Ποιός έχει ξενερώσει  που τελειωσε το καλοκαιρι?????????

Και καλό μήνα βρε!

............................................................

"Μπράβο πάντως ,καταπληκτική ιδέα να φιμώσεις τον Δημήτρη κύριε Ανέστη"

Τώρα δεν μπορεί άλλο να ουρλιάζει στο αυτοκίνητο οτι δεν θα  επιτρέψει να τον αφήσουμε στο δάσος. Θέλει δεν θέλει όμως θα τον σώσω! εγώ τον έμπλεξα εγώ θα τον ξεμπλέξω!

"Μα εσύ είχες την ιδέα να τον φιμώσω" λεει προβληματισμένα ο κύριος Ανέστης που έχει ήδη δέκα λεπτά που οδηγάει. Το καλό που του θέλω να κρατήσει την συμφωνία του ειδάλλως θα αναγκαστώ να τον..να τον..

Τέλοσπάντων κάτι θα βρω. Που θα πονάει!

"μπράβο σε μενα τότε!"

Ο Δημήτρης στο πίσω κάθισμα για ακόμη μια φορά γρυλίζει. Τον λυπάμαι λίγο έτσι που είναι φιμωμένος και με δεμένα μάτια και δεμένα χέρια και δεμένα πόδια αλλά και αυτός ηρεμία δεν είχε ! Ακόμη και που τον σώζω έχει παράπονα!

"Εσύ κανόνισε μόνο να τηρήσεις την συμφωνία και να ανοίξεις τον ρούμπικ. Αρκετά έχω παιδευτεί με αυτή την υπόθεση και με όλους τους αλήτες που νομίζουν οτι ήταν πιο έξυπνοι απο εμένα. Όταν θα έχω στα χέρια μου τις πληροφορίες θα τους αφανίσω όλους έναν προς έναν"

Τα μάτια μου βγαζουν σπίθες χαράς.

"Οι πληροφορίες σχετίζονται με το που βρίσκονται οι υπόλοιποι λυκάνθρωποι? Δεν έχουν αγέλη? είναι διασκορπισμένοι και εσυ πρέπει να τους βρεις και να τους σκοτώσεις?μμ..ενδιαφέρον"

Ο Δημήτρης γρυλίζει ξανά απο το πίσω κάθισμα και χτυπάει τα δεμένα πόδια του στο πίσω μέρος του καθίσματος μου

"Φρόνιμα εκεί πίσω. Δεν φτάνει που σε σώζω γρυλίζεις κιολας"

Χώνει αυτόματα μια κλωτσια δυνατή στο πίσω μέρος της θέσης μου και ταρακουνιέμαι ολόκληρη. Αλλά δεν μασάω. Θέλει δεν θέλει θα τον σώσω.

Κοιτάω τον κύριο Ανέστη ανακριτικά. Έχω και μια απόσπαση πληροφοριων σε εξέλιξη.

"Λοιπόν τι λέγαμε? αν ναι. Οι πληροφορίες έχουν να κάνουν με το εντοπισμό αδέσποτων λυκάνθρωπων? " λέω ψιλοαδιαφορα για να μην νομίσει οτι καιγομαι να μάθω. Είναι τακτική!

"Κατάσκοποι" μου λεει κοφτά

"Λυκάνθρωποι κατάσκοποι"διορθωνω 

"κατάσκοποι " επαναλαμβάνει και πιάνω το νόημα. Προφανώς υπάρχει κωδική ονομασία για να μην καταλαβαίνουν οι άσχετοι την πραγματική τους ταυτότητα

"Καλά κατάσκοποι. " τον πάω με τα νερά του ! χεχεχε

"Λοιπόν και στο ρούμπικ κρύβονται πληροφορίες πως μπορείς να εντοπίσεις διάφορους.. κατάσκοπους.. σε όλη την γη απο μια αντίπαλη..ας πουμε..κυβερνητική ομάδα?"

Με κοιτά λοξά 

Τον κοιτάω χαμογελαστα

"Ενδεχομένως"

Χαμογελάω θριαμβευτικά.

