Σεξ αλερτ. Τα ανήλικα να απομακρυνθούν. 

"Εγώ "του είπα , "το 'χω πάρει απόφαση. Θέλω να ζω με πλαστελίνη και ιχνογραφήματα. Δεν θέλω να μάθω γράμματα. θέλω να είμαι πλαστελίνη. Θα βγάζω τα κόκκαλα μου και θα ζυμώνομαι".

(απο το βιβλίο Η Κασσάνδρα και ο Λύκος)

Στέκω μπροστά στο γυμνό Του σώμα . Είναι δίχρωμο και τρίχρωμο. Αλλού λευκό, αλλού κόκκινο αλλού άρχισε να γίνεται μοβ. Απο το σκίσιμο του χείλους του λαμπυρίζει σκοτωμένο αίμα. Δεν κοιτώ τα μάτια του. Κλείνω τα δικά μου σφιχτά και τσαλαβουτώ στο κορμί του. Φέρω τα χέρια μου πάνω του και τρέμοντας αγγίζω την πολύχρωμια του. Ανοίγω τα μάτια μου για λίγο και βλέπω τα δικά του να τιγρεύουν. Είμαι θηριοδαμαστής ή είμαι γατούλα? Η καρδιά μου σφυροκοπά στο στήθος μου. Τόσο δυνατά που θέλω ξαφνικά να κάνω εμετό.

Δεν με αγγίζει. Τα χέρια του πεσμένα πλάι στο κορμό του .

Κλείνω τα μάτια και ξεφυσώ. Είναι η ζωή ένα άλμα στο κενό. Πηδάω και σφίγγω τα χείλη μου πάνω στα δικά του. Μένουν ακίνητα. Προκλητικά. Είναι τίγρης και παρατηρεί το θύμα του. Με αφήνει να παίξω. Τα πιέζω ακόμη περισσότερο και δεν με φιλά. Του δαγκώνω το χείλος του και νιώθω την μεταλλική γεύση του αίματος του. Ασυναίσθητα απλώνω το αίμα στα χείλη μου. Θέλω ο πόνος του να απλωθεί πάνω μου. Θέλω να γίνω ο καμβάς της φρίκης του.

"Δεν θα παίξουμε έτσι το παιχνίδι" μου λέει βραχνά καθώς με σπρώχνει απο κοντά του τόσο δυνατά που πέφτω κάτω. Έρχεται απο πάνω μου, ο τρομακτικός του ίσκιος δροσίζει τα μέσα μου και του χαμογελώ.

Μου πιάνει τα μαλλιά , τα δένει στα χέρια του και με φόρα φέρνει το φύλο του στο στόμα μου.

"Πάρτον .στο .στόμα .σου" λέει και ξέρω τι θέλει απο εμένα.

Διστακτικά πιάνω την ρίζα του και φέρω το υγρό κεφάλι του στα χείλη μου. Απλώνω την γλώσσα μου και γλύφω σαν γατούλα.

Νιώθω τα χέρια του να σφίγγουν τα μαλλιά μου περισσότερο.

"Δεν θα παίξω. έτσι"μου λέει με βραχνή φωνή και ξέρω πως παλεύει να βρει και αυτός ανάσα. Ο αέρας είναι λιγοστός. Δεν φτάνει και για τους δυο.

Μου χώνει το φύλο του ξαφνικά όλο στο στόμα μου και με βρίσκει απροετοίμαστη. Τα μάτια μου δακρύζουν αυτόματα και βήχω καθώς τον έχω μέσα μου. Τα μαλλιά μου είναι τα ηνία του και αρχίζει να με τραβά απο εκεί ασταμάτητα , πίσω μπροστά.

"Ούτε αυτό μπορείς?"μου λέει και δυναμώνει τον ρυθμό του μέσα στο στόμα μου. Δεν μπορώ να πάρω ανάσα , μου έρχεται να κάνω εμετό. Είναι τόσο μεγάλος, νιώθω να φτάνει ίσα στις αμυγδαλές μου και κάθε φορά που το κάνει νιώθω πως δεν θα αντέξω. Κάθε φορά που πάω να βήξω μου τραβά τα μαλλιά ακόμη πιο δυνατά.

"Σου αρέσει να σου γαμάω το στόμα?τώρα δεν μιλάς..τώρα σου το γέμισα μαλακισμένο"

τον ακούω σχεδόν να μονολογεί και δάκρυα χύνονται στα μάγουλα μου. 

Τραβιέται απότομα και σκύβει προς το κεφάλι μου.

"Ήσουν καλό κορίτσι Αρετή?"

