ΤΡΕΙΣ ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ

Η άφιξη των γονιών μας δεν άλλαξε κάτι ουσιαστικό στην συγκατοίκηση μας. Ο Μαλτέζος συνήθως είναι εξαφανισμένος ή οταν επιστρέφει σπίτι κλείνεται στο γραφείο του. Η Κάτια όλη μέρα είναι εξαφανισμένη σε μαγαζιά και σε σπά. Δυο φορές φάγαμε "οικογενειακώς" αλλά ήταν πολύ τυπικό και λιγομίλητο το σκηνικό.

Αυτό όμως που άλλαξε ριζικά είναι η ενέργεια , όχι μόνο του σπιτιού που μοιάζει ξαφνικά σαν να καλύφθηκε απο έναν αποπνικτικό πάγο.

Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Αλλά σαν να άλλαξαν οι ισορροπίες.

Ο Άλεξ άλλαξε. Αυτός κυρίως. Και συμπαρασύρει μαζί του τα πάντα.

Ιδίως κάποιες μέρες τον βλέπω να τριγυρνά στο δωμάτιο του σαν μαινόμενος ταύρος και μετά στο σχολείο να μην μπορεί να βρει ηρεμία απο την οργή. Και το παράξενο είναι πως δεν δείχνει οργή ή επιθετικότητα. Νομίζω πως κανείς απο την παρέα του δεν οσμίζεται αυτή την αλλαγή. Στέκεται όπως πάντα απομακρυσμένος και κλεισμένος στον εαυτό του, αλλά η ένταση στο σώμα του είναι έντονη. Με έναν περίεργο τρόπο νιώθω το σώμα του. Και με έναν μεταφυσικό τρόπο νιώθω πως το στητό του κορμί μεταμορφώνεται σε λεπίδα, οι μύες του είναι πιο σφιγμένοι, πιο έτοιμοι να εισβάλλουν σε μάχη. Αλλά με ποιόν?

Είναι η Κάτια που τον τσιτώνει τόσο?Δεν αντέχει που έχει πάρει την θέση της νεκρής μάνας του?Δεν αντέχει να βλέπει να σπαταλάνε αλόγιστα την περιουσία του? Είναι ο πατέρας του? Έχουν απίστευτά τυπικές σχέσεις και ο Μαλτέζος του φέρεται πάντα απρόσωπα. Είναι κάποια απο τα κορίτσια που έχει σεξουαλική σχέση?Εδώ στο σπίτι πάντως δεν έχει εμφανισθεί καμία ως τώρα.

Πάντως εγώ δεν είμαι. Έτσι νιώθω.

Κάτι συμβαίνει μέσα σε αυτό το σπίτι. Κάτι που γεμίζει οργή τον Άλεξ . Κάτι τον τρελαίνει και νιώθω πως αν δεν ξεσπάσει θα κάνει κακό στον εαυτό του. Όχι όμως όλες τι μέρες. Υπάρχουν και μέρες που τον βλέπω χαλαρό να κάνει τα γνωστά του αστεία και άλλες φορές που τον παίρνω μάτι, να είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι του και να ακούει μουσική. Αυτές είναι καλές μέρες.

Κάτι συμβαίνει ξαφνικά όμως και μεταμορφώνεται ολόκληρος σε πάγο. Κάνει μέρες να χαλαρώσει και όσο κρατάει αυτή η μεταμόρφωση κάνει πολύωρες προπονήσεις. Πολύ σκληρές. Με στεναχωρεί που δεν έχει κάποιον δίπλα του. Είναι το πιο δημοφιλές αγόρι του σχολείου, όλα τα κορίτσια θα τρελαινόντουσαν να τον έχουν αγόρι, αλλά εκείνος νομίζω πως δεν έχει αναπτύξει με κανέναν κάποιο πραγματικό δεσμό. Μερικές φορές έχω σκεφτεί να του μιλήσω. Αλλά δεν μου έχει δώσει το δικαίωμα. Άσε που φοβάμαι. Τα μάτια του είναι κοφτερές λεπίδες. Μόνο που σηκώνω το βλέμμα μου πάνω του , τα κατεβάζω ευθύς αμέσως. Σαν να μην μου δίνει το δικαίωμα ούτε να τον κοιτάξω.

