Δευτερο κεφ για σημερα! 

Ξέρω έχω καταντήσει γραφική !

.............................................................................

"Μάνα παράτα την γραβάτα μια χαρά είναι" 

Κοιτιέμαι στον καθρέπτη του σαλονιού και με τσεκάρω. Καινούργιο κουστούμι , ξυρισμένος, φρεσκοκουρεμένος και με δαχτυλίδι στην τσέπη των δυο χιλιάδων ευρω.

"Που είναι εκείνη? " γρυλίζω αγχωμένος και κοιτάω τις σκάλες του πανω ορόφου. 

"Της είπατε οτι ήρθα?"

Οι αδερφές μου συνέχεια με κοιτάζουν και χασκογελάνε. Που είναι το αστείο? Δεν έχουν ξαναδεί άντρα να έρχεται στο πατρικό της νύφης για πρόταση?

"Χαλάρωσε Μήτσο . Στην τσίτα είσαι" μουρμουρίζει ο Βαγγέλης για εκατοστή φορά για σήμερα.

"Γιατί το λες αυτό?"

Κοιτιέμαι ξανά στον καθρέπτη και επιθεωρω το μαλλι μου. Ρε μπας και μου πει όχι?

Μονο και πει όχι. Μαυρο φίδι που την έφαγε! Εγώ παντως πιο σοβαρή πρόθεση απο αυτή δεν μπορώ να δείξω

"Κανόνισε μόνο να πετυχει το σχέδιο σου" λεω βλοσυρά στον Βαγγέλη και κοιτάω το ρολοι μου. Εικοσι λεπτά είναι που έχω έρθει , έχω φαει οτι πίτα υπάρχει και η Νικη πουθενά

"Παιδί μου λίγη σπανακόπιτα ακόμη?" η θεια μου μου χώνει στην μούρη την πίτα και μου κοβει και την θεα απο την σκάλα

"Ασε μας ρε θεια με την πίτα σου"

Η μαμά μου γουρλώνει τα μάτια και με κοιτά με επίπληξη. Τι είπα?

"Να μιλάς με σεβασμό στην θεια σου,τώρα θα γίνει πεθερά σου"

"Καλά. Συγνώμη" λεω κοφτά και ξεσφίγγω την γραβάτα

"Μήπως να της λεγατε οτι έγω ήρθα και όχι καποιο τυχαίο προξενιο?" γιατί συμφωνώ στις αηδίες του Βαγγέλη?

"Μπαααα... αν της λεγαμε κατι τετοιο αδερφούλη θα την είχε κοπανήσει απο το παράθυρο του δωματίου της. Ήδη που αποκαλύψαμε οτι έχει έρθει στο χωριό να δει την μάνα της και σου το είπαμε μπορεί να θυμώσει πολύ μαζί μας"

Όλοι γνεφουν θετικά.

"Μα γιατί γαμώ την παναχαική μου? και δαχτυλίδι αγόρασα!"

Η μανα με χτυπάει στο μπρατσο

"όχι βρισιες μπροστά στην συμπεθέρα"

Θα με σκάσουν το νιώθω.

"Δεν πατε να την φωνάξετε λέω εγώ?" προσπαθώ ήρεμα να το πω. Όχι οτι έχω αγχος αλλά με σφίγγει και η γραβάτα. Άντε να το τελειώνουμε το θεμα.

"Κι εγώ κουμπάρος φιλαρακι ,έτσι?"

"Ναι Ναι έτσι " απαντάω στον Βαγγέλη αφηρημένα και κοιτάω παλι την σκάλα. Πότε θα κατέβει?

Λες να ξενερώσει αν με δει?

λες να ..μην..είναι ερωτευμένη αλλο μαζί μου?

Να δεις το βλαμμένο που θα τα παρει όλα πίσω μόνο για να μου πουλήσει μουρη οτι εγώ την γουσταρω και αυτή όχι.

Ικανή την έχω.

"Και ξερεις τι λενε..ο κουμπαρος και η κουμπαρα μια φορά την εβδομάααααααουτςςςςς"

Του χωνω μια καλή αντανακλαστική του Βαγγελη και σκαει.

"Φερτε την τώρα κάτω ειδάλλως παω πανω" λεω στην θεια μου και στις αδερφές μου αρκετά απειλητικά γιατί τσακίζονται προς τις σκαλες.

