https://youtu.be/s9PcpkMqtp8

Η Γιασμίν ξεκίνησε να πάει για δουλειά . Σήμερα ήθελε να ναι όμορφη. Έβαλε το μαύρο μακρύ της φόρεμα, χτένισε τα μαλλιά της κι έβαψε τα χείλη της κατακόκκινα. Άρπαξε το βιολί της και ξεκίνησε..

Ο Πέτρος όλο το βράδυ σκεφτόταν. Τι όμορφη που ήταν.. Τι του χε κάνει; Ο ύπνος δεν ερχόταν. Γέμισε καμιά δεκαριά φορές το ποτήρι του με κρασί και άκουγε την αγαπημένη του μουσική. Όταν ξημέρωσε, ήθελε να νιώσει και πάλι ζωντανός... Ήπιε τον καφέ του, έκανε ένα καυτό ντους και ξεκίνησε για το νοσοκομείο. Η μέρα του προβλεπόταν δύσκολη. Μια δύσκολη επέμβαση τον περίμενε και κείνος ταξίδευε με τον νου του σε άγνωστα γι' αυτόν λημέρια. Μια τσιγγάνικη πένθιμη μελωδία γνώριμη στ' αφτιά του, έπαιζε και τώρα στην παρακάτω γωνία που την είχε συναντήσει... Δίπλα απ' τη δουλειά του... Την είδε. Τον είχε μαγέψει.. Του άρεσε...

Πήγε προς το μέρος της και της χαμογέλασε. Την είδε να έχει κλειστά τα μάτια, να κοιτάει τον ουρανό και να φλερτάρει χαϊδεύοντας το βιολί της με την ίδια τη φύση... Ήταν ένα πλάσμα μαγικό.. Γεννημένο για ερώτα... Ένιωθε η μελωδία της να πήγαινε στην καρδιά του και να την μαλακώνει... Εκείνη είχε χαμηλώσει την ματιά της.. Και του χαμογέλασε..
-Καλημέρα κύριε.