Είναι μάχη λυκάνθρωπων! είχα τόσο δίκιο!

"Και υποθετω οτι σας βόλεψε να χρησιμοποιείτε την νταλικα του Δημήτρη. Κανένας δεν την ελέγχει στα σύνορα και περνάτε οτι πληροφορία θέλετε. Υποθέτω δεν είναι πληροφορίες που μπορούσατε να διακινήσετε απο υπολογιστή γιατι οι χάκερ θα είχαν εντοπίσει τα πάντα"

"Μμμ" μου λεει βαθυστόχαστα

"αλλά εσείς κύριε Ανέστη δεν ανήκετε στην ομάδα που χρησιμοποιούσε την νταλίκα του Δημήτρη, εσείς παρακολουθούσατε προφανώς τις κινήσεις απο κάποιον που μετέφερε πληροφορίες και τις συνέλλεγε. Μμμ..μάλλον..ανοίξατε την πιτσαρία σαν ξεκάρφωμα για να παρακολουθείτε τις κινήσεις του Στέφαν?" λέω και χώνω την μουρη μου στο δικό του πρόσωπο.

Αν οι κόρες του διεσταλθούν σημαίνει οτι εντόπισα την αλήθεια!

"Θα σκοτωθούμε κοπέλα μου φύγε μπροστά απο τα μούτρα μου οδηγάω"

παρόλαυτα αν και μου χώνει μια δυνατή στο μπρατσο εγώ συνεχίζω να τον κοιτάω μέχρι που τα μάτια του γουρλώνουν!

"ΘΑ ΣΚΟΤΩΘΟΥΜΕ ΦΥΓΕ ΑΠΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ!!!"

ΑΧΑ. 

Είχα δίκιο. Τα μάτια του διεστάλθησαν. Ο Στέφαν είναι όντως λυκάνθρωπος απο αντίπαλη αγέλη.

Κοιτάω το χέρι μου που μου το χτύπησε. Έχω κάνει μια ελαφριά μελανιά.

Κακοποιήθηκαααααα!

Μου χτυπάω ακόμη μια στο ίδιο σημειο για καλό και κακό. 

"Πιστεύω οτι θα κάνει μελανιά το χτύπημα σου κύριε Ανέστη" λέω με ικανοποιηση και ο Δημήτρης απο πίσω γρυλίζει και κλωτσάει την θέση του κύριου Ανέστη

Αν σωθώ και  δεν πεθάνω απο ανατίναξη του εκρηκτικού μηχανισμού του Ρούμπικ η ιστορία έχει μόλις απογειωθεί.

Κακοποιηση ΤΣΕΚ!!

Ο δρόμος γίνεται ολοένα πιο κακοτράχαλος και η ασφαλτος έχει απο ώρα τελειώσει. Γύρω μας η πυκνή βλάστηση γίνεται ολοένα πυκνότερη και το φως του ήλιου δεν μπορεί πλέον να διαπεράσει τις φυλλωσιές. 

Όλα είναι απόκοσμα, μυστήρια και ατμοσφαιρικά.

Να το σημειώσω ή δεν είναι της παρούσης?

Αλλά πριν βγάλω το τετραδιάκι μου απο το σακίδιο μου ο κύριος Ανέστης φρενάρει απότομα και λέει:

"Φτάσαμε. Τον κατεβάζω και συνεχίζουμε οι δυο μας"

Ο Δημήτρης γρυλίζει για ακόμη μια φορά και χτυπιεται διχως να καταφέρει και τίποτα καθώς ο κύριος Ανέστης τον κατεβάζει κάτω δια της βιας. 

Λοιπόν..

Κάπου εδώ ..υποθέτω,..

Μην δείχνω ηττοπάθεια ..

αλλα πιθανότατα..

Παιζει να πεθάνω σε λίγη ώρα.

Άρα..

"Κύριε Ανέστη θέλω να αποχαιρετήσω τον Δημήτρη αν δεν σας κάνει κόπο"

"Σύντομος αποχαιρετισμός "λέει και απομακρύνεται ελάχιστα απο κοντά μας. Χωρίς όμως να κατεβάσει το όπλο.

