Λίγα βήματα ακόμη και θα είμαι στο γραφείο του Μαλτέζου. Λίγα βήματα ακόμη και θα ανοίξω την πόρτα. Και μετά τι?

Ακούω έναν επαναληπτικό υπόκωφο ήχο. Κόκκαλα πάνω σε δέρμα. Την ξέρω την μυρωδιά του ήχου αυτού. Μυρίζει σάπιο και άρρωστο . Μυρίζει όπως η ανάσα του πατριού μου δίπλα στο μάγουλο μου .

Πιο γρήγορος ο ρυθμός του ήχου. Χτυπά απο μικρή απόσταση. Χτυπά με μπουνιά. Στομάχι , πλευρά. Βγάζει διαφορετικό ήχο το κάθε σημείο του σώματος όταν το χτυπάς. Είναι σαν μουσικό όργανο . Ο πατριός μου έπαιζε πάντα τον ίδιο ρυθμό στο κορμί μου. Ίδιες νότες. 

Αυτό το τραγούδι το ακούω πρώτη φορά. Ο Μαλτέζος κάνει τραγούδι τον θυμό του. 

Μόνο ένα τραγούδι είναι Αρετή μην φοβάσαι. Τίποτα απο αυτά δεν συμβαίνει πραγματικά. Όνειρο μέσα σε όνειρο είναι η ζωή όλη. Άνοιξε την πόρτα. Δειλή.

ΔΕΙΛΗ.

ΔΕΙΛΗ

Ξαναλέω στον εαυτό μου. Με μισώ. Θα ήθελα να είμαι μια άλλη. Αυτή η άλλη θα έμπαινε μέσα με δυναμισμό και θα έλεγε πως όλα ήταν ένα κακόγουστο αστείο.

Αλλά αυτή η δειλή κάθεται πίσω απο την πόρτα και τρέμει . Το σώμα της τρέμει . Ο νους της τρέμει.

Τρέμει ο νους μου . Τρεμοπαίζει σαν φλόγα στον αέρα. Θα σβήσω. Θα σβήσω. Δεν μπορώ να ανοίξω την πόρτα.

Οι μνήμες. Οι μνήμες είναι θαμμένες. Λίγες μέρες πριν ήμουν ο Ντονατέλλο . Κι εκείνος ένα όμορφο αγόρι. Πόσο μου άρεσε αυτό το παραμύθι.

Ο ήχος ακούστηκε ξανά δυνατός και ολοκάθαρα πια ακούω ένα δυνατό βογγητό . Ο Άλεξ. Νιώθω πως δεν θέλει να φωνάξει. Ξέρω πως δεν θέλει να του δώσει την χαρά αυτή. Την κρατά σαδιστικά όλη δική του. Είναι το μόνο που ελέγχει αυτή την στιγμή. Όταν χάνονται όλα , το μόνο που μένει είναι ο έλεγχος του ίδιου σου του πόνου. 

Φυσικά η πόρτα είναι μισάνοιχτη. Την κοιτάω και χαμογελώ. Πως άλλωστε οι δαίμονες μου θα παίζαν μαζί μου? Πρέπει να είναι μισάνοιχτη. Γιατί πρέπει να το δω.

Και τον είδα.

Στεκόταν σκυμμένος πάνω σε ένα μικρό ξύλινο γραφείο. Τα μαλλιά του ήταν ανακατωμένα και στάλες ιδρώτα γυάλιζαν στο μέτωπο του. Η ανάσα του έβγαινε ακανόνιστη απο το στήθος του και το σώμα του ελαφρά ίσα που κουνιόταν . Ήταν όμορφος. Σαν να έκανε έρωτα. Κοιτούσε με προσήλωση το τραπέζι. Το ξύλο. Και σκέφτηκα να ήμουν ξύλινη, να ήμουν απο κάτω του, να στήριζα εγώ τα χέρια του.

Γύρισε και με κοίταξε. Σαν να ένιωσε την παρουσία μου. Με κοίταξε ατάραχα στα μάτια. Ήθελε να φανεί γενναίος. Ήθελε τουλάχιστον να μην χάσει αυτό. Δεν ξέρω αν αλήθεια υπάρχει αγάπη, αλλά αν υπάρχει ..

Το κεφάλι του τραντάχτηκε απότομα όταν μια μπουνιά επαναληπτικά έπεσε στο μέσο της πλάτης του. Παραπάτησε αλλά στηρίχτηκε στο τραπέζι. Έκανα ένα βήμα πιο κοντά και σταμάτησα.

Δειλή. δειλή. δειλή. δειλή. Με μισώ.

Ακούμπησε το κεφάλι του στο τραπέζι βαριανασαίνοντας. Κανείς δεν θα άντεχε τόσο ξύλο χωρίς να ουρλιάξει. Πόσες φορές τον είχε ακουμπήσει? 

Γύρισε και με κοίταξε πάλι. Δεν με κοιτούσε με θυμό. Τα μάτια του είχαν αποδοχή.  

Πιάνω τους κοιλιακούς μου κι έπειτα το πόδι μου. "Τον έχεις" σχηματίζω την φράση στα χείλη μου και τον βλέπω να μου χαμογελά. Ήταν μεγάλο χαμόγελο. Ήταν απο εκείνα τα χαμόγελα που φυτρώνουν στην χώρα της απόγνωσης. Ποτέ δεν μυρίζουν ωραία.

-Χαμογελάς μαλακισμένο?

