Αν σταματούσα την μνήμη, θα ήμουν μια άλλη. Συνέχεια σκέφτομαι αυτή την άλλη. Εκείνη θα ήταν γενναία και δεν θα φοβόταν. Δεν θα φοβόταν.

 ΔΕΝ ΘΑ ΦΟΒΟΤΑΝ ΤΙΠΟΤΑ:

Τις επόμενες φορές που η Κάτια με έχωσε εκεί μέσα, το σχέδιο ήταν ολοφάνερο. Αν κατάφερνα να ανοίξω τρύπα στο ξύλο, θα μπορούσα απο εκεί μέσα να γλιστρήσω και να ταξιδέψω όπου θέλω. Έπρεπε να νιώσω την φυλακή για να βρω το δρόμο της ελευθερίας. Τότε το έλεγα μηχανή του χρόνου, στα 17 μου το λέω φαντασία.

Ναι όλα τα φαντάζομαι. Είναι μια ιστορία μέσα στο μυαλό μου. Δεν συνέβησε ποτέ τίποτα. Δεν είμαι η μνήμη μου.

Παρόν

Το επόμενο πρωί με βρίσκει ντυμένη με ένα τεράστιο πουλόβερ , ένα φαρδύ τζήν και μποτάκια. Παίρνω την τσάντα μου και κατεβαίνω στην τραπεζαρία. Είναι γεμάτη απο τηγανίτες , κάθε είδους φυσικούς χυμούς , μαρμελάδες και μετράω γύρω στους δέκα διαφορετικούς τρόπους που μπορεί ένα αυγό να μαγειρευθεί. Πίνω λίγο χυμό και κουμπώνω το μπουφάν μου. 

Είναι περίεργο πως δεν συναντώ ποτέ κανέναν απο το προσωπικό. 

Περπατάω προς την έξοδο και αναζητώ με την ματιά μου το αυτοκίνητο . Πώς υποτίθεται θα πάω στο σχολείο?

Καθώς βγαίνω απο την έξοδο βλέπω τον Αλέξανδρο να κοντοστέκεται στο αυτοκίνητο. Το μαύρο ζιβάγκο που φοράει κάνει ακόμη περισσότερο τα μάτια του να φαίνονται άγρια μπλε, ενώ το τζην του είναι σφιχτό πάνω στον ανδρ..στον..τέλοςπάντων..δεν βοηθάνε αυτές οι σκέψεις.

Με κοιτά φευγαλαία και επιταχύνω το βήμα μου για να τον προλάβω.

"Καλημέρα"ακούω τον εαυτό μου να ψελλίζει σαν χαζή, ενώ την ίδια στιγμή με αγριοκοιτάζει.

" κανόνες"μου λέει σχηματίζοντας την λέξη αμυδρά στα χείλη του και τον βλέπω να χάνεται στο εσωτερικό του πολυτελές αυτοκινήτου.

Α φυσικά. Δεν του μιλάω, δεν τον γνωρίζω, δεν υπάρχω.

κάνει νόημα στον οδηγό να ξεκινήσει.Πάω να τρέξω προς το μέρος του αλλά είναι αργά. 

Πώς θα πάω σχολείο?

Φωνάζω γύρω στα δέκα λεπτά την κυρία Καραμήτρου και όταν πια την εντοπίζω που εξηγεί πως θα βρω το σχολείο. Μάλιστα με πληροφορεί πως δεν έχει οδηγία να μου δώσει χρήματα κι έτσι δεν μπορώ να πάρω ούτε ένα αστικό.

Εγώ αυτήν δεν την χωνεύω, να δεις που με παιδεύει για χάρη του "μικρού κυρίου".

Το σχολείο είναι γύρω στα πέντε χιλιόμετρα απόσταση απο το σπίτι. Όλως παραδόξως σε αυτό το υπερπολυτελές οίκημα υπάρχει ένα παλιό κόκκινο ποδήλατο, αγωνιστικό μπιεμεξ με ταχύτητες. Κάθομαι στην σέλα του και νοερά φαντασιώνομαι τον Άλεξ να κάθεται πάνω στην ίδια σέλα.

