ΕΡΙΚ

Η υπόλοιπη μέρα κυλάει ήρεμα, όπως το περίμενα και πίστευα γενικά για τη ζωή μου.

Πολλά τρεχάματα στο μαγαζί, πολλές παραγγελίες, να μιλάω όλη τη μέρα σε κόσμο, σε σερβιτόρους, να υπολογίζω έσοδα, έξοδα... Δεν μπορείς να πεις ότι έγινε και κάτι ιδιαίτερο.

Επέστρεψα στις δώδεκα το βράδυ στο σπίτι μου. Δεν μου αρέσει καθόλου να δουλεύω δώδεκα ώρες, ακόμα και επιχειρηματίας να είμαι, αλλά έχω κάνει μια συμφωνία με τον Ιωνά που είμαστε συνάδελφοι και κολλητοί που είναι και υπεύθυνος στο μαγαζί: Μέρα παρά μέρα κάθεται ένας από τους δυο μας εναλλάξ ως υπεύθυνος στο μαγαζί. Και αν ο ένας δεν μπορέσει να κάνει μια μέρα λόγω απροόπτου, φυσικά ο άλλος την αναπληρώνει.

Το έχουμε σαν νόμο. Μπορώ να πω ότι είμαι σχετικά ευχαριστημένος. Κάνω ό,τι θέλω χωρίς να ενοχλώ κανέναν και τίποτα φυσικά. Βέβαια στεναχωριέμαι που κάποιοι που δουλεύουν πολύ καιρό στο μαγαζί δεν παίρνουν εύκολα άδειες και ρεπό αλλά τι να κάνουμε... Έτσι είναι το σύστημα.

Αλλά κάποιες φορές σκέφτομαι πως θα ήταν αν δεν ήμουν αυτός που είμαι τώρα. Τι θα ήμουν αν ήμουν ένας απλός υπάλληλος και όχι αυτό που είμαι. Τι θα ήμουν αν δεν ζούσα στη χώρα αυτή που ζω. Αν δεν γεννιόμουν στη χώρα αυτή που ζω. Όχι ότι είναι και άσχημα, αλλά έχω ακούσει ότι υπάρχουν και ωραιότερες χώρες...

Νιώθω ότι τα πάντα είναι υπερβολικά τακτοποιημένα και αυτό δεν είναι και τόσο καλό σημάδι. Δεν ξέρω γιατί. Νιώθω ότι κάτι θέλει ο Θεός ακόμη από εμένα για να λέω ότι όντως είμαι εντάξει.

Δεν μπορώ όμως να λέω έτσι απλά ότι είμαι καλά. Δεν μπορώ να λέω ότι είμαι εντάξει. Δεν μπορώ να λέω ότι είμαι κάτι που δεν ξέρω καν αν είμαι αυτό που λέω πως είμαι. Δεν θέλω να είμαι υπό τις φτερούγες της Υποκρισίας. Πως τα έχω μπλέξει...

Μέχρι που θυμήθηκα την Κριστιάνα στη βιβλιοθήκη. Αχ τι ωραίο όνομα... Κριστιάνα... Μου θυμίζει την Κριστίνα Αγκιλέρα, εκείνη την αμερικανή τραγουδίστρια. Δεν νομίζω όμως ότι θα έχει ωραία φωνή και η Κριστιάνα. Θα το στοιχημάτιζα άνετα, αλλά είπα άσε καλύτερα. Δεν χάθηκε ο κόσμος.

Η Κριστιάνα σίγουρα είναι ξένη. Δεν ξέρω από ποιά χώρα όμως. Θα είναι Σουηδέζα; Γιατί τα μαλλιά της είχαν από φυσικού της ένα σκουρόξανθο χρώμα. Θα είναι Τουρκάλα; Γιατί έχει ένα σφιγμένο μικρό και ταυτόχρονα λεπτό στόμα για τις διαστάσεις του προσώπου της και κάπως εξίσου πλατιά μάτια. Έχω δει πολλές Τουρκάλες με σφιγμένα χαρακτηριστικά. Δεν ξέρω.

Ήταν όμως όμορφη. Και ιδιαίτερη. Μου άρεσε πολύ. Και ήταν περίεργα χαρούμενη λες και ζούσε κάθε στιγμή της ζωής της. Χαμογελούσε σε όλους. Σε όλους μα την αλήθεια. Σαν να υποκρίνεται.

