Προειδοποίηση:αν και η ιστορία θα σας φανεί αστεία , γύρω στο εικοστό δεύτερο κεφάλαιο αρχίζουν οι ..περίεργες σκηνές. Το θέμα της ιστορίας είναι η γένεση του σαδομαζοχισμού. Όποιος δεν ενδιαφέρεται για τέτοια θεματολογία είναι σε λάθος ιστορία. Η ιστορία έχει σήμανση ακατάλληλη για ανηλίκους. Περιλαμβάνει έντονες σεξουαλικές σκηνές. Όποιος δεν νιώθει άνετα είναι σαφέστατα σε λάθος βιβλίο.

Καλή ανάγνωση .

Κάθομαι στην γωνία του αίθριου και προσπαθώ να συγκεντρωθώ στο βιβλίο μου. Είναι τρομερά δύσκολο. Απο το βάθος ακούγεται η στριγγλιά της Κάτιας, της μητέρας μου. Στα νιάτα της είχε τραγουδήσει στην λυρική σκηνή και είχε κάνει μια σύντομη καριέρα μοντέλου. Καλά όχι και καμιά τρομερή καριέρα αλλά της ήταν αρκετή για να καταφέρει αρκετούς να πειστούν πως αξίζει να την έχουν δίπλα τους. Σαν τρόπαιο φάση. Τρία ήταν ως τώρα τα καλύτερα θύματα της.

Ο πρώτος σύζυγος της :Ένας 60χρονός γλοιώδης τύπος με εταιρεία ανταλλακτικών. Τότε εγώ ήμουν δέκα και η Κάτια 30. Εκείνος είχε κότερο και η Κάτια γούσταρε τρομερά τα κότερα. Ήταν κεραυνοβόλος έρωτας. Ζήσαμε όλοι μαζί αγαπημένοι -γκουχου γκούχου- 2 χρόνια. Μέχρι που το κότερο, ο σύζυγος θέλω να πω , την βρήκε να βοηθά το pool boy στο καθάρισμα της πισίνας.

Καλά δεν μείναμε και στο δρόμο..στο χρόνο πάνω , γνώρισε τον δεύτερο σύζυγο: Εκείνος ήταν ακόμη πιο πλούσιος και είχε και Λαμποργκίνι. Ε με το που είδε η Κάτια την Λαμποργκίνι τον ερωτεύτηκε σφόδρα. Βέβαια τον χάσαμε και αυτόν , αλλά απο φυσικά αίτια. Πέθανε ενώ η Κάτια προσπαθούσε να τον πείσει να της γράψει ενα φτωχικό διαμερισματάκι στο Παρίσι. Βέβαια η επιχειρηματολογία της ήταν τόσο ασταμάτητη, γυμνή και καβάλα πάνω στο άλογο, που ο 75χρονος σύζυγος τα κακάρωσε.

Αν και κληρονόμησε αρκετά , αυτό δεν την πτόησε να γνωρίσει τον τρίτο σύζυγο της:

Αυτός πάλι διέφερε απο τους άλλους , ήταν γύρω στα πενήντα, διέθετε πολυεθνική εταιρία και είχε έπαυλη στο Παρίσι. Καλά είχε και μεγάλη συλλογή απο Λαμποργκίνι. Εννοείται η Κάτια λύγισε η καρδιά της απο έρωτα ακόμη μια φορά και τον κυνήγησε ανελέητα. Και τα κατάφερε! Γιατί κανένας δεν μπορεί να της αντισταθεί. Τα ξανθά μαλλιά της, τα μεγάλα μπλε μάτια της, το στητό σώμα της και η απίστευτα προκλητική συμπεριφορά της είναι τα σίγουρα διαβατήρια της.