Ακούω την πνιχτή φωνή του Μαλτέζου καθώς εξαπολύει ένα καινούργιο γρονθοκόπημα, καθώς μια οργασμική ιαχή ξεχύθηκε απο το στόμα του.

Ήμουν σίγουρη πως το γουστάρει ο μαλάκας. Και ο Άλεξ κάθεται σάκος του μποξ , γιατί φοβάται μην πάει σε στρατιωτική σχολή. Του έχει γαμήσει το μυαλό. Παντού θα ήταν καλύτερα απο εδώ. Είναι δειλός κι αυτός. Δεν ανοίγει ούτε αυτός την πόρτα.

Βλέπω την μορφή του Μαλτέζου να προβάλλει πίσω απο τον Άλεξ. Κάνω ένα βήμα πίσω τρομαγμένη . Στη σκιά.

-Σου αρέσει αυτό μαλακισμένο?ακούω την φωνή του Μαλτέζου πιο βαθιά ενώ ακουμπά τον καβάλο του παντελονιού του στον σκυμμένο Άλεξ.

Το πάτωμα είναι υγρό. Το πάτωμα είναι βάλτος και χώνομαι μέσα του. Και είμαι ιδρωμένη και κρύα και ζαλίζομαι. Οι δαίμονες γύρω μου γελάνε. Και φοράνε άσπρα φορέματα και είναι δώδεκα ετών  και μοιάζουν όλοι τους  μπουμπουνιέρες μικρές και μου γελάνε και τα δόντια τους είναι σάπια. 

-Είπα .σου. αρέσει ή ..δεν το έκανε έτσι ο γκόμενος σου?θα σου μάθω πουστράκι πως θα γίνεις άντρας θέλεις δεν θέλεις..λέει και του κλείνει το στόμα και την μύτη μαζί.

Και γυρνά και με κοιτά. Και βλέπω στα μάτια του τα δάκρυα να κυλάνε. Και είναι θυμωμένος. Οι φλέβες του στο μέτωπο πάλλονται επικύνδυνα σαν να είναι έτοιμο το κρανίο του να ανατιναχθεί.

-Δεν .ήταν .γκόμενος . τον ακούω να λέει καθώς ελευθερώνει με βια το στόμα του απο το σφιχτό χέρι του πατέρα του.

Με κοιτά οργισμένος.

ΦΥΓΕ σχηματίζεται η λέξη στα χείλη του. 

ΤΩΡΑ βλέπω να με κοιτά και να διαγράφεται στα χείλη του η νέα λέξη. Δεν με θέλει εδώ. Δεν θέλει να ακούσω. Δεν θέλω να ακούσω. Έχω τόσες δικές μου φωνές που δεν αντέχω και την δική του.

Τα χαρακτηριστικά του σκλήραιναν και καταλαβαίνω πως κάποια πράγματα απλά δεν γίνεται να τα μοιραστείς με κανέναν.  Δεν έπρεπε να γίνει τίποτα απο όλα αυτά. Δεν άκουσα τίποτα. Δεν είδα κάτι.

Παραπατώ και οπισθοχωρώ.

Τίποτα απο αυτά δεν συνέβη.

Είναι όλα ένα ψέμμα μια φαντασία ένα παιχνίδισμα του νου.

Αύριο θα πάω στο σχολείο, θα κάτσω στο ίδιο θρανίο, εκείνος θα κάθεται μπροστά μου αδιάφορος και η Βάνα θα τον γλυκοκοιτά. Το βράδυ θα του μιλήσω θα γελάσει θα πει "ντονατέλλο δεν σε θέλω "και θα του χαμογελάσω γιατί παραμυθιάζομαι οτι με θέλει. Και τίποτα απο αυτά δεν συνέβη . Θα ζούμε σε ένα σπίτι, εγώ το κουφετάκι κι εκείνος το όμορφο αγόρι που ποτέ δεν θα έχω γιατί έτσι είναι η ζωή. Και θα τον κοιτώ στο μάθημα και θα λιώνω. Και μετά απο χρόνια θα τον δω τυχαία στο δρόμο. Και θα είναι άντρας και θα έχει στο μπράτσο του μια όμορφη γυναίκα, με καθαρά χέρια και καθαρή καρδιά. Και θα του γνέψω απο μακριά και θα σκεφτώ πως κάποτε εγώ εκείνο το φάντασμα το αγάπησα πολύ. Και θα είναι ωραία. Και ποτέ σ'αυτήν την ιστορία δεν θα έχει δαίμονες με στόματα που βρωμάνε αλκοόλ , ούτε πατέρα τέρας , αυτά δεν συμβαίνουν στην φυσιολογική ζωή. Και είμαι φυσιολογική. Όλα είναι καλά. Αλήθεια. Τίποτα δεν συνέβη. "Τίποτα δεν άκουσα." Μπορώ να συνεχίσω την ιστορία μου. Είμαι η πιο καλή ηθοποιός. Κόρη πουτάνας θεατρίνας.

Ψιθυρίζω καθώς η μπουνιά μου τρίβεται πάνω στον τοίχο δυνατά , αφήνοντας μια κόκκινη γραμμή, κόκκινη κλωστή δεμένη..

ΣΚΑΤΑ γιατί δεν πονάω? ψιθυρίζω καθώς κοιτάω τα χέρια μου. Ίσως είναι μια μυστική δύναμη. Η κρυφή μου δύναμη είναι οτι τίποτα δεν με πονάει. 

Δεν είναι φυσιολογικό να έχω μυστικές δυνάμεις.