"Άτιμο, τι μου κάνεις. Άτιμο κοριτσάκι. "Ύστερα :" Έλα εδώ να μυρίσεις, αφού σου αρέσουν αυτές οι μυρωδιές " είπε , καθώς ξεκούμπωσε το παντελόνι του.

Ύστερα απο λίγο, το μέρος όπου σφάζανε τα ζώα άλλαξε θέση, γιατί είπαν οτι οι αιματίλες τραβούσαν τα σκυλόψαρα.

(απο το βιβλίο Η Κασσάνδρα και ο Λύκος)

Χαμογελάμε και οι δυο. Αλλά αρχίζω να θυμώνω. Ζηλεύω πολύ. Ζηλεύω που πριν απο λίγη ώρα μου έκανε έρωτα στο δάσος και τώρα αγγίζει άλλη. Δεν το βλέπει οτι μου ανήκει? Και οτι του ανήκω?

-Γιατί γελάς? λέω μέσα απο τα δόντια μου καθώς σφίγγω τις γροθιές μου δυνατά. Τόσο δυνατά που νιώθω τα νύχια μου να καρφώνονται στο εσωτερικό της παλάμης μου.

Νιώθω το βλέμμα του να καρφώνεται στα χέρια μου και ακούω πάλι το γέλιο του.

-Σε διασκεδάζω? του λέω αυστηρά καθώς σταμάτησα να χαμογελάω. Θέλω να το παραδεχτεί. Οτι εμένα θέλει. Τι προσπαθεί να αποδείξει με αυτήν? Όταν κάναμε έρωτα..δεν γίνεται να ένιωσε έτσι με άλλη γυναίκα..δεν γίνεται μόνο εγώ να το ένιωσα.

-Είσαι δικός μου..του λέω προστακτικά . Κι εγώ δική σου..λέω πιο ήρεμα.

Θα του δώσω χρόνο..φοβάται..δεν ξέρω τι..αλλά φοβάται αυτό που συμβαίνει μεταξύ μας. Εγώ όχι.

Γελάει πάλι. Σαν να ακούει ένα παιδικό αστείο. Στα μάτια του διαβάζω όμως την απάθεια. 

Είναι ένα θέατρο όλα για εκείνον. Και κινεί όπως θέλει τις μαριονέτες του. Κινεί εμένα όπως θέλει. Το νιώθω. Όλα τα νιώθω. Με θέλει για παιχνίδι. 

Κι εγώ θέλω να με παίξει. Αλλά μόνο εμένα.

Το χρειάζομαι πολύ. Να με ορίσει. Να με ορίσουν ξανά τα χέρια του. Να μου δώσουν ορισμό , να γίνω πράγμα, άνθρωπος ζώο, να γίνω κάτι ,να είμαι κάποια, γιατί ήμουν χαμένη κι εκείνος με εφευρίσκει. Με πλάθει απο την αρχή. Είμαι σίγουρη πως ένιωσε την απόλυτη εξουσία στο κορμί μου.

Το ξέρει. Το νιώθω. Το βλέπω στα μάτια του.

-Μην παίζεις μαζί μου έτσι..του λέω σοβαρά , πες στο κορίτσι σου οτι με έκανες δική σου πριν απο λίγη ώρα..λέω και τα μάτια μου νιώθω να φλογίζονται απο οργή. Πως γίνεται να ξεχνά? Πως γίνεται να υποκρίνεται οτι δεν νιώθει? Εμένα? Είναι  η αδερφή ψυχή μου ..το νιώθω..είναι αλήθεια.. είναι ο λύκος μου..δεν μπορώ να εξηγήσω τι νιώθω για εκείνον.. εκείνος  ξορκίζει απο μέσα μου τον θάνατο .. μου δίνει πνοή .Είναι τόσο πια ξεκάθαρο μέσα μου, δεν έχει να κάνει με έρωτα, δεν έχει να κάνει με αγάπη. Αυτό που έχουμε είναι πέρα απο αισθήματα. Εκείνος είναι η συνέχεια μου. Δεν μπορώ να υπάρξω χωρίς εκείνον. Απλά δεν μπορώ χωρίς αυτόν.

Τα δυο γράμματα στο μπράτσο μου με καίνε. Ζητάνε να ολοκληρωθεί η λέξη.

Γυρνά και κοιτά την Βάνα. Αντικρίζω ένα ελαφρό μειδίαμα στα χείλη του να σχηματίζεται καθώς την βοηθά να σηκωθεί. Το χέρι του είναι στην μέση της. Την φέρνει πιο κοντά του και τα σώματα τους ενώνονται. 

