Γύρισε σπίτι εκείνο το βράδυ ζαλισμένη απ' τις εξελίξεις. Ο Αντρέας δεν πήγε ποτέ να την πάρει για το σινεμά όπως είχαν κανονίσει.
Της είχε αφήσει ένα μήνυμα στο κινητό πως κάτι του έτυχε να μην τον περιμένει.

Μπήκε στο σπίτι αλλά δεν ήταν εκεί. Πήγε κατευθείαν στο μπάνιο έκανε ντουζ και γύρισε στο δωμάτιο να βάλει κάτι πάνω της. Αυτό που αντίκρισε έκανε το αίμα της να παγώσει. Η ντουλάπα ήταν ανοιχτή και τα πράγματα του Αντρέα δεν ήταν εκεί.
Πανικόβλητη άρχισε να ανοίγει συρτάρια δικά του, ήταν όλα άδεια,μπήκε στο μπάνιο και  άνοιξε το ντουλάπι με τα καλλυντικά του,άδειο κι αυτό.

Έπιασε το στήθος της,το ένιωθε να πονάει. Ακουμπώντας στον τοίχο λύγισε τα πόδια και αργά κατέβηκε ώσπου έκατσε στο πάτωμα. Έκανε προσπάθειες να ανασανει όμως ήταν αδύνατο. Το στήθος της ανεβοκατέβαινε έντονα στην προσπάθεια να πάρει μιαν ανάσα μόνο.
Ένας λυγμός έσπασε τη σιωπή και τα δάκρυα σαν χείμαρρος ξεχύθηκαν από τα μάτια της.

Ο Αντρέας την είχε εγκαταλείψει. Γιατί όμως τι ήταν αυτό που τον οδήγησε στη φυγή?

Πέρασαν τρεις μέρες και η Φαίδρα δεν έδωσε σημεία ζωής.
Στο γραφείο δεν πήγε και δεν σήκωνε ούτε τα τηλέφωνα.
Την τέταρτη μέρα η πορτα του σπιτιού της άνοιξε και  φως εισέβαλε βίαια στο χώρο.
Ήταν ξαπλωμένη στον καναπέ και πετάχτηκε όρθια φωνάζοντας τον Αντρέα πιστεύοντας πως​ θα  ήταν εκείνος.

"Τι γίνεται εδώ μέσα? Τι στο καλό?",η Ηρώ είχε ανησυχήσει που δεν είχε φανεί και πήγε να τη βρει.
Το σπίτι ήταν σε άθλια κατάσταση και η μυρωδιά μιας και είχε μέρες να αεριστει ήταν δυσάρεστη.

"Ηρώ...",ψελισε το όνομα της και έπαιξε τα μάτια στην προσπάθεια της να συνηθίσει το φως.

"Σήκω μπρος φτάνει το πένθος",την τράβηξε απ το χέρι και την έσπρωξε ελαφρώς προς το μπάνιο.
"Κάνε  μπάνιο μέχρι να συμμαζέψω όσο μπορώ εδώ μέσα και τα λέμε μετά".

Η Φαίδρα την κοιτούσε σαν χαμένη. " Ο Αντρέας, έφυγε",είπε στέκοντας για λίγο.

Η Ηρώ την κοίταξε κουνώντας το κεφάλι ενώ άνοιγε τα παράθυρα.

"Θα τα πούμε όλα. Αφού πληθείς. Άντε μωρό μου τράβα",της είπε πιο ήρεμα αυτή τη φορά.

Έκανε μπάνιο και έλουσε τα μαλλιά της. Κάθε που έκλεινε τα μάτια και  το νερό έπεφτε στο πρόσωπο της,η σκέψη της γύριζε στον Αντρέα.
Έκλεισε το νερό και τυλίχτηκε με την πετσέτα,η Ηρώ σίγουρα γνώριζε που ήταν και γιατί είχε  φύγει.

Όταν βγήκε η μυρωδιά φρεσκοτηγανισμενης ομελέτας της έσπασε κυριολεκτικά τη μύτη.
Το στομάχι της διαμαρτυρήθηκε έντονα και τότε κατάλαβε ότι είχε τρεις μέρες να βάλει κάτι στο στόμα της.

Μπήκε στο σαλόνι,με την πρώτη ματιά κατάλαβε πως η Ηρώ είχε μαζέψει τα περισσότερα και είχε στρώσει τον καναπέ. Η ομελέτα βρισκόταν στο τραπέζι του σαλονιού με ένα ποτήρι φρέσκο στημένο χυμό.
Την περίμενε υπομονετικά καθισμένη στην πολυθρόνα δίπλα στον καναπέ.
Έκατσε και χωρίς ντροπή έπεσε με τα μούτρα στο πιάτο.

"Λοιπόν σε ακούω",πέταξε η Ηρώ πιάνοντας τη απροετοίμαστη.
Τι ήθελε ακριβώς να ακούσει από εκείνη. Η ίδια δεν είχε ιδέα γιατί έφυγε ο Αντρέας έτσι ξαφνικά χωρίς να αφήσει έστω ένα μήνυμα.

