----------------------------------------------------------------------------------------------------------

θα φάω την μπανάνα

θα τη ροκανίσω

θα ψηλώσω

θα μικρύνω 

θα την ακονίσω

θα γίνω θεός

Κι ότι σου πω θα κάνεις

Αν θέλεις

Αν όχι 

Θα πεθάνεις

(Απο το βιβλίο η Κασσάνδρα και ο Λύκος)

Δεν ξέρω πως έφτασα ως το δωμάτιο μου αλλά σαν μπήκα κλείδωσα την πόρτα και κάθισα στο κρεβάτι μου. Η πλάτη μου στητή, τα μάτια μου καρφωμένα στο δωμάτιο του Άλεξ. Τα φώτα του κλειστά. Συνηθίζω στο σκοτάδι. Μπορώ και ξεχωρίζω στο σκοτάδι τα έπιπλα του δωματίου του.

Ακούω θόρυβο. Ακούω κάτι να σέρνεται στο ταβάνι. Ένα χοντρό άσπρο σκουλίκι κάνει την διαδρομή του στο λευκό ταβάνι. Ίσα που ξεχωρίζει.

Και θυμάμαι.

Δεν θέλω να θυμάμαι.

Ήμουν μικρή όταν βρήκα το ψόφιο ποντικό. Το μετέφερα με ξυλάκια στο πίσω μέρος της αυλής. Αν είχα έναν θησαυρό , αυτός ήταν ο πιο πολύτιμος. Έτρεχα κάθε μέρα μετά απο το σχολείο για να τον επιθεωρήσω. Και μια μέρα ο ποντικός αναστήθηκε. Μια μέρα απο τα σωθικά του δεκάδες άσπρα σκουλήκια ξεβράστηκαν και περπατούσαν στο γρασίδι. Ο ποντικός ξερνούσε ζωή. Και τα σκουλήκια ερχόντουσαν όλο πιο κοντά στο σπίτι. Δεν ξαναβγήκα στο πίσω μέρος της αυλής. 

Σαν είδα το πατριό μου καλυμμένο με χώμα, θυμήθηκα. Θυμήθηκα το ποντίκι που αναστήθηκε και φοβήθηκα πολύ. Φοβήθηκα πως ο πατριός μου θα γίνει ένα γιγάντιο κουφάρι και θα ξεράσει ζωή. Και τα σκουλήκια του θα τρέξουν να με βρούν, να συρθούν πάνω μου, με γλειώδη τρόπο, όπως αυτός συνήθιζε.

Κοιτάω το σκουλίκι. Κάτι βρωμάει. Κάτι ψόφιο υπάρχει στην στέγη.

Τα φώτα ανάψαν. Βλέπω τον Άλεξ. Το κορμί του είναι καμπουριασμένο. Στηρίζεται στα έπιπλα για να προχωρήσει. Και ξαφνικά γυρνά και με κοιτά.

Με κοιτά και νιώθω πως το σώμα του σκληραίνει. Με κοιτά και το σώμα του γίνεται στητό, το κορμί του σαν να ζωντανεύει και νιώθω το αίμα να βράζει στις φλέβες μου.

Σηκώνομαι και προχωρώ στην γυάλινη πρόσοψη του δωματίου. Στηρίζω το μέτωπο μου στην κρύα επιφάνεια . Πλησιάζει και αυτός στο δικό του γυαλί. Σχηματίζει δυο μπουνιές και τις χτυπά δυνατά στο γυαλί. Τις χτυπά ξανά και με κοιτά. Κουνά το κεφάλι του σαν τικ και ανοίγει το στόμα και το κλείνει αμέσως σφίγγοντας τα δόντια. 

-Λυπάμαι τόσο Άλεξ..λυπάμαι τόσο πολύ, μουρμουρίζω και ξέρω πως η φωνή μου δεν φτάνει ως τα αφτιά του. Χτυπά με δύναμη πάλι το γυαλί. Ξέρω τι χρειάζεται. Ξέρω τι χρειαζόμαστε και οι δυο.

Κλείνω τα μάτια στην λογική. Απλά ο πόνος πρέπει να σταματήσει. Απλά πρέπει να βρούμε την δύναμη. Την δύναμη..έχω μια δύναμη. Μια μυστική δύναμη.

Τρέχω στο μπάνιο και ανοίγω το ντουλαπάκι. Πετάω βιαστικά τα πράγματα κάτω μέχρι που βρίσκω αυτό που θέλω. Κρατάω το ξυραφάκι και αφαιρώ τις λεπίδες. Στην βιασύνη μου ματώνω τα δάχτυλα μου. Δεν πονάω.

Τρέχω πίσω στο δωμάτιο και στέκομαι στην τζαμαρία. Με κοιτά . Πέφτει κάτω στο πάτωμα και είναι ανέκφραστος. Κάνει το πέρασμα του στην απάθεια αλλά νιώθω πως είναι δύσκολο . Το ξέρω. Ξέρω πως είναι να θέλεις να πνίξεις τα αισθήματα και να μην μπορείς.

Βγάζω την μπλούζα μου . Δεν του τραβάω την προσοχή. Κοιτά το χαλί και βλέπω να παίρνει βαθιές ανάσες, το πόδι του τρίβεται στο πάτωμα. Δυνατά. Η τριβή φέρνει φωτιά. Θέλει να πονέσει?θέλει να πονέσει. άλλον. θα του το δώσω. θα του δώσω το έλεγχο σε ένα άλλο σώμα. Στο δικό μου σώμα. 

