Ελπίδα pov
Τότε μετά από την λειτουργία, ήταν η ώρα να πάμε τον παππού μου να τον θάψουμε. Κάτι που δεν μπορούσε η καρδιά μου να αντέξει. Χωρίς να το καταλάβω εκείνος ήρθε δίπλα μου και έβαλα το κεφάλι μου στον ώμο του ενώ  έκλαιγα με λυγμούς.

Όταν είδα ότι του έριχναν χώμα στο φέρετρο, τότε ήταν που τον αγκάλιασα  και δεν μπορούσα να σταματήσω. Ξέχασα τον θυμο μου για εκείνον και το μόνο που με ενοιαζε ήταν τα συναισθήματα μου που αποχαιρετουσα τον παππού μου.

Όμως παρόλο που ο γοητευτικός κύριος φορούσε μαύρα γυαλιά ηλίου για να μην τον βλέπουμε, ένιωθα ότι δεν είχε σταματήσει να μας παρακολουθεί.

Βιολέτα pov
Βρισκόμουν στο σαλόνι με τον Tristan συζητώντας δηλαδή προσπαθούσε να με ηρεμήσει καθώς εκείνος θα ήταν εκεί. Πραγματικά θα τον δώ μετά από ολόκληρα 15 χρόνια. Γιατί να χρειαστεί να τον δώ? Γιατί να κάνω συμβόλαιο μαζί του? Και γιατί όλα αυτά τώρα?!

Τότε μέσα στο σαλόνι μπήκε η Ελπίδα μου και ενώ ήμασταν όλοι έτοιμοι, ξεκινήσαμε για την εκκλησία. Δεν μπορούσα να ηρεμήσω, καθώς εκείνος θα ήταν εκεί. Πόσο θα ήθελα να του μιλήσω για να μάθω γιατί το έβαλε στα πόδια τότε χωρίς να με παρακαλεσει για να τον συγχωρήσω για ότι έκανε?!

Όμως όχι δεν πρόκειται να του δώσω ούτε σημασία, απλά θα κάτσω να συλληπυθω τον γέρο. Έτσι η ώρα ήρθε και ημασταν έξω από την εκκλησία, κάτι που με έκανε να τρέμω ολόκληρη από πάνω μέχρι κάτω και τότε πήρα μια βαθιά ανάσα και κατέβηκα πιάνοντας το μπράτσο του Tristan, το ίδιο έκανα και με την κόρη μου πιάνοντας το χέρι της.

Μισούσα τον εαυτό μου που η καρδιά μου πάλευε τόσο έντονα μέσα στο στήθος μου καθώς θα τον έβλεπα. Όμως ποτέ δεν θα υποκληθω σε αυτά τα αισθήματα μου για εκείνον. Όχι δεν θα τον συγχωρέσω ποτέ γιατί εκείνος φταίει για όλα.

Μόλις πάτησα το πόδι μέσα στην εκκλησία, το βλέμμα μου πήγε κατευθείαν σε εκείνον και δίπλα του που καθόταν η μητέρα του η Samantha. Εκείνη με είδε και μου έκανε νόημα ευχαριστήσεις που ήρθα για να συλληπυθω τον πρωην άνδρα της,  όμως το βλέμμα της ήταν τόσο λυπημένο που ήθελα να κλάψω, αλλά όχι δεν αξίζουν δάκρυα για αυτόν τον γέρο.

Εκείνος δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από μένα και την κόρη μου και προσευχομουν στο Θεό να μην καταλάβει ότι η Ελπίδα ήταν κόρη του. Γιατί μετά θα ήθελε να μου την πάρει και ίσως και εκείνη να με μισήσει που δεν της είπα την αλήθεια ποιός είναι ο πατέρας της.

Δεν θέλω καν να σκέφτομαι αυτο, ίσως αν γίνει έτσι να πεθάνω μια και καλή. Δεν θα αντέξω να χάσω και την κόρη μου.

Άρης pov
Βρισκόμουν στο δωμάτιο μου και κοιτούσα το ταβάνι μίας και όλο το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ, καθώς σήμερα ήταν η κηδεια του πατέρα μου, αλλά το μυαλό μου ήταν σε εκείνη. Θα την έβλεπα μετά από 15 ολόκληρα  χρόνια, κάτι που έκανε την καρδιά μου να χτυπάει ασταμάτητα και αρκετά γρήγορα.

Αμέσως σηκώθηκα από το κρεβάτι και έπιασα το κινητό όπου εκεί είχα τις φωτογραφίες μας από την Χαβάη. Τις κοιτούσα και άλλη μία φορά έκλαψα για τίς χαμένες ευτυχισμένες μας στιγμές. Χάθηκαν όπως η άμμος όταν την χτυπάει το κιμά.

