8.

Ο μαυρούλης με υποδέχτηκε με χαρούμενα γαβγίσματα και χοροπηδητά, ζωηρά βήματα.
<<Σε ποιόν έλειψα;>> ρώτησα και έσκυψα προς τον μικρό σκύλο. Τον χάιδεψα πίσω από τα αυτιά και εκείνος για ''ευχαριστώ'' πήγε να με γλύψει στα μούτρα. Τον απέφυγα εύκολα και σηκώθηκα ξανά.

Η Μαριάννα ήρθε το απόγευμα να με δει και φαινόταν αναστατωμένη. Ερχόταν προς το μέρος μου τρέχοντας.

<<Τι έπαθες μικρή;>> την ρώτησα όταν ήρθε αρκετά κοντά.

<<Πρέπει... Πρέπει... να φύγεις>> μου είπε ανάμεσα στο λαχάνιασμα της.

<<Ορίστε;>> ανασήκωσε παραξενεμένος τα φρύδια.

<<Φύγε. Πάνε σε άλλη γειτονία και ξανά έλα. Δεν ξέρω. Εξαφανίσου για λίγο! Απλά πρέπει να φύγεις>>.

<<Και γιατί παρακαλώ;>>.

<<Αχ, δεν έχουμε χρόνο τώρα>> κοίταξε τον δρόμο πίσω της φανερά αγχωμένη, σαν να την ακολούθησε κάποιος. <<Φύγε που σου λέω>>.

<<Μπορώ να μάθω τον λόγο που με διώχνεις;>> την ρώτησε.
Εκείνη με άρπαξε από το χέρι και με τράβηξε για να σηκωθώ. Η ελάχιστη δύναμη της ούτε καν με μετακίνησε.

<<Σε παρακαλώ...>> κλαψούρισε. <<Φύγε και μην ρωτάς>>.

<<Πεισματάρικο κορίτσι>> της χαμογέλασα και την τράβηξα ελαφριά. Την έβαλα να καθίσει δίπλα μου και την παρακάλεσα να ηρεμήσει και να μου πει επιτέλους τι συμβαίνει. Εκείνη πήγε λίγο πιο μακριά από μένα για να μην είναι τόσο κοντά μου. Ήταν φοβισμένη πάρα πολύ. Φοβόταν και δεν ήθελε κάποιος να την δει να κάθεται κοντά μου.

<<Τι συμβαίνει;>> επέμενα να μάθω. Η μυρωδιά από σαπίλα που είχε στο σώμα της μου ''έσπαγε'' την μύτη. Η μυρωδιά που δεν άνηκε σε εκείνη. Πριν ήταν με εκείνος που θεωρούσε φίλο της.

<<Έρχεται εδώ να σε βρει...>> απάντησε κοιτώντας με ικετευτικά. <<Συγνώμη Αχιλλέα. Δεν ήθελα να σε μπλέξω έτσι>>.

<<Σε τι με έχεις μπλέξει;>>.

<<Δεν καταλαβαίνεις; Ο φίλος μου, ο Σάκης έρχεται να σε βρει>> μου απάντησε με αγωνία.

<<Και;>> έκανα παραξενεμένος.
Δεν καταλάβαινα που το πάει, η τι εννοούσε.

<<Έμαθε ότι κάνουμε παρέα>> μου είπε εκείνη. <<Έμαθε και ότι εχθές το βράδυ κοιμήθηκες σε μένα και έγινε έξαλλος. Μου ξέφυγε. Θα γίνει χαμός. Σε παρακαλώ, φύγε. Δεν τον ξέρεις. Είναι ικανός για όλα. Την έχεις πολύ άσχημα αν έρθει>>.

Την κοίταξα σκεπτικός. Φαινόταν τόσο τρομοκρατημένη. Έτρεμε ελαφρά από τον φόβο της και ήμουν σίγουρος ότι η καρδιά του της χτυπούσε πανικόβλητη. Μετά πρόσεξα κάτι που με ενόχλησε πολύ... Πάρα πολύ. Στα δύο της μπράτσα είχε μελανιές από χέρια. Φαινόταν ολοκάθαρα ότι την είχε σφίξει υπερβολικά δυνατά στα μπράτσα, πιθανόν για να της αποσπάσει την αλήθεια. Τι συνέβαινε μαζί μου δηλαδή.

