Η Ίριδα άνοιξε τα μάτια της . Γύρω της υπήρχαν μονάχα μηχανήματα , νοσοκόμες , σωληνάκια , όροι και ένας εκνευριστικος ήχος ηχούσε στα αφτια της τόσο ρυθμικά . Το σώμα της μουδιασμένο . Δεν ενιωθε το κορμί της , ήταν ζωντανή νεκρή ! Μερικά δάκρυα ξεχύθηκαν από τα μάτια της μόλις θυμήθηκε τι τους είχε συμβεί . Μια νοσοκόμα στάθηκε από πάνω της με ένα γλυκό χαμόγελα .

«Όλα καλά θα πάνε κοπέλα μου ! Να είσαι δυνατή !»της είπε και η Ίριδα έκλεισε μια φορά τα βλέφαρα της ως απάντηση . Φυσικά και θα ήταν δυνατή . Πάντα ήταν ! Η τουλάχιστον προσπαθούσε να είναι ! Ο Ορεστης όμως ; Τότε ταράχτηκε ! Η καρδια της χτυπούσε ανεξέλεγκτα και αυτό αποτυπωνόταν στο μηχάνημα δίπλα της . Ένας γιατρός εισέβαλε ανήσυχος στο δωμάτιο και προσπάθησε να την ηρεμήσει .

«Ίριδα ! Ηρέμησε , είσαι καλά ! Κοιτά ποιον σου έχω !»της είπε όμως δεν μπορούσε να κουνηθεί . Το κολάρο στο λαιμό της την εμπόδιζε . Ο Ορεστης στάθηκε από πάνω της με δάκρυα στα μάτια του . Μόλις τον είδε η καρδια της επανηλθε στα φυσιολογικά επίπεδα και ο ήχος στο μηχάνημα έγινε συνεχής και με τον ίδιο τόνο . Ήθελε να τον ρωτήσει αν ήταν καλά όμως ο σωλήνας που έβγαινε από το στόμα της και έφτανε στους πνεύμονες της την εμπόδιζε .

«Μωρό μου !»Ψελισσε εκείνος σοκαρισμένος στην εικόνα της όμως προσπάθησε να φανεί ψύχραιμος για εκείνη . Ενιωθε τύψεις ! Όσο και αν δεν ήθελε να το παραδεχτεί ενιωθε ένοχος ! Της φώναξε και την έστησε στον τοίχο για το λάθος της χωρίς να μπει στην θέση της λεπτό ! Ότι και αν είχε γίνει ανήκε στο παρελθόν . Και τώρα ένα ακόμη μωρό τους χτυπούσε την πόρτα όμως η ζωή δεν το καλό υποδεχόταν . Οι δυο νοσοκόμες μαζί με τον γιατρό έφυγαν από τον χώρο της εντατικής αφήνοντας τους μόνους . Έπρεπε να μιλήσουν ! Έπρεπε να της πει πως είχαν τα πράγματα .

«Είμαι καλά ! Μην ανησυχεις για εμένα !»την καθησύχασε . «Κάνε τα πάντα για εσένα μωρό μου ! Γίνε καλά και έλα να κάνουμε μια νέα αρχή ! Δεν με νοιάζει τίποτα ! Ίριδα δεν πρόλαβα να σου απαντησω γιατί είμαι ένας μαλακας ! Φυσικά και θα σε συγχωρούσα ! Είχες δίκιο ! Έχω κάνει τόσες μαλακιες και εσυ τις καταπιες σαν να μην έγιναν ποτέ . Όσο και αν με πόνεσε δεν μπορώ να σε κατηγορήσω . Σε άφησα και αυτό θα με στοιχειώνει για μια ζωή !»της έλεγε όσο εκείνη τον άκουγε με απόλυτη προσήλωση με τα μάτια της να καρφώνουν το ταβάνι . Άλλωστε δεν είχε ελευθερία κίνησεων . Της έσφιγγε το χέρι και ενιωθε ξανά ζωντανή . Ήθελε τόσα να του πει όμως δεν μπορούσε . Δεν γινόταν να μιλήσει .

