στο μυαλό μου είσαι Αντώνη" την ακούω να λέει καθώς μου χαμογελά λοξά."Άλλωστε έχει και master στα κτερίσματα, δεν μπορώ να το παραβλέψω!"

Μου χαμογελάνε ξαφνικά και οι δυο τους. Δεν ξέρω γιατί αλλά νομίζω οτι ο έρωτας της ζωής μου είναι μια εκνευριστική γυναίκα.  Και μάλλον όχι τόσο σεμνή. Καλά αυτό φαινόταν και απο τότε που ήμασταν μικρά. Και πανέμορφη.

Επίσης..δεν κατάλαβα..εγώ τώρα την πήρα την θέση? Το master μου μέσα..