Ίσως γιατί ξέρει οτι ξέρω. Πως τα ξέρουμε βέβαια όλα αυτά οι δυο μας χωρίς να μιλάμε, αυτό δεν το ξέρω. Νιώθω πως τα κορμιά μας επικοινωνούν. Πως μπορεί να το ξέρω αυτό?Γιατί νιώθω πως διαβάζω στο σώμα του όλες του τις σκέψεις?

Όταν είναι οι μέρες που νιώθω αυτή την ένταση δεν μπαίνω στην αίθουσα προπόνησης.

Την πρώτη φορά που το δοκίμασα να μπω σε μια απο αυτές τις περίεργες μέρες του ,απλά βρήκα την πόρτα κλειδωμένη. Μετά απο μέρες την βρίσκω ξεκλείδωτη, που σημαίνει οτι μου επιτρέπει να παρακολουθήσω την προπόνηση του. Δεν ξέρω γιατί με αφήνει. Ίσως με λυπάται. Ίσως να άρχισε να καταλαβαίνει πως κι εγώ είμαι εξίσου μόνη σε αυτόν τον κόσμο.

Την πρώτη φορά που μπήκα στο χώρο προπόνησης με κοιταξε βλοσυρά αλλά δεν με έδιωξε. Νομίζω όμως οτι με περίμενε .Τον έχω πιάσει άλλωστε συστηματικά να με κοιτά απο την κρεβατοκάμαρα του να προπονούμαι μόνη στο δωμάτιο μου. Και δεν κρύφτηκε. Ήθελε να τον δω. Απλά είχε τα χέρια στις τσέπες και με παρακολουθούσε ανέκφραστος.

Κι εγώ ήθελα να με βλέπει.

Έτσι πήρα το θάρρος και αποφάσισα να παρακολουθήσω κι εγώ τις προπονήσεις του. Διακριτικά όπως αυτός κοιτά εμένα.

Την πρώτη φορά που το αποπειράθηκα , μπήκα χωρίς να χαιρετήσω και έκατσα στο ξύλινο δάπεδο της αίθουσας. Δεν γύρισε να με κοιτάξει.Συνέχισε να προπονείται. Παρατηρούσα την στάση του σώματος του, τον απόλυτο έλεγχο του κορμιού του .Γνώριζε καλά το σώμα του , ποιές δυνατότητες είχε, πόσο μπορούσε να το φθάνει στα όρια του. Με γοήτευσε οτι ασκεί τόσο απόλυτο έλεγχο στο κορμί του. Οτι ξέρει όλες του τις δυνάμεις. Οτι φέρεται σκληρά στο σώμα του μέχρι να πετύχει το τέλειο.Ένιωσα μια βαθιά κατανόηση του στόχου του.

Δεν ξέρω πότε ξεκίνησε εκείνη η φαντασίωση, αλλά άρχισα να επιθυμώ να ελέγξει με αυτό το τρόπο και το κορμί μου. Να του ασκήσει απόλυτο έλεγχο. Θα μπορούσα να του παραδώσω το κορμί μου και να τον αφήσω να μου βρει τα όρια μου.

Όχι μόνο ως προπονητής μου..αλλά σαν άντρας..

Πως μπορεί να γίνει αυτό?Δεν ξέρω. Αλλά με ερεθίζει ιδέα να υποτάξω το σώμα μου , νομίζω πως αν του το παραδώσω χωρίς κανένα φόβο, θα νιώσω ελεύθερη.

Άραγε είναι περίεργο αυτό που νιώθω?Είναι λογικό?

Μια φορά ήμουν τρεις ώρες στην προπόνηση του και τον έβλεπα ασταμάτητα να πιέζει τον εαυτό του να καταφέρει το ακόμη πιο τέλειο. Σαν να μην είναι ποτέ αρκετό αυτό που κάνει, σαν να θέλει πάντα κάτι πιο τέλειο. Εξαντλεί άκοπα κάθε αυστηρότητα πάνω στο σώμα του. Σαν να πολεμά μαζί του και κάθε φορά πασχίζει να το υποτάξει.

Δεν είναι πως κάθομαι και μου τρέχουν τα σάλια στο πάτωμα, μελετώ τις κινήσεις του και μετά πηγαίνω και τις κάνω εξάσκηση στο δωμάτιο μου. Πάντα ήθελα να είμαι καλή στην αυτοάμυνα και ο Άλεξ φυσικά είναι ένα καλό κίνητρο να το εξελίξω. Νιώθω οτι είναι ένας κοινός τρόπος επικοινωνίας.