Έτσι χωρίς δεύτερη σκέψη, σκούπησα τα δάκρυα μου και πήγα στο μπάνιο να κάνω τα απαραίτητα. Ενώ τελείωσα πήγα μπροστά από την ντουλάπα για να πάρω το μαύρο κουστούμι μου και ενώ ήμουν έτοιμος, πήρα τα κλειδιά μου και ξεκίνησα για το σπίτι της μητέρας μου και του πατριού μου.

Όταν έφτασα στο σπίτι του πατριού μου κατέβηκα από την μαύρη μου μηχανή, προχωρώντας μέσα στην αυλή καταλήγοντας στην εξώπορτα. Ήμουν έτοιμος να χτυπήσω την πόρτα, όμως εκείνη την ώρα η πόρτα άνοιξε εμφανίζοντας την Μιράντα. Χαμογέλασα πονηρά και τότε την προσφώνησα αδερφή.

Άρης: Καλημέρα αδερφούλα!

Μιράντα: Καλημέρα! ( Μου είπε ξερα καθώς ήταν ενοχλημένη).

Άρης pov
Ετσι ενώ εκείνη μου είπε να περάσω με μια ξυνιλα στο πρόσωπο της, ενώ έφυγε με τον Liam ο οποιος ούτε σημασία δεν έδωσε και τα δύο παιδιά της, για την εκκλησία. Εγώ κάθισα στην πολυθρόνα για να περιμένω την μητέρα μου και να φύγουμε για τον προορισμό μας.

Τότε στο σαλόνι μπήκε ο κύριος Elian, όπου σηκώθηκα και για να τον καλημερησω, αλλά εκείνος μου έκανε νόημα να καθισω.

Άρης: Καλημέρα σας κύριε Elian!

Elian: Δεν χρειαζεται τέτοια τυπικότητα μιας και πλέον είμαστε μια οικογένεια! Σωστά?!

Άρης: Σωστά!

Elian: Εσύ πως τα πας?! Έχεις τακτοποιηθεί?!

Άρης: Όλα καλά!

Elian: Και έχεις συναντήσει την.....

Samantha: Έτοιμη και εγώ! ( Είπε κάπως λυπημένα, καθώς προσπαθούσε να μην κλάψει).

Άρης: Μην κλαίς για αυτόν μητέρα, δεν αξίζει!

Samantha: Μην μιλάς έτσι, ειδικά σήμερα! Εσύ Elian δεν θα έρθεις?!

Elian: Θα το ήθελα, αλλά δεν θέλω να σε σχολιάζουν ότι έφερες τον γκόμενο της στην κηδεία.

Samantha: Πολύ καλά! Πάμε?! ( Είπε ενώ γύρισε να κοιτάει εμένα).

Άρης: Ναι μητέρα!

Άρης pov
Έτσι ενώ ανεβήκαμε στην μηχανή ξεκινήσαμε για την εκκλησία, όπου εκεί μόλις πάτησα το πόδι μου κάτω η καρδιά μου χτυπάγε σαν τρεμουλο. Θα την έβλεπα μετά από τόσα χρόνια, άραγε να έχει αλλάξει ή να έχει μείνει η ίδια που ερωτεύτηκα τότε?!

Προχώρησα με την μητέρα μου μέσα στην εκκλησία η οποία με κρατούσε από το χέρι καθώς έκλαιγε για τον άτυχο άνδρα της. Εγώ προσπαθούσα να φαίνομαι ήρεμος, αλλά μέσα μου έβραζα. Όμως για άλλη μια φορά δεν είχα το δικαίωμα να θέλω να την δώ, γιατί της έχω προκάλεσει τα πάνδηνα.

Τότε από τίς σκέψεις μου με έβγαλε η μητέρα μου η οποία άφησε το χέρι μου και εγνεψε θετικά στην Βιολέτα η οποία μπήκε μέσα με τον Tristan και την κόρη της!!!

Έχει κόρη?! Άρα με ξέχασε και τα έφτιαξε μαζί του?! Κάνοντας μια κόρη η οποία δεν είναι δικιά μας?!  Γιατί.... γιατί με πρόδωσε έτσι?! Όμως τι λέω εγώ την πρόδωσα πρώτος!!!

Γειά αγάπες μου ❤️.

Τι κάνετε?!

Άλλο ένα κεφάλαιο από μένα για σάς με αγάπη.

Τι λέτε να γίνει παρακάτω με τον Άρη και την Βιολέττα?! ❤️