«Η ίριδα...;»ρώτησε ανήσυχος ο Ορεστης .

«Είχε μια εκτεταμένη αιμορραγία αλλά καταφέραμε να την θέσουμε υπό έλεγχο! Είναι καλά , λίγο αδιάθετη διότι έχασε πολύ αίμα αλλά θα συνέλθει !»τους καθησύχασε και ξεφυσηξαν και οι δυο ανακουφισμένοι .

«Μπορώ να την δω ;»ρώτησε ο Ορεστης .

«Ναι αλλά για λίγο ! Έλατε μαζί μου !»του χαμογέλασε . Ακολουθώντας τα βήματα του γιατρού έφτασε στην αίθουσα του χειρουργείου , δεν την είχαν μεταφέρει ακόμη στο δωμάτιο της . Άνοιξε την πόρτα και το θέαμα μπροστά του ήταν άκρως συγκινητικό . Η Ίριδα ξαπλωμένη στο χειρουργικό κρεβάτι να κρατάει στην αγκαλιά της τον γιο τους . Προχώρησε δειλά στο πλευρό της με δάκρυα στα μάτια του .

«Είναι ίδιος εσυ !»άκουσε την ίριδα να ψελλίζει . «Κοιτά ποσό μικροσκοπικός είναι !»ξέσπασε σε δάκρυα χαράς .

«Είναι πανέμορφος !»σχολίασε ο Ορεστης σαν χαμένος χαϊδεύοντας το μικρό του ποδαράκι που είχε ακόμα αίματα . Ήταν τόσο μικρός και όλος δικός τους .

«Πονάει η καρδια μου από την έκρηξη περηφάνια !»σχολίασε η ίριδα ενώ συγχρόνως έκλαιγε και γελούσε . Δεν χόρταινε να τον κοιτάζει . Ήταν το μικρό της θαύμα . Όταν είδε το αίμα στα πόδια της φοβήθηκε πως θα το έχανε ! Η καρδια της πάγωσε αλλά μόλις άκουσε το κλάμα του ένιωσε να γεννιέται και εκείνη μαζί του .

«Σε ευχαριστώ Ίριδα ! Σε ευχαριστώ μωρό μου . Αυτος εδώ ο μπόμπιρας είναι το καλύτερο δώρο που μου έχουν κάνει ποτέ !»έσκυψε να φιλήσει το μέτωπο της και εκείνη τον κάρφωσε με τα πράσινα μάτια της .

«Σε ευχαριστώ που είσαι δίπλα μου !»ψιθύρισε .

«Μην το ξανά ακούσω αυτό μωρό μου !»το επόμενο φιλί βρήκε τα χείλη της . Όμως τις τρυφερές στιγμές τους διέκοψε μια γλυκιά νοσοκόμα .

«Χαζομαμα και χαζομπαμπα θα μας επιτρέψετε να πάρουμε τον γιο σας ;»τους είπε εύθυμα . «Να τον κάνουμε ένα μπανάκι και θα σας τον φερουμε στο δωμάτιο σας έτοιμο ντυμένο !»πρόσθεσε και πήρε το μωρό στα χέρια της αφήνοντας την αγκαλιά της Ίριδας κενή . Η γυναίκα ζήτησε κι από τον Ορεστη να αποχωρήσει ώστε να ολοκληρώσουν οι γιατροί τις απαραίτητες εξετάσεις της Ίριδας .

Έπειτα από περίπου μια ώρα η Ίριδα επέστρεψε στο δωμάτιο της . Εκεί βρισκόταν ήδη ο πατερας της , η Μελινα καθώς και ο Ορεστης με τον Χαρη .

«Που είναι το εγγόνι μου ;»ρώτησε ο χαζόπαππούς .

«Ηρέμησε μπαμπάκα μου ! Θα τον φέρουν όπου να'ναι!»του ανακοίνωσε γελώντας .

«Δεν μπορώ να πιστέψω ότι το κοριτσάκι μου έγινε μανούλα !»σχολίασε ο άντρας συγκινημένος. «Μακάρι να ήταν εδώ η μάνα σου να σε χαρεί !»ψιθύρισε .