«Καρδια μου πρέπει να σου πω κάτι !»της είπε και την είδε να ταράζεται ελαφρώς . Οι ακανόνιστοι χτύποι της καρδια της την πρόδιδαν . «Είσαι εγκυος !»της είπε και η ανάσα της πάγωσε . Ο ήχος της αναπνοής της από τον σωλήνα σταμάτησε για περίπου πέντε δευτερολεπτα . Ο Ορεστης την κοίταξε με ανησυχία . «Δεν μπορούν να σε χειρουργήσουν όσο υπάρχει το μωράκι μας και αν δεν το κάνουν φοβούνται οτι δεν θα μπορεσεις να ξανά περπατησεις.!» άρχισε ξανά να αναπνέει , αυτή την φορά πιο γρήγορα . «Δεν μπορούν να σε κρατήσουν εννέα μήνες μωρό μου ούτε καν εφτά μέχρι το μωρό να γίνει βιώσιμο . Ούτε εγώ θα το δεχόμουν αυτό !»της εξηγούσε με τρόπο όσα του είχε πει προηγουμένως ο γιατρός της . Τα μάτια της δάκρυσαν και ένα βουητό έβγαινε από τα χείλη της , πνιγόταν από τα δάκρυα της .

«Ίριδα !»την μάλωσε . Το χέρι του χάιδεψε τα μαλλιά της και αμέσως τα βλέφαρα της έκλεισαν δυσανασχετοντας κάτω από το άγγιγμα του . «Μωρό μου , είμαστε νέοι ! Έχουμε χρόνο μπροστά μας !»της είπε σε μια προσπάθεια να την ηρεμήσει . Αντιθέτως όμως το κορμί της τρανταζοταν ανεξέλεγκτα . Οι γιατροί εισέβαλαν στο δωμάτιο . «Ίριδα όσες φορές και να με ρωτήσουν εγώ πάντα θα διαλέγω εσένα !»της είπε καθώς ο γιατρός τον απομάκρυνε από την μονάδα εντατικής θεραπείας. «Τώρα μπορείτε να συνεχίσετε !»του απάντησε σκουπίζοντας τα υγρά μάτια του . Την κοίταξε για ακόμη μια φορά από την τζαμαρία και έπειτα απομακρύνθηκε . Πως να άφηνε την πνοή του να του φύγει ! Πως θα μπορούσε να ανασάνει μετά ! Πως θα μπορούσε να ζήσει ! Την είχα χάσει ήδη μια φορά και δεν θα το ξανά έκανε και δεύτερη ! Το είχε μαθει ήδη το μαθήμα του .

«Ορεστη τι έγινε ;»την ρώτησε ανήσυχος ο Χάρης όσο ο πατερας του είχε επιστρέψει σπίτι να κάνει ένα σύντομο ντουζ .

«Έκλαιγε ! Το κορίτσι μου έκλαιγε !»αναφώνησε και μαζί έκλαιγε και η καρδια του . «Την έχω πονέσει πολύ την αδερφή σου Χαρη!»παραδέχτηκε καθώς κάθισε στην καρέκλα του διαδρόμου και έκλεισε το πρόσωπο του στις χούφτες του .

«Δεν φταις για το ατύχημα αδερφέ !»του είπε συμπονετικά .

«Της φώναξα γιατί μου έκρυψε την εγκυμοσύνη της ! Μάλλον την έκτρωση !»διόρθωσε τον εαυτό του . «Ίσως αν δεν ήμουν εκνευρισμένος να τον είχα δει αυτόν που μας έπεσε πάνω ! Ίσως να είχα κάνει κάτι να το αποφύγω !»επέμενε .

