Μπίλης

Ασπρο...γκρι....μαυρο....Και πάλι απ την αρχή. Άσπροι τοίχοι γκρι στο σημείο που έφυγε η μπογιά και εμφανίζεται το τσιμέντο και μαυρα διάσπαρτα σημαδια απ την μούχλα σε διάφορα σημεία....Ενα χάλι κοινώς, που το ονομάσαν κάποιοι κελί. Ζω εδώ τους τελευταίους δύο μήνες γιατί είμαι σε αποστολή. Στην αρχή δεν είχα  κανέναν πολυ επικινδυνο στο κεφάλι μου. Ομως τώρα  μου έφεραν για συγκατοικο,το χειρότερο είδος ανθρώπου.

Ωρες ωρες τον κοιταζω και προσπαθώ να τον ψυχογραφησω. Είμαι ψυχολογος και το τελευταίο διάστημα αυτή είναι η δουλειά μου. Όταν υπάρχει ζουμί πισω απο έναν κρατούμενο , τον βάζουν στο κελι μου.

Πριν δυο εβδομάδες,οταν εβγαινα απ το μπανιο ,τον ειδα να κρυβει κάτι μικρά χαρτάκια. Εκεινος δεν με κατάλαβε εγκαίρως και φροντισα να τα φωτογραφησω με το κινητό μου, οταν εκεινος ελειπε. Το ιδιο βραδυ, πρόλαβα να τα διαβάσω και δεν πίστευα στα μάτια μου. Εκανα νόημα στην κρυφή κάμερα του κελιού και ο δεσμοφύλακας πλησίασε μετά από λίγο. Του έδωσα το κινητό και έφυγε.

Έτσι όταν ήρθαν οι φίλοι του Μάκη ,όλοι ξέραμε πως ήταν η κατάλληλη στιγμή να πιάσουμε όσους ξεγλιστρησαν.
Τους παρακολουθουσαν αστυνομικοι 24ωρες το 24ωρο, αλλά κάποια στιγμή χωρίστηκαν και εκεί έγινε το κακό. Χάσανε τον έναν και αυτός πραγματοποίησε τα σχέδια του Μάκη.

Λιγες μέρες μετά την απόπειρα δολοφονίας της κοπέλας, οι ένοχοι βρέθηκαν στο κρατητήριο. Μετά από πολύ έρευνα διαπιστώθηκε ,πως ήταν οι τελευταίοι της σπειρας.

Ο φάκελος έκλεισε και ο Μάκης σήμερα μεταφερεται σε άλλο κελί.
Εκεί θα παραμείνει μέχρι να τον δει ένας ψυχίατρος και να διαπιστωθεί αν χρήζει μεταφοράς σε ψυχιατρική κλινική. Εγώ επιτέλους θα ειμαι ελεύθερος να παω σπιτι μου και να κοιμαμαι ήσυχος τα βράδια, μέχρι την επόμενη αποστολή μου.

---------------------------------------------------------

Κοιτούσα εξω απ το παράθυρο, καθώς  οι μνήμες ξεπηδουσαν ζωηρες μέσα στο μυαλό μου. Θυμόμουν εκεινον να μου λέει γεια σου κουκλα μου και εγώ να λιώνω από έρωτα. Αλήθεια δεν θυμαμαι να του ειπα ποτέ πως νιώθω, αλλά τώρα πρέπει να το κάνω. Δεν είναι δυνατόν να μην εκδηλωσω τα συναισθήματα μου στον ιδιο, τώρα που είδα πόσο εύκολα χάνεται η ζωή. Δεν θελω να την ζησω χωρίς αυτον στο πλευρό μου. Πρέπει να χωρισω και τον Μακη, αν δεν το έχω κανει ηδη.Θέλω να έχω θάρρος και να αδραξω κάθε ευκαιρία για την ευτυχία μου!

Η πόρτα χτύπησε και ο γιατρός μπηκε στο δωμάτιο να με εξετάσει.
Την επόμενη μέρα που ξύπνησα, με βαλανε σε απλό δωμάτιο. Τουλάχιστον εδώ θα με επισκεπτονται οι δικοί μου  άνθρωποι και δεν θα νιώθω μοναξιά.

Γ:Καλημερα δεσποινίς. Πως είσαι σήμερα;

Γκ: Καλύτερα. Αρχίζω να θυμαμαι πολλά πράγματα. Ομως δεν έχω αναμνήσεις απο τα πιο πρόσφατα γεγονότα και ανησυχώ λίγο.