Του κατεβάζω το πανί απο τα μάτια .

Στεκόμαστε και οι δυο όρθιοι στην μέση του δάσους και ξέρω πως αυτή ίσως να είναι η τελευταία φορά που τον βλέπω.

Η καρδιά μου χτυπά δυνατά.

Γιατί ..γιατί..

"Λοιπον κάπου εδώ λέμε αντίο"

Μου γρυλίζει θυμωμένος καθώς τα μάτια του βγάζουν σπίθες. Κατι λεει αλλά σε μένα φτάνει μόνο ένα μουγκρητό.

"Δεν καταλαβαίνω τίποτα αρά μην κουράζεσαι. Ασε να μιλησω εγώ"

Κοιτάω χαμηλά το έδαφος.

Κλωτσάω ένα πετραδακι με το δεξί αθλητικό μου και τον ξανακοιτάω. 

"Ήθελα να σου πω..δηλαδή.."

παίρνω μια μεγάλη ανάσα.

Θα του το ξεφουρνίσω.

Στην τελική δεν θα τον ξαναδώ.

"Λοιπόν..ξέρω πως θα το παρεις πάνω σου γιατί είσαι πολύ βλαμμένος αλλά ήθελα να ξέρεις πως.."

Με κοιτά αναστατωμένος. Τα μάτια του αποκτούν μια αίσθηση απόγνωσης που δεν έχω ξαναδεί. Ξέρω οτι ανησυχεί για μένα. Αλλά δεν γίνεται διαφορετικά.

"Ήθελα να σου πω..οτι ξέρεις..δεν σε θεωρω τόσο βλαμμένο όσο νομίζεις και.."

Ξεροκαταπίνω . Με κοιτάει έντονα στα μάτια. Ακόμη και τώρα που είναι φιμωμένος και ξέρω πως δεν θα πετάξει καμια βλακεία για να με συγχίσει, ακόμη και τώρα μου είναι δυσκολο και ντρεπομαι να του πω ...οτι είμαι ..παραφορα ..ανυπέρβλητα ...ερωτευμένη μαζί του.

Αλλά θα το πω.

Εξαλλου θα πεθάνω μαλλον. Τι θα κάνει? θα έρθει στο ταφο μου και θα πουλάει μουρη οτι τελικά όλες οι γυναίκες τον θέλουν?

μμμ...λες να το κάνει?

Θυμώνω!

"Τέλοσπάντων θέλω να σου πω πως είμαι σίγουρη πως μια μερα θα καταφέρεις να αγοράσεις μια νταλικα δική σου. Είσαι πολύ εργατικός και πιστευω σε σενα. Οι αδερφές σου είναι πολύ τυχερές που σε έχουν"

Συνοφρυώνεται. παλι κατι λεει αλλα δεν έχω ιδεα τι είναι αυτό.

"μην με διακόπτεις" του λεω τρυφερά

"και επίσης θέλω να σου πω πως αν και σαβουρογάμης και με πολύ κακό γούστο στις γυναίκες .."

Μουγκριζει ξανα αλλά δεν δινω σημασία

"χαιρομαι που η παρολιγον πρώτη φορά μου ήταν μαζί σου"

Με κοιτά έκπληκτα.

Νιώθω πως έχουν κοκκινίσει τα μάγουλα μου.

Με κοιτάει πολύ περίεργα.

Να δεις που με κοροιδευει απο μέσα του το αλλαζονικό καθαρμα!

"Αν και δεν ήταν πολύ ρομαντικά αλλά τελοσπάντων"

Παρόλο που έσωσα την αξιοπρέπεια μου συνεχίζει να με κοιτά με το ίδιο ύφος. Δεν μουγκρίζει καν πια. 

Λοιπόν ..

Κοιτάω πίσω μου τον κύριο Ανέστη που μου κάνει νόημα με το όπλο να συντομεύω.

Κοιτάω πάλι τον Δημήτρη.

Με κοιτάει κι εκείνος. 

