Με λυπάμαι που θυμάμαι..όλους μας λυπάμαι. Εκτός απο εκείνη:

Η Κάτια δεν χρειαζόταν πια να με κλείσει στο ντουλάπι. εθελοντικά κρυβόμουν και χανόμουν εκεί για ώρες. Η τρύπα ήταν έτοιμη. Μια μικρή αχτίδα φωτός , μια μικρή οπή ξύλου, μια ισχυρή πεποίθηση και μια ελπίδα. Μπορούσα να ξεφύγω απο τα πάντα και να ταξιδέψω στο χρόνο. Έπρεπε να αποφασίσω όμως που. Ήμουν οχτώ χρονών. Είχε ξεκινήσει να με κάνει μπάνιο εκείνος. Με χτένιζε μετά, μου έκανε δυο κοτσίδια στα μαλλιά και με πονούσε πολύ. Όχι αν ήμουν φρόνιμη στο μπάνιο. Εκείνος ήταν εξήντα. 

Κάτια σου το είπα οτι με άγγιζε.

Δεν πρέπει να αφήνω το μυαλό μου να τα σκέφτεται. 

Τα γλυκά κουφετάκια σαν εμένα χαμογελάνε. 

Και η ζωή συνεχίζεται.

Παρόν 

Μια εβδομάδα έχει περάσει και το χαρούμενος ζεύγος μας πληροφόρησε μέσω της κυρίας Καραμήτρου πως θα παρατείνει τις γαμικές διακοπές για ακόμη μια εβδομάδα. Μας έστειλαν και φωτογραφία στο βαιμπερ να κρατιούνται αγκαζέ έξω απο ένα καζίνο του λας βέγκας. Αυτό είναι το αδιάφορο νέο της εβδομάδας.

Στο σχολείο έχω ζοριστεί πολύ με τα μαθήματα. Όλοι τους είναι απίστευτα πνευματώδεις και διαβασμένοι που ειλικρινά δεν έχω κάνει τον κόπο να σηκώσω χέρι. Έχουν καταλάβει και οι συμπαθητικοί συμμαθητές μου την ασχετοσύνη μου και κάθε φορά που μου δίνει ο καθηγητής τον λόγο κρυφογελάνε και με κοιτάνε ειρωνικά. 

Εκτός απο τον Άλεξ.

Δεν με έχει ειρωνευτεί ποτέ, δεν με έχει κοιτάξει ποτέ στο σχολείο ..γενικά δεν υπάρχω. 

Η Ανθή μου λέει πως ποτέ δεν τον έχουν δει με κοπέλα, αλλά πολλές είναι αυτές που έχουν πει πως ο Αλέξανδρος Μαλτέζος είναι εμπειρία. 

-Ti ακριβώς εννοείς?λέω στην Ανθή που μου κέντρισε εννοείται την περιέργεια.

-Εννοώ πως αν και φημολογείται πως έχει σταθερές σεξουαλικές σχέσεις με δυο απο το τμήμα μας και μια απο την τρίτη λυκείου , καμία απο αυτές δεν έχουν εμφανισθεί ποτέ μαζί του, σαν ραντεβού , σαν σχέση ούτε καν τον έχουμε δει να φιλάει καμία απο αυτές. Βασικά σε όλα τα χρόνια που τον γνωρίζουμε δεν τον έχουμε δει ποτέ με κορίτσι!

-Μήπως..είναι gay?λέω με γουρλωμένα μάτια.

Τις ακούω να πνίγουν ένα συγχρονισμένο γέλιο.

-Όχι Αρετη , έχει διαδοθεί μια άκρως κολακευτική φήμη οτι είναι ...ξέρεις..κόλαση στο κρεβάτι..αλλά σαν να έχουν πάρει όλες όρκο σιωπής και καμία ποτέ δεν έχει ανοίξει το στόμα της να πει περισσότερα για εκείνον. Φυσικά καίγεται όλο το σχολείο  για πληροφορίες αλλά δεν βγαίνει άκρη. Ο τύπος κάτι της κάνει και αρνούνται να μιλήσουν.

"Και ..τους είναι αρκετό να έχουν μόνο σεξουαλική σχέση μαζί τους?"λέω γεμάτη απορία. Χωρίς αγάπη και τρυφερότητα και δεν ξέρω..αποκλειστικότητα?

-Τώρα τι να σου πω κι εγώ Αρετή..νομίζω πως γενικά έχει πολύ σταθερές σεξουαλικές σχέσεις..τις επιλέγει και για καιρό ασχολείται μόνο με συγκεκριμένα κορίτσια..εμένα και την Αριστέα βέβαια ποτέ δεν έχει κάνει καμία πρόταση.