<<Φύγε>> μου επανέλαβε ακόμα μια φορά. <<Δεν αστειεύεται ο Σάκης... Θα είναι εδώ σύντομα>>.

<<Λοιπόν...>> ξεφύσησα κουρασμένος. <<Αυτά είναι τα δυσάρεστα. Είναι η πρώτη φορά που λυπάμαι που δεν έχω σπίτι. Θα έρθει ο άνθρωπος να με βρει και εγώ δεν έχω τίποτα. Δεν μπορώ να του προσφέρω ούτε ένα αναψυκτικό... Κάτι τέλος πάντων>>.

<<Αυτό σημαίνει...>> μουρμούρισε η Μαριάννα.

<<Ότι δεν πρόκειται να πάω πουθενά>> συμπλήρωσα εγώ αυτό που ήθελε να πει. <<Θα περιμένω εδώ να ακούσω τι έχει να μου πει>>.

<<Δεν θέλω να σε χτυπήσει εξαιτίας μου>> ψιθύρισε εκείνη.

<<Δεν πρόκειται να με χτυπήσει>> της είπα. <<Δεν έχεις μάθει πως είναι οι άντρες σαν τον Σάκη. Που λέει ο λόγος δηλαδή ''άντρες''. Δεν υπάρχει τίποτα πιο κομπλεξικό και άνανδρο από κάποιον που προσπαθεί να αποδείξει τον ανδρισμό του χτυπώντας κάποιον άλλον. Και ειδικά μια γυναίκα...>>.

Η Μαριάννα κοίταξε ντροπιασμένη κάτω.

<<Δεν με χτυπάει>> ψιθύρισε. <<Έτυχε>>.

Έτριψε με τα χέρια της τα δύο της μπράτσα.

<<Γιατί; Δεν τον έχεις ικανό;>> την ρώτησα.

<<Έρχεται...>> κόπηκε η ανάσα της και ορθάνοιξε τα μάτια. Ένα ψηλό παλικάρι ερχόταν προς το μέρος μας με σκληρή έκφραση. Η Μαριάννα αμέσως σηκώθηκε από δίπλα μου. Μόλις ήρθε κοντά μας, η μυρωδιά του σάπιου ήταν πιο έντονη από ποτέ.

<<Έλα Σάκη...>> κλαψούρισε η Μαριάννα. <<Πάμε να φύγουμε. Τελείωσε το θέμα. Δεν θα ξανά γίνει>>.

<<Ποιος νομίζεις ότι είσαι και μπορείς να κοιμάσαι με την κοπέλα μου;>> με ρώτησε εκείνος.

<<Αχιλλέας>> συστήθηκσ. <<Το επίθετο δεν έχει σημασία. Χάρηκα...>>.

<<Εγώ καθόλου. Άκου φίλε. Μακριά από την Μαριάννα γιατί δεν θα τα πάμε καθόλου καλά. Και μην μου αρχίσεις εμένα τις φιλοσοφίες του τύπου, ''όλοι παιδιά του Θεού είμαστε, και δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε''! Αν την ξανά πλησιάσεις θα σου κάνω την μούρη, κρέας!>>.

Σηκώθηκα από το παγκάκι και τον πλησίασα. Η φωνή μου ήταν απόλυτα ήρεμη όμως τα λόγια μου ήταν σταθερά και δυνατά σαν την λεπίδα ενός μαχαιριού.
<<Εσύ να αφήσεις τα ψευτοαντριλίκια και κοίτα να αρχίσεις να την προσέχεις από εδώ και πέρα. Μάθε επιτέλους να φέρεσαι σε μια γυναίκα και πρόσφερε της μια φορά ικανοποίηση σε κάτι... Σε οτιδήποτε...>>.

<<Τι εννοείς;>> κοκκίνισε εκείνος από τα νεύρα του. <<Εννοείς ότι δεν είμαι ικανός να προσφέρω ικανοποίηση σε μια γυναίκα;>>.

Μόλις του είχα θίξει πολύ άσχημα τον εγωισμό. Φαινόταν από εκείνους τους τύπους που υπερηφανεύονται με την πρώτη ευκαιρία για το σεξ που κάνουν. Νομίζουν ότι ξέρουν τι κάνουν στο κρεβάτι ενώ στην πραγματικότητα μπερδεύουν την γυναίκα με την παλάμη τους. Καμία διαφορά για εκείνους. Ο Μπάμπης είχε βγει από το μαγαζί και μας πλησίαζε με λιγάκι αργίες διαθέσεις, μια και είχε καταλάβει τι γίνετε στο περίπου.