Η κοπέλα που ήταν δίπλα της σίγουρα θα ήταν ντόπια, δική μας, άντε Σουηδέζα το πολύ. Γιατί είχε πιο στρογγυλά μάτια, πιο ανοιχτόχρωμα μαλλιά και πιο αφράτα χείλη. Αυτή όμως είχε ένα αδιάφορο ύφος. Δεν είδα όμως στο καρτελάκι που είχε στο στήθος το επώνυμό της. Ή αν είχε επώνυμο να το θυμάμαι... Βιαζόμουν πάρα πολύ.

Πλένω τα δόντια μου και το πρόσωπό μου και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου ξερός. Παρότι ήμουν κουρασμένος, για έναν περίεργο λόγο δεν μου κόλλαγε ο ύπνος με τίποτα. Το στομάχι μου άρχισε να ανακατεύεται μυστηριωδώς.

Όπα! Να τα μας! Πάλι τα ίδια βρε Έρικ! Ηρέμησε και κοιμήσου! Έχεις πάλι δουλειά αύριο και υποχρεώσεις! λέω από μέσα μου. Αλλά τίποτα. Εξακολουθούσα να τη σκέφτομαι...

ΟΠΤΙΚΗ ΓΩΝΙΑ ΚΡΙΣΤΙΑΝΑ

Τελειώσαμε και πάλι επιτέλους τη δουλειά και η Ρετζίνα και εγώ φύγαμε τελευταίες μαζί με τον εργοδότη μας από την εταιρία.

Φόρεσα ξανά το τζιν και το μπλουζάκι μου γιατί θα φεύγαμε για μια βολτούλα προτού πάω στο σπίτι. Αποχαιρετιστήκαμε με τον εργοδότη μας ευχαριστημένες και η Ρετζίνα και εγώ πήραμε τα ποδήλατά μας.

Πήγαμε να καθίσουμε σε ένα παγκάκι κοντά στη πλατεία που έκανα ποδήλατο σήμερα το πρωί. Ενώ εγώ και η Ρετζίνα συζητούσαμε περί ανέμων και υδάτων μέσα μου βαθιά μια κρυφή σκέψη με αναστατώνει.

Το υποσυνείδητό μου είναι αφοσιωμένο σε εκείνο το αγόρι που ήρθε σήμερα στη βιβλιοθήκη. Έρικ Μπέλντεσεν νομίζω τον λέγανε... Τα αγόρια και οι άντρες της Δανίας είναι χλωμούληδες αλλά μπορούν να γίνουν απίστευτα σέξι αν το θελήσουν. Όχι ότι και οι Έλληνες είναι καλύτεροι...

Έτσι, έμεινα εκεί να κοιτάζω τη θέα των ανθρώπων που έκαναν ποδήλατο γύρω γύρω, πάνω κάτω, αλλά και ανθρώπους να περπατούν. Ήμουν απόλυτα ανέμελη μιας και δεν σκόπευα να κάνω δουλειές στο σπίτι. Ούτε να μαγειρέψω. Αν ήθελα, θα έτρωγα φαγητό από χθες που περίσσεψε.

Έτσι συνέχισα να σκέφτομαι μέσα στη σουρουπιασμένη μέρα, μιας και είχε φτάσει πέντε η ώρα και ο ήλιος είχε δύσει τόσο πολύ, λες και ήταν οχτώ το βράδυ στην Ελλάδα. Όμως μου άρεσε αυτό που έβλεπα. Ήταν απίθανα.

Ειδικά τώρα που μου ήρθε στο μυαλό και εκείνο το αγόρι που γνώρισα... Ένιωθα το στόμα μου περίεργα στεγνό αλλά ένιωθα καλά. Ένιωσα και μια μεταλλική γεύση μέσα του αλλά ούτε και αυτό με ενόχλησε. Γαλάζια μάτια και σκουρόξανθα μαλλιά είναι τα μόνα που έρχονται στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή από αυτόν...

Μπορώ και τον θυμάμαι εξάλλου εύκολα, μιας και πολλοί νεαροί δεν έρχονται τόσο συχνά στη βιβλιοθήκη. Δεν το πιστεύω ως στερεότυπο, είναι απλά η αλήθεια.