Εμένα πάλι με εκνευρίζει να με συγκρίνουν μαζί της. Έχω τα ξανθά μαλλιά της, τα μεγάλα μπλε μάτια της και το σώμα της. Όποτε μου λένε πόσο της μοιάζω τρελαίνομαι. Δεν θέλω καμία σύγκριση με το άτομο αυτό. Γι αυτό κι εγώ φοράω πάντα τα γυαλιά αστιγματισμού , έχω μαζεμένα τα μαλλιά μου κοτσίδα και γυρνάω με φόρμες και αθλητικά. Αγαπημένες μπλούζες t-shirt Vodafone και Cosmote. Εννοείται ντρέπεται για μένα κι εννοείται πως πολύ το χαίρομαι που δεν βγήκα τσουλίτσα όπως ήλπιζε.

Καλά εννοείται δεν ξέρω ποιός είναι ο πατέρας μου.

"Δεν θυμάμαι! "μου είπε.. Ξέρω αξιαγάπητη..

Και να μαι λοιπόν στο σπίτι του τρίτου συζύγου, του πολυεκατομμυριούχου Μάριου Μαλτέζου, να κάθομαι και να διαβάζω το βιβλίο μου στο υπερπολυτελές αίθριο του και η μητέρα μου να κάνει ιδιαίτερο φωνητικής με έναν μελαμψό ισπανόφωνο που ελπίζω να είναι gay , αλλιώς τον βλέπω να τον πηδά και να φεύγουμε απο εδώ άρον άρον.

Και ενώ στα 17 μου ζω στο σπίτι του πατριού μου , σε μια καινούργια πόλη, πηγαίνω σε ένα χλιδάτο ηλίθιο ιδιωτικό κολλέγιο, έχω αποκτήσει και κάτι άλλο. Ο Μαλτέζος έχει έναν γιο απο την πρώτη γυναίκα του. Δηλαδή τον αδελφούλη μου! Έχει ίδια ηλικία με εμένα και είναι υπέροχος, γλυκός, κάνουμε συνέχεια παρέα -γκουχου γκούχου -τελοσπάντων σίγουρα είναι όμορφος..αλλά ..σνόμπ και με μισεί ..και βασικά..ε..καλά κάνει..κι εγώ στην θέση του δεν θα με συμπαθούσα..μας κατηγορεί πως το μόνο που θέλουμε είναι να φάμε την περιουσία του πατέρα του.

Και όντως αυτό κάνουμε!Χρόνια τώρα έχουμε μαδήσει διάφορους. Καλά όχι εγώ αλλά η Κάτια , αλλά αφού με σέρνει σαν βαλιτσάκι καλλυντικών πάντα απο δίπλα της , όλοι μας ταυτίζουν.

Υπερτέλεια η ζωή μου!

Αλλά σε ένα χρόνο που θα ενηλικιωθώ...

Αν και δεν θέλω να αφήσω τον Άλεξ πίσω μου..τον αδερφό μου..δηλαδή τον ηλίθιο και πανέμορφο με τον οποίο συγκατοικώ..

Βέβαια θα φύγει και αυτός..άρα..αυτά. Τι είχα τι έχασα!

Οι επιφάνειες του σπιτιού γυάλιζαν, αλλά τίποτα γυαλιστερό δεν έκρυβε το σπίτι αυτό-

-Μουσική Vivaldi ακούγεται σε όλη την έπαυλη. Η μουσική έρχεται απο την δεξιά πτέρυγα της έπαυλης..απο το γραφείο του Μαλτέζου..-

αυτό ένα πράγμα μόνο σημαίνει .

Κρύος ιδρώτας κυλά στο μέτωπο μου. Είναι αυτόματη η αντίδραση μου όταν ακούω Vivaldi . Δεν γίνεται απλά να περιμένω με σταυρωμένα χέρια να ακούω την μουσική..να μπώ στο γραφείο του Μαλτέζου δεν μπορώ..μου το έχει απαγορέψει..ο Αλέξανδρος . Είναι λέει δικό του θέμα .