<<Θα μου συστήσεις τον φίλο σου;>> με ρώτησε με ρώτησε ο Μπάμπης. <<Τι συμβαίνει φίλε;>> ρώτησε τον Σάκη.

<<Δεν χρειάζομαι υπεράσπιση>> είπα στο Μπαμπή χαμογελώντας. Δεν θυμόμουν ποτέ κάποιον να προσπαθεί να με υπερασπιστεί σε κάτι. Ειδικά από αυτόν τον ψευτόμαγκα, τον Σάκη, σίγουρα δεν χρειαζόμουνα προστασία.

<<Μην την ξανά πλησιάσεις... ποτέ>> μου έριξε ο Σάκης την τελευταία προειδοποίηση, χωρίς να μιλήσει καν στον Μπάμπη. Έκανε μεταβολή πιάνοντας την Μαριάννα απότομα από το μπράτσο και την τράβηξε πίσω του φεύγοντας.

<<Μια στιγμή...>> τον σταμάτησα και τον έπιασα για να μην φύγει.

<<Τι;>> ρώτησε ξερά και κοίταξε το χέρι μου πάνω του με αποστροφή. Τα δάχτυλα μου έσφιξαν δυνατά το δικό του μπράτσο. Ήμουν σίγουρος ότι τον πονούσα πολύ, αλλά εκείνος δεν αντέδρασε για να μην δείξει τον πόνο του μπροστά στην Μαριάννα.

<<Μαλάκωσε λίγο το χέρι σου όταν την αγγίζεις>> του είπα και του έκανα νόημα να ρίξει μια ματιά στις μελανιές που της είχε κάνει. <<Μάθε να αγγίζεις μια γυναίκα>>.

Πήγε να τραβήξει το χέρι του αλλά τον έσφιξα πιο δυνατά. Ήθελα να του κάνω τις ίδιες μελανιές που είχε κάνει και στην Μαριάννα. Δεν το έκανα για εκδίκηση, αλλά για να νιώσει πόσο την πονάει εκείνος.

<<Τι ξέρεις εσύ από γυναίκες;>> με ρώτησε. <<Έχεις πάει ποτέ με καμία;>>.

<<Πάντως γνωρίζω πως κάτι δεν πάει καλά μαζί μου, αν όταν αγγίζω μια γυναίκα εκείνη μελανιάζει...>> απάντησα. <<Οπότε... μαλάκωσε το χέρι σου όταν το έχεις πάνω της>>.

Στην λέξη ''μαλάκωσε'' τον έσφιξα ακόμα πιο πολύ. Του είχα κόψει εντελώς την κυκλοφορία του αίματος και μόλις θα του άφηνα το χέρι θα πονούσε αρκετά. Το έβλεπα στο πρόσωπο του ότι είχε αρχίσει να υποφέρει, αρνιόταν όμως να το δείξει μπροστά τους και να το παραδεχτεί σε μένα. Έριξα άλλη μια ματιά στο χέρι του που κρατούσε την κοπέλα και τον κοίταξα με νόημα. Αμέσως την άφησε. Μέτρησα από μέσα μου πέντε δευτερόλεπτα και άφησα και εγώ το μπράτσο. Με κοίταξε απειλητικά για λίγο και μετά έκανε μεταβολή και έφυγε με την Μαριάννα από πίσω του.

<<Βρε... για δες>> μουρμούρισε ο Μπάμπης. <<Δεν στο είχα...>>.

<<Πιο;>> τον ρώτησα.

<<Ότι μπορείς να αγριέψεις>> μου είπε.

<<Σιγά την αγριάδα>> γέλασα εγώ.

<<Αλήθεια Αχιλλέα...>> ο Μπάμπης σοβάρεψε. <<Ποιος είσαι;>>.

<<Έχουμε συστηθεί...>>.

<<Δεν εννοώ αυτό και το ξέρεις. Από που έρχεσαι; Ποιος είσαι;>>.

<<Απλά... ο Αχιλλέας>>.

<<Όταν δεν ήσουν απλά ο Αχιλλέας; Δούλευες κάποτε; Τι ζωή είχες;>>.

<<Μπορούμε να υποθέσουμε ότι γεννήθηκα λίγο πριν έρθω στην γειτονιά σας και δεν έχω παρελθόν>>.

