Όταν κλείνω τα μάτια μου οι μνήμες χορεύουν με γυμνά πόδια. Είναι μελανιασμένα, κρυώνουν αλλά συνεχίζουν.

Πως ταξιδεύεις μέσα σε μια μηχανή του χρόνου? κλείνεις τα μάτια και ονειρεύεσαι πως ένα ένα τα κόκκαλα σου φεύγουν και μένει πίσω ένα ζυμαρένιο κορμί. Το ζημώνεις και το απλώνεις, το κάνεις οτι θες. Το χώνεις σε μια τρύπα και ταξιδεύεις. Που Αρετή θέλεις να πας? Σε μια ευτυχισμένη μου στιγμή ψέλλισα στο νου μου. Πάντα δυο ζούσαμε σ'αυτό το νου. Νόμιζα πως όλοι οι άνθρωποι έχουν πολλούς εαυτούς. Άργησα να καταλάβω οτι πάντα στο νου μου ζούσε εκείνος κι εγώ.

Συντονίσου Αρετή , βρες τον φυσιολογικό εαυτό. Μην αποκλίνεις. Το έχεις δει πως πρέπει να φέρεσαι. Απλά παίξε.

Παρόν 

-Θα πρότεινα για το δικό σου καλό να σηκωθείς άμεσα..μου λέει ο Άλεξ και νιώθω το σαγόνι μου να έχει πέσει στο πάτωμα.

Αυτό ακούστηκε σαν σεξουαλικό υπονοούμενο?

Σηκώνομαι αστραπιαία και φοράω μια τεράστια σιέλ μπλούζα Wind και στέκομαι προσοχή μπροστά του. Δεν..δεν ξέρω πως να συμπεριφερθώ.

(φυσιολογικά Αρετή..)

Κάθεται απέναντι μου χαλαρός και συνεχίζει να τρώει το κέικ του. Κοιτά προσεκτικά τα πόδια μου και με κοιτά πάλι στα μάτια.

"Ωραία πόδια..για ταεκβοντο, έχεις κάλα ανοίγματα"λέει μασώντας και καταπίνει. Ξεροκαταπίνω κι εγώ και δεν ξέρω τι να πω.

Προχωρά στο δωμάτιο μου , αφήνει το υπόλοιπο κέικ στο γραφείο και στήνεται .Ισιώνει την πλάτη του και στρέφει το μισό κορμί του προς εμένα. Σταθερά σηκώνει το πόδι του και φέρνει τα χέρια του ψηλά στο στήθος του. Οι κοιλιακοί του διαγράφονται πολύ έντονα και δεν μπορώ να αποφύγω να κοιτάξω το επικίνδυνα χαμηλωμένο παντελόνι του.

-Θα με κοιτάς ή θα κάνεις αυτό που σου δείχνω?μην με κάνεις να το μετανιώσω, είμαι έτοιμος να φύγω, μου λέει χωρίς να έχει αλλάξει στάση. 

Πάω δίπλα του και αντιγράφω την στάση του σώματος του.

-Με αυτήν την μπλούζα που φόρεσες, αδυνατώ να δω τους κοιλιακούς σου. Πρέπει να είναι σφιγμένοι, η μισή κίνηση πρέπει να βγει απο εκεί, μου λέει καθώς αγγίζει χαμηλά τους κοιλιακούς του. 

Το σώμα μου τρεμοπαίζει και είμαι έτοιμη να σωριαστώ.

-Βγάλτην , μου λέει και κοιτά μπροστά.

-Οοχι..δεν γίνεται αυτό.

Πραγματικά δεν γίνεται. Αν δει τις ουλές στην πλάτη το σκηνικό θα γίνει ή μελό ή πολύ αμήχανο. 

-Φοβάσαι μήπως με κολάσεις?μου λέει ανέκφραστος.

-Δεν ..δεν νομίζω πως ξέρω πως να το καταφέρω αυτό..λέω και δαγκώνω το χείλος μου. 

Μου γνέφει το κεφάλι καταφατικά.

