Oτι και να κάνω η μνήμη δεν σβήνεται .Η μνήμη είναι πάντα εκεί..αργοσαλεύει μέσα μου..ξεπηδά σε ανύποπτες στιγμές..:

Την πρώτη φορά που με έχωσε στο ντουλάπι έχασα τις αισθήσεις μου σε λίγα λεπτά. Η σκέψη οτι μέσα στο ξύλινο κουτί ο αέρας μου τελείωνε. Ένα σφίξιμο στο στομάχι.

 Την δεύτερη φορά που με έσυρε εκεί μέσα άργησα να λυπο..θυμήσω. Κατουρήθηκα πάνω μου και για ώρες ένιωθα υγρή και φοβισμένη.

Όχι δεν τα σκέφτομαι αυτά. 

Είπα δεν τα σκέφτομαι αυτά. Τέλος.

Παρόν

Οι τηλεφωνικές οδηγίες της Κάτιας ήταν σαφείς: Όσο εκείνη θα έλειπε στο Las Vegas για τον γάμο με τον Μαλτέζο , εγώ θα μάζευα τα πράγματα μου απο το ξενοδοχείο που είχαμε καταλύσει τους τελευταίους πέντε μήνες και θα πήγαινα σαν συστημένο γράμμα στο σπίτι του Μαλτέζου με τον προσωπικό του σωφέρ.

Ναι ξέρω μεγάλα μεγαλεία,καταπληκτική η ζωή μου .. υπερχαρά..

..δεν πείθω..

Λοιπόν οφείλω να παρουσιαστώ στο σπίτι  και να ξεκινήσω να ζω σε μια πόλη που την βρήκα στο google earth πριν δυο ώρες. Δεν έχει σχεδόν τίποτα. Είναι ένας αραιός οικισμός γεμάτος απο επαύλεις. Τέλεια...μπορώ να βρω νέους τρόπους πως να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο. Με εκπλήσσει η εφευρετικότητα μου.

Επίσης αύριο θα παρουσιαστώ στο νέο μου σχολείο. Στα μέσα της χρονιάς. Αυτό σημαίνει οτι θα παρακαλάω να τελειώσουν τα διαλείμματα για να μπω στην τάξη. Και επίσης θα παρακαλάω να μην τελειώσει η μπαταρία του κινητού. Εννοείται πως έχω περάσει ατελείωτα διαλείμματα κάνοντας οτι ακούω μουσική χωρίς να έχω μπαταρία. Ξέρω..αξιολύπητο..αλλά έχω αλλάξει πολλά σχολεία και ειλικρινά είναι πάρα πολύ δύσκολο ενώ είσαι η νέα ξεκάρφωτη του σχολείου να σε πλησιάσει κάποιος με ΣΩΑΣ ΤΑ ΦΡΕΝΑΣ και να σε κάνει παρέα.

Και επίσης αύριο θα ξαναδώ τον αδερφό μου. 

Και θα πάω να ζήσω μόνη μαζί του. Τουλάχιστον για όσο λείπει το ζευγάρι της συμφοράς για τις γαμικές διακοπές τους.

Θα πάω να ζήσω με τον αδερφό μου , ο οποίος είναι..το πιο ωραίο αγόρι του κόσμου.

Εντάξει μωρέ..δεν λέει κάτι..το έχω..17 είμαι όχι εφτα..μπορώ να κρατήσω τα σάλια μου και να επιβληθώ στον εαυτό μου.

Ήδη κάθε πρωί που ξυπνάω λέω γύρω στις εκατό φορές οτι δεν μου αρέσει. Κάτι σαν μάντρα.

Δεν πιάνει βέβαια, αλλά είμαι αισιόδοξη.

Το μόνο που με πτοεί λιγάκι είναι ένα.

Εδώ και εφτά μέρες ακριβώς 

δηλαδή απο την τελευταία φορά που τον είδα στο εστιατόριο

Βλέπω ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ

ε....

πως..

πως να το θέσω...

εεεεεεβλεπωπωςκανουμεαχαλινωτοσεξκαιξερωπωςθαπαωστηνκολασηαλλακαθεβραδυβλεπωτοιδιοονειροκαιντρεπομαιτοσοπολυκαιδενθελωμετιποτααυριοναπαωσπιτιτουναμεινωμετιποτααααααααααα

Αυτά. Καταπληκτική η ζωή μου.