<<Δεν... δεν είσαι ένας απλώς άστεγος. Κάτι γίνετε μαζί σου>>.

<<Άσε τι γίνετε με εμένα>> άλλαξα θέμα εγώ. <<Με εσένα πες μου γίνετε... Της ζήτησες συγνώμη; Σε συγχώρεσε;>>.

<<Αλλάζεις επίτηδες θέμα. Εγώ πάντως κάποια στιγμή θα μάθω>> με πείραξε. <<Τέλος πάντων ... Πήγα στην Ξένια και της ζήτησα συγνώμη. <<Δεν είναι ότι δεν σε συγχωρώ>> μου απάντησε. <<Είναι ότι δεν είμαι σίγουρη πως έχεις αλλάξει. Θα δίνεις σημασία και στα δικά μου θέλω η θα με αναγκάζεις με τον τρόπο σου να κάνω ότι θέλεις εσύ;>>.

<<Φυσικά και θα γίνετε και αυτό που θέλεις εσύ. Αλήθεια. Άσε με να προσπαθήσω. Άσε με να στο αποδείξω>> της είπα.

<<Δεν σε εμπιστεύομαι... Όχι τώρα πια>>. <<Θα στο αποδείξω... Εγώ θα σου αποδείξω ότι δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι από μένα>>.

<<Λυπάμαι αλλά δεν νομίζω ότι έχεις να μου αποδείξεις τίποτα. Η εμπιστοσύνη μου είναι πολύ δύσκολο να έρθει και πάλη>> μου είπε.

Της έπιασα τα χέρια και την κοίταξα στα μάτια. <<Με θέλεις κι' εσύ. Το ξέρω ότι με θέλεις. Θέλεις να με συγχωρέσεις. Θέλεις να είμαστε μαζί>>.
<<Θέλω...>> μου παραδέχτηκε. <<Μα δεν μπορώ...>>.

Ο Μπάμπης σταμάτησε την περιγραφή του και με κοίταξε σκεπτικός σαν να περίμενε να του πω κάτι. Ανασήκωσα τους ώμους.

<<Και τελικά;>> τον ρώτησα.

<<Τελικά της υποσχέθηκα ότι θα της αποδείξω ότι δεν είμαι όπως παλιά και ότι σέβομαι τις επιλογές της. Το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να της το αποδείξω και τότε θα μου δώσει ευκαιρία>> μου είπε.

<<Μάλιστα... Ωραία. Πως σκοπεύεις να το κάνεις αυτό;>>.

<<Βασικά σκέφτηκα... Αντιπαθούσε τον παλιό εαυτό μου. Οπότε σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να κάνω κάτι που θα έκανα παλιά>>.

<<Καλά το πας>> του είπα. <<Ναι... Και σκέφτηκα τι δεν θα έκανα παλιά... Αυτό ακριβώς θα κάνω>>.

<<Τι δεν θα έκανες παλιά και θα το κάνεις τώρα;>> τον ρώτησα.

<<Θα την αφήσω ήσυχη. Αυτό θα κάνω. Δεν την είχα αφήσει ποτέ ήσυχη. Δεν την άφησα ποτέ να διαλέξει εκείνη την παρέα μαζί μου. Πάντα της την επέβαλα. Αυτό ακριβώς θα κάνω τώρα. Έτσι θα της αποδείξω πως δεν είμαι όπως παλιά>>.

Ο Μπάμπης έβγαλε από την τσέπη του ένα διπλωμένο χαρτί. <<Της έγραψα και κάτι για να της το δώσω. Το ξέρω. Αυτό ακούγεται παιδιάστικο όμως απλά θέλω να της δείξω ότι όντως έχω αλλάξει. Το πρώτο βήμα είναι αυτό. Δεν θα την αναγκάσω να με ακούσει. Θα της δώσω το γράμμα που έχει επιλογή να αποφασίσει αν θέλει να μάθει τι γράφει μέσα η όχι>>.

<<Μάλιστα... Και τι γράφει μέσα αν επιτρέπεται;>> τον ρώτησα.

<<Γι' αυτό το έφερα>> μου είπε εκείνος και το ξεδίπλωσε. <<Θέλω να στο διαβάσω για να μου πεις την γνώμη σου>>.

<<Ωραία. Σε ακούω>>.