«Δεν έχει νόημα τώρα ! Ότι έγινε έγινε ! Το μόνο που θελουμε όλοι είναι να γίνει καλά !»του απάντησε ο Χάρης . «Ούτε εγώ το ήξερα !»του είπε έπειτα από λίγο και ο Ορεστης τον κοίταξε έκπληκτος . «Ναι Ορεστη ! Δεν ήξερα ότι ήταν εγκυος τότε ! Δεν το είπε σε κανέναν !»εξομολογήθηκε και ο Ορεστης δεν πίστευε στα αφτια του . Δεν έκρυβε ποτέ τίποτα από τον Χαρη . Πως δεν το του είχε πει ;

«Δεν θα είναι ποτέ η ίδια !»εξέφρασε την ανησυχία του για την ίριδα και ο Χάρης συμφώνησε από μέσα του .

«Θα την βοηθήσουμε εμείς να γίνει η ίδια ! Δεν είναι μόνη της . Και όσο είσαι δίπλα της και την αγαπάς εκείνη είναι τριπλά ευτυχισμένη !»παραδέχτηκε ο αδερφός της . Φυσικά και ήταν τριπλά ευτυχισμένη με τον Ορεστη στο πλευρό της . Δεν του συγχώρεσε τα πάντα χωρίς λόγο ! Όσο και αν κάποιοι μπορούσαν να την θεωρήσουν χαζή που γύρναγε πίσω σε εκείνον έτσι απλά σαν να παραδίνονταν , τα πράγματα δεν ήταν έτσι ! Ήταν η ζωή της ! Το είχε διαπιστώσει όταν εκείνος την άφησε . Και θα έκανε τα καντα εφόσον και αυτος το ήθελε αν είναι μαζί !

«Είστε οι συγγενείς της Ίριδας Παπαδόπουλου !»μια νοσοκόμα έφτασε τρέχοντας στο πλευρό τους . Και οι δυο σηκώθηκαν όρθιοι ταραγμένοι και κατασπροι σαν πανιά .

«Εμείς είμαστε !»πετάχτηκε ο Χάρης μιας και ο Ορεστης είχε χάσει τα λογικά του . «Πείτε μας !»φώναξε λίγο παρά πάνω .

«Έχουμε ένα θεματάκι !»είπε ήρεμα για να τους καθησυχάσει . «Η δεσποινίς Παπαδόπουλου πέρασε μια κρίση πριν από λίγο . Κατάφερε να βγάλει τα σωληνάκια που την κρατούσαν διασωληνωμένη και φώναζε ότι δεν πρόκειται να κάνει το χειρουργείο !»τους ανακοίνωσε και από την μια ανακουφίστηκαν που ήταν καλά αλλά από την άλλη δεν μπορούσαν να την αφησουν να καταστρέψει τον εαυτό της .

«Όχι !»φώναξε ο Ορεστης και ο Χάρης τον κράτησε από τον ώμο . «Αφηστε με να την δω για λίγο !»την παρακάλεσε .

«Κυριε Κατση της έχουμε κάνει ηρεμιστική ένεση αυτή την στιγμή ! Δεν είναι σε θέση για επισκέψεις ! Δεν μπορεί να σας μιλήσει !»τον συνέτισε.

«Εμείς μιλάμε με τα μάτια !»της απάντησε απότομα . «Για λίγο ! Σε παρακαλώ να χαρείς !»μόνο στα πόδια της δεν έπεσε . Η νοσοκόμα ξεφυσηξε και ενέδωσε στο αίτημα του .

«Ακολουθήστε με !»του είπε οδηγώντας τον στο αποστηρωμενο δωμάτιο . Του έδωσε την απαραίτητη ενδυμασία και μια άσπρη μασκα και τον άφησε να περάσει στο δωμάτιο της εντατικής . Η ίριδα φαινόταν πιο ήρεμη από πριν ! Ίσως είχε να κάνει και με το ηρεμιστικό που της είχαν χορηγήσει . Όμως ήταν και κάτι άλλο πάνω της που την έκανε να μοιάζει πολύ διαφορετική .