του γνέφω αρνητικά. Τα μάτια του δυο σπίθες και έχει κάψει όλο το δωμάτιο. Κάρβουνο εγώ στα πόδια του αναβοσβήνω ανάμεσα σε δυο χρώματα , μαύρο και κόκκινο. 

"Στα 4" μου λέει και με βια με γυρνά απο την ανάποδη. Στηρίζω τα χέρια μου στο κρύο μαρμάρινο δάπεδο και νιώθω τα χέρια του να τρέμουν καθώς μου κατεβάζει την φόρμα μου. Μου σκίζει το εσώρουχο.

"Αν φωνάξεις θα σου το δώσω να το φας" , κάτι στην φωνή του με κάνει να πιστέψω πως θέλει να φωνάξω. 

Οι παλάμες μου βουλιάζουν σε κρύο ιδρώτα και με κόπο προσπαθώ να μείνω σταθερή.

"Όχι ..απο πίσω"

Τον νιώθω να προσπαθεί να βρει δρόμο εκεί που δεν θέλω.

Οι ουλές της πλάτης μου ζεσταίνονται και νιώθω πως γίνανε ρυάκια και μέσα τους χυλώνει καυτή λάβα.

"Όχι.απο.π-πίσω"λέω τραυλίζοντας. 

Εκείνο τον δρόμο ήθελε κι εκείνος. Μόνο απο εκεί. "Γιατί μου αρέσει να πηδάω παρθένες" μου είχε πει. Και αλήθεια. Με άφησε παρθένα. Όλα τα υπόλοιπα μου τα γάμησε. Ψυχή , ζωή και κώλο.

Πόσο λυπάμαι που δεν υπάρχει κόλαση. Πόσο λυπάμαι που δεν ζει. Αν ζούσε μια μέρα θα επέστρεφα και θα του έχωνα στον κώλο το μπαστούνι του. Εκείνο το χρυσό που τόσο αγαπούσε.

"είσαι παρθένα" μου λέει λες και δεν το ξέρω. Όλοι νοιάζονται για την παρθενιά μου. Ας τελειώσει αυτό το παραμύθι.

Πιάνω διστακτικά το φύλο του και το ακουμπώ στο κόλπο μου

"σε παρακαλώ"λέω ξεψυχισμένα.

"ο ..ναι. Θα παρακαλέσεις.." λέει καθώς βίαια εισχωρεί μέσα μου. Μόνο λίγο.

"Γαμώτο..τόσο σφιχτή"

τον ακούω να φτύνει . Απλώνει το υγρό του στο φύλο του και ξαναμπαίνει πιο δυνατά.

Μου κρατά το κεφάλι με το ένα χέρι και κάθε φορά που εισχωρεί ακόμη πιο δυνατά όλο το σώμα μου τραντάζεται.

Με το ελεύθερο χέρι του με χτυπά δυνατά στον γλουτό. Το χέρι του σχηματισμένο σε μπουνιά.

Δεν με πονά αρκετά. Γαμώτο.

Οι μνήμες είναι εκεί..η ανάσα είναι εκεί..το χρυσό δόντι..το χρυσό μπαστούνι..η φωνή της κάτιας να λέει πως τα αγόρια αγαπούν τα παιχνίδια

"είσαι το παιχνίδι μου"μου λέει σκύβοντας στ αφτί μου. Ακούει τις σκέψεις μου. Αφού είμαστε ένα. Έχουμε το ίδιο σώμα. Οι καρδιές μας έχουν βρει το ίδιο ρυθμό.

"Σ"αγαπάω"λέω κλαίγοντας καθώς οι μύξες μου τρέχουν στο στόμα μου.

"σκασε"μου λέει και δυναμώνει το ρυθμό του, νιώθω κάτι να σπάει στο κόλπο μου και νιώθω ακόμη πιο υγρή. Κουνιέμαι με δύναμη πάνω του πασχίζοντας να προλάβω το άγριο ρυθμό του.

"Σπάσε το παιχνίδι σου"του λέω και τον ακούω να βογγάει. Με μανία συνεχίζει να με σφυροκοπά και να με χτυπά πάντα στο ίδιο σημείο. Επαναληπτικά και μετά να ηρεμεί.

"Θα σε σπάσω αν δεν χύσεις", μου λέει και κλεινω τα μάτια μου. Κάτι στο στομάχι μου γιγαντώνεται αλλά δεν το αφήνω να ξεπηδήσει. Δεν πρέπει. Έχω εκπαιδευτεί χρόνια πριν να μην νιώθω ηδονή εκείνες τις ώρες. Δεν το είχα επιτρέψει να συμβεί. Να τελειώσω ήταν οτι πιο οδυνηρό.