Βγάζω το σουτιέν μου και το αφήνω να πέσει στο πάτωμα. Με κοιτά και πάλι κατεβάζει το βλέμμα. Ξέρω πως δεν θα τον συγκινούσε αυτό. Απλά θέλω να βλέπει καλύτερα το πρόσφορο μου στο βωμό του.

Παίρνω την λεπίδα με το δεξί χέρι και παρατηρώ πως το δαχτυλίδι των συναισθημάτων αλλάζει χρώματα συνέχεια. Σαν χριστουγεννιάτικο φωτάκι αναβοσβήνει. Γίνεται μπλε, γκρι, κόκκινο, λευκό. 

Κοιτάω ψηλά στο αριστερό μου μπράτσο. Δεν με κοιτά. 

Κρατώντας την λεπίδα χαράσσω μια πλάγια γραμμή . Το αίμα ξεπηδά και με ζεσταίνει. Τσούζει αλλά δεν πειράζει. Ίσα ίσα νιώθω τόσο δυνατή που το κάνω αυτό. Νιώθω τόσο δυνατή που με ελέγχω. Και προκαλώ εγώ τον πόνο σε εμένα . Κανένας άλλος. Εγώ.

Οι ανάσες μου γίνονται γρήγορες, όταν βλέπω πως είναι σηκωμένος και στηριγμένος στην τζαμαρία. Τα μάτια του καίνε. Καίει το γυαλί και ακουμπώ την γυάλινη τζαμαρία κι εγώ. Και αυτός. Με το χέρι. Και δεν είναι πια γυαλί είναι άμμος και αστραπή και οι τοίχοι σωριάζονται. Είναι δίπλα μου, απέναντι μου , είναι μέσα μου.

Δεύτερη γραμμή τραβάω και έχω σχηματίσει ένα Λ. Τον κοιτάω με χαμόγελο , περήφανη για μένα. Τον κοιτάω περήφανη όπως τότε που χτυπούσα κλωτσιές στον αέρα και πέθανα να με παρατηρεί απο το δωμάτιο του.

Βλέπω πως ξεκουμπώνει το φερμουάρ του. Χαμηλώνει το παντελόνι στους γοφούς του και αντικρύζω τον ανδρισμό του να ζωντανεύει.

Ξεφυσάω βαριανασαίνοντας.

"σε θέλω τόσο πολύ" σχηματίζω την φράση στα χείλη μου.

Ο ρυθμός στο χέρι του γίνεται πιο έντονος. Δαγκώνει τα χείλη του δυνατά και χτυπά μαλακά το κεφάλι του στο γυαλί.

"Σπάστο κι έλα εδώ"ψιθυρίζω 

Τρίτη φορά χώνω την λεπίδα τόσο βαθιά που κυρτώνω στα δυο απο τον πόνο. 

Το αίμα τρέχει ακατάπαυστα. Ένα αιμάτινο Α σχηματίστηκε στο μπράτσο μου. Γλύφω το αίμα μου. Στέκομαι όρθια και τον κοιτάζω .

Συνεχίζει να παίζει το φύλο του .

Περιμένει. Το ξέρω πως περιμένει. Θέλει κι άλλο. Θέλω κι άλλο.

Απομακρύνεται απο την τζαμαρία και πατάει κάτι στον τοίχο. Τα στόρια κατεβαίνουν. Καθώς κατεβαίνουν , το τελευταίο πράγμα που βλέπω είναι πως γδύνεται.

Ναι Άλεξ κι εγώ. Κι εγώ το θέλω τόσο πολύ.

Πρέπει να βρούμε τον τρόπο να μείνουμε ζωντανοί. Με κάθε κόστος.

Το δωμάτιο μου μυρίζει έντονα κάτι νεκρό. Μια μικρή κόκκινη κουκκίδα εμφανίζεται στο ταβάνι. 

Το δαχτυλίδι μου γίνεται πράσινο , σκούρο κι έπειτα λευκό. Λευκό. Είμαι νεκρή?

Ξεκλειδώνω βιαστικά την πόρτα . Πρέπει να πάω κοντά του. Διασχίζω τον διάδρομο του σπιτιού, το αίθριο,τα δωμάτια στέκουν όλα εκεί ακίνητα. Και όμως όλα έχουν εξαφανιστεί, όλα έχουν γίνει άμμος και ο αέρας φυσά και στροβιλίζεται το χώμα ίσα πάνω στον ουρανό. 

Κοιτάω το ταβάνι. Γεμάτο απο σύννεφα σκόνης. Πρέπει να βρέξει. Σηκώνω το χέρι μου και ξύνω τα σύννεφα με τα νύχια μου. Είναι σκληρά.

Μόνο εκείνος μπορεί να φέρει την βροχή.

Στέκομαι μπροστά στην πόρτα του. Σκέφτομαι πως αν δοκιμάσω να περάσω το χέρι μου μέσα απο την πόρτα θα το καταφέρω. Η πόρτα κι εγώ είμαστε πλασμένοι απο την ίδια φύση. 

Ξαφνικά ανοίγει. Είναι γυμνός.