Οι σκέψεις μου . Ξέρω πως ακόμη και όταν γελάω , οι σκέψεις μου είναι εκεί.

Η μνήμη δεν σβήνεται..την χώνω στα βαθιά  νερά του μυαλού μου και εκείνη βαλτώνει και βρωμάει..αλλά δεν δείχνω τίποτα..τόσο φυσιολογική είμαι. Όλη μου η ζωή είναι μια προσπάθεια να το παίξω φυσιολογική. Να μην καταλάβει κανείς αυτά που κρύβω στο νου μου. Φυ-σι-ο-λο-γι-κη.

(Μνήμη :To σκοτάδι είναι φυλαγμένο στο κάτω ντουλάπι του σκρίνιου. Όταν θύμωνε η Κάτια με τραβούσε απο τα μαλλιά και με έχωνε μέσα εκεί. Το σώμα μου ήταν λες και ήταν πλασμένο για να χωρά εκεί μέσα. Απέξω το ντουλάπι είχε ένα μικρό χρυσό κλειδί. Το γυρνούσε και με άφηνε εκεί για ώρες. Μυρωδιά ξύλου και ούρων. Ήμουν επτά ετών. Η Κάτια ήταν πάντα μεγάλη.

Μνήμη..μνήμη .. κρύψου πάλι μέσα μου ..όλα είναι αστεία στη ζωή..κοίτα πόσο πολύ γενναία γελάω με όλα)

παρόν- η μέρα που τον γνώρισα

-Βγάλε τα γυαλιά σου είσαι σαν κουκουβάγια και σταμάτα να καμπουριάζεις, ψιθυρίζει η Κάτια στο αυτί μου ενώ μαλακά μου χτυπά την πλάτη. Διακριτικά φυσικά γιατί στην άλλη άκρη της ροτόντας κάθεται ο Μαλτέζος. 

Είναι μια χαρούμενη οικογενειακή στιγμή! Η μέρα που γνωρίζω για πρώτη φορά τον μέλλοντα πατριό μου. Ο γάμος τους έχει κανονιστεί σε μια εβδομάδα και η Κάτια θεώρησε σωστό να τον γνωρίσω. Δηλαδή το είχε ξεχάσει και τελευταία στιγμή κανόνισε δείπνο.

Είμαι έμπειρη σε γνωριμίες με πατριούς. Το έζησα άλλες δυο φορές άλλωστε με τους πρώην πατριούς μου. Οι συστάσεις πάντα είναι ίδιες, μην μιλάς, να χαμογελάς και γενικά να έχω κουταβίσιο στυλ για να γίνω αξιαγάπητη. Είμαι τόσο καλή στην βιτρίνα.

Εννοείται πως με έχει ντύσει καραμελίτσα. Έχω μέχρι και κορδέλα άσπρη στα μαλλιά , ασορτί με το φόρεμα στυλ παρανυφάκι. Η Κάτια τρελαίνεται για βιτρίνα..εμένα πάλι δεν με απασχολεί.

Παρατηρώ τον Μαλτέζο απεναντί μου. Το μόνο που πρόλαβα να καταλάβω για εκείνον είναι οτι έχει τα πιο ψυχρά μπλε μάτια που έχω δει ποτέ μου. Στην πεντάλεπτη συζήτηση που είχαμε και μιλήσαμε  για τα πιο ανούσια πράγματα, ένιωσα να με διαπερνά ένα κρύο ρίγος στο σώμα μου. Είναι πολύ ευθυτενής , μιλά πάντα με τον ίδιο σταθερό ρυθμό και είναι πολύ γυμνασμένος για την ηλικία του και εκπέμπει αυστηρότητα και καθαριότητα. Δεν ξέρω γιατί..αλλά είναι πολύ αποστειρωμένος. Και απο αισθήματα. Δεν χαμογέλασε ούτε μια φορά. Τον φοβάμαι λίγο. Αλλά θα επιζήσω. Πάντα άλλωστε δεν επιζώ?

Τουλάχιστον αυτή την φορά θα μένω σε ένα σπίτι με έναν συνομίληκο μου και θα πηγαίνουμε και στο ίδιο σχολείο. Μισώ την πρώτη μέρα στο σχολείο. Έχω αλλάξει τόσα σχολεία που δεν μπαίνω στον κόπο να κάνω καμία φιλία. Ποιό το όφελος? Μετά απο λίγο πάντα αναγκάζομαι να τους αποχωριστώ. Κακά τα ψέμματα..εδώ έχω αποχωριστεί εμένα την ίδια. Πλήρης αποστασιοποίηση με αυτή που είμαι στ' αλήθεια. Δεν είμαι και πολύ της προκοπής άνθρωπος βέβαια..αρα ..ποιός νοιάζεται ποια είμαι στα αλήθεια? κανένας δεν θέλει την αλήθεια. Όλοι είναι υποκριτές. Εδώ ουτε εγω η ίδια δεν θέλω την αλήθεια μου. 