"Ποτέ ποτέ..,επαναλαμβάνει και η Αριστέα δίπλα της, αλλά είναι γνωστό οτι ανήκουμε στο τάγμα των αγγέλων "λέει και μου δείχνουν με καμάρι τα δαχτυλίδια τους. Η δική τους πέτρα είναι πάντα μπλε, το χρώμα της ηρεμίας μου είπαν. Αντίθετα το δικό μου δαχτυλίδι συναισθημάτων είναι πάντα γκρι, το χρώμα της θλίψης. Όσο και να το έτριψα δεν λέει να αλλάξει χρώμα, σκέφτομαι ενώ δίνω ένα φυλλάδιο για την διάσωση του θαλάσσιου βυθού του Σαρμ ελ σειχ, σε μια κοκκινομάλλα. 

Γιατί σε κάθε διάλειμμα μοιράζουμε φυλλάδια και ενημερώνουμε τους συμμαθητές μας για κάθε φιλανθρωπικό σκοπό που υπάρχει στον κόσμο.Όχι οτι μας δίνουν μεγάλη σημασία..

Αλλά αγωνιζόμαστε παρ'όλα αυτά για το παγκόσμιο καλό..Με έψησαν δηλαδή οι αδερφές..τι να κάνω ..είμαι και ψυχοπονιάρα..και με μηδέν κοινωνική ζωή..και ξέρουν τα πάντα για τα πάντα..είναι σχεδόν τρομακτικό..

Στο βάθος βλέπω τον Άλεξ να έρχεται προς το μέρος μας παρέα με τους φίλους του. Η Ανθή πάει να δώσει ένα φυλλάδιο σε έναν απο την παρέα του και εκείνος σκύβει και κάτι ψυθιρίζει στην Ανθή που γίνεται στη στιγμή ντομάτα. 

Γενικά τα αστεία για το τάγμα μας είναι σχετικά ίδια. Όλοι πάνω κάτω προσφέρονται για φιλανθρωπία ..σεξουαλική..είναι οι πιο διάσημες παρθένες του σχολείου..και δίπλα τους αρχίζω να είμαι κι εγώ..εμένα πάλι δεν με ενδιαφέρει..λίγα τα ψωμιά μου σε αυτό το σχολείο και σκασίλα μου τι γνώμη έχουν για μένα.

Ο Άλεξ χωρίς να μας δώσει σημασία μας προσπερνά και βγαίνει απο το σχολείο. Γενικά όλο με προσπερνά χωρίς ποτέ να με κοιτά. Στο σπίτι ούτε που τον πετυχαίνω. Νιώθω πως ζω μόνη μου. Εκτός απο την πρώτη μέρα που μου μίλησε, δεν άνοιξε το στόμα του για να μου ξαναμιλήσει. Ούτε να με κοιτάξει.

Mέχρι εκείνη την ημέρα. .

----

Στο σπίτι οι ώρες είναι απίστευτα βαρετές και δεν έχω να κάνω ποτέ τίποτα. Αγαπημένη συνήθεια να εξερευνώ το σπίτι. Περπατάω και προσπαθώ να ανοίξω τις πόρτες. Μια πόρτα μου έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον. Κάποιος έχει βάλει μια μικρή κλειδαριά και την περιεργάζομαι. Τι μπορεί να κρύβει μέσα σκέφτομαι και ταρακουνάω το πόμολο.

-Στην θέση σου δεν θα το επιχειρούσα ποτέ ξανά αυτό..ακούω μια βραχνή φωνή και γυρνάω τρομαγμένη προς το μέρος του.

"Ε..συγνώμη..βαριέμαι..και.., "ξεροκαταπίνω και τον κοιτάω με την στολή ταεκβοντο , να στέκεται επιβλητικός με το αθλητικό κορμί του μπροστά μου.

-Σκέφτηκες να φύγεις απο το σπίτι?με ρωτά ανέκφραστος.

-Είμαι παρκαρισμένη στο σπίτι σου μέχρι νεοτέρας διαταγής απο την Κάτια, ψιθυρίζω και ελπίζω να μην έχω κοκκινίσει. Χάθηκε να φορά μια μπλούζα..ή καλύτερα..κομμάτια να γίνει..ημίγυμνο τον προτιμώ.

-Γιατί λες Κάτια την μαμά σου?με ρωτά με απάθεια ,αλλά είδα που τα μάτια του έλαμψαν για μια στιγμή. Του κίνησα την περιέργεια. 