«Κορίτσι μου !»ψιθύρισε ξανά και κάθισε δίπλα της στην καρέκλα . Έσφιξε ξανά το χέρι της στην παλάμη του και τότε ένιωσε το δικό της να την σφίγγει . Άνοιξε τα μάτια της και προσπάθησε να τον κοιτάξει όμως το κολάρο αποτελούσε ακόμη εμπόδιο ανάμεσα τους . Ο Ορεστης ανασηκωθηκε ώστε να τον βλέπει χωρίς να βασανίζεται .

«Δεν πρόκειται να το κάνω !»συλλαβισε παίρνοντας μοα κόφτη ανάσα . Δεν την είχαν διασωληνωσει ακόμη , της είχαν μόνο μια μασκα οξυγόνου για να μην ζορίζει τις ανάσες της . Περίμεναν να δουν μηπως καταφέρει να αναπνεύσει χωρίς μηχανική υποστήριξη .

«Μωρό μου ... γίνε καλά και σου υπόσχομαι ότι θα ξανά προσπαθήσουμε ! Άλλωστε είδες ; Τώρα δεν το περίμεναμε και μας έκανε την έκπληξη !»της είπε χαμογελαστός . Τα μάτια της είχαν αρχίσει να γίνονται υγρά .

«Ορεστη όχι !»Ψελισσε ξανά με δυσκολία . «Δεν θα το ξανά κάνω αυτό !»του είπε και έκλεισε τα μάτια της αφήνοντας τα δάκρυα της να κυλήσουν .

«Μην κλαις !»την διέταξε . «Δεν μπορώ να σε βλέπω να κλαις ! Ειδικά εξαιτίας μου !»εξέφρασε τις τύψεις του για ακόμη μια φορά όμως το κλάμα της δυνάμωσε .

«Αν δεν με θες ... μετά από αυτό ... θα το καταλαβω !»έλεγε μέσα από τους λυγμούς της . «Θα σου ... είμαι ... βάρος αλλά ... δεν μπορώ ... να το κάνω ... αυτό !»είπε με ακόμη περισσότερη δυσκολία ενώ πλέον οι λυγμοί της είχαν γίνει εκκωφαντικόι .

«Τι λες καρδια μου ; Πιστεύεις η καρδια μου θα πάψει να χτυπάει για εσένα μετά από κάτι τέτοιο ; Με ξέρεις πολύ λίγο ίριδα !»χαμογέλασε άχνα . «Θα σε αγαπώ όπως και να έχει !»της είπε σφίγγοντας περισσότερο το χέρι της για να της δώσει δύναμη .

«Δεν πρόκειται ... να σου ... γίνω ... βάρος !»έλεγε με βαθιές εισπνοές . «Θα ... βλέπεις ... όποτε θέλεις ... το παιδί ... μας !»Ψελισσε συγκρατώντας αυτή την φορά τα δάκρυα της .

«Αν τα πράγματα είχαν αλλιώς θα στις είχα βρέξει τώρα ίριδα !»της χαμογέλασε ενώ μέσα του πέθανε που την έβλεπε να βασανίζεται .

«Κυριε Κατση ! Σας παρακαλώ πρέπει να περάσετε έξω !»η νοσοκόμα τον διέκοψε .

«Δεν πρόκειται να πάω πουθενά ! Θα είμαι έξω και θα σε περιμένω ! Μην ξεχάσεις ποτέ ποσό σε αγαπω!»άφησε ένα φιλί στο μέτωπο της όμως εκείνη έμεινε παγωμένη να τον κοιτάει .

Θα γινόταν θυσία για το παιδί της ! Ακόμα και αν αυτό σήμαινε πως θα έχανε την δίκη της ευτυχια ! Ακόμα και τον έρωτα της ... όλα τα για το παιδί της . Δεν θα το ξανά έκανε αυτό το λάθος ! Δεν θα έβαζε κανέναν πάνω από το πλασματάκι που μεγάλωνε μέσα της και ήταν έτοιμη να υποστεί τις συνέπειες . Το βλέπε σαν Θεια δίκη ! Τιμωρία ίσως ...

Όλα για καποιο λόγο γίνονται !