Ελπίζω τουλάχιστον..εκείνος να είναι συμπαθητικός και να μην μοιάζει στον πατέρα του. Βασικά χαίρομαι που θα αποκτήσω αδελφό, πάντα ήθελα να έχω αδέρφια, σε κάποιον να βρίζω επιτέλους την Κάτια τα κρύα βράδια του χειμώνα.. 

Ο Μαλτέζος εδώ και ώρα μιλάει στο τηλέφωνο, ενώ κοιτάει το τάμπλετ του. Ο προσωπικός σερβιτόρος του , φέρνει κάθε τόσο σημειώματα απο την γραμματέα του, η οποία για κάποιο λόγο δεν μπαίνει στο χώρο του εστιατορίου, αλλά κάθεται μια ώρα τώρα όρθια στο προθάλαμο , μιλώντας ακατάπαυστα στο κινητό. Μα πόσο πλούσιος!! 

Η Κάτια αφού σάρωσε με το βλέμμα της όλους τους θαμώνες του μαγαζιού για να εξακριβώσει αν όλοι έχουν δει οτι συνοδεύει τον πολυεκατομμυριούχο Μαλτέζο, έχει ξεχαστεί στο insta κοιτώντας τα σχόλια κάτω απο τις ξεκωλέ φώτο της. Γλυκούλα..

Κι εγώ έχω βαρεθεί να περιμένω τον αδελφούλη ..ο πατέρας του είπε πως είχε αγώνα πόλο και πως θα αργούσε λίγο. Αχ κάνε να είναι συμπαθητικός!Και να ακούμε την ίδια μουσική! Και να έχει ωραίους φίλους!Ααααα!!! καλέ δεν το σκέφτηκα αυτό..θα έχω τυχερά ! Το οφθαλμόλουτρο είναι απο τις αγαπημένες μου συνήθειες. Εννοείται οτι δεν πλησιάζω τα αγόρια. Όχι γιατί τα ντρέπομαι..αλλά γιατί.. κανένας δεν θα καταλάβαινε τις ..

Κανένας δεν θα..

Κανείς τελοσπάντων δεν θα καταλάβαινε.

Το βλέμμα μου περιπλανιέται στο εστιατόριο. Όλα αστράφτουν , έχει βαρύ μπαρόκ διάκοσμο, οι καρέκλες είναι επιχρυσωμένες καλλυμένες απο κόκκινο βελούδο και τα γκαρσόνια είναι ντυμένοι σαν πιγκουίνοι. Παρατηρώ το πιγκουινάκι πως σερβίρει κρασί σε μια κυρία με πολύ τρομακτικό βάψιμο,όταν..

Όταν ξεχωρίζω φευγαλέα πίσω απο το πιγκουινάκι να περπατά το πιο όμορφο αγόρι του κόσμου. Και δεν υπερβάλλω. Ο τύπος είναι γκόμενος. Και αστέρι. Και τον κοιτάω σαν χαζή. Σκασίλα..δεν θα με πρόσεχε άλλωστε οτι τρέχουν τα σάλια μου. Ε..ξέρω οτι δεν θα έριχνα ποτέ τέτοιο αγόρι. Αλλά το κοίταγμα είναι δωρεάν.

Σίγουρα είναι μεγαλύτερος μου..μμ..δυο χρόνια..?

Περπατά με έναν πολύ χαλαρό τρόπο, σαν να έχει γεννηθεί μέσα σε όλη αυτή την χλιδή και του είναι όλα αδιάφορα. Δεν περιεργάζεται τίποτα γύρω του και έχει τα μάτια του καρφωμένα στο βάθος του εστιατορίου.

Φοράει ένα σκούρο μπλε τζην και μια πόλο μπλούζα αλλά φαίνεται πως είναι απίστευτα γυμνασμένος. Σίγουρα αθλείται ..Αχ κι εγώ πρέπει να γυμναστώ....απο Δευτέρα..

Τα μαλλιά του είναι ατημέλητα προς τα πίσω και νομίζω πως είναι ελαφρά βρεγμένα. 

Οι γωνίες του προσώπου του τον κάνουν να φαίνεται πολύ ..άντρας και τα καλοσχηματισμένα χείλη του με κάνουν να κάνω πονηρές σκέψεις..και όλα αυτά σε μερικά δευτερόλεπτα μόνο που τον έχω εντοπίσει!

Ε αυτός είναι κεραυνοβόλος έρωτας όχι αστεία..Είναι κουκλί..κι εγώ είμαι ντυμένη μπομπονιέρα..καλά όχι οτι είχα ελπίδα χαχαχαχα. Και χα.

Ξαφνικά γυρνά το κεφάλι του και τα μάτια μας διασταυρώνονται.

Εμ.. ο θεός με κοιτάει? 

Στρέφω ανυπόμονα πίσω μου και βλέπω μια ηλικιωμένη κυρία, εν τω μεταξύ και αυτή τον κοιτάει και λιώνει! Την κοιτάω με κατανόηση και γυρνάω ξανα μπροστά.

Ε ..ακόμη με κοιτάει.