---------------

Το αυτοκίνητο σταματά για δευτερόλεπτα μπροστά απο τις inox πόρτες και ο φύλακας ενεργοποιεί το άνοιγμα των θυρών. Διασχίζουμε μια μεγάλη διαδρομή χωρίς να έχω ξεχωρίσει ακόμα το σπίτι που θα μένω.

Για αρκετά λεπτά διασχίζουμε ένα τεχνητό άλσος. Τα δέντρα είναι παραταγμένα στη σειρά και είναι απίστευτα ψηλά. Σχεδόν με τρομάζουν. Απο το αυτοκίνητο δεν μπορώ να δω την κορυφή τους. Ζητώ απο τον οδηγό να σταματήσει το αυτοκίνητο για να περπατήσω. 

Βλέπω το αυτοκίνητο να ξεμακραίνει και με αφήνει σε μια εκκωφαντική ησυχία. Δεν καταλαβαίνω τι δεν πάει σωστά αλλά γρήγορα καταλαβαίνω πως δεν ακούγονται ήχοι της φύσης. Δεν ακούγεται ούτε πουλί ουτε καν μια μέλισσα. Είναι πολύ αποστειρωμένο και μου θυμίζει τον Μαλτέζο. 

Σαν τελείωσαν τα δέντρα, ξεκίνησε μια μεγάλη έκταση απο γκαζόν. Γήπεδο του γκόλφ συνειδητοποιώ γρήγορα οτι είναι και γουρλώνω τα μάτια μου. Ε η Κάτια μεγαλούργησε με το νέο θύμα της..για να δούμε πόσο θα κρατήσει και αυτός ο γάμος..

Όταν πια έχω χάσει κάθε ελπίδα να δω το σπίτι και όταν επίσης έχω πια σιγουρευτεί οτι ο Μαλτέζος είναι ο πιο υπερπλούσιος άνθρωπος του πλανήτη, αντικρίζω επιτέλους το σπίτι.

Βασικά δεν ξέρω αν αυτήν την κατηγορία οικήματος θα έπρεπε να την αποκαλώ καν σπίτι.

Είναι ένα περίεργο τεράστιο οικοδόμημα το οποίο είναι επενδυμένο όλο απο τεράστιες γυάλινες τζαμαρίες και inox σίδερα. Είναι το πιο κρύο και απρόσωπο και μίνιμαλ σπίτι που έχω δει. Εν τω μεταξύ όλα τα δωμάτια είναι φωτισμένα και φαίνονται καθαρά τι περιέχει το καθένα. Είναι ένα πολύ..εκτεθειμένο σπίτι..αν και περιβάλλεται απο μια μεγάλη ιδιόκτητη περιοχή. Θα προτιμούσα κάτι πιο ξύλινο και χουχουλιάρικο και μικρούλι, αλλά επίσης θα ήθελα και να εξαφανιστώ αλλά ούτε αυτό γίνεται.

Στην πόρτα με περιμένει μια κυρία με αυστηρό ταγιέρ , γύρω στα εξήντα . Μου συστήνεται ως κυρία Καραμήτρου και με κατατοπίζει πρόχειρα στις εγκαταστάσεις του σπιτιού. Μετά απο τριάντα λεπτά και αφού μου εξήγησε "τους ενδεδειγμένους χώρους στους οποίους ο κύριος Μαλτέζος επιτρέπει να χρησιμοποιείτε"με άφησε στην πόρτα του δωματίου μου.

Ανοίγω την inox πόρτα και μπαίνω σε ένα ολόλευκο δωμάτιο.

Άσπροι τοίχοι, άσπρο κρεβάτι, άσπρα κομοδίνα , άσπρο γραφείο ,άσπρο laptop και μια τεράστια γυάλινη τζαμαρία. 

Με ένα κουμπί κατεβαίνουν αυτόματα τα στόρια. Άσπρα και τα στόρια!