«Μπαμπά ! Μην το κανείς αυτό τώρα !»του ζήτησε ευγενικά . Ήθελε μόνο χαρές πλέον . Δεν είχε κουράγιο για περισσότερα δάκρυα ! Μόνο δάκρυα χαράς χώρουσαν στην ζωής της .

«Φίλη μου περιττό να πω ότι η Νεφέλη έχει τρελαθεί από την στιγμή που της είπα ότι γέννησες !»άλλαξε συζήτηση η Μελινα και η Ίριδα την κοίταξε με ένα λαμπερό βλέμμα .

«Να φέρεις το κορίτσι μου , να δει τον Πνευματικό της αδερφο !»επισήμανε και η Μελινα χαμογέλασε.

«Θα την φέρω αγάπη μου ! Είναι λίγο μπουκωμένη και δεν ήθελα να κολλήσει το νεογέννητο !»της εξήγησε και εκείνη εγνευσε καταφατικά . Πράγματι , δεν ήθελε να αρρωστήσει το μικρό της πριν καν δει το φως της ημέρας .

Ο Ορεστης κάθισε στο κρεβάτι δίπλα της περνώντας το χέρι του γύρω από τον ώμο της . Είχε την ευτυχια στην αγκαλιά του . Η οποία μόλις εμελλε να συμπληρωθεί . Η πόρτα του δωματίου άνοιξε και ο νοσοκόμος που την είχε μεταφέρει προηγουμένως στο δωμάτιο εισέβαλε στον χώρο σέρνοντας την θερμοκοιτίδα με το μωρό της .

«Να σου ζήσει !»της χαμογέλασε . «Σου είπα πως όλα θα πήγαιναν καλά !»της έκλεισε το μάτι και εκείνη του χαμογέλασε .

«Σε ευχαριστώ πολύ ! Και εσυ με το καλό να διαδεχτείς το νέο μέλος !»κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει την συζήτηση τους παρά μόνο οι δυο τους . Ο Ορεστης την κοίταξε περίεργα αλλά δεν του έδωσε καμία εξήγηση . Ο παππούς Βασίλης έτρεξε πάνω από το μωρό .

«Δεν το πιστεύω !»Ψέλλισε συγκινημένος. Ο Ορεστης τον έπιασε στα χέρια του και έπειτα τον παρέδωσε στην Ίριδα .

«Βασίλης !»ψέλλισε κάνοντας τους όλους να παγώσουν . «Το μωρό μας θα πάρει το όνομα του πατέρα μου Ορεστη !»γύρισε να τον κοιτάξει . Δεν θα το διαπραγματευόταν να δώσει στο παιδί της το όνομα του Δημήτρη . Και μόνο που θα έπαιρνε το επίθετο του ήταν πολύ !

«Ίριδα δεν χρειάζεται να βιαστείς να ονομάσεις τον γιο σου !»της είπε ο πατερας της . Δεν ήθελε να πάρει μια τέτοια απόφαση μόνη της .

«Μίλησα !»είπε απότομα . «Ορεστη είσαι συμφώνος με αυτό ;»τον ρώτησε .

«Ναι μωρό μου !»της χαμογέλασε διάπλατα . Ούτε εκείνος ήθελε το παιδί του να πάρει το όνομα του πατέρα τοτ . Γιατη πολύ απλά αν είχε την επιλογή δεν θα ήταν πατερας του . «Ίριδα , μίλησα με την μάνα μου ! Θέλει να έρθει να δει τον μικρό !»της ανακοίνωσε .

«Να έρθει Ορεστη μου ! Αν και μου φαίνεται κάπως που θα την δω μετά από τόσα χρόνια και μάλιστα στην γέννηση του γιου μας !»γέλασε και ο Ορεστης την αγκάλιασε θαυμάζοντας παράλληλα τον πανέμορφο γιο του .