"Τι εννοείς. Εγώ από εσένα περιμένω να μου πεις".

Η Ηρώ σούφρωσε  τα φρύδια και την κοίταξε εξεταστικά.

"Περίμενα τουλάχιστον μαζί μου να είσαι ειλικρινής Φαίδρα. Εγώ σου έδειξα πόσο πιστεύω σε σένα παραμερίζοντας ακόμα και τη συγγένεια που έχω με τον Αντρέα".

"Πάντα ήμουν ειλικρινής μαζί σου τι εννοείς?".

Η Ηρώ την κοίταξε εξεταστικά για άλλη μια φορά.

"Αλήθεια δεν έχεις ιδέα γιατί μιλάω?".

Ήταν σειρά της Φαίδρας να την κοιτάξει περίεργα. Τι στο καλό συνέβαινε με τη φίλη
της. Τι εννοούσε και τι σχέση μπορεί να είχε όλο αυτό με τον Αντρέα?

"Γιατί δεν μου είπες Φαίδρα για το γάμο της Ανθής?".

"Θα...θα σου το έλεγα φυσικά όταν γύριζες. Όμως πάλι τι σχέση έχει αυτό με τον Αντρέα? Ξέρεις που είναι?".

"Ο Αντρέας σε είδε με το Μάνο στο γραφείο σε μία στιγμή...πάθους να το πω?".

Το πιρούνι έφυγε απ το χέρι της. Χριστέ μου,εκείνη την ημέρα λοιπόν ο Αντρέας είχε περάσει να την πάρει και τους είδε μαζί?

"Όχι,όχι δεν μπορεί. Δεν έχω κάτι μαζί του Ηρώ. Εσύ πρέπει να με πιστέψεις. Σε σένα θα το έλεγα το ξέρεις. Ήρθε και με βρήκε εκείνος. Δεν το περίμενα. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο θυμάσαι? Σου είπα πως περίμενα τον Αντρέα και...",έκλεισε τα μάτια. Της έφερνε θλίψη​ και μόνο η σκέψη πως ο Αντρέας τους είχε δει μαζί.

"Πού είναι τώρα?",ρώτησε χωρίς να ανοίξει τα μάτια.

"Μην ανησυχείς,είναι στο σπίτι μου,μόνο που...".

"Τι. Τι είναι πες μου?".

"Ο Αντρέας βιάστηκε και πήρε την Ανθή. Θόλωσε βλέποντας σας μαζί. Θεώρησε πως γινόταν καιρό όλο αυτό πίσω από την πλάτη του. Δεν είχε άδικο Φαίδρα".

"Δεν έχω τίποτα μαζί του. Ούτε θα έχω ποτέ. Θες να ακούσεις την αλήθεια Ηρώ? Ναι το Μάνο τον αγάπησα, τον αγάπησα με την ψυχή μου. Όμως, δεν θα γυρίσω ποτέ πίσω σε εκείνον. Όλα ανήκουν στο παρελθόν. Οι λόγοι πολλοί, μα είναι όλοι δικοί μου".

"Αχ! Μωρέ μικρό πως τα έκανες έτσι?",έκατσε δίπλα της στον καναπέ και την πήρε αγκαλιά.

"Δεν με νοιάζει αν το έμαθε η Ανθή,δεν με νοιάζει κι αν το μάθει ο κόσμος όλος, Ηρώ. Αν χάσω όμως τον Αντρέα...",η φωνή της έσπασε.

"Τον αγαπάς και το ξάδερφό μου λιγάκι ε?".

"Νομίζω πως τρεις μέρες τώρα δεν αναπνέω. Δεν υπάρχω, δεν ζω χωρίς εκείνον".

"Τι θα κάνω μωρέ με σας τους δύο? Κι εκείνος χάλια είναι. Νομίζω ομως πως πρέπει να μιλήσεις πρώτα με την Ανθή, Φαίδρα μου. Να ξεκαθαρίσεις τα πράγματα".

Αναστεναξε βαριά. Για να έσβηνε εντελώς το παρελθόν έπρεπε πρώτα να το ξεσκεπάσει. Να πάψει να το θάβει όπως έκανε όλα αυτά τα χρόνια.

Αγάπες προ τελευταίο κεφάλαιο. Ήταν μινι η ιστορία αλλά έχουμε καλοκαίρι μπροστά μας οπότε και άπλετο χρόνο να γράψουμε καινούρια!!!

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΠΟΛΎ ΠΟΛΎ για τη στήριξη σας για πολλοστή φορά. Είστε η καλύτερη παρέα να το ξέρετε!!!!😍😍😍😍

Δεν ξέρω αν το τέλος που έχω επιλέξει θα ικανοποιήσει όλες σας,ελπίζω να δείξετε κατανοηση😋😋😋😋