Αφού τα παίζω γύρω στο δεκάλεπτο , παρατηρώ πως ακριβώς απέναντι μου στο βάθος , το οίκημα κάνει μια ελαφρά γωνία και πως βλέπω ολοκάθαρα μια κρεβατοκάμαρα. Τα στόρια είναι ανεβασμένα και μπορώ να διακρίνω καθαρά τα μαύρα έπιπλα. Το κρεβάτι φαίνεται αναστατωμένο και τα φώτα ανοιχτά. Κρέμεται απο το ταβάνι ένας σάκος του μπόξ και στο βάθος βλέπω δυο υπολογιστές αναμμένους και μεγάλα ηχεία.

Αχ μην είναι του Μαλτέζου και της Κάτιας. Μπλιάχ και ξερνάω.

Έπειτα ξάπλωσα στο κρεβάτι μου. .Μετά απο πολύωρο διαλογισμό στο ταβάνι αποφασίζω να εξερευνήσω το σπίτι.

Η κυρία Καραμήτρου με πληροφόρησε πως ο "μικρός Κύριος" έχει προπόνηση , άρα όσο λείπει μπορώ να κάνω μια εξερεύνηση "στους επιτρεπόμενους χώρους"!

...

Καθώς για τρίτη φορά έχω διασχίσει το αίθριο με τους φοίνικες αρχίζω να πιστεύω πως όχι μόνο έχω χαθεί αλλά επίσης οτι δεν με βλέπω να ξαναβρίσκω το δωμάτιο μου. Εν τω μεταξύ δεν έχω συναντήσει ούτε έναν απο το προσωπικό..που είναι όλοι εξαφανισμένοι?Και γιατί όλο το σπίτι είναι φωταγωγημένο?

Περπατάω με βιαστικό βήμα και συνέχεια γυρνάω πόμολα. Άλλες πόρτες ανοίγουν και άλλες όχι. Συμπέρασμα: Το σπίτι έχει πολλά καθιστικά και εσωτερικές πισίνες όπως και μυστικά. Μμμμ..τέλεια..έχω διαβάσει πολύ αγκαθα κρίστι.

Καθώς περπατάω στο τελευταίο όροφο ακούω αντρικές κραυγές. Το στομάχι μου σφίγγεται , κάτι δεν πάει καθόλου καλά.

Ακούγεται σαν κάποιος να επιτίθεται σε κάποιον. Είναι λες και ακούω πολεμικές ιαχές. Κάτι πολύ άσχημο συμβαίνει σε αυτό το σπίτι.

Κάθομαι για λίγο ακούνητη και ακούγεται ξανά μια ακόμη πιο δυνατή κραυγή και ένας κρότος.

Κάτι έσπασε.

Ο δεύτερος πατριός μου με έκανε επιδέξια στο ρόπαλο.

Το τελευταίο χρόνο που ζήσαμε μαζί, κάθε φορά που με πλησίαζε θρηνούσε τα διακοσμητικά του σπιτιού του.

Παίρνω μια βαριά μασιά απο το τζάκι και την ανεμίζω στον αέρα. Εντάξει φοβάμαι, αλλά κάποιος βρίσκεται σε κίνδυνο.

Και ξεκινάω να βρω μπελάδες.

Βγάζω τα παπούτσια μου και περπατάω στο διάδρομο προσέχοντας να μην ακουστούν τα βήματα μου . Ακούγεται μια ακόμη κραυγή και ένας υπόκωφος θόρυβος.

Μπορεί κάποιος ληστής να έχει δέσει την κυρία Καραμήτρου και να την βασανίζει.

Και μαζί με αυτήν και όλο το προσωπικό, δεν εξηγείται που όλοι είναι εξαφανισμένοι..

Στο τέλος του διαδρόμου εντοπίζω μια μισάνοιχτη πόρτα και νομίζω πως είδα κάποιον να κινείται. 

Ακούγεται και πάλι κραυγή.

Αυτό είναι πάω να επέμβω. Έχω το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού..

Παίρνω φόρα και αρχίζω να τρέχω καθώς ανεμίζω την μασιά του τζακιού. 

Ανοίγω την πόρτα με φόρα και μπαίνω μέσα.

Σαρώνω το άδειο δωμάτιο με την μεγάλη γυάλινη τζαμαρία και δεν βλέπω κανέναν! Είμαι έντρομη, η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή και σφίγγω την μασιά ακόμη πιο δυνατά στο χέρι μου.

Προχωράω στο εσωτερικό καθώς περπατάω απαλά στο ξύλινο δάπεδο.