"Χύσε "μου λέει και εντείνει τους ρυθμούς του καθώς χαιδεύει τις ουλές της πλάτης μου.

"Χύσε μαζί μου" μου ξαναλέει σχεδόν με παρακαλάει και κλαίω , και κλαίω γιατί τα άσπρα σκουλήκια τα νιώθω να σέρνονται στο ταβάνι του δωματίου και θέλουν να μπούνε μέσα μου. Μέσα στο σάπιο κουφάρι μου. Και φοβάμαι και αηδιάζω. Είναι τόσο βρώμικο όλο αυτό. Είναι τόσο βρώμικο να νιώθεις ηδονή.

"Θέλεις να σε πονέσω κι άλλο?"μου λέει και νιώθω την γυμνό του στέρνο στην πλάτη μου. Είναι κρύος και οι ουλές μου καυτές. Σκέφτομαι πολύ. Αηδιάζω πολύ. Τον μισώ. Τον απεχθάνομαι.

"Σε μισώ σε μισώ τόσο πολύ"του λέω σαν προσευχή και δεν ξέρω αν το λέω στον εαυτό μου ή σε εκείνον. Ή στο κουφάρι του ποντικιού.

"Πονεσέ με. π-παρακαλώ"λέω κλαίγοντας. 

Πονεσέ με για να μην σκέφτομαι. 

Νιώθω πως το σώμα του τσιτώθηκε. Νιώθω πως έγινε βέλος και στοχεύει εμένα. Ξέρω πως σκέφτεται τι να μου πρωτοκάνει. Το ξέρω γιατί επιβράδυνε ξαφνικά το ρυθμό του. Σκέφτεται. Πως θα με πονέσει. Σκέφτεται εμένα. Και χαμογελώ.

Μπήγει τα νύχια του στο αιμάτινο Α που έχω χαράξει στο μπράτσο μου. Νιώθω τα νύχια του να μπαίνουν βαθιά στη σάρκα μου και νιώθω αφόρητο πόνο. Τίποτα άλλο μόνο πόνο. Και την ηδονή στο στομάχι μου που ελευθερώνεται και γιγαντώνεται και φτάνει ως το στόμα μου και θέλει να ξεχυθεί.

Βογγάω και φωνάζω.

Νιώθω το εσώρουχο μου να το χώνει στο στόμα μου βαθιά και θέλω να βήξω. Ξανά χώνει πιο βαθιά τα νύχια στην ουλή μου και κλαίω απο πόνο. Και απο ηδονή.

Και νιώθω πως πρώτη φορά τα κορμιά μας εναρμονίστηκαν στο ίδιο άγριο χορό. Όσο με γαμάει είμαι ζωντανή. Είμαστε ζωντανοί. Νιώθω το αίμα να κυλά στις φλέβες μου. Ξορκίζουμε με τον έρωτα τον θάνατο.

Χύνουμε και οι δυο ταυτόχρονα.

Γέρνω στο πάτωμα και κλαίω. Κλαίω απο ανακούφιση. Κλαίω με λυγμούς. Το σώμα μου τραντάζεται και χτυπάω μαλακά την μπουνιά μου στο πάτωμα.

Με σκουντά ελαφρά στα πλευρά και μου πετά την μπλούζα μου.

"Φύγε", μου λέει και σέρνομαι ως τα πόδια του. Τα φιλώ και τα αγγίζω με τρεμάμενα χέρια. Θυμωμένος με τραβά πέρα και με κοιτά με απέχθεια.

Είμαι τόσο κουρασμένη. Θέλω τόσο να κοιμηθώ.

Ανοίγω την πόρτα και δεν γυρνάω πίσω μου να τον κοιτάξω. Τον νιώθω ακόμη μέσα μου. Με άνοιξε. Με άνοιξε στα δυο όταν νόμιζα πως είχα πια γίνει πολύ σκληρή για να κοπώ.

-Δεν .σε.θέλω..ακούω την φωνή του βραχνή απο το βάθος του δωματίου να έρχεται κατά πάνω μου.

Και τότε οι αστραπές στο ταβάνι δυνάμωσαν. Απλώνω το χέρι και σκαλίζω τα σύννεφα. Είναι μαλακά. Μια χρυσή άμμος πέφτει σαν βροχή πάνω μου. Είναι όλα τόσο ήσυχα. Τόσο σκονισμένα. Τόσο ξεχασμένα.

-Κι εγώ. .του λέω χαμογελώντας .

Κι εγώ Άλεξ. Τόσο πολύ.