Η διαδικασία της συμπλήρωσης και του αδειάσματος είναι όμοια με την κίνηση στο σύμπαν, δηλαδή κάθε είδος τείνει προς το συγγενικό του.

(Απο το βιβλίο Τιμαίος, Πλάτων)

"Και γιατί τους καλέσαμε όλους αυτούς στα γενέθλια μας?" 

η δυσαρέσκεια μου κάτι παραπάνω απο εμφανής. Το σπίτι είναι γεμάτο απο συμμαθητές μας  με κοντές φούστες, κολλητά παντελόνια και τζελ. Τους γνωρίζω εξ όψεως απο το σχολείο. Με ξέρουν και εκείνοι. Είναι οι ίδιοι που στις γωνιές ψιθυρίζουν για μένα, οι ίδιοι που με γουρλωμένα μάτια κοιτάζουν τον Άλεξ να μου πειράζει τα μαλλιά μαγεμένος. Ο Άλεξ δεν έχει πρόθεση να κρύψει την σχέση μας. Το αντίθετο μάλιστα. Δεν με αφήνει στιγμή μόνη.

Τους κοιτάω. Είναι μια ομοιόμορφη αγέλη προβάτων.  Μου λένε ευχές και με φιλάνε, μου πιάνουν την πλάτη και με τραβάνε, θέλουν να με χορέψουν , να με έχουν φίλη, γελάνε με τα αστεία μου, σοβαρεύουν στο ανέκφραστο ύφος μου, τους πειθαρχώ , τους αποφεύγω  και με θυμό κοιτάω ξανά τον Άλεξ που μου γελάει.

"Γιατί τους καλέσαμε?" ξαναλέω και τον ακούω να γελάει, με αγκαλιάζει απο την μέση , λικνίζει το σώμα του στο ρυθμό, κολλάει το κορμί του στο δικό μου, με αναγκάζει να κουνηθώ, να κάνω στροφή και να ανεμίσω το σιέλ μου φόρεμα, το τραβά στο σιέλ πουκάμισο του και κοιτώ τα μάτια του. Και μου γελά και του γελώ.

"Διασκέδασε το..και οι βασιλείς είχαν γελωτοποιούς..απλά αφέσου..δεν έχει και πολύ σημασία"

"Θέλω να μείνουμε οι δυο μας ..όταν λήξει όλο αυτό" ανεμίζω το δάχτυλο μου απαξιωτικά 360 μοίρες στροφή. Θέλω να του μιλήσω. Η αμφιβολία οτι μπορεί να ξέρει με τρελαίνει. Με τρελαίνει που δεν το συζητά. Πρέπει να το έχει καταλάβει.

Με τραβά απο το χέρι ανυπόμονα, διασχίζουμε την μεγάλα σάλα , διασχίζουμε το διάδρομο, του χτυπάνε την πλάτη και του λένε ευχές, διασχίζουμε τα σκαλιά , η Καραμήτρου μας προσπερνά με γρήγορο βήμα , μας χαμογελά συγκρατημένα. Ξέρει την αλήθεια αλλά δεν νομίζω να έχει πει κάτι στον Μαλτέζο. Δεν ξέρω γιατί μας καλύπτει. Ο Άλεξ ανοίγει βιαστικά  την πόρτα της αποθήκης. 

Τα χέρια μου σηκώνουν το σιέλ φόρεμα, στο ημίφως γυαλίζουν τα μαργαριτάρια στο λαιμό μου. Μου δαγκώνει την πλάτη . Δυνατά. Τραβά το εσώρουχο στην άκρη και στα όρθια τον νιώθω να προσπαθεί να μπει μέσα μου. 

"Σε θέλω τόσο πολύ ..συνέχεια Αρετή.." η βραχνή φωνή του τρεμοπαίζει. 

"Κι εγώ..πολύ" ανάσα δεν μπορώ να πάρω. Είναι το αγόρι μου, τα πάντα μου.

Γέρνω το κορμί μου προς τα εμπρός και έρχεται να γεμίσει το κενό μου, το κενό της άγνοιας, του φόβου, της ερώτησης χωρίς απάντησης, μπαίνει επαναληπτικά, διστακτικά , αποφασιστικά και πάλι διστακτικά. Σκύβει στα γόνατα με γεύεται και γεμίζει με εμένα το στόμα του.

"Εσύ δεν θα τελειώσεις?" ασθμαίνω και ρωτάω, τον έχω στα πόδια μου, είναι όμορφος, το πουκάμισο του είναι ατσαλάκωτο, το μαλλί του χτενισμένο.