Παιδιά .. εμένα κοιτά  ο θεός!

Ο Θεός έχει δυο απίστευτα σκιστά γαλανά μάτια ..

Και το βλέμμα του πετά σπίθες..είναι τόσο..τόσο ζωντανό..νιώθω πως μου ζωντανεύει το κορμί το κοίταγμα του.

Κρατήστε με καλέ! πλησιάζει στο τραπέζι..

Ο Μαλτέζος και η Κάτια είναι ακόμη αφοσιωμένοι στα κινητά τους και δεν έχουν καταλάβει τα συγκλονιστικά γεγονότα που συμβαίνουν...

Έχουμε και λέμε:

Εγώ η Αρετή Παπαμάνου, ετών 17, ύψος 1,68, βάρος 48 κιλά φτερό στο πούπουλο με μηδενικές καμπύλες, που ούτε αγόρι δεν έχω φιλήσει , εγώ λοιπόν ναι, εγώ η μικρή σαχλή μπουμπουνιερίτσα, μόλις γοήτεψα το ωραιότερο αγόρι του κόσμου, που καλά κάποια ανωμαλία θα έχει για να με πρόσεξε αλλά ας μην το κάνω θέμα, κι έρχεται απο εδώ να μου μιλήσει.

Εμένα!

Ο θεός!

Είναι η ωραιότερη μέρα της ζωής μου!!!!!!!!!!!!

Παιδιά το ζω ? Το ζω τώρα εγώ αυτό? Πως έριξα τέτοιο γκόμενο?Και με ένα κοίταγμα..

Ακόμη με κοιτάει.

΅Ε δεν κατεβάζω μάτια. 

Με πλησιάζει.

Παιδιά λιποθυμώ , θέλω να κλειδωθώ στην τουαλέττα.

Και σέρνει την καρέκλα δίπλα μου και κάθεται χαλαρός.

Εκτός του οτι μυρίζει θεικά , πολύ άνετος είναι! Δεν φοβάται τους "γονείς" μου?

Πίνω λίγο νερό γιατί κάτι πρέπει να κάνω.

Ε ακόμη με κοιτά. Απο πάνω ως κάτω. 

-Α ήρθες επιτέλους, λέει ο Μαλτέζος και ανασηκώνει το κεφάλι του απο το κινητό ελαφρά.

Κάτια να σου συστήσω τον Αλέξανδρο, ο γιός μου ,λέει και τον βλέπω να της δίνει το χέρι.

-Άλεξ..της λέει με απίστευτα βραχνή φωνή και έχω να σημειώσω τα εξής.

Πρώτον.

ΘΑΚΑΩΣΤΗΝΚΟΛΑΣΗΕΙΜΑΙΜΙΑΑΜΑΡΤΩΛΗΠΟΥΜΟΛΙΣΦΑΝΤΑΣΙΩΘΗΚΕΤΟΝΑΔΕΡΦΟΜΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

Αυτά ουρλιάζω ελαφρά μέσα στο κεφάλι μου και πνίγομαι με το νερό.

Έχουν κοκκινίσει τα μάτια μου απο το βήξιμο και η Κάτια με αγριοκοιτάζει, γιατί να πνίγεσαι σε χλιδάτο εστιατόριο με 50 ευρώ το τιραμισού , ε είναι χωριάτικο ρε παιδί μου!

-Αλέξανδρε, λέει κοφτά ο Μαλτέζος και του δείχνει εμένα.

Εγώ απο μπουμπουνιερίτσα εν τω μεταξύ έχω γίνει κουφέτο. Τόσο ζάρωσα στην θέση μου.

-Χαιρέτα την αδελφή σου..

Με κοιτά με τα απίστευτα μάτια του και παλεύω να μην τα κατεβάσω. Νιώθω πως με κοιτά ελαφρώς ειρωνικά και ανοίγει ελαφρά τα χείλη του. Τον παρατηρώ με αγωνία.

-Γειάαα..μου λέει λες και βαριέται. 

-Γειά! λέω υπερ του δέοντος χαζοχαρούμενα και τον βλέπω να ξεφυσά δυσανασχετώντας. Γυρνά το κεφάλι του προς τον πατέρα του που τον κοιτά αυστηρά.

Ξαναγυρνά και με κοιτά πολύ ψυχρά.

-Χάρηκα Αρετή ..μου λέει σοβαρός και νιώθω να με διαπερνούν ρίγη σε όλο το κορμί.

-Αλέξανδρος Μαλτέζος ..μου λέει και μου δίνει το χέρι.

Έχει δυνατό σφίξιμο..το χέρι μου λες και συνθλίβεται στο δικό του..νιώθω πως..

......

........

........θα

.........

καώ.....

στην.......

κόλαση....

........

Αφήνω το χέρι του τρέμοντας.

Το κατάλαβε και μου χαμογελά φιλάρεσκα.

Αχ..Το νιώθω..

τόσο πολύ έντονα οτι..

Αυτή η ιστορία δεν θα έχει καλό τέλος.