Ευτυχώς δεν έχει ανηφόρες κι ευτυχώς σε τέτοιους οικισμούς όταν χιονίζει την ίδια στιγμή καθαρίζουν τους δρόμους κι έτσι έφτασα με αξιοπρέπεια , αφήνοντας το ποδήλατο στο πάρκινγκ πλαι σε πανάκριβα αυτοκίνητα. Οι σωφέρ ήταν μαζεμένοι σε πηγαδάκια, ενώ ξεχωρίζω τον δικό "μας" σωφέρ να με κοιτά και να σκύβει το κεφάλι. Τον χαιρετάω , γιατί δεν μου φταίει κάτι ο άνθρωπος και παίρνω μια μεγάλη ανάσα.

Στρέφω το βλέμμα μου στο μεσαιωνικό κτίριο με τις μεγάλες γρανιτένιες πλάκες και μου σφίγγεται το στομάχι. Είναι επιβλητικό κτίριο, αυστηρό και δεν έχει ούτε ένα σύνθημα, ούτε ένα γκράφιτι. Αυτό το τελευταίο μπορεί και να διορθωθεί, σκέφτομαι και χαμογελώ στραβά. Βέβαια την τελευταία φορά που άπλωσα το ταλέντο μου σε τοίχο σχολείου έφαγα αποβολή αλλά άξιζε να δω τα μούτρα του διευθυντή μου. Δεν θυμάμαι τι μου έκανε , αλλά είχα νεύρα με την Κάτια εκείνη την μέρα. Τέλοσπάντων τι να κάνουμε? ενα ταλέντο έχω κι εγώ να μην το εξασκήσω? στα υπολοιπα είμαι τελειως χαζή. 

Σε αυτό το σχολείο αναλόγως τι μάθημα έχεις αλλάζεις και τάξη. Έτσι τώρα που έχω λογοτεχνία ψάχνω την αίθουσα της κυρίου Μαρτάκη , διδάκτωρ αγγλοσαξωνικής λογοτεχνίας. Αυτό που μου έδωσαν και τα βιογραφικά των καθηγητών μαζί με το πρόγραμμα με ξεπερνάει.Και με πληροφόρησαν οτι πρέπει μετά το πέρας του μαθήματος οφείλω να αξιολογώ τον καθηγητή. Εντάξει μου φαίνονται όλα καινούργια αυτά , αλλά θα συνηθίσω..'όπως πάντα.

Δεν είμαι καλή στο να διαβάζω χάρτες και όταν πια εντοπίζω την αίθουσα λογοτεχνίας έχω ήδη χάσει το μισό μάθημα. Χτυπάω διστακτικά και μπαίνω μέσα. Δεκαπέντε ζευγάρια μάτια προσγειώνονται πάνω μου , εκτός απο τα δικά του. Κάθεται σε ένα μονοθέσιο θρανίο και πολύ κοντά του , έχει εμφανώς σύρει το θρανίο της, μια μαυρομάλλα με σαρκώδη χείλη. Με κοιτά για δευτερόλεπτα και ξεφυσά.

"Να δεις που είναι με υποτροφία"ψιθυρίζει στο αυτί του Αλέξανδρου που δεν κάνει τον κόπο να  γυρίσει προς το μέρος μου.

-Παιδιά να σας συστήσω την νέα σας συμμαθήτρια, την Αρετή Παπαμάνου, θα είναι κοντά μας για το..υπόλοιπο της χρονιάς?μου λέει ο καθηγητής διστακτικά.

-Αμφιβάλλω..μουρμουρίζω και ο Άλεξ γυρνά επιτέλους τα μάτια του πάνω μου.Τι είναι αυτό που διακρίνω ικανοποίηση? Εννοείται πως ξέρω οτι τα ψωμιά μου είναι λίγα εκεί μέσα και εννοείται πως η Κάτια θα τα κάνει γρήγορα σκατά και θα φύγουμε απο εδώ. Πολύ που με νοιάζει.

