Άρης pov
Κοιτούσα εκείνη και και την κόρη της. Άραγε γιατί νιώθω ότι μου είναι γνωστή η μικρή?! Και γιατί ο Max δεν μου είπε ποτέ ότι η Βιολέτα έχει κόρη?!
Αν τον βρώ μπροστά μου θα .... Όμως όχι, δεν μπορώ να κάνω τίποτα και δεν έχω το δικαίωμα.

Ύστερα που πήγαμε τον πατέρα μου στο νεκροταφείο και του ρίχναμε χώμα, η μικρή έβαλε τα κλάματα για κάποιον που δεν γνώριζε, αλλά από την άλλη δεν άντεχα να την βλέπω να κλαίει για κάποιο λόγο.

Ήθελα ύστερα από εδώ να πιάσω να μιλήσω στην Βιολέτα, αλλά εκείνη έφυγε σαν το κλέφτη ώστε να μην με βλέπει άλλο μιας και κοιτάγαμε ο ένας τον άλλον πολύ συχνά. Δεν περίμενα όμως να την δω στο πατρικό μου.

Morgan pov
Βρισκόμουν σε ένα φωτεινό πάρκο που τα φύλλα τους έπαιζαν με τον χαϊδεύμα του αέρα και το φώς του ήλιου. Ξαφνικά ακούω ένα γνώριμο και ελκυστικό γέλιο προς το μέρος μου και καθώς γύρισα είδα εκείνη να μου χαμογελάει και να παίζει με τα φύλλα των δέντρων.

Εκεί που πήγα να την πλησιάσω και να απλώσω το χέρι να την ακουμπήσω, γυρίζει και με κοιτάει με ένα πλατύ χαμόγελο και αμέσως έτρεξε κοντά μου αγκαλιάζοντας με.

Τότε καθώς πήγα να την φιλήσω στο λαιμό, ξαφνικά χάθηκε από την αγκαλιά μου και το μόνο που έκανα ήταν να ανοίξω τα μάτια μου μιας που η μητέρα μου φώναζε να ξυπνήσω και άνοιξε τα παράθυρα τέντα για να μπει ο καθαρός αέρας και ο λαμπερός ήλιος μέσα στο δωμάτιο.

Μιράντα: Ώρα να ξυπνήσεις τεμπέλαρε, καθώς σήμερα είναι η κηδεία του παππού της Ελπίδας και πρέπει να παρεβρεθούμε στην εκκλησία!

Morgan: Πραγματικά μητέρα είσαι αδιόρθωτη πρωί, πρωί!

Μιράντα: Μην μου υψώνεις την φωνή εμένα και πηγένε να πλυθείς! ( Μου είπε καθώς μου πέταξε τα ρούχα μου στα μούτρα και ο μικρός αδερφός μου γελάγε πίσω από την πόρτα του δωματίου).

Morgan: Αν σε πιάσω!

Coll: Ναι, φοβήθηκα τώρα!

Morgan pov
Έκανα αμέσως κίνηση για να τρέξω να τον πιάσω, όμως σταμάτησα καθώς χτύπησα το πόδι μου στο γραφείο κοντά στην πόρτα. Φυσικά το μόνο που έκανα ήταν να ουρλιάξω και ο μικρός να έχει βάλει τα γέλια.

Εκεί που πονούσα, στο μυαλό μου ήρθε η εικόνα με εκείνη που ήθελα τόσο πολύ να φιλήσω τον άσπρο λαιμό της, αλλά όχι. Όχι.... αυτό δεν πρέπει να γίνει, εκείνη και εγώ δεν πρέπει να είμαστε μαζί.

Έτσι έσβησα όσο μπορώ το όνειρο από το μυαλό μου και πήγα να ετοιμαστώ στο μπάνιο κάνοντας τα απαραίτητα. Αμέσως μόλις τελείωσα με όλο αυτό το θέμα, πήγα μπροστά από την ντουλάπα και πήρα το μαύρο κουστούμι μου που είχα για αυτήν την περίσταση και καθώς έφτιαξα τα μαλλιά μου ρίχνοντας την φράντζα μπροστά κάνοντας την ίσια και ενώ έριξα και λίγο άρωμα, πήρα τα κλειδιά από το αυτοκίνητο του πατέρα μου μιας που η μητέρα μου φώναζε για άλλη μια φορά στο πατέρα μου που τα είχε χάσει. Βασικά τα είχα εγώ γιατί πήγα μια βόλτα το βράδυ στο κέντρο με τους φίλους μου και φυσικά κρυφά από τους γονείς μου.

Έτσι ενώ κατέβηκα και έδωσα τα κλειδιά στον πατέρα μου λέγοντας ότι τα βρήκα στο μπάνιο παρατημένα, κάνοντας την μητέρα μου για άλλη μια φορά να φωνάζει στον πατέρα μου.