Και θέλω να επικοινωνούμε..σε οποιοδήποτε επίπεδο..γιατί νιώθω..δεν ξέρω..τον σκέφτομαι συνέχεια , του μιλάω νοερά σαν να είναι δίπλα μου, τον φαντασιώνομαι..είναι έρωτας αυτό?δεν μου έχει ξανασυμβεί να με στοιχειώσει ένα αγόρι τόσο απόλυτα.

Δεν πήρα το θάρρος ακόμη να προπονηθώ μαζί του . Θέλω να σηκωθώ και να κάνω μαζί του ασκήσεις αλλά δεν προκαλώ την τύχη μου. Το γεγονός οτι με αφήνει να παρακολουθώ την προπόνηση , ήδη μου φαίνεται απίστευτο.

Στο σχολείο βέβαια δεν έχει αλλάξει κάτι. Κανένας δεν ξέρει οτι εγώ και ο Άλεξ είμαστε "αδέρφια" ούτε καν η Αριστέα και η Ανθή. Επίσης ποτέ δεν με χαιρέτησε , μου μίλησε ή δείχνει οτι υπάρχω κι εγώ σ'αυτή την τάξη. Αλλά πάντα το απόγευμα τηρώ το ραντεβού μας. Εγώ στο πάτωμα και εκείνος να προπονείται αμίλητος.

Έτσι και σήμερα πηγαίνω προς το χώρο προπόνησης. Διακριτικά γιατί δεν θέλω να πετύχω την Κάτια. Η σχέση που αναπτύσσω με τον Άλεξ είναι πολύ προσωπική και δεν θέλω για κανέναν λόγο να μάθει κάποιος κάτι για τις προπονήσεις.

Έτσι και σήμερα προχωράω επιφυλακτικά προς την προπόνηση. ΄Στο βάθος της δυτικής πτέρυγας , στην οποία απαγορεύεται να πάω καθώς είναι το γραφείο του Μαλτέζου, ακούγεται δυνατά κλασική μουσική. Το ίδιο κομμάτι το έχω ακούσει αρκετές φορές. Πάντα δυνατά και πάντα έρχεται απο την δεξιά πτέρυγα. Δεν ξέρω γιατί αλλά στο άκουσμα της μουσικής το σώμα μου ανατριχιάζει. Φαίνεται πως το κορμί μου αντιλαμβάνεται πιο γρήγορα την αλήθεια απο την λογική μου.

Γρήγορα θα το ανακάλυπτα.

Ανοίγω την πόρτα και κάθομαι στο δάπεδο. Ο Άλεξ λείπει, αλλά είναι σαν να είναι εδώ. Η μυρωδιά του είναι παντού. Φέρνω νοερά στο νου μου το ημίγυμνο κορμί του.

Σηκώνομαι όρθια και κοιτάω τον μεγάλο καθρέπτη του τοίχου.

Παίρνω θέση και σηκώνει το πόδι μου ψηλά, όταν ακούω τον Άλεξ να μπαίνει μέσα.

-Φύγε ,μου λέει και νιώθω το κορμί του σφιγμένο. Μένω ακίνητη στη θέση μου , όταν για δεύτερη φορά τον ακούω να με διώχνει ακόμη πιο επιτακτικά.

-ΕΦΥΓΕΣ!

-Ά-Αλεξ εγώ..λέω αμήχανα γιατί ξέρω πως κάτι του συνέβη. Δεν με κοιτά στα μάτια.

Δεν ξέρω γιατί αλλά προχωράω προς το μέρος του και του ακουμπώ απαλά το πηγούνι. Το σηκώνω , προσπαθώντας να κοιτάξω στα μάτια του.

"Τι κάνεις?"μου λέει στην αρχή μπερδεμένος κι έπειτα μου πιάνει με βια τον καρπό και μου κατεβάζει το χέρι.

'"Δεν θα με αγγίξεις ξανά ποτέ " λέει με σφιγμένα δόντια και με πλησιάζει τόσο επικίνδυνα που νιώθω την ανάσα του.

"Δεν σε φοβάμαι "λέω με κομμένη ανάσα και βλέπω πως τα μάτια του σκοτεινιάζουν.

