Παύλος

Ξυπνησα καταϊδρωμενος απ τον εφιάλτη! Τι ήταν πάλι αυτο; Γιατί την ξαναείδα στον υπνο μου;
Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή απ τον φόβο.
Η Γκελη ντυμενη στα ασπρα σαν νυφη και μου φωναζε "ΣΑΓΑΠΩΩΩ" και μολις της απαντω "ΚΑΙ ΕΓΏ ΣΑΓΑΠΩ" το ασπρο της φορεμα έγινε κοκκινο σαν αιμα και η Γκελη αρχισε να γινεται ολο και πιο φωτεινη και να ιπταται προς το ουρανο.

Σηκωθηκα απ το κρεβάτι και άρχισα να την παίρνω τηλέφωνο συνεχώς . Έπρεπε να την ακούσω για να βεβαιωθώ πως είναι καλά! Είχα ανάγκη να την ακούσω!Δεν απαντούσε και η αγωνία μου με τρελαινε. Πηγαινοερχομουν σαν το θεριό στο κλουβί μέσα στο δωμάτιο, ωσπου δεν άντεξα και ντυθηκα για να πάω να την βρω.

Χάρης

Το σταθερό χτυπάει ασταματητα και με ξυπνάει. Μα πού στο καλό είναι ολοι; Μην έχοντας άλλη επιλογή σηκώνομαι γρήγορα και παω να απαντήσω.

"Ναι;"

"Χαρη παληκαρι μου, ο Αντώνης ο επιπλοποιος είμαι. Ελατε γρήγορα προς το σπίτι μου.Η Γκελη εδω στη στροφή  ,τράκαρε ασχημα."

"Τιιιι;Έρχομαι!"
Έκλεισα γρήγορα το τηλέφωνο και ξεκίνησα πανικοβλημενος να ντυθώ για να φύγω.

Η μάνα μου ανέβαινε τις σκαλες έχοντας λαχανικά απ τον μπαξέ στα χέρια της και σαστισε όταν με είδε να τρέχω βουρκωμενος προς αυτήν.
Της αρπαξα τα πράγματα, τα άφησα κάτω και της λέω "τρέχα μανα". Η γυναικα δεν ήξερε τι γίνεται και με κοιταζε τρομαγμένη.

"Τι εγινε παιδί μου;"

"Η Γκελη μαμα, πάμε!"

Κατεβηκαμε τις σκαλες γρήγορα και η μαμα με ρωτούσε συνέχεια τι συμβαίνει.

"Τράκαρε."

Εκλαιγε απαρηγορητη και εγω ετρεμα κυριολεκτικά. Δεν ξέρω πως κατάφερα να οδηγήσω μέχρι το σπίτι του Αντωνη.

Όταν φθασαμε, ένιωθα ότι θα πεθανω απο τον πονο. Η Γκελη μου, το αγγελούδι μου, το λουλουδάκι μου, ήταν αναισθητη κάτω μες τα αίματα.  Ειναι κατωχρη σαν να μην είχε ζωή μέσα της πια.

Ο χρονος πάγωσε και ένιωθα να καταρρεω.Τα ποδια μου λυγισαν και συναντησαν το κρυο οδοστρωμα. Ενα ουρλιαχτό ακουστηκε απο τα βαθη της ψυχης μου. Μα δεν ημουν μονος σε αυτο το λυπητερο τραγουδισμα της ψυχης. Η μαμα μου με συνόδευε, κλαίγοντας σπαρακτικα για το παιδί  της.

Αγκαλιαστηκαμε και προσπαθουσαμε να πάρουμε δύναμη ο ένας από τον άλλο ,καθώς ο ήχος της σειρηνας όλο και πλησίαζε.
Το ασθενοφορο σταθμευσε  και την μεταφερανε οι μεταφορεις πολύ προσεκτικα στο φορείο.

"Ζει;" Αυτο μόνο μπόρεσε η μανα μου να ρωτησει,με την φωνή της να βγαινει αδυναμη σαν ψίθυρος. Μόνο αυτό εκείνη την στιγμή θέλαμε να μάθουμε.

Τραυματιοφορεας:"Ναι. Αλλα εχασε πολυ αίμα. Τι ομάδα εχει;"

Μα: "ΑΒ αρνητικό" ειπε απελπισμενα η μαμα. Αυτή η ομάδα αιματος είναι εξαιρετικά σπάνια αλλα παίρνει αίμα από όλες τις ομάδες,αρκεί να βρούμε ρεζους αρνητικό αίμα.

Οι τραυματιοφορεις κοιταχτηκαν μεταξύ τους. Πως να λέγανε στη μάνα  ότι δεν υπάρχουν αποθέματα τέτοιας ομάδας στο νοσοκομειο ,την στιγμή που το χρειάζεται το παιδί της ΤΏΡΑ, για να σωθει; Γενικότερα υπήρχε δυσκολια με όλες τις ρεζους αρνητικές  ομάδες αιματος και η κοπελα θα χρειαζόταν αρκετό αίμα.

"Όποιος έχει οποιαδηποτε ρεζους αρνητικη ομάδα αίματος,να μας ακολουθήσει αμέσως."

"Εγω" ειπε η μαμα.
Μπηκε στο ασθενοφορο μαζι με την κόρη της για να της εξετάσουν το αίμα και να σιγουρευτουν ότι μπορεί να γίνει αιμοδοτης. Ο Χάρης ευχόταν να μπορούσε να βοηθήσει. Δυστυχως όμως,  ήταν ρεζους θετικός.

