Ο οδηγός, που τους συστήθηκε ως Παναγιώτης, είχε κάνει πολλές στάσεις, για φόρτωμα-ξεφόρτωμα, εφοδιασμό και για άλλες προσωπικές του ανάγκες. Σε μια από αυτές, άνοιξε την πίσω πόρτα και εκείνες αμέσως έτρεξαν να κρυφτούν στο βάθος. Τον άκουσαν να μιλάει –μάλλον-με κάποιον συνάδελφο του. Η καρδιά τους πήγε να σπάσει από τον φόβο. Όταν ξεκίνησε να οδηγεί , ηρέμησαν. Δε θα έπαιρνε πολλή ώρα μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους.

Η Ερατώ σε όλη τη διαδρομή έπαιζε με μια κούκλα που είχε πάρει μαζί της και η Γιαμόρ, άκουγε μουσική με τα ακουστικά της. Κάποια στιγμή, ο Παναγιώτης τις χτύπησε το τζάμι και ρώτησε αν είναι εντάξει. Η Γιαμόρ, του έγνεψε καταφατικά, με ένα πλατύ χαμόγελο και το χέρι στην καρδιά ως ένδειξη για «ευχαριστώ».

Όταν πια κοντεύανε στην Πάτρα, ο Παναγιώτης τις είπε πως θα τις πει εκείνος πότε και πώς θα κατέβουν από το όχημα. Εκείνες περίμεναν με ανυπομονησία γιατί είχαν κουραστεί, είχαν πιαστεί, και η Γιαμόρ, ήταν γεμάτη άγχος για όλα αυτά που έπρεπε να κανονίσει, για όλους αυτούς που έπρεπε να ξεγελάσει και για την πειστικότητα της μικρής Ερατούς σχετικά με τη συγγένειά τους. Το ταξίδι τους για Ανκόνα, ήξερε πως ήταν κοντά στις είκοσι δύο ώρες και έπρεπε να είναι όλα απόλυτα φυσιολογικά. Πρώτα όμως έπρεπε να εξαργυρώσει κάποιο χρυσό κόσμημα της γιαγιάς της σε χρήματα για να βγάλει τα εισιτήρια. Με τα λίγα λεφτά που είχε έπρεπε να ντυθούν σαν τουρίστριες και να προμηθευτούν τα απαραίτητα για το ταξίδι.

Όταν έφτασαν στην Πάτρα, πριν ξεφορτώσει ο Παναγιώτης, κινήθηκε προς μια μεταφορική έξω από την πόλη, και αφού βεβαιώθηκε πως δε βλέπει κανείς, τις είπε να κατέβουνε. Έπιασε τη Γιαμόρ από τον ώμο και της είπε:
- Κορίτσι μου, σας εύχομαι και στις δύο να έχετε καλή ζωή! Αυτά είναι από 'μένα.

Έδωσε ένα χαρτονόμισμα στη Γιαμόρ αλλά εκείνη του το ξαναέβαλε στη τσέπη της ζακέτας του.

-Παναγιώτη, δε ξέρω αν καταφέρω ποτέ να στο ξεπληρώσω. Αυτό όμως είναι ένα χαρτάκι που γράφει το τηλέφωνο μου και θέλω να με πάρεις κάποια στιγμή τηλέφωνο που θα καλοκαιριάζει γιατί έχω να σου κάνω μια πρόταση.
Είπε και του έδωσε το χαρτάκι. Ήθελε να φιλοξενήσει εκείνον και την οικογένεια του στην Ιταλία. Ήταν το λιγότερο που μπορούσε να κάνει γι' αυτόν τον άνθρωπο που της έσωσε τη ζωή.
-Και... Παναγιώτη, μπορεί να έχασες τη μια κόρη σου, είδα όμως στη φωτογραφία πως έχεις κι άλλη μία. Όμως, να ξέρεις πως θα έχεις κι άλλην σε λίγο καιρό.
-Βλέπεις και το μέλλον;
-Προσπαθώ... Για όσους συμπαθώ, ναι! Μου είναι ευκολότερο.
-Προσπαθώ με τη γυναίκα μου για άλλο ένα παιδί εδώ και χρόνια.
-Οι καλοί άνθρωποι έχουν πάντα καλή ζωή.
Είπε και του φίλησε το χέρι. Του έδωσε την ευχή να είναι πάντα καλά και τον ευχαρίστησε με μια σφιχτή αγκαλιά.

Πήρε την Ερατώ από το χέρι και περπατήσανε περίπου δύο ώρες για να φτάσουν κοντά στο λιμάνι. Μπήκανε σε μια καφετέρια, πήρανε κάτι να φάνε, πήγανε τουαλέτα να πλυθούν και να αλλάξουν ρούχα και φύγανε τρέχοντας. Η πρώτη τους στάση ήταν σε σούπερ μάρκετ για να εφοδιαστούν για το πολύωρό τους ταξίδι. Μετά από πολύ ψάξιμο βρήκανε αυτό που ψάχνανε: ένα ενεχυροδανειστήριο. Μετά από παζάρια, ύποπτα βλέμματα του πωλητή και πολύ άγχος της Γιαμόρ για το αν θα τα καταφέρει, πουλήσανε ένα σταυρό και κίνησαν για τα εκδοτήρια εισιτηρίων.

- Η μικρή, κόρη σας;

- Ναι! Χρειάζεστε κάποιο βιβλιάριο ή έγγραφο ;

- Ένα λεπτό. Δώστε μου την ταυτότητα ή το διαβατήριο σας.

Η Γιαμόρ, έδωσε το ιταλικό της διαβατήριο με πολλή άνεση ενώ ταυτόχρονα μιλούσε και με την Ερατώ λες και όλα ήταν φυσιολογικά. Η πράκτορας δεν έκανε άλλες ερωτήσεις. Έκοψε δύο εισιτήρια και τις ενημέρωσε για την ώρα αναχώρησης του καραβιού καθώς και για τους κανονισμούς. Είχανε μπροστά τους δύο ώρες. Πήρε την Ερατώ, της αγόρασε ένα τεράστιο παγωτό και καθίσανε σε ένα παγκάκι στο λιμάνι για να της διαβάσει το αγαπημένο της παραμύθι και να σχεδιάσουν τη νέα τους ζωή. Έπιασε το κινητό της, κάλεσε το νούμερο της γιαγιάς τους για της πει πως όλα πήγαν καλά και πως σε λίγη ώρα θα ξεκινήσουν για Ανκόνα.