"Γεια σας.."λέω αμήχανα, και εστιάζω μια θέση κενή στο τέλος. Πάω να κάτσω αλλά ο καθηγητής με σταματά.

-Αρετή έχει και μια θέση εδώ μπροστά θα βλέπεις καλύτερα, μου λέει και δείχνει τα γυαλιά αστιγματισμού μου. Ο Άλεξ δεν γύρισε να με δει αλλά τον βλέπω πως τσιτώθηκε. Φοβάται μήπως του καταπατήσω τον κανόνα. 

"Προτιμώ αυτή την θέα "λέω και βολεύομαι στο πίσω κάθισμα. 

Το καλό με το να κάθεσαι πίσω , είναι οτι μπορείς ανενόχλητα να περιεργαστείς τους μπροστινούς.

Παρατηρώ τον Άλεξ πως συμπεριφέρεται μέσα στην τάξη. Είναι κατά κάποιον τρόπο απόμακρος με όλους και ότι συμβαίνει γύρω του, σαν να μην έχει κάποιο αίσθημα για αυτό που υπάρχει δίπλα του. Αλλά την ίδια στιγμή είναι απίστευτα συνεπής. Δεν έχει υπάρξει μια φορά που να ρωτήθηκε κάτι απο τον καθηγητή και δεν απάντησε με πολύ μετρημένα λόγια και ακρίβεια σε αυτά που έλεγε. Ούτε λίγα ούτε πολλά. Ήταν απλά τέλειος. Προσπαθούσα να εντοπίσω μια αδυναμία του, κάτι που θα τον έκανε να πέσει στα μάτια μου. Αλλά μάταια.

Κατάλαβα  επίσης οτι θεωρείται όχι μόνο απο εμένα ωραίο αγόρι αλλά και απο όλο τον γυναικείο πληθυσμό της τάξης. Οτι και να πει τον ακουν με μάτια προσηλωμένα πάνω του, ενώ πάντα συμφωνούν ή του γνέφουν με θαυμασμό. Κρέμονται κυριολεκτικά απο τα χείλη του. Αν υπονοήσει κάτι αστείο, πράγμα που σπάνια το επιχειρεί, όλες αυτόματα πεθαίνουν στο γέλιο. Και πάντα αυτός κάθεται σοβαρός. Σαν να απορρίπτει την ίδια στιγμή αυτό που συμβαίνει, αυτό που έκανε, πως χαλάρωσε αυτό το τέλειο προσωπείο και πως για μια στιγμή αστειεύτηκε σαν έφηβος.

 Γιατί μπορεί να είναι σχεδόν 17 αλλά έχει μια αύρα ενός αγοριού ..με εμπειρίες..εμπειρίες που οι υπόλοιποι συνομήλικοι του δεν μπορούν να κατανοήσουν. Γι αυτό στέκεται πάντα τόσο απόμακρος.

Δεν ξέρω ειλικρινά πόση ώρα τον επεξεργάζομαι για να καταλήξω σε όλα αυτά.. αλλά είμαι σίγουρη πως χωρίς να το θέλει ξεκλειδώνω σιγά σιγά μια μυστήρια προσωπικότητα. Δεν ξέρω γιατί αλλά νιώθω οτι μπορώ να τον διαβάσω. Δεν μου έχει ξανατύχει αυτό με άλλον άνθρωπο. Είναι σαν να τον νιώθω.

Σε ένα απο αυτά τα μικρά ανεπαίσθητα αστειάκια του , η τάξη έχει σωριαστεί κάτω στα γέλια . Κοιτάω την στητή του πλάτη και είμαι σίγουρη αν και δεν βλέπω το πρόσωπο του ,είμαι σίγουρη πως πουθενά δεν διαγράφεται ένα χαμόγελο σε αυτά τα υπέροχα χείλη.