Το κορμί του πλάι στο δικό της.

Ακούω ενα εκκωφαντικό ράγισμα γυαλιού αλλά κανείς απο τους δυο δεν δίνει σημασία. Γυρνώ απότομα και κοιτώ το δαχτυλίδι των συναισθημάτων. Ένα μικρό ανεπαίσθητο ράγισμα πάνω στην άσπρη πέτρα ξαφνικά εμφανίζεται.

Γυρνώ το βλέμμα πάνω τους. Ο Άλεξ πιάνει ένα τσουλούφι απο τα μαλλιά της και το πλέκει στο δάχτυλο του. Βλέπω πως την έχει μαγνητίσει. Σαν να είναι φίδι και εκείνος να κρατά έναν αόρατο αυλό. Την χορεύει στο ρυθμό του.

 Νιώθω να ζηλεύω τόσο πολύ.

Της φέρνει το τσουλούφι πίσω απο το αφτί και το δάχτυλο του σέρνεται πάνω στο μάγουλο της. Καταλήγει στα χείλη της κι εκείνη αυτόματα ανοίγει το στόμα της και γλύφει την άκρη του δαχτύλου του.

-Είναι όντως δική μου η Αρετή, της λέει σχεδόν αδιάφορα.

Η φωνή του βραχνή και κοφτή. Σαν να της ανακοινώνει κάτι που δεν έχει χώρο για αμφισβήτηση.

Η Βάνα τον κοιτά στα μάτια και του γνέφει υπάκουα. Νιώθω πως είμαι αόρατη και κανένας απο τους δυο δεν με προσέχει. Ακούω την φωνή του φύλακα απο μακριά να μας φωνάζει για μάθημα. Τους ξανακοιτώ και είναι σαν να ζούνε μια παγωμένη στιγμή στο χρόνο. Ο ένας διαβάζει τα μάτια του άλλου. Μιλάνε χωρίς λέξεις. Και όμως οι λέξεις τους ουρλιάζουν τόσο που με πονάνε.

-Την θέλω Βάνα..εσύ καταλαβαίνεις έτσι? 

Του γνέφει καταφατικά κι εκείνος την επιβραβεύει με ένα γοητευτικό χαμόγελο. 

Πως γίνεται η Βάνα να δέχεται κάτι τέτοιο? Πως γίνεται να της λέει οτι με θέλει και να υπακούει χωρίς θυμό? Εκτός..

Εκτός αν ήδη τον μοιράζεται με άλλες. Δεν βγάζω άκρη. Νιώθω απίστευτη ζήλεια. Δεν θέλω να τον μοιραστώ.

Η Βάνα απομακρύνεται απο κοντά του και με πλησιάζει. Με κοιτά αινιγματικά. Ακουμπά το δάχτυλο της πάνω στο στήθος μου και σκύβει κοντά στο στόμα μου. Είναι σχεδόν ερωτικό αυτό που κάνει και με μιας ο θυμός μου διαδέχεται την έκπληξη. Σκύβει ακόμη περισσότερο .Φέρνει την ανάσα της τόσο κοντά που οι πνοές μας μπλέκονται σε μια. Αναπνέω τον αέρα που βγαίνει απο το σώμα της. 

Με πιάνει απο το λαιμό και σχεδόν με ακινητοποιεί. Δεν τραβιέμαι. Και εκείνη δεν σταματά.

Γέρνει και με δύναμη πιέζει τα χείλη της στα δικά μου και έπειτα νιώθω τα δόντια της να δαγκώνουν τόσο πολύ το κάτω χείλος μου που νιώθω μια μεταλλική γεύση αίματος στην γλώσσα μου.

Τραβιέμαι και κάνω ένα βήμα πίσω. Με κοιτάνε και οι δυο σιωπηλοί.

Τι..τι συμβαίνει?

Ο φύλακας μας πλησιάζει κι άλλο.

-Έχετε μάθημα !Όσο για εσάς  δεσποινίς, λέει καθώς με κοιτά, στο γραφείο του διευθυντή τώρα! σας ψάχνει! μου λέει και βλέπω απο πίσω του να ξεπροβάλλει ο Λεό. Με κοιτά βλοσυρά χωρίς να μπορώ να διαβάσω την σκέψη του.

Αδιαφορώ για τον φύλακα. Για Τον Λεό. Για εμένα. Και τον διευθυντή. Είναι όλα όνειρο.