-Γιατί δεν θέλεις να μιλάμε?του λέω γιατί πραγματικά το έχω απορία. Είμαστε κλεισμένοι οι δυο μας σε ένα έρημο σπίτι, έχουμε την ίδια ηλικία και παρ'όλα αυτά δεν ανταλάσσουμε κουβέντα. Και δεν τον κόβω να είναι ιδιαίτερα κοινωνικός. Στο σχολείο τον έχω παρατηρήσει πως αν και πάντα τον περιτριγυρίζουν πολλοί, σχεδόν ποτέ δεν τους μιλάει και στο σπίτι λιώνει στην προπόνηση. Οι πολεμικές του ιαχές καμιά φορά ακούγονται ως αργά το βράδυ. 

Και άντε εγώ να κοιμηθώ...

-Γιατί είμαι σίγουρος οτι θα αρχίσεις ηλίθιες ερωτήσεις, μου λέει και ακουμπά στον τοίχο.

-Να ρωτήσω τότε κάτι?λέω γιατί δεν τον βλέπω να έχει διάθεση να εξαφανιστεί στο λεπτό. 

-Όχι, μου λέει αυστηρά , αλλά δεν φεύγει.

-Να κάνω προπόνηση μαζί σου??

Τον βλέπω να μου χαμογελά ειρωνικά. Δεν το περίμενε να τον ρωτήσω αυτό. 

Κοιτά την πιτζάμα που φοράω με το Ντονατέλο, το αγαπημένο μου χελωνονιτζάκι.

-Έχω χρυσό μετάλλιο και με προπονεί ολυμπιονίκης..γιατί να θέλω να προπονηθώ μαζί σου?

-Κάτι κάνω κι εγώ ..απαντώ με το ίδιο υπεροπτικό ύφος.

-Το οτι βλέπεις χελωνονιτζάκια δεν σημαίνει οτι ξέρεις καράτε

-Δεν έχω μάθει μόνο απο εκεί! Έχω μάθει στην γύρα..

-Στην γύρα?μου λέει και σηκώνει το φρύδι του.

-Ξέρεις απο παιδιά της πιάτσας , στο πιο πιο προηγούμενο σχολείο μου, μετά το σχολείο έμενα στην αυλή και εκεί έπαιζαν μάχες χωρίς κανόνες και έχω μάθει κινήσεις και ..

Ξεφυσάει. 

-Μην μου μιλάς, με κουράζεις, μου χαλάς την αισθητική και γενικά εξαφανίσου!Α και μην σε ξαναδώ κοντά σε αυτό το δωμάτιο, μου λέει αλλά πολύ αυταρχικά και μου γυρνά την πλάτη.

Εντάξει σήμερα σπάσαμε το ρεκόρ μας. Πρώτη φορά ανταλλάξαμε τόσες προτάσεις. 

Σκασίλα πάω να προπονηθώ μόνη μου. Όπως κάνω τα τελευταία δυο χρόνια. Είναι η τέλεια εκτόνωση όταν είσαι θυμωμένος.

Πάω στο δωμάτιο μου και βάζω δυνατά μουσική.

Ανεβάζω τα στόρια και βλέπω το παχύ χιόνι να πέφτει ασταμάτητα. Τα φώτα της κρεβατοκάμαρας απέναντι είναι σβηστά. Είμαι σίγουρη πως είναι δική του η κρεβατοκάμαρα. Τον έχω δει μια φορά να χτυπά κλωτσιές στο σάκο του μποξ αλλά όταν με εντόπισε κατέβασε τα στόρια του ελαφρά αγανακτισμένος.

Φοράω ένα αθλητικό μπουστάκι και ένα κοντό σορτσάκι και μαζεύω ψηλά τα μαλλιά μου. Βγάζω τα γυαλιά μου και τοποθετώ πάνω στο γραφείο μια στοίβα βιβλία. Πάνω τους βάζω ένα μικρό λούτρινο χελωνονιτζάκι.

Σκοπός μου είναι να πετύχω την τέλεια κλωτσιά στον αέρα και να το ρίξω κάτω.

Εντάξει δεν είμαι πρωταθλήτρια στο ταεκβοντό, αλλά ξέρω πολλά να κάνω. Φυσικά ότι έμαθα , το έμαθα απο το youtube.

Προσπαθώ για ακόμη μια φορά να χτυπήσω με ανάποδη κλωτσιά τον Ντονατέλο, αλλά στο γύρισμα χάνω την ισοροπία μου και πέφτω. Νομίζω πως έχω σπάσει το χέρι μου. Σηκώνομαι πάνω και βλέπω μια μεγάλη κοκκινίλα. Σίγουρα θα γίνει καλή μελανιά. Ο πόνος όμως δεν με πτοεί όταν θέλω κάτι. Σταθεροποιούμαι , πηδάω ψηλά , παίρνω στροφή και δεύτερα πριν καταφέρω να χτυπήσω τον ντονατέλο το μάτι μου πέφτει στην κρεβατοκάμαρα του Άλεξ. Είναι όρθιος και ημίγυμνος με το παντελόνι του ταεκβοντο και παρακολουθεί τι κάνω.