Δεν υπάρχει εκει μέσα ούτε ένα έπιπλο. Είναι ένα άδειο δωμάτιο.

Κρατώντας την μασιά ψηλά κάνω σιγανά βήματα οπισθοχώρησης , γιατί εντάξει είμαι γενναία αλλά με φαντάσματα δεν τα βάζω..και ενώ φρικαρισμένη πάω να φύγω ακούω απο πίσω μου μια βραχνή φωνή..

-"Είσαι ηλίθια?"ακούγεται το φάντασμα πίσω απο την πλάτη μου και πατάω τις φωνές. Χωρίς να γυρίσω να το κοιτάξω , πάω να φύγω όσο πιο γρήγορα μπορώ . Δυστυχώς το ξύλινο παρκέ είχε άλλη γνώμη. Η κάλτσα μου γλυστρά στο δάπεδο και βρίσκομαι σωριασμένη .

Βλέπω δυο γυμνά ξυπόλητα πόδια να στέκονται μπροστά μου. Το βλέμμα μου ανεβαίνει αργά στο άσπρο παντελόνι , στην μαύρη ζώνη που είναι δεμένη με σφιχτό κόμπο και ένα αθλητικό ημίγυμνο κορμί. Ξεροκαταπίνω. Παίρνω μια μεγάλη ανάσα και κοιτάω το πρόσωπο.

Είναι ο Άλεξ ..

 Φοράει στολή ταε κβο ντο..με κοιτά πεσμένη στο πάτωμα..είναι λίγο σαστισμένος.. σκύβει , παίρνει την μασιά στο χέρι του, την περιεργάζεται για λίγο και με ξανακοιτά.

Για κάποιο λόγο δεν έχω σκεφτεί να σηκωθώ. Είμαι στα πόδια του πεσμένη , ενώ εκείνος με περιεργάζεται. 

Μου θυμίζει το όνειρο..που βλέπω τα βράδια μαζί του.. αλλά γρήγορα απομακρύνω την σκέψη απο το μυαλό μου.

Νιώθω βέβαια πως κοκκινίζω αλλά ντρέπομαι να σκύψω το κεφάλι.

Με κοιτά με τα σχιστά γαλανά μάτια του και αφήνει την μασιά να γλιστρήσει απο τα χέρια του. Ακούγεται ένας δυνατός ήχος ακριβώς δίπλα μου. Δυο εκατοστά πιο εκεί να την έριχνε θα είχα σπάσει τα δάχτυλά μου.

Ανοίγει το στόμα του και με κοιτά με ένα μετέωρο βλέμμα σαν να θέλει να επιλέξει τις σωστές λέξεις . Νομίζω πως έχω αρχίσει να ιδρώνω και θέλω όσο τίποτα να βγάλω το τεράστιο πουλόβερ που φοράω.

"Ε.. νομιζα..πως ..κινδύνευε κάποιος  και.." ..προσπαθώ να ξεστομίσω μετά βίας, ενώ αρχίζω να συνειδητοποιώ πως και δεν έχω σηκωθεί και δεν με βοηθά να σταθώ όρθια.

Με κοιτά στα μάτια και κλείνει σφιχτά το στόμα. Γέρνει το κεφάλι του και με κοιτά εξονυχιστικά. Αρχίζει να περπατά γύρω μου και επιστρέφει στην αρχική του θέση. Νιώθω λες περιμένω ετυμηγορία.

"Ακόμη να φύγεις?"μου λέει αυστηρά  και στήνομαι γρήγορα στα τέσσερα στην προσπάθεια μου να σηκωθώ.

Κοιτάω τα γυμνά του πόδια..γυρνάω και τον κοιτάζω ενώ είμαι ακόμη στα 4. Στο πρόσωπο του ξαφνικά διαγράφεται ένα αχνό αινιγματικό χαμόγελο.

Το χαμόγελο του..

Δεν θα το ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου . Το νιώθω. 

Κανένας ποτέ πριν δεν με κοίταξε με αυτό τον τρόπο. Εκείνη την στιγμή..ήταν η πρώτη στιγμή που ένιωσα οτι κάποιος με αντίκρυσε ως γυναίκα.

Με κοίταξε ως γυναίκα. Εμένα. Το σαχλό κουφετάκι.