"Και κάτι τελευταίο" παίρνω μια μεγάλη ανάσα 

αλλά μου είναι αδύνατο να το ξεστομίσω όσο τον κοιτάω 

κλεινω τα μάτια μου σφιχτά.

Και το λέω.

Αυτό που εδώ και χρόνια έχω μυστικό.

Αυτό που έγραφα στις σελίδες του ημερολογιου μου απο δέκα ετών.

Αυτό που με στοιχειώνει χρόνια τώρα και δεν μπορεσα να το ξεστομίσω ποτέ. 

"Δημήτρη θελω να ξέρεις πως" ξεροκαταπίνω καθώς οι σφυγμοι μου νιώθουν να ανεβαίνουν και είμαι σίγουρη πως πια τα μαγουλα μου είναι κοκκινα απο ντροπή. Αλλά θέλω να το ξέρει. Δεν θα το παρω μαζί μου αυτό το μυστικό στον αλλο κόσμο. Θελω να το ξέρει πως-

"πως είμαι ερωτευμένη μαζί σου απο μικρό κορίτσι"

Δεν ακούω τίποτα . Ούτε ένα μουγκρισμα.

Τίποτα απολύτως.

Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάω χαμηλά

"και πως σε αγαπάω με όλη μου την δύναμη. Είσαι και ήσουν πάντα το αγόρι μου. Κι ας μην το ήξερες"

Σηκώνω τα μάτια μου φευγαλέα και τον βλέπω να με κοιτά με έκπληξη. Δείχνει σαν να έχει μαρμαρώσει , σαν να μην το περίμενε , σαν να του ήρθε κεραμίδα , δεν βγάζει τον παραμικρό θόρυβο παρα μόνο με κοιτά έντονα λες και προσγειώθηκε μπροστά του εξωγίηνος.

"Ξέρω πως δεν νιώθεις το ίδιο. Είμαι εντάξει με αυτό. Δεν περίμενα ποτέ να με δεις ερωτικά και σ'ευχαριστώ ακόμη και για τις λίγες στιγμές που με είδες ως γυναίκα. Ήταν οι καλύτερες στιγμές της ζωής μου και-"

Την ίδια στιγμή νιώθω τα μάτια μου να βουρκώνουν.

Σκύβω το κεφάλι γιατί δεν μπορώ να τον αντικρύσω αλλο.

"Πάμε!" φωνάζω στον κύριο Ανέστη και τρέχω στο αυτοκίνητο 

"ΠΑΜΕ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΚΥΡΙΕ ΑΝΕΣΤΗΗΗ"

Μπαίνω στο αυτοκίνητο και κοπανάω με φόρα την πόρτα πίσω μου καθώς το ίδιο κάνει και ο κύριος Ανέστης

πατάω ελαφρώς τα κλαμματα. 

Τίποτα απο όλα αυτα δεν έπρεπε να συμβούν.

Τίποτα.

Τα έκανα όλα χάλια. Είμαι μια ανόητη και τώρα θα πεθάνω.

Ο ήχος του μαρσαρίσματος ακούγεται δυνατός καθώς σηκώνει σκόνη βουλιάζοντας το αυτοκίνητο σε ένα σύννεφο κίτρινου καπνού.

Δεν κρατιέμαι και γυρίζω να κοιτάξω πίσω.

Βλέπω τον Δημήτρη να προσπαθεί μάταια να τρέξει απο πίσω μας. Οι ματιές μας ζευγαρώνουν για δευτερόλεπτα. Είναι ταραγμένος . Το ξερω . Τον ξέρω.

Κοιτάω μπροστά ξανά  και σκουπίζω τα μάτια μου.

"Αντίο αγάπη μου" λεω ψιθυριστά καθώς ο κύριος Ανέστης με πολύ σοβαρή κι επίσημη φωνή μου λεει

"Αν κατάλαβα πάντως καλά, ακόμη είσαι παρθένα? "μου κλεινει το μάτι και διορθώνει τις τρίχες στο κεφάλι του.

Αυτό ήταν.

Κλαιω πλεον με λυγμούς.

"