Είδα ότι ήμουν με τη μία κολλητή μου την Σ. για ψώνια στα μαγαζιά της Θεσσαλονίκης. Μιλούσαμε για περί ανέμων και υδάτων.  Κρατούσα στο άλλο χέρι μου το κινητό μου στο οποίο προσπαθούσα να επικοινωνήσω με την άλλη κολλητή μου,  τη Μ., αλλά δεν απαντούσε την κλήση μου. Ήθελα να της πω ότι ένιωθα ότι κάτι θα γίνονταν, καλό ή κακό θα το έδειχνε αργότερα.
  Ξάφνου ο ουρανός σκοτείνιασε και από το κέντρο της Θεσσαλονίκης,  βρέθηκα στην Άνω Πόλη και έβλεπα το αποτέλεσμα της προδιάθεσης μου που είχα πριν. Το κέντρο της πόλης καλύφθηκε από τα νερά της θάλασσας. Φαίνονταν η κεραία του ΟΤΕ και το δώμα ή αλλιως η ταράτσα του λευκού πύργου. Οι δρόμοι,  τα σπίτια, τα δέντρα, οι άνθρωποι ήταν κάτω από το νερό.
  Έβλεπα από ψηλά και έλεγα τη μία φίλη μου που δεν θυμάμαι ποια από τις δύο ήταν δίπλα μου, ότι η Θεσσαλονίκη πλημμύρισε και ότι αυτό προσπαθούσα να της  πω τότε.

Είχα διαβάσει κάποτε ότι τα παράλια τόσο της Ελλάδας όσο των υπόλοιπων χωρών,  δεν θα υπάρξουν στο μέλλον εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής. Τα παγόβουνα τόσο στον βόρειο τμήμα της γης, όσο στο νότιο τμήμα της γης λιώνουν με αποτέλεσμα η στάθμη της θάλασσας ανεβαίνει επικίνδυνα.
Και αυτό με επηρέασε μετά από χρόνια και το είδα σε όνειρο.
Βασικά δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπω την μανία της φύσης εναντίον της ανθρωπότητας, αλλά υγεία.