-Καλημέρα γιατρέ. Η ασθενής σας, άνοιξε τα μάτια της. Δε μας έχει μιλήσει ακόμα βέβαια. Δε ξέρουμε ιστορικό και στοιχεία για τη γυναίκα.

- Ελπίδα ευχαριστώ. Θα την επισκεφτώ σε λίγο.

- Όπως νομίζετε, γιατρέ. Καλή βάρδια!

Ο Πέτρος, έκατσε στο γραφείο του, έφαγε πρωινό και κάλεσε τη Μαρία.

-Καλημέρα. Θα έρθω. Απλά, για οτιδήποτε αφορά τη διαμονή μου, θα το κανονίσω εγώ. Άσε μου τα στοιχεία του ξενοδοχείου.

-Καλημέρα ρε Πέτρο, καλά είμαι μην ανησυχείς,ε;

-Μαρία σε αφήνω έχω πολλή δουλειά. Φιλιά.

- Φιλιά.

Η Μαρία είχε ανάμεικτα συναισθήματα μετά από αυτό το τηλεφώνημα. Ποτέ δε σταμάτησε να τον βλέπει ερωτικά κι εκείνος, με το τέλος εκείνης της σχέσης που είχαν κάνει στο Πανεπιστήμιο, της είχε ξεκαθαρίσει πως τα συναισθήματά του, τελείωσαν. Δύσκολος άνθρωπος ο Πέτρος, όμορφος όμως, καλοσυνάτος και πολύ δοτικός. Της έφτανε που θα πήγαινε όμως στο ταξίδι. Πάνω απ' όλα ήταν φίλος και ήθελε να τον κάνει να νιώσει όμορφα, έστω και μέσα από την παρέα τους.

Ο Πέτρος, έκλεισε το τηλέφωνο και νευρίασε με τον εαυτό του που έπρεπε να της μιλάει έτσι. Την αγαπούσε πολύ τη Μαρία, όπως και την Ελένη. Όμως, δεν έπρεπε να ξανασυμβεί κάτι ερωτικό μεταξύ τους. Σήμερα ήθελε εγκεφαλικά και συναισθηματικά να είναι αφοσιωμένος στο ραντεβού του. Δέχτηκε κάποια ραντεβού που είχε προγραμματισμένα, μίλησε στο τηλέφωνο με κάποιους ασθενείς, ολοκλήρωσε τον καφέ του και πήγε να βρει τη γιαγιά Ρομά...

Την εξέτασε εξονυχιστικά παρά τα σπρωξίματα και τα βουβά κλάματα της. Βλέπεις, η γιαγιά Φούλα, δεν ήξερε πως ο άντρας που τη σήκωσε εχθές και την έσωσε θα ήταν γιατρός. Ο Πέτρος, ήταν στο δωμάτιό της προσπαθώντας να την πείσει να του απαντήσει σε κάποιες ερωτήσεις για το ιστορικό της, όμως, η γιαγιά Φούλα, περίμενε να μείνουν μόνοι για να το κάνει αυτό. Όταν ο Πέτρος κουράστηκε να περιμένει και πήγε να σηκωθεί για να φύγει, εκείνη του τράβηξε το χέρι για να ξανακαθίσει. Τότε κατάλαβε. Έδιωξε την Ελπίδα κι έμεινε μόνος μαζί της.

-Η αδερφή Ελπίδα είναι βοηθός μου. Έμπιστη και άριστη στη δουλειά της. Από εδώ και στο εξής, θα σας παρακαλέσω να την εμπιστεύεστε.

- Γιατί με έφερες εδώ καλέ μου άνθρωπε; Πώς θα πληρώσω;

-Να μη σας ανησυχεί αυτό. Θέλω μόνο να μου πείτε τα στοιχεία και το ιστορικό σας.

- Η ιστορία μου είναι μεγάλη. Καρκίνο στον θυρεοειδή και καρδιακή ανεπάρκεια. Σακατεμένη σωματικά και ψυχικά. Το όνομά μου είναι Φούλα. Γεννήθηκα στη Λάρισα και μεγάλωσα και γέρασα εδώ, στην Αθήνα. Είμαι γέννημα θρέμμα τσιγγάνα, πλέον από της γηραιότερες.

