Άλλη μία εβδομάδα ξεκίνησε δυναμικά. Με τη σκέψη στον απερχόμενο γάμο της Ανθής η Φαίδρα είχε ανεβάσει ρυθμούς.
Με αρκετές ώρες εργασίας κάθε μέρα και σχεδόν καθόλου διάλυμα,είχε καταφέρει σε δύο βδομάδες να προχωρήσει δουλειά δύο μηνών.

"Τι θα γίνει με σένα μικρή. Έχεις λιώσει στο γραφείο.
Τρως τίποτα, έχεις μείνει μισή. Πάλι εγώ θα τα ακούσω απ' τον ξάδερφο μου".

Τις τελευταίες μέρες η Ηρώ είχε προσέξει πως η Φαίδρα είχε χάσει κιλά δουλεύοντας τόσες ώρες.
Και δεν θα παίρνε είδηση για τα τρελά ωράρια που έκανε, αν δεν έπαιρνε το φάκελο του Ανανιάδη να δει που βρίσκεται.
Το πρότζεκτ κόντευε να τελειώσει και να παραδωθεί ένα μήνα νωρίτερα.

Συνήθως εκείνη έφευγε πρώτη απ' το γραφείο ενώ η Φαίδρα έμενε λίγο παραπάνω βρίσκοντας πάντα μία δικαιολογία.
Δούλευε πολλές φορές ως τα μεσάνυχτα.
Ο Αντρέας που γύριζε σπίτι μετά τη μία κάθε βράδυ την έβλεπε πτώμα να κοιμάται και δεν την ξύπναγε ποτέ.
Το πρωί πάλι, συνέβαινε το αντίθετο, εκείνος κοιμόταν κι εκείνη έφευγε νωρίς για το γραφείο.

"Καλά είμαι, ως τι αυτή η ανησυχία?",προσπάθησε να αποφύγει το εξεταστικό της βλέμμα αλλά η Ηρώ δεν μάσαγε από τέτοια.

"Εγώ πάλι γιατί δεν σε βλέπω καλά? Πως πάει η ανακαίνιση του Ανανιάδη?",ήξερε, αλλά ήθελε να δει τι δικαιολογία θα έβρισκε να της πει αυτή τη φορά.

"Καλά, προχωράει".

"Σταμάτα ότι κανείς και κοίταμε",δεν ακούστηκε απλά ως διαταγή. Ήταν διαταγή. Η Ηρώ είχε πάρει το σοβαρό της ύφος και όταν το έκανε αυτό ένα πράγμα μόνο σήμαινε...
Κήρυγμα.

"Τι έγινε τώρα Ηρώ,έκανα κάτι λάθος?".

"Πολλά. Από πού να αρχίσω? Λοιπόν, επειδή δεν μου αρέσουν οι πολλές κουβέντες θα σου μιλήσω σαν φίλη περισσότερο παρά σαν αφεντικό.
Δεν ξέρω τι σε έχει πιάσει και κοντεύεις να τελειώσεις το πρότζεκτ σε δύο βδομάδες αντί δύο μήνες που ήταν ο αρχικός χρόνος παράδοσης, αλλά... πρώτον αυτό δεν κάνει καλό στην δουλειά μας,οι πελάτες θα γίνουν ποιό απαιτητικοί από μας και θα αναγκαζόμαστε να κοιμόμαστε εδώ μέσα,πράγμα που δεν θέλουμε και δεύτερον θα πάθεις τίποτα ρε Φαιδράκι μου. Πας καλά γαμώτο? Πότε κοιτάχτηκες τελευταία φορά στον καθρέφτη σου ρε μωρό μου. Έχεις χάσει τουλάχιστον τέσσερα κιλά και έχεις μείνει σκιά του εαυτού σου. Εκείνος ο ξάδερφος μου ήθελα να 'ξερα δεν σε έχει δει?".

"Τόσο χάλια δείχνω δηλαδή",το είπε παραπονιάρικα μπας και την ηρεμήσει λίγο, που 'χε πάρει φόρα.

"Ξέρω 'γω εσύ τι λες? Θα μου πεις τώρα γιατί όλα αυτά?"έκατσε απέναντι της στο γραφείο και σταύρωσε τα χέρια κάτω απ' το πηγούνι της.

"Να μωρέ η κολλητή μας,εμένα και της Έλλης δηλαδή, παντρεύεται τον Αύγουστο και ήθελα να τελειώσω γρήγορα ώστε να πάω νωρίτερα στο νησί. Μονάχα αυτό. Δεν ήθελα να σε απογοήτευσω στην πρώτη δουλειά που μου ανέθεσες",ήταν ότι πιο ειλικρινές απο μέρους της, στην Ηρώ άλλωστε δεν έλεγε ποτέ ψέματα.