Κοντεύω τα χείλη της όπως πριν απο λίγο αυτή τα κόντεψε 

-Είναι δικός μου , μόνο δικός μου ..της λέω αποφασιστικά και την ακούω να γελά. Ο Άλεξ κοιτά αμέτοχος θεατής την προσωπική του παράσταση. Άραγε έχει σκηνοθετήσει το ίδιο θέατρο και με άλλες ηρωίδες?

"Δεν πάει έτσι το παιχνίδι ..Ντονατέλλο.. "

μου λέει η Βάνα και καταλαβαίνω πως ο Άλεξ της έχει μιλήσει. Έχει μιλήσει για μένα, για εμάς, δεν...δεν είχε το δικαίωμα..αυτό είναι δικό μας.. είναι μόνο δικό μας ..είναι μόνο δικός μου..

Νιώθω δάκρυα να κατρακυλάνε απο τα μάτια μου αλλά δεν νιώθω οτι κλαίω. Δεν κοιτάω πια την Βάνα. Κοιτάω εκείνον. Δεν πρόκειται να τον μοιραστώ. Δεν πρόκειται να το δεχτώ. 

-Μόνο δικός μου αλλιώς είσαι το τίποτα για μένα, με κατάλαβες? λέω σ'εκείνον κοφτά και ξέρω πως είμαι καταδικασμένη απο χέρι. Το βλέπω στο αλαζονικό του ύφος. Το διαβάζω στο σώμα του που είναι έτοιμο να φύγει απο κοντά μου.

-όπως νομίζεις..μου λέει και ανασηκώνει τους ώμους σχεδόν παιδικά. Προχωρά μπροστά και η Βάνα τον ακολουθεί. 

-Τόσο ανόητη..την ακούω να μου ψιθυρίζει ενώ στο πρόσωπο της πανηγυρίζει ένα νικητήριο ύφος.

(...) 

Ο διευθυντής κάθεται πίσω απο ένα μεγάλο γραφείο. 

-Δεσποινίς μου και βιαιοπραγείται εναντίον συμμαθητών σας και βεβηλώνεται την οπίσθια πρόσοψη του σχολείου με ένα χυδαίο έργο, γιατί γνωρίζω οτι εσείς είστε η υπαίτια της αερογραφίας .

Ο βάτραχος κουνά τα χείλη του. Είναι πράσινος, κοντός, έχει μαύρες βούλες στο πρόσωπο χοντρές κρεατοελιές, φορά μαύρα κοκκάλινα γυαλιά 

-Η μαθητική σας επίδοση απαράδεκτη, καμία συμμετοχή, καμία διάκριση, καμία θέληση για να γίνεται καλύτερη

Ο βάτραχος έχει ακουμπήσει το μαύρο μπαστούνι του στο ξύλινο γραφείο. Συχαίνομαι τα μπαστούνια. Και τα μαύρα και τα χρυσά

-Φυσικά το γεγονός οτι ο πρόγονος σας κύριος Μαλτέζος, αυτό το άξιο τέκνο του τόπου μας , με απαράμιλλη επιχειρηματική δραστηριότητα και προσφορά προς το ίδρυμα μας..

Ο βάτραχος κοάζει, το δέρμα του είναι υγρό. Τα μπούτια του μια δίπλα χοντρή διπλωμένα στα δυο, ανοίγει το στόμα πολύ συνέχεια και φαίνεται η γλώσσα του

-παρ'όλα αυτά θα εισηγηθώ την αποβολή σας..

Είσαι ένα τόσο δα βατραχάκι. Είσαι το τίποτα. Μια δρασκελιά και σε προσπέρασα.

-Εσείς τι έχετε να πείτε για όλα αυτά?

Ανασηκώνω τους ώμους αδιάφορα.

(..)

Το ίδιο απόγευμα.

-Σου αρέσει η κλασική μουσική? μου λέει ο Μαλτέζος. Δεν φοράει κουστούμι όπως συνήθως. Το μαύρο φανελάκι του διαγράφει το κορμί του. Με πιάνει να τον κοιτάω και χαμογελά αινιγματικά.

-Στον Άλεξ αρέσει ο Vivaldi, μου λέει καθώς συνεχίζει να κοιτά ασταμάτητα τα σιντί του. Είναι τακτοποιημένα κατά αλφαβητική σειρά σε μια ίνοξ ραφιέρα. Όλα στο γραφείο του είναι απίστευτα τακτοποιημένα. 

Με το που επέστρεψα απο το σχολείο , μου ζήτησε να τον ακολουθήσω στο γραφείο του. Ήμουν σίγουρη οτι ο βάτραχος θα τα ξερνούσε όλα στον Μαλτέζο.