Εγώ το βράδυ μωρό μου

Είμαι στο νου του. Είμαι η σκέψη του. Δεν ξέρω πότε ξεκίνησε, αν είναι όνειρο, αν γίνεται να νιώθεις τον άλλον τόσο πολύ, αλλά εμείς το νιώθουμε, επικοινωνούμε σε ένα βαθύτερο επίπεδο, είμαστε βαθιά μέσα στον άλλον. 

"Εντάξει εσύ το βράδυ" απαντώ στην άηχη απάντηση του.

Μου χαμογελά.

Η Βάνα ξεπροβοδίζει μια αγέλη που ξέμεινε, ο Μιχάλης τραβά την Σίσσυ προς την πόρτα , η Κάτια και ο Μαλτέζος μας καληνυχτούν, η Καραμήτρου δίνει οδηγίες στο προσωπικό να μαζέψουν τα πάντα, κι εγώ και ο Άλεξ είμαστε 17 χρόνια άνθρωποι. 

17 χρόνια άνθρωποι, με στόμα , πνεύμονες, πόδια, με δίψα , πείνα, ελπίδα , θλίψη, 17 χρόνια φυλακή στο σώμα. 17 χρόνια πριν μας ξεκόλλησαν απο το ενιαίο και μας χώσαν σε δυο καλούπια. 17 χρόνια μαριονέτες στα χέρια Του. Είναι όλα ένα όνειρο και ένα αστείο. Είμαστε πάνω απ'όλα αυτά. 

Ήρθε η ώρα.

"Θέλω να σου μιλήσω" τον κοιτώ μέσα στα μάτια χωρίς να μιλάω.

Είμαστε στην μέση της σάλας. Είναι όμορφος . Ανέκφραστος.

Το βλέμμα του δείχνει πως το περίμενε. Άλλωστε με διαβάζει και τον διαβάζω. Πως μπορώ να κρυφτώ απο εμάς?

Κοιτά αδιάφορα στο βάθος του σπιτιού . Νιώθω να τρέμω απο τον φόβο.

Γυρνά και με κοιτά σοβαρός.

"Γιατί είσαι τόσο  σίγουρη?" απαντά μέσα στο νου μου. Δεν κρύβεται. Είναι αποφασισμένος να τα συζητήσουμε όλα. Ήμουν σίγουρη οτι κάτι είχε καταλάβει.

Έχει αμφιβολία, είναι λογικό, κανείς δεν μας έδωσε ποτέ το περιθώριο να πιστέψουμε στην αλήθεια. Αλλά είναι αλήθεια. Δεν ξέρω πως, αλλά είναι αλήθεια.

"Μου το αποκάλυψε ο Λεό ένα βράδυ σε όνειρο"

"Δείξε μου" μου ζητά άηχα μέσα στο νου μου.

Τον παίρνω απο το χέρι και καθόμαστε στο μεγάλο καναπέ δίπλα απο το τζάκι.

Ξεφυσάω.

"Είπα δείξε μου" επαναλαμβάνει αυστηρά στο νου μου. Του γνέφω θετικά.

Κλείνω τα μάτια και  θυμάμαι το όνειρο  απο την αρχή. 

Ξέρω πως τα έχει κλείσει κι εκείνος και βλέπει μαζί μου. Οτι βλέπω. Δεν ξέρω πως γίνεται, αλλά μας συμβαίνει. Και είναι ξεχωριστό.

"Κουράστηκαν.." ψιθυρίζει ο Μαλτέζος στην Κάτια καθώς ξεμακραίνουν. Είμαστε και οι δυο στο καναπέ. Με κλειστά μάτια. Δεν αγγιζόμαστε. Αλλά ο Άλεξ είναι ήδη μέσα μου. Βαθιά.

Του φανερώνω το βράδυ που μου αποκάλυψε ο Λεό το μυστικό 

"Και είμαι σίγουρη πως κάποτε εμείς οι δυο ήμασταν στον ίδιο ωκεανό, κλυδωνιζόμασταν στο ίδιο νερό, στην ίδια φωλιά , ο χτύπος της καρδιάς μας ήταν ένας. Η μοίρα μας μπροστά μας διαγραφόταν απο το Λεό διασκεδαστική.