Ρε αν τα παρει πίσω αυτα που μου είπε....θα την σκίσω λεμε!

..............

Την ίδια στιγμή στο πάνω όροφο

"Ναι Μαρία..για λίγες μερες ήρθα στο χωριο μου να δω την μανούλα μου και μετά πετάω για Αυστρία για την υπόθεση που σου είπα. Και όπως είπαμε θα βοηθήσεις στα στοιχεία που θε-"

Η πόρτα ανοίγει και βλεπω την μανούλα μου με το ταγιεράκι της, το μαργαριταρένιο κολιέ της και τα μαλλιά στο ταβάνι με λακ φτιαγμένα.

Έχει γούστο..να σοβαρολογούσε με αυτά που μου έλεγε το πρωι!

"ΙΙΙΙΙΙΙ ΠΕΘΑΙΝΩ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ"

Με κοιτά απο πανω ως κάτω. 

Με κοιτάω κι εγώ. 

Τι έχω?

Φοράω μια μπλουζα σουπερμαν που πήρα απο το παρίσι και την ροζ πιτζαμα μου που φοράω όταν είμαι αδιάθετη.

Κομπλε.

Εκτός..

"Δεν σου ειπα βρε κοριτσακι μου οτι θα ερθει γαμπρος να σου ζητήσει το χέρι σου?"

"Γιατί αυτός δεν έχει?" 

Η μαμά μου έιναι ετοιμη να κλαψει.

Καλε σοβαρολογει? τι αναχρονιστικά έθιμα μιας παρωχημένης σωβινιστικής κοινωνιας είναι αυτά?

"Μαρία σε κλεινω κινδυνευει το χέρι μου"

Απο μέσα απο το τηλέφωνο ακουω το ουρλιαχτο ενός λύκου.

"Να υποθέσω αλλωστε οτι έχεις κι εσύ δουλεια έ? "

"Ναι εκπαιδεύω νεοσύλλεκτους που έκαναν μεταβαση στο στρατόπεδο μου"

Ήμουν σίγουρη.

"Κλεινω και όπως είπαμ-"

Αλλά πριν προλάβω να πω το οτιδήποτε η μαμα μου παιρνει το κινητό και μου το κλεινει.

"Ακου κορίτσι μου, όχι επειδή έχεις γινει διασημη ντετεκτιβ θα μου μείνεις στο ραφι"

"Αυτά είναι αναχρονιστικά ταξικά και σωβινιστι-"

"Σκασμος. Ντυσου γρηγορα , βαλε το φορεμα που σου πήρα και έλα κάτω"

Με φιλά δυνατα στο μάγουλο.

"Και πίστεψε με θα μείνεις άφωνη με τον γαμπρό που σου ήρθε. Έχει παρει και δαχτυλίδι"

"ΑΑΑ! αν είναι έτσι μανούλα τρεχω"

"Μπραβο το κορίτσι μου"

Την βλέπω να κλεινει την πόρτα και βάζω το κινητό στην τσέπη μου. Δενω τα μαλλιά μου ψηλά, τα ρούχα μου μια χαρά είναι και ανοίγω την μπαλκονοπορτα. 

"Πέντε μέτρα ύψος...μμμ...καλύτερα να φαω τα μούτρα μου παρα να χαρίσω το χεράκι μου"

Ξεκινάω να δενω τα σεντόνια μεταξύ τους. 

........................

"Που είναι?" λεω ξανά και ξεφυσάω . Σβήνω το τσιγάρο μου στο τασακι και σηκώνομαι πάνω

"Έρχεται το κορίτσι" λεει η μανα μου αλλα εμενα με ζωνουν τα φίδια

"Πήγαινε ξανα να την φωνάξεις και πες της οτι ο Δημήτρης την περιμένει κάτω. ΤΩΡΑ ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΡΩ"

"Μα Δημήτρη-"

"Δεν ακούω τίποτα. Τερμα τα καραγκιοζιλικια . Πες της πως ήρθα να της κάνω πρόταση γάμου. Και αν πάλι δεν θελει να κατέβει-"

Με κοιτάζουν όλοι.