«Μηπως να πηγαίνουμε ... πολλοί μαζευτήκαμε και δεν κάνει για τον μικρό !»άφωνησε η Μελινα και ολοι συμφώνησαν . Μόνο ο Ορεστης θα έμενε ! Από αυτή την στιγμή ήταν οικογένεια . Μια μικρή ευτυχισμένη οικογένεια .

~~~

Τέσσερις μήνες μετά!

«Μελινα μου σίγουρα μπορείς να τον κρατήσεις ; Αν δεν μπορείς θα το αφήσουμε στην μητέρα του Ορεστη !»έλεγε η Ίριδα στην Μελινα καθώς ετοιμαζόταν να αναχωρήσει για το σημαντικό χειρουργείο στις Ηνωμένες πολιτείες . Εκεί θα την περίμενε ένας Έλληνας γιατρός που είχε κάνει λαμπρή καριέρα στην ορθοπεδική . Ήταν η μόνη της ελπίδα να ξανά περπατήσει .

«Μην το ξανάπεις! Δεν μου είναι βάρος το παιδί ! Θα παίξουν με την Νεφέλη και ούτε που θα καταλάβουμε πως θα περάσουν δυο βδομαδες !»της απάντησε και η Ίριδα της έκανε νόημα να έρθει στην αγκαλιά της .

«Θα μου λείψει !»παραπονέθηκε κοιτάζοντας τον μέσα στο καρότσι του .

«Έλα χαζομαμα ! Όλα θα πάνε καλά και θα γυρίσεις πισω στον μικρούλη σου !»της είπε με ένα ζεστό χαμόγελο . Οι δυο γυναίκες συνέχισαν για αρκετή ώρα την συζήτηση τους και έπειτα η Μελινα αναχωρήσε από το σπίτι περνώντας μαζί της τον μικρό . Ο Ορεστης μάζεψε τα πράγματα τους και αφού την βοήθησε να ετοιμαστεί ξεκίνησαν για το μακρυ ταξίδι τους . Ο γιατρός της τα είχε όλα κανονισμένα . Θα την μετέφεραν με ιδιωτικό αεροπλάνο απευθειας στο νοσοκομείο της Βοστώνης όπου θα την αναλάμβανε ο ελληνας γιατρός . Πράγματι με το που έφτασαν , της έκαναν αμέσως εισαγωγή και το επόμενο πρωί θα την έβαζαν στο χειρουργείο . Όλο το βράδυ δεν έκλεισε μάτι από την αγωνία της . Δεν φοβόταν για εκείνη . Αλλά για το παιδί της . Φοβόταν μηπως της συμβεί το παραμικρό και αφησει τον μικρό της χωρίς την μαμά του . Όπως κάθε χειρουργείο έτσι και αυτό είχε έναν βαθμό επικινδυνότητας . Ο Ορεστης φρόντιζε να την καθησυχάσει και να της λέει ξανά και ξανά ότι τίποτα δεν πρόκειται να συμβεί και πως όλα θα πήγαιναν καλά .

Μόλις ξημέρωσε οι νοσοκόμες μπήκαν στο δωμάτιο για να την ετοιμάσουν για το μεγάλο χειρουργείο .

«Ορεστη , αν γίνει το οτιδήποτε μην ξεχάσεις πως σε αγαπάω και να το λες αυτό κι στον γιο μας !»ψέλλισε λίγο πριν την πάρουν με το φορείο .

«Σσσς»ψιθύρισε πάνω στα χείλη της . «Όλα θα πάνε καλά !»την φίλησε με παθος όπως το πρώτο τους φίλη . «Σε περιμένω πίσω !»της χαμογέλασε καθώς απομακρυνόταν από κοντά του . Το δωμάτιο έμεινε άδειο ! Ο Ορεστης ατένιζε την της Βοστώνης από το παράθυρο του νοσοκομείο και προσευχόταν το χειρουργείο να έχει επιτυχία ! Ήταν η τελευταία της ελπίδα και το μόνο σίγουρο ήταν πως μια πιθανή αποτυχία θα την κατέβαλε εάν δεν την σκότωνε  ....

Μην ξεχνάτε πως φτάνουμε στο τέλος !
Επίσης μην ξεχνάτε πως μια νέα ιστορία έρχεται ❤️