Καθίσαμε αρκετή ώρα με τη Ρετζίνα στο παγκάκι μέχρι που χωρίσαμε. Πήγαμε η καθεμιά στο σπίτι της ήρεμα και ωραία.

Έτσι, συνηθίζω να περνώ τις μέρες μου. Και είμαι απόλυτα ευχαριστημένη από τη ζωή μου και όλα όσα έχω πετύχει. Σίγουρα όμως σε δυο τρία χρόνια θα ήταν καλό να είχα και στη ζωή μου κάποιον να την μοιραστώ αλλά δεν θέλω να είμαι αχάριστη και παραπονεμένη από τον εαυτό μου. Είμαι ήδη μια χαρά. Μπορώ μια χαρά να ανταπεξέλθω στα πάντα.

Έτσι πηγαίνω στο σπίτι μου και απλά τρώω από το φαγητό που άφησα από χθες. Πήγα μετά στο δωμάτιό μου, και πήρα ένα βιβλίο που είχα αφήσει στη μέση για να το διαβάσω στον καναπέ.

Θέλω όμως να μοιραστώ μαζί σας μια περίεργη σκέψη μου: Συνήθως στην Ελλάδα, οι περισσότεροι άνθρωποι το πρώτο πράγμα που κάνουν με το που πάνε στο σπίτι είναι να ανοίξουν την τηλεόραση και να αράξουν στον καναπέ. Παρόλα αυτά και εδώ στη Δανία το κάνουν, αλλά εδώ, όσοι το κάνουν, το κάνουν επειδή έχουν κάτι να δουν ή ακόμα και να χαζέψουν, θα χαζέψουν συγκεκριμένα πράγματα και δεν θα χάσουν τον καιρό τους. Οι περισσότεροι Δανέζοι διαβάζουν πιο πολύ, παρά να βλέπουν τηλεόραση. Και έτσι φυσικά έχουν προωθήσει και πολύ την ανάγνωση βιβλίων κάτι που δυστυχώς σε εμάς είναι όνειρο άπιαστο, ακόμη και στον κλάδο μου...

Δεν νιώθω να μου λείπει καθόλου η Ελλάδα. Εξάλλου υπάρχουν και υπήρχαν πάντα αρκετά ηλιόλουστα τοπία πέρα από το δικό μας. Το κλίμα μας βέβαια είναι μοναδικό και το ξέρω, αλλά οι άνθρωποι οι περισσότεροι, δεν νομίζω να κοιτάξουν αυτό το θέμα σε τόσο βάθος.

Έχω όμως τώρα και περισσότερα λεφτά από όσα θα έπαιρνα αν έμενα στην Ελλάδα και έτσι μπορώ και πηγαίνω όποτε θέλω.

Ώρες ώρες βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, το χειμώνα θα ήθελα να είχε λίγο παραπάνω ήλιο αλλά βλέπω όλα όσα έχω κερδίσει εδώ και δεν παραπονιέμαι. Όχι μόνο χάρη στο σύστημα, αλλά και στους δικούς μου προσωπικούς κόπους. Έτσι νιώθω να μου προστίθεται περισσότερη αξία, κάτι που με κάνει διπλά ευτυχισμένη εδώ. Βέβαια στερούμαι κάποια καλά πράγματα που πίστευα ότι θα ήταν τα ίδια με αυτά που είχα εως τώρα, αλλά δεν με νοιάζει καθόλου. Κυριολεκτικά. Γιατί ξέρω πως όλα δεν μπορώ να τα έχω.

Δεν νιώθω να υποκρίνομαι με αυτά που λέω. Γιατί ξέρω ότι άλλοι στη θέση μου θα έλεγαν το ακριβώς αντίθετο. Αλλά ειλικρινά δεν μετανιώνω στιγμή που αποφάσισα να αλλάξω εντελώς ζωή...

___________________________________________
Γειά σας και πάλι!

Ξημερώματα λοιπόν επειδή δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, γράφω επιτέλους νέο κεφάλαιο σε αυτό το βιβλίο!

Τι μου κάνετε; Ελπίζω να είστε όλοι καλά! Ένας από τους πιο αγαπημένους μου μήνες, ο Φλεβάρης μας μπήκε για τα καλά!

Τι πιστεύετε για το βιβλίο εως τώρα; Ραντεβού στα σχόλια και στο επόμενο κεφάλαιο!