''Αν τα λουλούδια φυτρώσουν, δώσε τους τη δύναμη να μεγαλώσουν. Δώστε τους εσείς αυγή, ήλιε την ευλογία να ανθίσουν αφού πρώτα ενώσετε τις δυνάμεις σας, το θαύμα της φύσης να καλλιεργηθεί και να εντυπωθεί στον ουρανό η φωτεινότητα ζητώ για χάρη σας » μονολογούσε το γλυκό κορίτσι της αθωότητας και της ευφορίας, η Μαιρούλα ανοίγοντας τα χέρια της σαν να προσπαθούσε να πιάσει τον ουρανό. Το θαύμα της παράκλησης και της ταυτόχρονης πίστεως της συνέβη...Το χρώμα του ουρανού άλλαξε από απαλό μπλε, σε ένα υπέροχο γαλάζιο απαλό σαν παστέλ. Τα σύννεφα διασκορπίστηκαν περισσότερο και σχημάτισαν εντυπωσιακά αφηρημένα σχήματα. Ο ήλιος εμφανίστηκε από όπου ήταν κρυμμένος και άρχιζε να ρίχνει τις ακτίνες του παντού.

 Η κοπέλα ένιωσε πολύ περήφανη και χαρούμενη για το αίτημα της το οποίο εισακούστηκε: και η φύση ''ανοίχτηκε'' και καρποφόρησε και ο ουρανός παρόμοια καθότι πριν αντίκριζες ένα μουντό, συννεφιασμένο τοπίο χωρίς ζωντάνια και ομορφιά. Τώρα η Μαίρη χαμογελούσε διάπλατα και απολάμβανε τη στιγμή της συνδετικής επαφής με τη φύση. Μύριζε με όλες τις αισθήσεις, το οξυγόνο, την φρεσκάδα του αέρα, των λουλουδιών Ο ήλιος αγκάλιαζε το πρόσωπο της έτσι όπως την φώτιζε πέφτοντας κατά πάνω της.

Δεν περίμενε αυτό που ζούσε μέχρι τώρα...το πως έφτασε να βιώνει σε αυτή την πραγματικότητα: να εγκαταλείψει το παλιό της σπίτι επειδή ήρθε η μαμά της μετά από δεκαπέντε χρόνια για να ζήσει σε ένα  αρχοντικό υπερμεγέθων διαστάσεων και να συμβιώσει με δύο διαφορετικές γυναίκες εφ όρου ζωής ή όχι, την Ναυσικά και την Ερατώ. Δύο γυναίκες αντίθετες από την ιδιοσυγκρασία της μεν, σπλαχνικές και πάντα εκεί για το πλευρό της δε.

Όμως αυτό το δέσιμο θα διακόπτονταν ξαφνικά και απότομα ύπο την έλευση μιας καταιγίδας...