Γ:Μάλιστα. Παμε πολυ καλα. Μην στεναχωριεσαι για τιποτα.
Λοιπόν....Θασου δώσω αυτές τις βιταμίνες που θα σε βοηθήσουν στην μνήμη και θα τις πινεις νηστικη το πρωι.
Δεν θελω να ρωτας τίποτα τους συγγενεις. Πρεπει να θυμηθεις μονη σου, για να νιώθεις και τα συναισθήματα σου.
Επισης θα παιρνεις αυτό το αντιφλεγμονωδες  χάπι, για τον μηρό σου. Θα στο φέρνουν οι νοσοκόμες πρωί βράδυ και πρέπει να το πίνεις μετά το φαγητό.

Αφού εξέτασε το ποδι μου και μου καθαρισε τις πληγές, μου άλλαξε  επιδεσμους και έφυγε.

Μετά από δέκα λεπτά η πόρτα ξαναχτυπησε και ο Χάρης με τον Δήμο μπηκαν μεσα.

Ο Χάρης με περιεργαζοταν και ο Δήμος είχε ντραπει από το αδιακριτο βλέμμα μου πανω του και απέφευγε να με κοιτάζει.

Γκ: Δήμο χαίρομαι που ήρθες...
Ημουν ενθουσιασμενη

Με κοιταξαν για μια στιγμή έκπληκτοι.

Γκ:Θυμαμαι αρκετά πράγματα πλέον. Μόνο τα πιο πρόσφατα δεν μπορώ ακόμη.

Δ: Μπραβο κοριτσαρα μου!

Αχ! Τι μου λέει! Θα τον πλακώσω στα φιλιά!

Χ: Ευτυχως είναι παροδικο! Μας τρομαξες ρε κουτο! Δεν μου λες...Μόνο για τον Δήμο χάρηκες που ηρθε;

Γκ: Ζηλεψες;

Αρχισα να γελάω και ο Δήμος με κοιτούσε τόσο γλυκά και περήφανα, εξαιτίας της ευδιαθεσιας μου, φαντάζομαι.

Χ:Λιγακι....

Γκ:Εισαι χαζουλης ώρες ώρες! Φυσικά χαίρομαι και για εσενα,  απλά ήταν δεδομένο για εμενα ότι θα έρθεις, αδερφουλη μου!
Του ειπα με νάζι και τον αγκάλιασα σφιχτά μόλις ήρθε διπλα μου.

Χ: Εντάξει τότε. Για πες τι ειπε ο γιατρός;

Γκ: Μου εδωσε βιταμίνες και ενα χάπι και είπε να μην μου θυμισετε τίποτα εσείς. Έτσι θα θυμηθώ και τα....συναισθήματα μου.
Το τελευταίο το είπα κοιτάζοντας με νόημα τον Δήμο και εκείνος πάγωσε στη θέση του.

Πλησίασα τον Δήμο και του ζήτησα  να μιλήσουμε ιδιαιτέρως. Ζήτησα συγνώμη απ τον Χάρη που τον διώχνω.

Ο Χάρης δεν ήξερε τι να υποθέσει και το μόνο που ζήτησε απ τον Δήμο είναι να προσέξει μην μπερδευτούν τα πράγματα και μας άφησε μόνους.

Τι εννοούσε αραγε;

Μόλις έκλεισε η πόρτα, έπιασα το χέρι του Δήμου και του μιλησα κοιτάζοντας τον κατάματα.

Γκ: Εγώ κόντεψα να πεθάνω, αλλά όταν η μνήμη μου επανήλθε....Εσένα θυμήθηκα πρώτο. Δήμο εγώ νοιάζομαι περισσότερο από φιλικά για εσένα. Δεν ξέρω τι έχει αλλάξει στη ζωή μου το τελευταίο διάστημα, αλλά είσαι εσύ αυτός που θέλω στο πλευρό μου. Εσύ θα το ήθελες;

Δ:Δεν φαντάζεσαι πόσο πολύ το θέλω.  Αλλά Γκελη μωρό μου....Πρέπει να μου το ξαναζητήσεις όταν θυμηθείς τα πάντα ,γιατί όντως έχουν αλλάξει πολλά στην ζωή σου τελευταία.

Γκ:Για τον Μάκη λες; Θα τον χωρίσω έτσι κι αλλιώς αυτόν.

Δ:Όχι δεν είναι ο Μάκης το πρόβλημα.Αλλά δεν κάνει να σου πω.

Γκ: Μάλιστα. Θέλω να κάνω κάτι....

Δ: Τι;

Βάζω τα χέρια μου στον λαιμό του και κολλάω το σώμα μου στο δικό του.
Ξεκινάω να τον φιλάω με πάθος...
Όμως....
Νιώθω αηδία....
Και είναι λες και το έχω ξαναζήσει μαζί του αυτό....

Σταματάω το φιλί αποτομα και ταυτόχρονα ακούγεται η πόρτα που μόλις έκλεισε με θόρυβο, κάνοντας το δωμάτιο να δονηθει.

Είναι μικρούλι το ξέρω αλλά θέλω να το κόψω εδώ και να σας αφήσω με αγωνία!