"Εγώ στην θέση σου θα φοβόμουν..πολύ Αρετή..γι αυτό φύγε τώρα" η φωνή του φθάνει σ'εμένα επιτακτική, καθώς με προσπερνά.

Το σώμα του είναι σφιγμένο και φαίνεται ταραγμένος. Τα χέρια του είναι σφιγμένα σε γροθιές. Δεν ξέρω αν είναι έτοιμος να κλάψει ή να διαλύσει το σπίτι. Τι σκατά του συμβαίνει?

Αυτό το ύφος νιώθω πως το ξέρω. Ελπίζω να κάνω λάθος. Αλλά μου θυμίζει εμένα νομίζω..πριν χρόνια. Εγώ πάντα κατέληγα να κλαίω βέβαια.

Ε δεν φεύγω! Αφού δεν είναι καλά..

-Ε δεν φεύγω ! Ξέρω πως δεν είσαι καλά και ξέρω πως τρείς ώρες προπόνησης δεν θα σε βοηθήσουν , όπως και ξέρω πως αύριο στο σχολείο θα νιώθεις οτι πνίγεσαι και δεν θα μπορείς να πάρεις ανάσα απο την οργή! Μίλα μου Άλεξ ..μίλα μου και θα δεις οτι θα νιώσεις καλύτερα.." η φωνή μου παρακλητική.

Με κοιτά σχεδόν σοκαρισμένος κι έπειτα το βλέμμα του γίνεται άγριο.

-Τι σκατά είναι αυτά που λες?Δεν έχεις το δικάιωμα!Ξέρεις? ΞΕΡΕΙΣ?

-Δεν ξέρω τίποτα..παρά μόνο οτι μου λέει το σώμα σου..

Σκύβει το κεφάλι και παίρνει αργές ανάσες. Νιώθω οτι προσπαθεί να ελέγξει το θυμό του. Νιώθω πως δεν έπρεπε να μιλήσω. Σαν να τον απογύμνωσα απο κάτι που με κόπο έκρυβε. Αλλά πρέπει να μιλήσει σε κάποιον..Όπως κι εγώ ..έπρεπε να μιλήσω τότε σε κάποιον..μόνο που κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να ρωτήσει..κανείς δεν διάβασε στο δικό μου σώμα τα σημάδια..

-Τι θέλεις Αρετή?λέει και χτυπά με φόρα την γροθιά του στο τοίχο.

Έρχεται προς το μέρος μου και μου πιάνει τα μαλλιά. Τα πλέκει σφιχτά στα δάχτυλα του και με δύναμη τραβά το κεφάλι μου προς τα κάτω.

-Στα τέσσερα τώρα , με διατάζει με σφιχτά δόντια και δεν ξέρω τι να κάνω.

-Γόνατα , παλάμες , τώρα!μου ξαναλέει και υπακούω.

Δεν ξέρω τι γίνεται.

Ψέμματα ξέρω.

Αλλά άλλο η θεωρία και άλλο η πράξη.

Σηκώνω το κεφάλι και τον κοιτάω . Δεν τον φοβάμαι.

Το καταλαβαίνει.

"Δεν μιλάς , δεν με αγγίζεις" με διατάζει και ξεροκαταπίνω.

Με το χέρι του μου τραβά την μπλούζα προς τα πάνω και αυτόματα την κατεβάζω προς τα κάτω.

"Η μπλούζα θα βγει τώρα " μου λέει και παλεύω να την κατεβάσω .

"Αρετή η μπλούζα θα βγει τώρα , δεν θα σε γαμήσω με μπλούζα Vodafone, προτιμώ την γυμνή πλάτη σου."

Επιχειρεί να μου την τραβήξει ξανά.

"όχι την μπλούζα.."

Στην πλάτη μου έχω τα σημάδια απο τις μνήμες..δεν θέλω να τα δει..κανέναν δεν αφήνω να τα δει.

Καθώς με ξανατραβάει χάνω την ισοροπία μου και πέφτω κάτω. Πέφτει απο πάνω μου και με ακινητοποιεί με τον όγκο του σώματος του. Μου τραβά την μπλούζα και προσπαθώ να παλέψω μάταια απο κάτω του.