Αμέσως ξεκίνησε με το αυτοκίνητο του,να ακολουθεί το ασθενοφορο. Πηρε τηλεφωνο τον πατερα του να τον ειδοποιήσει.

"Μπαμπα που εισαι;"
"Στο καφενειο ειμαι αγόρι μου. Κλαις; Τι εγινε;"ειπε τρομαγμένος.

Χ:"Τρακαρε η Γκελη ασχημα μπαμπά.  Ακολουθω το ασθενοφορο τωρα. Την παμε στο νοσοκομειο Χρειάζεται αίμα ρεζους αρνητικό, οποιαδήποτε ομαδα."

Μπ: "ΟΧΙ! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΘΕΕ ΜΟΥ! " φωναξε σπαραζοντας ο πατερας και χτυπούσε το τραπεζι,ξεσπωντας λίγο τον πονο του πάνω στο άψυχο αντικείμενο. Ζήτησε την βοήθεια των φιλων του για το αίμα και αμέσως εφυγε.

Ο Χαρης ένιωθε έντονη ψυχολογική πίεση, καθώς ειχε και να ενημερώνει τα κοντινά τους άτομα.
Δεν το άντεχε όλο αυτό. Έτσι πηρε τον Δήμο και του ανέθεσε αυτον το άχαρο ρόλο.

Ο Δήμος συγκλονισμενος ακουγε τον Χάρη και προσπαθούσε να ανασυγκροτησει την σκεψη του. Έπρεπε να είναι δυνατός για να στηρίξει τον κολλητο του και να σώσει την Γκελη. Η ψυχή του το ξέρει πως άντεξε να μείνει όρθιος στο άκουσμα του συμβάντος.
Κλαίγοντας βουβα ,είπε στον φίλο του ότι θα αναλάβει ο ίδιος ότι χρειάζεται.

Δ:"Χαρη εσύ οδηγείς; "

Χ:"Ναι."

Δ:"Σταματα στην ακρη και περιμενε. Θα πω στον καποιον να σε πάει. Που εισαι περιπου;"

"Οχι μπορώ. Τωρα βγηκα απ το χωριό Ευχαριστώ φίλε ."

Κλείσανε και ο Δήμος πηρε τον Παύλο τηλέφωνο.

"Τι θες;" ειπε ο Παύλος απότομα.

"Παυλο....Έγινε κάτι..."

Π:"Η Γκελη;"
Η καρδιά του σφιχτηκε από τον φόβο.

Δ:"Ναι. Τράκαρε ασχημα. Χρειάζεται αίμα ρεζους αρνητικό αμέσως. Την χάνουμε!Πεθαίνει ΓΑΜΩΤΟ!" Ξέσπασε κλαίγοντας και οι λυγμοι του τον επνιγαν.

Ο Παυλος σταμάτησε απότομα το αυτοκίνητο του κάνοντας στην ακρη.

Π: "Οχι. Δεν γίνεται...Όχι. "
Ειπε παραληρωντας με δυσκολια, καθως του ειχε κοπεί η ανάσα και έτρεμε.

Π:"Εχω εγώ Β αρνητικό."Ειπε μόλις ξαναβρηκε την ανάσα του.
Θα σε σωσω αγάπη μου, -σκεφτοταν-αντεξε και έρχομαι κοντά σου.

Δ: "Σε ενα τεταρτο θα περνάνε εξω απο το χωριο σου, υπολογίζω. Αν τους προλάβετε πες καποιον να οδηγησει το αυτοκινητο του Χαρη. Είναι ράκος και φοβαμαι μην γίνει και άλλο κακό.

-----------------------------------------------

Γύρισα σπίτι αμέσως και ειπα στους γονεις μου για το τρακαρισμα.  Καταστεναχωρηθηκαν και τρέχοντας ετοιμαστηκαμε.  Οι γονείς μου είναι και οι δύο ρεζους αρνητικοί οπότε ειναι πιθανοι αιμοδότες.

Συνεννοηθηκα με τον Χάρη τηλεφωνικως και μετα πηρα τον Στεργιο να έρθει μαζί μας, για να οδηγησει το αμάξι του Χαρη.

Με το που παίρνουμε την έξοδο του χωριού, ενα ασθενοφόρο μας προσπέρασε και από πισω ερχόταν το αυτοκίνητο του Χαρη.

Του έκανα νόημα να σταματήσει. Ο Στέργιος μπηκε στη θέση του οδηγού και εγώ  εκατσα πισω.
Εικοσιπέντε λεπτά αργότερα φθασαμε στο νοσοκομειο.

Έτρεξα κοντά στο ασθενοφορο, οταν την κατεβαζανε με το φορειο.  Την είδα χλωμή και αναισθητη. Χριστε μου! Η ζωή μου χάνεται.....

"Γκελη μου, είμαι εδω για εσενα αγάπη μου. Άντεξε!Ζήσε! " Την παρακάλεσα, κλαίγοντας βουβα.

Ο Στέργιος μου πρόσφερε μια αγκαλιά  που την δέχτηκα σαν να μου προσφεραν τη σωτηρία. Έκλαψα όσο ποτέ στη ζωή μου.

Γιατί πονανε και λυγίζουν όσοι χάνουν οτι αγαπάνε αληθινα.....

😢😢😢Φθάνουμε στο τέλος της ιστορίας...

Ελπίζω να σας αρεσε το κεφάλαιο....