- Ωραία κυρία Φούλα. Έχετε κάπου να πάτε να μείνετε; Σε μια εβδομάδα περίπου θα πάρετε εξιτήριο και μέχρι τόσο μπορώ να σας κρατήσω εδώ προστατευμένη. Είπα στην Ελπίδα το απόγευμα να σας κάνει ένα μπάνιο και θα σας φέρει καινούργια, καθαρά ρούχα μέχρι να καθαριστούν αυτά που ήδη φοράτε.

- Οι εγγόνες μου φύγανε τη μέρα που με βρήκατε. Γι' αυτό είδατε ό,τι είδατε. Δεν έχω πού να πάω. Αν γυρίσω εκεί, θα πεθάνω.

- Έχουμε στοιχεία των εγγονών σας;

-Στο αμάξι σας.

-Τι εννοείται;

- Εκεί που με βάλατε να κάτσω, εκεί έχωσα το κινητό που μου έδωσε η εγγονή μου πριν φύγει για να επικοινωνήσω μαζί της. Όταν μου το φέρετε θα την πάρω τηλέφωνο και θα σας πω πού θα μου πει να πάω.

Ο Πέτρος, ξαφνιάστηκε αλλά δεν θύμωσε. Αυτή η γυναίκα έπρεπε κάθε στιγμή της ζωής της να είναι σε επιφυλακή για να επιβιώσει και το ένστικτό της, πάντα την οδηγούσε σε τέτοιες ενέργειες. Κατέβηκε στο γκαράζ, έψαξε και βρήκε το κινητό και ανέβηκε να της δώσει.

-Να ΄στε καλά γιατρέ. Ο,τι κι αν γίνει θα έχετε πάντα το νοιάξιμο και την ευχή μου.

-Το θέμα είναι τώρα να είστε εσείς καλά. Ανοίχτε το κινητό σας να πάρουμε την εγγονή σας.

- Δε ξέρω αν πρέπει να την πάρω. Δε ξέρω τι μέρα και ώρα έχουμε, αν έφτασε στην Πάτρα, αν έφυγε το καράβι.... Ξέρετε θα πήγαινε Ιταλία. Εκεί γεννήθηκε. Θα έπαιρνε μαζί και το παιδί.

-Προτείνω να την πάρετε και αν δεν το σηκώσει την καλούμε αργότερα.

- Εντάξει.

Όταν άνοιξε το κινητό ήρθανε δύο μηνύματα.

-Θα σας έπαιρνε. Απ' ότι βλέπω, είχατε κλήσεις.

-Παναγιά μου!! Θα τις βρήκανε.
Σάστισε η Φούλα και προσπάθησε να πληκτρολογήσει γρήγορα τον αριθμό. Ευτυχώς καλούσε.

-Γιαγιά;

-Παιδάκι μου γλυκό. Είμαι στο νοσοκομείο. Μην ανησυχείς όμως είμαι μια χαρά. Όπως καταλαβαίνεις ο μπαμπάς σου...

-Ωραία θα γυρίσω πίσω.

-Ξέχασέ το! Μείνε εκεί που είσαι !! Πού είσαι;

-Τώρα σε μισή ώρα θα φύγει το καράβι. Η μικρή είναι πολύ χαρούμενη. Θα σε πάρω όταν μπούμε μέσα. Δε θα γυρίσεις εκεί. Θέλω να μείνεις εκεί ασφαλής για δυο- τρεις μέρες και θα σου πω εγώ πού θα πας. Θα βρω τρόπο να σε φέρω εδώ.

-Τι λες βρε κορίτσι μου; Πώς θα έρθω εκεί;

-Γιαγιά εκεί δε μένεις. Θα σε πάρω σε λίγο. Μείνε δυνατή. Σε αγαπάμε.

Όταν έκλεισαν το τηλέφωνο τα είπε όλα στον γιατρό. Εκείνος σκέφτηκε να τη πάρει μαζί του στην Ιταλία αλλά... οι υπόλοιποι δε θα συμφωνούσαν.

-Κυρία Φούλα, πρέπει να σας αφήσω, σχολάω σε λίγο. Θα σας δω αύριο... Μέχρι τότε να είστε καλή με την Ελπίδα. Είπε, και της χάιδεψε το κεφάλι στοργικά.

-Πως σε λένε πασάκα μου;

-Πέτρο.

-Διαμάντι είσαι γιατρέ. Δε θα σε ξεχάσω ποτέ. Ευχαριστώ.