Μιράντα: Πραγματικά τι να σου πω! Είσαι αδιόρθωτος!

Liam: Τέτοια μέρα τέτοια λόγια!

Μιράντα: Μα να αφήσεις τα κλειδιά στο μπάνιο?! Πώς δεν τα άφησε στο ψυγείο!!!

Liam: Εεε....όχι δα είπαμε.

Morgan: Δεν σταματάτε καλύτερα γιατί θα αργήσουμε?!

Liam: Στην μητέρα σου να τα πείς!

Μιράντα: Ναι εγώ φταίω για το ίδιο από αέρα κεφάλι σου!

Liam: Λοιπόν σταματάμε εδώ γιατί θα αργήσουμε.

Morgan pov
Έτσι ενώ σταμάτησαν να καυγαδίζουν μπήκαμε στο αυτοκίνητο και φύγαμε για την εκκλησία, όπου εγώ ήμουν στα πατώματα για το ότι θα την δω να κλαίει, κάτι που η καρδιά μου δεν μπορούσε να αντέξει.

Ύστερα από 10 λεπτά είχαμε φτάσει στην εκκλησία κάτι που έκανε την καρδιά μου να χτυπάει γερά και ακαθόριστα από το άγχος και τον κόμπο που είχα στο στήθος μου. Μόλις μπήκα μέσα στην εκκλησία και προχωρήσαμε στις θέσεις δίπλα σε εκείνη και την μητέρα της, πάγωσα που είδα αυτά τα μάτια της δακρυσμένα και θλιμμένα.

Το μόνο που έκανα ήταν να καθήσω δίπλα της και να προσπαθήσω να την παρηγορήσω, όμως εκείνη έδειχνε ότι ήταν ενοχλημένη από την παρουσία μου όπου δεν πήγα στην συνάντηση μας, αλλά στο πάρτυ της Tessa.

Ξαφνικά εκεί που ο Παππάς και οι γύρω μας έριχναν χώμα στο φέρετρο, εκείνη δεν άντεξε και με αγκάλιασε κάτι που με έκανε να κοκκαλόσω και η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει όλο και πιο ακατάπαυστα που με κρατούσε και έκλαιγε, καθώς εγώ της χαϊδεύα τα μαλλιά της. Αλλά από την άλλη πονούσα που την έβλεπα να σπαράζει έτσι.

Από την άλλη, όμως εκείνος που μας κοιτούσε όλο ένα και με επίμονο βλέμμα, ήταν ο άνδρας που συνάντησα στο πάρτυ της Tessa. Πραγματικά τι στα κομμάτια... Όχι!!! Μην μου πεις ότι αυτός που με γνωρίζει είναι το ίδιο πρόσωπο με τον πατέρα της Ελπίδας?! Που ήταν χαμένος!.

Τι θα κάνω! Αν της το πω θα την πληγώσω ή ίσως έρθουν τα πάνω κάτω για εκείνη και την μητέρα της.

Φυσικά και μετά από την κηδεία που πήγαμε στον σπίτι της γιαγιάς της Samantha για να της συμπαρασταθούμε που έχασε τον άνδρα της, ακόμα στο κεφάλι μου τριγύριζε πάντα αυτή η ιδέα που μου είχε καθήσει στο κεφάλι μου, βλέποντας και εκείνον και και την θεία Βιολέτα.

Απέφευγαν ο ένας τον άλλον, όμως κατά χρονικά διαστήματα την κοιτούσε και τον κοιτούσε. Όμως πως θα καταλήξω να της το πω καθώς θα την πληγώσω! Καλύτερα να το ερευνήσω πρώτα, παρά να της το πω χωρίς αποδείξεις.

Έτσι καθώς έκανα να την κοιτάξω, είδα ότι δεν βρίσκονταν πλέον δίπλα μου και καθώς την έψαχνα την είδα να κάθεται έξω μόνη της στο κήπο. Πραγματικά ήθελα να πάω τόσο πολύ, αλλά έτσι όπως είμαι τώρα θα έκανα καμία μαλάκια και δεν το ήθελα, οπότε κάθησα να την παρακολουθώ από το μπαλκόνι.

Άρης pov
Πραγματικά δελεάζε να πάω να της μιλήσω που μιλούσε και χαμογελούσε στο Tristan και σε άλλους γύρο της.......

Γειά αγάπες μου ❤️

Τι κάνετε?!

Άλλο ένα κεφάλαιο από μένα για σάς με αγάπη ❤️

Τι λέτε να κάνει ο Morgan τώρα που ανακάλυψε ότι ο πατέρας της Ελπίδας είναι ο Άρης?!

Άραγε ο Άρης θα βρει το κουράγιο να μιλήσει στην Βιολέτα?!

Στο επόμενο αγάπες μου.