-Εμένα μου αρέσουν οι Νirvana, του λέω σοβαρά.

-Εύκολο ..μου λέει και μου χαμογελά ακόμη μια φορά. Κάθεται στο γραφείο του και πληκτρολογεί στον υπολογιστή του.

-Νομίζω οτι ξέρεις γιατί σε κάλεσα στο γραφείο μου..μου λέει σχεδόν αδιάφορα καθώς με το ποντίκι τρέχει την οθόνη του υπολογιστή.

-Ναι.

-Και? λέει και το μάτι του εστιάζει σε ένα βιντεάκι.

-Ένοχη, λέω και κάθομαι σε μια καρέκλα απέναντι του.

Νιώθω το βλέμμα του. Δεν με κοιτά πατρικά. 

Αν τον φοβάμαι? όχι . είμαι στη χρυσή τομή μεταξύ τρόμου και απάθειας. Είμαι έτοιμη να δεχτώ τα πάντα. Και να κάνω τα πάντα. Δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί αυτό αλλά ξέρω πως θα καταλήξει το βράδυ μου. Το βράδυ μου θα το καθορίσω εγώ. Θα κάνω το μόνο πράγμα που εξουσιάζω απόλυτα. Αφού δεν μπορώ να έχω τον Άλεξ ..δεν θέλω να συνεχίσω .

Δεν είναι οτι είναι η πρώτη φορά που το σκέφτομαι ως πράξη. Πάντα ..βαθιά μέσα μου ήξερα πως θα είναι το τέλος μου.

Και σήμερα ..νιώθω πως τελείωσα. Δεν με ενδιαφέρει τίποτα. Δεν με ενδιαφέρει η ζωή. Δεν βρίσκω λόγο να ανέχομαι άλλο αυτό το όνειρο.

Τον κοιτάω ατάραχη.

-Κάθεσαι μακριά μου και δεν το θέλω αυτό. Μην βάζεις την απόσταση μεταξύ μας. Εγώ είμαι εδώ για σένα , μπορείς να με εμπιστευτείς ..

κάθεται ακίνητος με προσηλωμένο το βλέμμα του πάνω μου.

-Τον..χτυπάς μόνο με Vivaldi? του λέω και δεν ξέρω πως μου ήρθε. Βασικά ξέρω. Δεν θέλω να του δείξω πως φοβάμαι. Νιώθω οτι αν σηκώσω άμυνα θα μου ορμήξει γιατί θα με θεωρήσει αδύναμη. Αν επιτεθώ θα αναγκαστεί να κάνει ένα βήμα πίσω για να ανασυντάξει τις δυνάμεις του.

-Ναι με Vivaldi. Σου είπα οτι του αρέσει, μου λέει απολύτως ήρεμα.

Λοιπόν αυτό είναι καλό? μου λέει καθώς οι πρώτες νότες ακούγονται στο χώρο.

Έβαλε Nirvana.

Πλησιάζω στο γραφείο και νωχελικά ακουμπώ την ξύλινη επιφάνεια.

Τον κοιτάω λοξά. Μου θυμίζει φίδι. Αυτόν δεν μπορώ να τον περάσω με μια δρασκελιά. Ξέρω πως αν συνεχίσω να ζω σε αυτό το όνειρο..σύντομα θα βρω τον Μαλτέζο μπροστά μου. 

Κάποια πράγματα απλά τα νιώθω να έρχονται. Και το βλέμμα του Μαλτέζου με βεβαιώνει για τον εφιάλτη που κρατά μονάχα για εμένα. 

"Ναι , είναι ωραίο τραγούδι" του απαντώ αδιάφορα. 

Συνεχίζει  να κοιτά την οθόνη του υπολογιστή , όταν τον ακούω να μιλά τόσο ψιθυριστά που νομίζω για μια στιγμή οτι μιλά στον εαυτό του

-Μην φοβάσαι Αρετή  για σένα έχω άλλα σχέδια..

Τικ τοκ η ώρα περνά. Μπορώ να σταματήσω το όνειρο. Και θα το σταματήσω. Σήμερα το βράδυ.

---------

(η ιστορία δεν είναι κλισε, τα κεφάλαια γίνονται απο εδώ και στο εξής πιο ..δύσκολα στο να τα αποδεχτει η κοινωνική ηθική..αρα ..διαβάζετε με ευθύνη σας χωρίς διάθεση να προσβάλλετε την ιστορία που επιλέξατε ΕΣΕΙΣ  να συνεχίσετε την ανάγνωση)