-Όχι δεν ....ξέρεις, μου λέει αινιγματικά και γρήγορα αλλάζει το ύφος του. 

Νιώθω να σκληραίνει το κορμί του και σε μια στιγμή εκτινάσσεται στον αέρα ,βγάζοντας μια κραυγή και πηδάει τριάντα εκατοστά πιο ψηλά απο το κεφάλι του Ντονατέλο.

Χειροκροτάω αυθόρμητα.

Γυρίζει με κοιτά με μισό χαμόγελο και πάει προς το γραφείο. Τρώει μια γενναία μπουκιά απο το κεικ του και κάθεται στο περβάζι της τζαμαρίας.

-Σειρά σου Ντονατέλο μου λέει και γέρνει πίσω το κορμί του.  

Κάθομαι στην στάση που μου έδειξε και σηκώνω το πόδι ψηλά. Τον κοιτάω για να πάρω την έγκρισή του και τον παρατηρώ πως κοιτά ξαφνιασμένος το ειλικρινά καλλίγραμμο πόδι μου. Τι νόμιζε οτι φοράω φαρδιά ρούχα γιατί ντρέπομαι για το σώμα μου?Καμία σχέση..

Παίρνω μια βαθιά ανάσα , σφίγγω τους κοιλιακούς μου και εκτινάσσομαι στον αέρα. Γυρνάω το κορμί μου και με μια κοφτή κίνηση ρίχνω το ντονατέλο κάτω. 

Προσγειώνομαι ..αξιοπρεπώς.

Αρκετά για να έχω νικητήριο ύφος.

-Έχεις ακόμη δουλειά ντονατέλο, μου λέει καθώς τον πλησιάζω.

Δεν ξέρω πως μου ήρθε, αλλά σκύβω και τρώω μια γενναία μπουκιά κέικ που κρατά στα χέρια του. Την μασάω με απόλαυση ενώ παράλληλα τον κοιτάω με ένα μεγάλο χαμόγελο.

Εκείνος ανέκφραστος κοιτά το κέικ του και μετά εμένα.

-Μην ξαναπλησιάσεις το φαγητό μου,μου λέει αλλά νιώθω στο βλέμμα του έναν τόνο ευθυμίας.

-Και άλλος κανόνας?προσπαθώ να πω όταν νιώθω πως οι αεραγωγοί μου αρχίζουν να κλείνουν επικίνδυνα. Προσπαθώ να πάρω μετα βίας ανάσα αλλά μου είναι δύσκολο.

-Όλα καλά?μου λέει ο Άλεξ και κοιτάω με γουρλωμένα μάτια το κέικ.

-Εεχει μμέσα ...φυ..φυστίκι?του λέω μετά βίας και τον βλέπω πως έχει σηκωθεί όρθιος ξαφνικά αλλά δεν με αγγίζει.

-Πες μου ηλίθια οτι είσαι αλλεργική! Ο κόσμος ρωτάει πριν φάει , δεν τρώει και μετά ρωτάει! Ναι είχε! Τώρα τι γίνεται ?

-...

Ένα μεγάλο σκατά μόνο σκέφτομαι και το πρόσωπο μου κοκκινίζει. 

Εντάξει δεν είναι ώρα για ντροπές κορίτσι μου, εδώ πεθαίνεις.

Αχ. Σκατά.

-Αρετή αλήθεια τώρα είσαι αλλεργική? Φαίνεσαι ..σαν να πρήζεσαι..μου λέει σχετικά αναστατωμένος. 

-Νναι.., του δείχνω με το δάχτυλο μου το σακίδιο του σχολείου. Καταλαβαίνει και τρέχει να μου το φέρει. Του δείχνω το μπροστινό τσεπάκι . Νιώθω αλήθεια οτι δεν μπορώ να πάρω ανάσα. Επειγόντως πρέπει να μου κάνω ένεση αδρεναλίνης.

Βγάζει απο το τσεπάκι ένα μικρό γυάλινο μπουκαλάκι και μια σύριγγα.

Με κοιτά ανέκφραστος και πολύ ήρεμος.

-Κατάλαβα, θέλεις να σου κάνω ένεση?