"Τελοσπάντων δικο μου θεμα το μετέπειτα. Καποιος να παει να της το πει"

"Πίτα?" λεει  ο Βαγγέλης χαμογελαστα. Εμ βεβαια αυτός τι ζορι τραβάει?

Βλέπω την μάνα της αλαφιασμένη στο κεφαλοσκαλο να μας κοιτά με απόγνωση

"ΤΙ ΕΓΙΝΕ? ΕΠΑΘΕ ΤΙΠΟΤΑ?"Τρέχω προς την σκαλά αλλά-

"Δημήτρη παιδί μου το εσκασε ! Είναι αδειο το δωματιο της!"

Την μαλακία μου.

Αναλαμβανω δραση. 

Τρεχω εξω απο το σπίτι και πάω στην πίσω αυλή, κοιτάω πέρα στην κατηφόρα αλλά δεν βλέπω τίποτα αλλά-

Κοιτάω προς την μπαλκονόπορτα του πάνω ορόφου  και βλεπω..

Χαμογελαω λοξά.

Σε τσακωσα.

Η Νίκη κρεμεται απο ένα σεντονι καθώς..

Θα φαει τα μούτρα της ! ρε τι βλαμμενο πήγα και ερωτευτ-

Τελοσπαντων.

Τρεχω απο κάτω της την στιγμή που τα σεντονια λύνονται και την ακούω να στριγγλίζει ενω πέφτει...Εκεί ακριβως που πρεπει.

"Δ-Δημήτρη?" με κοιτά με τα ματάκια της καθώς την έχω στην αγκαλιά μου

Εχω τρεις μηνες και δεκαπεντε μερες να δω το βλαμμενο. Και δεκα λεπτα την μαλακία μου.

Είναι υπέροχη . 

"Θα ..θα έπεφτα άσχημα" μου λεει αμήχανα και με κοιτάει απο πάνω ως κάτω λες και δεν πιστεύει οτι είμαι εδώ.

"Πάντα θα σε πιάνω όμως " της λέω καθώς της χαμογελάω και δεν την αφήνω απο την αγκαλιά μου

" με σφίγγεις" 

Όντως.

"Και καλά σου κάνω" της λέω καθώς βλέπω να δαγκώνει το χείλος της απο ντροπή. Έχει κοκκινήσει ολοκληρη. Αποφευγει το βλεμμα μου. Ξερω οτι της είναι δύσκολο που με αντικρύζει. Αλλά σύντομα θα την κάνω να σιγουρευτεί για μένα. Η Νίκη δεν ήταν ποτέ προορισμένη να γίνει το κορίτσι μου. Κι εγώ ποτέ δεν θα γίνω το αγόρι της.

 Ήταν πάντα γραμμένο να γίνει κατευθειαν η γυναικα της ζωής μου. Κι εγώ ο άντρας της.

"Ε-εγώ.." ψελλίζει καθώς κοιτάει και παλι χαμηλά.

Της σηκώνω με το χέρι μου το πηγούνι και κοιτάω τα μάτια της. Τα γυαλιά της έχουν πέσει στην μύτη της και τα διορθώνω.

"Εσύ τι? αν θυμαμαι καλά εσύ ήσουν η τελευταια που μιλησες στην συζητήση μας. Ήρθε η ώρα να σου πω τι σκέφτομαι γι αυτά που μου είπες ουρίτσα την τελευταια φορά που σε είδα . Τότε ήμουν φιμωμένος. Αλλά τώρα-"

Της χαμογελάω λοξά. 

Την βλέπω να θυμώνει. Κάνει να φύγει απο την αγκαλιά μου αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να δραπετεύσει.

"Αν τολμήσεις να με κοροιδεψεις γι αυτά που σου είπα ..θα ..θα.."

"Ναι?" της λεω με χαμηλή φωνή καθώς ενώνω τα μέτωπα μας.

Η μπλουζα του σουπερμαν τριβεται πανω στο στερνο μου καθώς προσπαθει να μου ξεφύγει.

"Μάταιος κόπος. Σε κρατάω γερά Νίκη. Και δεν έχω σκοπό να σε αφήσω" της λεω στο αφτί της  καθώς νιώθω στο στερνο μου την καρδιά της να χτυπά δυνατά.

Ή ίσως και να είναι η δική μου.