Ο Μπάμπης κράτησε μπροστά του το χαρτί ανοιχτό και άρχισε να το διαβάζει. <<Λυπάμαι γλυκιά μου για όσο κακό σου έχω κάνει. Λυπάμαι πραγματικά. Ακούγεται περίεργο αυτό που θα διαβάσεις τώρα, όμως αιχμαλώτισες την καρδιά μου μόλις σε αντίκρισα πρώτη φορά. Τότε που ήσουν μόνο εννέα χρόνων. Είμαι ένας μεγάλος βλάκας... Δεν σε άφησα να είσαι παιδί τα χρόνια που έπρεπε να ήσουν. Δεν σε άφησα να με διαλέξεις εσύ για καλύτερο σου φίλο. Με φοβήθηκες και έχεις απόλυτο δίκιο. Πάντα ότι έκανα νόμιζα ότι το έκανα για εσένα. Μετά κατάλαβα ότι είχα άδικο. Ότι έκανα το έκανα μόνο για μένα. Τίποτα ποτέ δεν έκανα για σένα. Για μένα σε ήθελα συνέχεια μαζί μου. Για μένα ήθελα να σε αγαπώ και να σε προστατεύω από άλλα παιδιά που μπορεί να σε πείραζαν η να σε κορόιδευαν. Μετά κατάλαβα ότι από το μόνο άτομο που χρειαζόσουν προστασία ήταν από εμένα. Ήρθε η στιγμή αγάπη μου να κάνω και κάτι για σένα. Λυπάμαι που άργησε αυτή η στιγμή τόσα χρόνια όμως επιτέλους ήρθε. Αυτό που θα κάνω για σένα είναι αυτό που λαχταρούσες πάντα να κάνω. Θα σε αφήσω ήσυχη γλυκιά μου. Δεν θα σε ξανά ενοχλήσω ποτέ ξανά όσο και αν με πονάει αυτό. Αν κάποτε με συναντήσεις στον δρόμο να είσαι σίγουρη ότι θα είναι κατά λάθος. Έτσι θα σου αποδείξω ότι τα δικά σου ''θέλω'' τώρα πια είναι πιο πάνω από τα δικά μου. Θα αγνοήσω αυτά που θέλω εγώ και θα κάνω το δικό σου θέλημα. Μόνο εσύ αν θέλεις να με βρεις μπορείς να το κάνεις. Εγώ απλά θα περιμένω. Θα περιμένω και θα ελπίζω πως κάποτε ίσως να φανείς πάλι στην ζωή μου και θα με θέλεις πάλι πίσω. Θα ελπίζω κάθε μέρα... Κάθε λεπτό ότι θα είσαι κάποτε ξανά δική μου και εκείνη την φορά θα είναι σωστό γιατί θα ξέρεις ποιος είμαι. Θα ξέρεις πως είμαι εκείνο το ανόητο παιδί που κάποτε δεν άντεχες δίπλα σου...>>.

Ο Μπάμπης πήρε μια ανάσα και με κοίταξε. <<Τι λες;>> με ρώτησε.

Έμεινα λίγο να το σκεφτώ. <<Μου αρέσει>> είπα τελικά χαμογελώντας.
<<Παραδέχεσαι τα λάθη σου, δεν προσπαθείς να την εντυπωσιάσεις και δεν προσπαθείς να την πείσεις ότι εσύ δεν φταις σε τίποτα και όλα ήταν δικό της λάθος από την αρχή. Λοιπόν... Νομίζω πως είναι αρκετά καλό>>.

<<Θα περάσω να της το δώσω από το σπίτι της. Θα το αφήσω στο γραμματοκιβώτιο της και θα περιμένω>>.

Με έναν πήδο ο μαυρούλης ήρθε πάνω στο παγκάκι και κάθισε στο πλάι μας.

<<Τα τάπερ σου όλα εδώ είναι>> είπα στον Μπάμπη και του έδειξα ότι τα είχα ακουμπισμένα δίπλα στο παγκάκι.

<<Πέτα τα...>> μου απάντησε αδιάφορα. <<Η μάνα μου έχει μια τεράστια συλλογή από αυτά. Δεν θα το καταλάβει καν>>.

<<Όπως νομίζεις>>. Μιλήσαμε λίγο ακόμα και μετά έφυγε για να συνεχίσει την δουλειά του. Μου είπε πως αν γίνει τίποτα καινούργιο θα μου πει...