Χάνω την ισορροπία μου και πέφτω. Σηκώνομαι πάνω κατευθείαν και τον κοιτάω .

Γελάει. 

Είναι η πρώτη φορά που τον βλέπω να γελά. Μου φαίνεται πως είναι ακόμη πιο γοητευτικός και μου μοιάζει για πρώτη φορά οτι είναι 17 χρονών σαν εμένα.

Αλλά δεν θα ξεφτιλιστούμε κιόλας!

Παίρνω φόρα, πηδάω ,κάνω στον αέρα γύρισμα του κορμιού μου προς τα μπροστά και χτυπάω ψηλά την στοίβα με τα βιβλία. Λίγο ήθελα και θα πετύχαινα τον Ντονατέλο!

Τον κοιτάω μισοαπογοητευμένη και τον βλέπω να στήνεται σε θέση κλωτσιάς. Ισορροπεί το κορμί του, μένει ακίνητος και χωρίς να βιάζεται πηδά , γυρνά το κορμί του και βαρά κλωτσιά. Έτσι μου έρχεται να τον χειροκροτήσω , το εκτέλεσε άψογα.

Μου κάνει νόημα και μου δείχνει το πόδι του. Το ξαναστηρίζει , και σηκώνει ψηλά το άλλο και μένει ακίνητος. Μου κάνει νόημα ξανά και μου δείχνει το πόδι του.

Αν κατάλαβα σωστά μου λέει πως το λάθος μου είναι πως δεν έχω σωστή αρχική ισορροπία με αποτέλεσμα να μην βγαίνει η κλωτσιά. Αντιγράφω την στάση του , σηκώνω το πόδι και μένω ακίνητη. Τον κοιτάω και μου γνέφει με το κεφάλι οτι το έχω κάνει σωστά. 

Τον βλέπω να χαιδεύει απαλά τον έναν κοιλιακό του.

Θα χάσω την ισορροπία μου.

Να χαιδευτώ κι εγώ?Μάλλον όχι ε?

Κι έπειτα εκτελεί την εναέρια στροφή και την κλωτσιά , ακόμη πιο ψηλά απο πριν. Σαν να εκτινάχθηκε! Είναι εκπληκτικός. Με κοιτά και μου κάνει νόημα να το κάνω. 

Αχ. Να το κάνω.Θέλω να τον εντυπωσιάσω. Είναι η πρώτη φορά που ασχολείται μαζί μου. Έστω και απο μακριά.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Και χαιδεύω απαλά το στήθος μου. Δεν ξέρω γιατί αλλά νιώθω πως αυτό είναι το σωστό. Ιτσ κολντ ένστικτο.

Τον κοιτάω φευγαλέα και βλέπω πως είναι επικεντρωμένος πάνω μου με τα χέρια στις τσέπες.

Βάζω δύναμη στο δεξί πόδι μου , αναπηδώ, παίρνω την εναέρια στροφή και βαράω κλωτσιά το κούτελο του ντονατέλο . Άψογη εκτέλεση!Στην προσγείωση όμως σωριάζομαι σαν καρπούζι κάτω. 

Αουτς.

Σηκώνομαι σαν ελατήριο απο το πάτωμα και κοιτάω στην κρεβατοκάμαρα του. 

Δεν είναι εκεί! Έφυγε..

Δεν είδε την θεική κλωτσιά μου?

Θα δει και αυτός. Κατεβάζω τα στόρια μου για να μην με βλέπει.

Ανεβάζω μουσική.

Παίρνω θέση κλωτσιάς.

Μετανιώνω και ανεβάζω τα στόρια.

Τίποτα άδειο το δωμάτιο του...

Και ξαναγυρνάω για να κάνω την άσκηση όπως μου την έδειξε.

Πάνω που έχω συγκεντρωθεί, η πόρτα ανοίγει και ο Άλεξ ημίγυμνος και ιδρωμένος μπαίνει στο δωμάτιο μου. Τρώει κέικ και με κοιτά υπεροπτικά.

Σκοντάφτω την ίδια στιγμή και προσγειώνομαι στα τέσσερα μπροστά του.

Σηκώνω το κεφάλι αμήχανα ..

"Είμαι σίγουρος οτι το κάνεις επίτηδες" μου λέει με βραχνή φωνή και δαγκώνει το κέικ του.