"Τι ζόρι τραβάς με την μπλούζα επιτέλους?" μου λέει σαν παιδί που έχει πεισμώσει που δεν του δίνουν το παιχνίδι που θέλει.

Μεγάλο , αλλά δεν είναι της ώρας.

"Άσε με να φύγω .."

"Δεν είμαι ηλίθιος ξέρω οτι ερεθίζεσαι μόνο που με κοιτάς , είμαι σίγουρος οτι με σκέφτεσαι και χύνεις.."μου λέει και καταφέρνει να μου βγάλει την μπλούζα.

Με κοιτά με νικητήριο ύφος.

-Θα είσαι καλό κορίτσι Αρετή?μου λέει με σκοτεινό ύφος.

"Ε?" το πρόσωπο μου δείχνει οτι είμαι σαστισμένη. Αλλά δεν θέλω να φύγω.

"Ξέρεις τι θέλω να σου κάνω?"μου λέει και πλέκει στα δάχτυλα του τα μαλλιά μου.

"ναι" ναι ξέρω Άλεξ..έτσι νομίζω..

-Στα 4 τότε, μου λέει και με μια κίνηση με πιάνει στα μπράτσα του και με γυρνά ανάποδα.

Είμαι στα 4 και τον νιώθω γονατισμένο απο πίσω μου.

Σε λίγο θα καταλάβει γιατί έχω κόλλημα με την μπλούζα.

Μου κατεβάζει αργά την φόρμα κι έπειτα το κυλοτάκι.

Περιέργως δεν ντρέπομαι. Νιώθω ηδονή να πιέζει χαμηλά στο στομάχι μου. Νομίζω πως τον θέλω..μέσα μου.

Μου ζουλάει τον γλουτό και με χτυπάει μαλακά και ρυθμικά εναλλάξ στους γλουτούς.

Νιώθω αμήχανα αλλά νομίζω πως μου αρέσει.

Καθώς το χέρι του πάει ακόμη μια φορά να πέσει με μεγαλύτερη φόρα στους γλουτούς μου, το χέρι του σταματά μετέωρο στον αέρα.

Κάποιος μόλις πρόσεξε και κάτι άλλο πέρα απο τον κώλο μου.

Κάποιος πρόσεξε την πλάτη μου.

Νιώθω το καυτό βλέμμα του να μου καίει την πλάτη.

Ως τώρα θα ανακάλυψε με μια ματιά τις χιαστί μεγάλες ουλές της πλάτης μου.

Υποθέτω τώρα θα σκέφτεται πως συνέβησαν. Δεν είναι δύσκολο. καταλαβαίνει κάποιος εύκολα οτι είναι απο ζώνη .

Υποθέτω τώρα θα παρατηρεί το χρώμα απο τις ουλές. Κάποιες είναι τελείως άσπρες και άλλες ροζ. Που σημαίνει οτι έγιναν με διαφορά χρόνων.

Τις ξέρω τις σκέψεις αυτές. Έχω δει το περίεργο βλέμμα των ανθρώπων στο κολυμβητήριο ή στην παραλία. Πρώτα σοκάρονται και μετά με κοιτάνε με οίκτο. Γι αυτό κι εγώ έχω δυο χρόνια να βγάλω την πλάτη μου σε κοινή θέα.

Το κορμί μου προδίδει ιστορίες που θέλω να κρύψω καλά.

Το χέρι του πέφτει απαλά στην πλάτη μου. Με το δάχτυλο του ακολουθεί την πορεία μιας ουλής. Ξεκινά λίγο πιο κάτω απο τον αυχένα μου και καταλήγει λίγο πιο πάνω απο τον γλουτό μου.

-Τι σκατά..τον ακούω να μουρμουρίζει και να σηκώνεται απότομα.

Περνά το χέρι του μέσα απο τα μαλλιά και ξεφυσά.

-Έπρεπε να το είχα καταλάβει..είχες όλα τα σημάδια ..τόσο εύκολη να υποταχθείς..αλλά εγώ Αρετή δεν την βρίσκω με υποτακτικές.

Με κοιτά στα μάτια ανέκφραστος και δεν μιλάμε.

-Ντύσου Αρετή και φύγε. Θα προσποιηθούμε οτι δεν συνέβη. Εντάξει?όλα καλα..μου λέει και ανεβάζω το κυλοτάκι μου μπερδεμένη.

Τι έγινε μόλις?