Τρέχω προς την μητέρα μου και την βλέπω να γλυκοκοιτά τον Χοσέ Αρμάντος θα μας κλείσει το σπίτι και είναι λες και δεν ακούει εκείνη την μουσική. Λες και δεν ξέρει τι συμβαίνει αυτή την στιγμή μερικά μέτρα μακριά μας!

-Κάτια! της φωνάζω αυστηρά και σηκώνει τα μάτια της ψηλά.

Εννοείται δεν την φωνάζω μαμά, μου το απαγόρεψε στα 14 μου. Την μεγαλοέδειχνε μου είπε ..η γλυκούλα..

-Σου είπα μικρή ανόητη πως δεν ανακατεύομαι! μου λέει καθώς φτιάχνει το μαργαριταρένιο κολιέ της.

-Σταμάτησε τον ! Σε παρακαλώ!την ικετεύω και την βλέπω να έρχεται εξοργισμένη κατά πάνω μου.

-Κοίτα μην μου το χαλάσεις όλο αυτό, μου λέει και με το δάχτυλο της δείχνει την πολυτέλεια του δωματίου.Σκασμός εσύ!

θέλω να την φτύσω την μέγαιρα. Πως μπορεί να μην ενδιαφέρεται καθόλου για τον Άλεξ?Ταιριάζει απίστευτα στην απάθεια με τον Μαλτέζο.

Τρέχω προς το δωμάτιο του και το βρίσκω ανοιχτό. Η μουσική δεν έχει σταματήσει .Σφίγγω τις γροθιές μου. Δεν ξέρω που να σταθώ και μένω όρθια. Παρατηρώ τα μαύρα έπιπλα του δωματίου . Είναι τόσο απρόσωπο το δωμάτιο του. Τόσο κρύο.

Η μουσική σταμάτησε. Ξέρω πως θα έρθει εδώ. Τους τελευταίους μήνες αυτό συμβαίνει πάντα. Τον περιμένω. Και ξέρει κι εκείνος πως θα είμαι εδώ. Πάντα με βρίσκει εδώ.

Σε λίγο ακούω τα βήματα του να πλησιάζουν. Βλέπω το πόμολο να γυρνά.

Ανοίγει η πόρτα και στέκεται μπροστά μου.

Ο Αλέξανδρος Μαλτέζος.

Ο αρχηγός της αθλητικής ομάδας πόλο , ο πλούσιος γιος του Μαλτέζου, το πιο απίστευτα γοητευτικό αγόρι που έχω δει στην ζωή μου, το αγόρι που με προσπέρασε με την πόρσε του σήμερα στο σχολείο και πήγε να με πατήσει και κάνει πως δεν με γνωρίζει ,ο cool τυπάς που γυρνά κάθε μέρα με άλλη και έχει 3000 likes στο insta ακόμη και αν ανεβάσει φώτο με ένα καρπούζι, είναι μπροστά μου και με κοιτά θυμωμένος.

Το χείλος του είναι σκισμένο και τρέχει αίμα. Με κοιτά ανέκφραστος και σκουπίζει το χείλος του με την ανάποδη του χεριού του.

"Αλέ..αλέξανδρε.." ψελλίζω το όνομα του, ούτε γι αυτό δεν έχω θάρρος ..απο την πρώτη φορά που τον γνώρισα δεν έχω σταματήσει να τραυλίζω σαν την ηλίθια μπροστά του.

"Στα τέσσερα" με διατάζει και βγάζει την μπλούζα του.

Παρατηρώ τις ανοιχτές πλάτες του, τα γυμνασμένα χέρια του, την λαχανιασμένη ανάσα του και τις μικρές ουλές του στο στήθος του.

Βγάζω τα ρούχα μου ενώ τρέμω..όχι απο φόβο.. και στήνομαι. Όπως το θέλει εκείνος. Όπως το χρειάζομαι κι εγώ. Φαίνεται μπερδεμένο, αλλά για εμάς δεν είναι.

Ε....καλά πριν φτάσουμε σε αυτό το σημείο ας πάμε στην ημέρα που τον πρωτογνώρισα!