"Τώρα τι να κάνω αλήθεια,να σου τις βρέξω? Όχι αυτό θα το αφήσω για τον Αντρέα. Μεταξύ μας πίστευα ότι δεν είχαμε τέτοια θέματα. Ξέρω πως δεν τεμπελιάζεις και πως δουλεύεις σκληρά,πολλές φορές με περισσότερο ζήλο κι απο μένα,όμως πρέπει να σταματήσεις να προσπαθείς να μην με απογοητεύσεις γιατί όταν σε προσέλαβα δεν το εκανα τυχαία. Έχεις αποδείξει ποιά είσαι. Είμαστε και φίλες πέρα από συνάδελφοι, έτσι νόμιζα τουλάχιστον".

"Μην το ξαναπείς αυτό Ηρώ,φυσικά και είμαστε φίλες",πετάχτηκε έτοιμη να δικαιολογήσει την ανοησία που είχε κάνει και τώρα το έβλεπε.

"Τότε έπρεπε απλά να μου πεις για το γάμο και εγώ θα σε βοηθούσα. Γι'αυτό είναι οι φίλες γαμωτο. Όχι να τα κάνεις όλα μόνη σου. Λοιπόν, τέλος για σήμερα. Πάμε για φαγητό. Κερνάω εγώ και δεν ακούω κουβέντα".

Περπάτησε προς το μέρος της και την πήρε αγκαλιά.
Στην Αθήνα,που δεν είχε την Έλλη,είχε βρει την Ηρώ και ένιωθε πολύ τυχερή για αυτό. Ήταν κάτι σαν αδερφή της,μόνο που σ' αυτή μπορούσε να πει τα πάντα χωρίς να φοβάται μην την απογοητεύσει.

Στο "Malkon's",γινόταν χαμός. Το εστιατόριο ήταν γεμάτο και υπήρχαν μόνο δύο τραπέζια άδεια.
Το καινούριο μενού του Αντρέα δεν το είχε δοκιμάσει ακόμη και χάρηκε με την ιδέα της Ηρώς να έρθουν εδώ.

Μία σερβιτόρα την αναγνώρισε και ειδοποίησε αμέσως τον Αντρέα,ενώ μία άλλη πήγε να τους πάρει παραγγελία.

Βγήκε απ' την κουζίνα χαρούμενος με την έκπληξη,αλλά μόλις την αντίκρισε από μακριά, αμέσως κατσούφιασε.
Και το δικό της χαμόγελο όμως χάθηκε αμέσως μόλις τον είδε να αλλάζει ύφος.

"Τι συμβαίνει, είσαι άρρωστη?",το πρώτο πράγμα που της είπε. Γαμώτο τόσο σκατά έδειχνε?
Η Ηρώ ευτυχώς την έβγαλε απ' τη δύσκολη θέση παίρνοντας το λόγο.

"Πες πρώτα ένα γεια ξάδερφε. Αμέσως να μας πιάσεις απ'τα μούτρα. Το κορίτσι ήταν λίγο αδιάθετο σήμερα. Θα φάει και θα είναι καλύτερα".

Την κοίταξε και μετά γύρισε πάλι στη Φαίδρα,"από πότε έχεις να φας εσύ?",ωχ! Δεν είχε χειρότερο απ' το να την περνάει ο Αντρέας από ανάκριση.

"Αντρέα αν δεν σταματήσεις την ανάκριση θα φύγω. Τι σκατά πρέπει να κάνει κάποιος για να φάει εδώ μέσα?",η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Συμβουλή της Έλλης που πάντα την ακολουθούσε. Και φυσικά,για άλλη μία φορά είχε πιάσει.
Ο Αντρέας χαλάρωσε την αμυντική στάση στην οποία βρισκόταν απ' την ώρα που την αντίκρυσε και χαμογέλασε σφιγμένα.

"Τι παρήγγειλες?Όπως σε βλέπω χρειάζεσαι μοσχαράκι να ανέβει λίγο ο αιματοκρίτης. Ένα φιλετακι ίσως",θέλησε να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα αλλά μάλλον δεν τα κατάφερε. Για ακόμα μία φορά εκείνη τον κοίταξε νευριασμένα ενώ η Ηρώ του ρίξε κλωτσιά κάτω απ' το τραπέζι.

"Προτίμησα το ψάρι αν δεν έχεις αντίρρηση",του απάντησε ξερά.

Άπλωσε διστακτικά το χέρι του να αγγίξει το δικό της. Το τράβηξε αμέσως,πράγμα που σήμαινε πως είχε καταφέρει να τη θυμώσει πολύ.
"Πρέπει να πάω μέσα,θα ξανάρθω αργότερα",είπε εντέλει και κοίταξε την Ηρώ ζητώντας της απεγνωσμένα βοήθεια.
Εκείνη σήκωσε μονάχα τους ώμους μην ξέροντας τι άλλο να κάνει.
Φεύγοντας μία τελευταία ματιά στη Φαίδρα που σχεδόν ούρλιαζε συγχώρεσέ με,για να εισπράξει ένα σφιγμένο χαμόγελο από εκείνη, βγάζοντας τον απ' την απόλυτη μιζέρια του έστω και την τελευταία στιγμή.