"Είναι βαριά η μοίρα που θα σου δώσω, γι αυτό σαν πράξη αγάπης θα σε κόψω στα δυο" λέει ο θεός Λεό

Με ένα μικρό μαχαίρι σκίζει το νερένιο σώμα μας και μας κόβει στα δυο. Δυο κεφάλια , τέσσερα μάτια , δυο χείλη , δυο καρδιές.

"Μοιραστείτε τον πόνο"

"Γιατί? "ψιθυρίζω στον Λεό και μου κουνά την ουρά χαρούμενος.

"Γιατί μου αρέσει να παίζω με τις κούκλες μου" απαντά και χάνεται."

Ανοίγω τα μάτια και τον κοιτάζω. Μετά απο λίγο τα ανοίγει και αυτός. 

Δεν με κοιτάει. Ξέρω πως δεν έχω κάποια σοβαρή απόδειξη, αλλά ήταν η αίσθηση του ονείρου . Ήταν αληθινό. Οι δυο μας υπήρξαμε σε κάποιο χρόνο ένα σώμα. Υπήρξαμε το παιχνίδι του Λεό. Έπειτα υπήρξαμε παιχνίδι των γονιών μας. Μέχρι που βρήκαμε ο ένας τον άλλον.

"Πες κάτι..σκέψου κάτι.." του λέω με ανθρώπινη φωνή. Ξεφυσά. Δαγκώνει το χείλος του, κοιτά το πάτωμα, κοιτά το πιάνο,την μεγάλη μαρμάρινη σκάλα.

η μαρμάρινη σκάλα

η μαρμάρινη σκάλα του σπιτιού.

Η ΜΑΡΜΑΡΙΝΗ ΣΚΑΛΑ γαμώτο. το ήξερα. Η σκάλα είναι ίδια. Η μηχανή του χρόνου..πλησιάζει η στιγμή που θα τελειώσουν όλα. Απλά δεν ξέρω ακόμη αν ο Άλεξ θα μείνει ως το τέλος μαζί μου, ή αν είναι κάτι που θα το κάνω μόνη μου.

"Εδώ στέκομαι γαμώτο" του λέω γιατί μόνο εμένα δεν κοιτά. Του το λέω με λέξεις. Φοβάμαι. Μόνο για εκείνον θα φοβόμουν.

"Μπορεί να κάνεις λάθος" μου λέει και γυρνά το βλέμμα του σε εμένα. Ανασηκώνει τους ώμους.

"Θα σε βόλευε?" του λέω θυμωμένα. Αν πάει να κάνει πίσω..αν με προδώσει..

Καταλαβαίνω τι σκέφτεται.

Σκέφτεται τα τυπικά, τα πρακτικά, τις λεπτομέρειες της ιστορίας

"Αυτά είναι εύκολο να τα μάθουμε, είναι απλά λεπτομέρειες πως συνέβη, το θέμα είναι οτι η ουσία είναι μπροστά μας" ξεδιαλύνω την ανθρώπινη σκέψη του. Θέλω την απάντηση του. Θέλω να μάθω αν αλλάζει η σχέση μας σε κάτι επειδή ξέρει την αλήθεια. 

Με πλησιάζει. Ακουμπά το μικρό μου δάχτυλο και το πιέζει με τον αντίχειρα του προς τα κάτω. Με πονάει. Δεν τον κοιτάω . Με πονά περισσότερο. Δεν σηκώνω το βλέμμα μου. Φοβάμαι τι θα μου πει. 

"Θέλεις να με φοβίσεις Αλέξανδρε? θες να πέσω στα γόνατα και να παρακαλέσω? θα τα κάνω όλα αλλά μην μας αρνηθείς" του ψιθυρίζω χωρίς να τον κοιτάζω. Προσπαθώ να μην διαβάσω το νου του. Νιώθω να με κυριεύει η απόγνωση. Δεν γίνεται να τον χάσω. Δεν γίνεται να μας χάσω .

Ξεκουμπώνει το πουκάμισο του αργά. Τα πρώτα μόνο κουμπιά. Κι έπειτα μου παίρνει το χέρι και μου το τοποθετεί πάνω στο τατουάζ του με τον λύκο.

"Άγγιξέ με" με προστάζει και το χέρι μου αργά αγγίζει το στέρνο του. Σηκώνω το βλέμμα μου στα μάτια του λύκου. Με κοιτάνε ανέκφραστα. Κανένα αίσθημα, καμία αίσθηση του καλού και του κακού.

"Είναι ίδια με τα δικά σου τα μάτια"μου λέει.

"Ίδια " επιβεβαιώνω.