Νιώθω πως είναι τόσο μόνος ξαφνικά. Ίσως το καταλαβαίνω γιατί το έχω νιώσει. Ίσως γιατί είμαστε οι μόνοι που δεν γελάμε με το αστείο του. 

Βλέπω να αναδεύεται στην καρέκλα του , στηρίζει τους αγκώνες του στο θρανίο του και ενώνει τα χέρια του. Γέρνει ελαφρά μπροστά και με μια διακριτική κίνηση κοιτά ελαφρά πίσω του. Τα μάτια του διασταυρώνονται κατευθείαν με τα δικά του. 

Με κοιτά σαν να του εκανε κάτι εντυπωση .σαν να του εκανα εγω εντυπωση για κάτι.

Οι κοπέλες συνεχίζουν να γελάνε και λένε πόσο υπέροχος είναι.

Βλέπω να σχηματίζει μια πρόταση στα χείλη του

"Γιατί δεν γελάς εσύ?"μου λέει και κοκκινίζω ελαφρά. 

Συνεχίζει να με κοιτά και καταλαβαίνω πως περιμένει απάντηση. 

"Θα γελάσω  όταν ξεκινήσεις να γελάς κι εσύ με τα αστεία σου" του λέω διακριτικά και με κοιτά παραξενεμένος. Γρήγορα όμως επανακτά την αυτοκυριαρχία του και μένει ανέκφραστος. Είμαι σίγουρη πως κρύβει αυτά που αισθάνεται. Όχι για μένα ..για τα πάντα! Αλλά γιατί?

"Ωραία απάντηση"μου λέει σχεδον αηχα και βλέπω πως η μαυρομάλλα δίπλα του εντοπίζει τη συνομιλία μας.

"Ευχαριστώ", πάω να του πω αλλά έχει ηδη γυρίσει μπροστά το σώμα του.

Τι συνέβη μόλις ?Γιατί μου μίλησε?Και τι τον ενδιαφέρει αν γέλασα?

Και ενώ χτυπά το τελευταίο κουδούνι για σήμερα, μια κοπέλα με κοκκάλινα γυαλιά και μακριά φούστα με πιάνει απο το χέρι.

-Πρωταθλητής στο πόλο και το ταεκβοντο, πάμπλουτος, πανέξυπνος, άριστος μαθητής και με πολλά πολλά κορίτσια. Όλα στο υπερθετικό βαθμό. Μην κάνεις όνειρα λοιπόν!μου λέει και μου χαμογελά συμπαθητικά.

"Ανθή με λένε και αυτή είναι η Αριστέα , η δίδυμη αδελφή μου, καλωσήρθες στο σχολείο μας. Αν θες περπατάμε μαζί ως την έξοδο."

"Αριστέα χάρηκα!"ακούω μια τσιριχτή φωνή . Φοράει και αυτή τα ίδια γυαλιά.

Είναι τρομακτικά ίδιες.

Με πιάνουν η κάθε μια απο το ένα μπράτσο και προχωράμε τριο.

"Λοιπόν, μου φαίνεται πως πληρείς τις προδιαγραφές για το τάγμα των αγγέλων, τι λές Αριστέα?"λέει η Ανθή χαμογελαστά.

Τις κοιτάω στις κόρες των ματιών. Αν είναι διεσταλμένες έχουν πάρει ναρκωτικά.

-Ναι! Πρέπει να μπεις στο τάγμα των αγγέλων. Καλά παρθένα είσαι σίγουρα φαίνεται αλλά προσεύχεσαι κιόλας? Έχουμε και δαχτυλίδια συναισθημάτων και προσπαθούμε να σώσουμε τον κόσμο!Θα περάσουμε τέλεια !μου λένε και μου περνά η Ανθή στο μεσαίο δάχτυλο ένα ασημένιο δαχτυλίδι με μια γκρί μεγάλη πέτρα.

Γρήγορα θα ανακάλυπτα πότε αναβοσβήνει η πέτρα .