Του γνέφω καταφατικά.

Τραβά με την σύριγγα το υγρό και μου πιάνει σφιχτά το χέρι. Με κοιτά στα μάτια για να πάρει την έγκρισή μου.

Του γνέφω αρνητικά.

Αχ. Γαμώτο. Αλλά πεθαίνω. Σκατό κέικ..

Με κοιτά με απορία.

-Έλα μην κάνεις σαν μωρό πόσο πια θα πονέσεις?μου λέει και μου αρπάζει το χέρι. Του το τραβάω απότομα και του κάνω πάλι νόημα αρνητικό.

Τον κοιτάω και του παίρνω το χέρι μαλακά και το αφήνω πάνω στους γλουτούς μου.

-Ε?τον ακούω να λέει και για πρώτη φορά βλέπω ένα μικρό ρήγμα στο ατάραχο πρόσωπο του. 

-Μμ..καλά ..,λέει και στέκεται ακίνητος για μια στιγμή. Πέσε στα τέσσερα, μου λέει και θέλω να του πω πως και στο όρθιο μπορούμε να μου την κάνει, αλλά επειδή πεθαίνω δεν έχω δύναμη να μιλήσω ούτε να εξηγώ.

Στήνομαι στα τέσσερα και γονατίζει πίσω μου. Με το ένα χέρι κρατά την σύριγγα και με το άλλο μου κατεβάζει το σορτσάκι.

Θυμάμαι οτι φοράω εσώρουχο με χελωνονιτζάκια.

Γιατί γιατί γιατι θεε σεμένα όλη η ξεφτίλα του κόσμου?

-Δεν νομίζεις πως είσαι λίγο μεγάλη για τέτοια εσώρουχα?μου λέει και μου χαιδέυει τον γλουτό μου.

Μου πιέζει με το αντίχειρα ένα σημείο .

-Εδώ είναι καλά?μου λέει με βραχνή φωνή και με ακούω να λέω σχεδόν κλαίγοντας.

-Ναι ..σε παρακαλώ..

Ξαφνικά μια αναλαμπή μου έρχεται στο νου. Εγώ αυτό το έχω ονειρευτεί..δεν μου έβαζε αυτό ακριβώς βέβαια..

Μου βάζει αργά την ένεση και μου ξεφεύγει ένα βογγητό πόνου. Με αργές κινήσεις την αποσύρει απο μέσα μου και νιώθω αυτόματα οι αναπνευστικοί οδοί να ανοίγουν. Παίρνω βαθιές ανάσες και αφήνω μικρές κραυγές. Σκύβω το κεφάλι μου μπροστά και βαριανασαίνω. 

Εκείνος είναι ακόμη σκυμμένος πίσω μου και μου χαιδέυει έντονα το σημείο που με τρύπησε.

-Νιώθεις..καλά τώρα? τον ακούω να βαθαίνει  η φωνή του.

Γυρνάω να τον κοιτάξω ..

"Ναι μια χαρ..."δεν προφταινω όμως να ολοκληρώσω την φράση μου. Νιώθω οτι με κοιτά πολύ παράξενα.

Μου σηκώνει αργά το εσώρουχό μου.Μου το φοράει και τον ακούω να ξεφυσά. Περνά το χέρι του μηχανικά μέσα απο τα μαλλιά του.

Ρε μήπως είναι και αυτός αλλεργικός?

-Σήκω , τον ακούω να λέει σχεδόν σαν διαταγή.

Σηκωνόμαστε επάνω σχεδόν ταυτόχρονα.

-Το κάνεις επίτηδες?μου λέει θυμωμένα.

-Ε...ποιό απ'όλα? λέω με απορία και σφίγγει το στόμα του.

"Είσαι τελείως βλαμμένο Ντονατέλο.." μου λέει ξεφυσώντας . 

"Κάτι ξέρω που σε αποφεύγω" συμπληρώνει θυμωμένα την φράση του  και φεύγει καθώς χτυπά με δύναμη την πόρτα.

"Γιατί?" του φωνάζω αλλά δεν παίρνω απάντηση.