Δεν σκέφτεται τίποτα. Μόνο νιώθει. Εμένα. Είναι κάτι δυνατό. Δεν εξηγείται με λόγια. Είμαστε δυνατοί ενωμένοι. 

Τα μάτια του λύκου φωτίζονται.

Μου σηκώνει το κεφάλι. Δαγκώνω αμήχανα τα χείλη μου.

"Κοίτα με" με προστάζει. Το νιώθω πως έχει πάρει την απόφαση του. Την απόφαση για εμάς και πως θα πορευθούμε μετά απο την αποκάλυψη.

"Δεν γίνεται να σπάσει αυτό" μου λέει αποφασιστικά και κοιτά ανέκφραστος ίσα στα μάτια μου. Ανέκφραστος και απαθής, καθώς τα μάτια του λύκου λαμπυρίζουν απο δύναμη και τόλμη. Είμαι η δύναμη του. Δεν σπάει αυτό. 

"Είναι πέρα απο το ανθρώπινο" μου λέει

"Πέρα απο την αγάπη" του λέω με το νου μου

Μου γνέφει καταφατικά.

Ακροβατούμε ενωμένοι σε μια χώρα που δεν βάδισε κανείς ποτέ. Την κατασκευάζουμε λεπτό προς λεπτό, σκέψη προς σκέψη. Στον τόπο μας δεν υπάρχουν λέξεις ανθρώπινες. Η λέξη αγάπη δεν βρίσκει αντιστοιχία σε αυτό που νιώθουμε. Είναι πολύ φτωχή , μικρή μετάφραση για το αρχέγονο σμίξιμο μας.

"Το ένιωθα, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω πως γίνεται" μου παραδέχεται  και απαλά με φιλά στα χείλη.  Ίσως και να είναι η πρώτη φορά που με αγγίζει έτσι. Το νιώθω πως θέλει να πάρει τον φόβο μου μακριά. 

"Δεν πρόκειται να σε αφήσω. Ειδικά τώρα που ξέρω" μου απαντά αυστηρά. Με πιάνει απο τον καρπό και με τραβά κοντά του.

Τραβιέμαι ..δεν πρέπει να μας δούνε. Αν και..είναι αστείο αν σκεφτείς οτι ξέρω πως θα τελειώσει όλο αυτό. Σε πολύ λίγο. Η καρδιά μου χτυπά δυνατά..δεν θα με αφήσει είπε..

"Σσσ.." με ησυχάζει.

"όλοι κοιμήθηκαν..είμαστε μόνοι.." μου ψιθυρίζει και με πλησιάζει κι άλλο.

Τα πάντα γύρω μας αναβοσβήνουν και περιστρέφονται με ταχύτητα. Τόσο γρήγορα που εξαφανίζονται. Μένουμε οι δυο μας στην χώρα που πλάσαμε.

"θέλω να σε νιώσω Αρετή με το σώμα μου"

"με το σώμα μας" του απαντώ

"Πιο πάνω απο την αγάπη" του ψιθυρίζω ξέπνοα μέσα στα φιλιά του

"Πιο πάνω απο το ανθρώπινο" μου ψιθυρίζει στο αφτί

..

Σταματά την κίνηση του χεριού του κάτω απο το φόρεμα μου. Με κοιτά με απορία. Μου χαμογελά μπερδεμένος.

"Ποιά είναι η μηχανή του χρόνου? την σκέφτεσαι συνέχεια"

Δαγκώνω το χείλος μου νευρικά. Αν του του το πω..θα δει και το τέλος της ιστορίας. Αν και το τέλος έφτασε. 

"Θέλω να δω το τέλος της ιστορίας" μου ψιθυρίζει και μου χαμογελά γοητευτικά.

"θα σου δείξω" λέω υπάκουα και σκύβω το κεφάλι.

Για μια στιγμή ο νους μου πηδά στην σκηνή με την αιματοβαμμένη σκάλα του σπιτιού. Δεν ήθελα να πάω πρώτα εκεί. Ήθελα να του τα εξηγήσω όλα με την σειρά.

"Τότε ξεκίνα απο την αρχή" μου λέει με το νου του και ξεφυσάω. 

Κλείνω τα μάτια .

"Είσαι μαζί μου?" του λέω με το νου μου.

"Πάντα" μου απαντά στο νου μου και ξεκινάω να ξεδιπλώνω την παιδική ανάμνηση. Πως κατασκεύασα την μηχανή του χρόνου και τι είδα στο ταξίδι μου.