Το τηλέφωνο χτύπησε τόσο δυνατά που η γιαγιά Φούλα τρόμαξε στον ύπνο της. Ήτανε η Γιασμίν..
-Γιαγιά σκέφτηκα να φύγω αύριο και να στείλω κάποιον να ρθει να σε πάρει από το νοσοκομείο για να σε φέρει εδώ, να φύγουμε όλοι μαζί για Ιταλία.
-Ποιον θα στείλεις βρε για Γιασμίν;  Ο μόνος τρόπος για να έρθω εκεί πέρα είναι να πάρω το λεωφορείο. Άσε που ο γιατρός δεν θα με αφήσει να φύγω από τώρα.
- Θέλω να μάθεις το τηλέφωνο του γιατρού ή να τον συναντήσεις και να με πάρεις εσύ, γιατί πρέπει να του μιλήσω. Αρχικά γιαγιά πώς θα ξεχρεώσουμε το νοσοκομείο , και τι σόι γιατρός είναι αυτός που σε περιέθαλψε ; Σε ξέρει; Τι σου είπε, τι έγινε ; Γιατί είσαι εκεί τόσες μέρες ; Πρέπει να φύγουμε για Ιταλία δεν μπορούμε να κάτσουμε άλλο εδώ πέρα. Δεν το καταλαβαίνεις ; Πού θα σε αφήσω, Πού θα μείνεις μόνη σου; Πρέπει να φανείς δυνατή και να έρθεις να με βρεις γιαγιά ...δεν μπορώ να γυρίσω στην Αθήνα με τη μικρή και να ξαναφύγω.
- Γιασμίν, αφού έχετε βγάλει εισιτήρια και είστε έτοιμες να φύγετε να φύγετε.  Πώς θα ξανά βγάλουμε και οι τρεις μαζί εισιτήρια και  πώς θα πληρώσουμε τη διαδρομή μου στην Πάτρα και το νοσοκομείο;
-Μη σε νοιάζει... θα βγάλουμε!  Εσύ κοίτα να δεις πως θα έρθεις και πώς θα με φέρει σε επικοινωνία με αυτό το γιατρό.
- Αμάν πια αυτό το πείσμα σου, αμάν! Σε αφήνω τώρα γιατί έρχεται η νοσοκόμα να με ταΐσει. Θα της ζητήσω τον αριθμό του Πέτρου, και θα σε πάρουμε τηλέφωνο.
- Του Πέτρου;
- Του γιατρού, Γιασμίν μου. Να φάτε κάτι, ε; Ελπίζω να βρούμε λύση σύντομα. Πού θα μείνετε απόψε δηλαδή;
-Στη παραλία γιαγιά.
Η Γιασμίν,όταν έκλεισε το τηλέφωνο ενημέρωσε την Ερατώ το τί συνέβη και πήγανε να βγάλουν άλλο ένα εισιτήριο, και να κάνουν και τα άλλα δύο ανοιχτά.
Είχε τόσο κόσμο το πρακτορείο που δεν είχε η υπάλληλος καιρό για ερωτήσεις και διαπιστώσεις. Μέσα στην ατυχία τους, στάθηκαν τυχερές.

Η Γιασμίν, ανάμεσα σε κάτι στενά στο λιμάνι, έβαλε τα πράγματά τους, έβγαλε φαγητό από τη τσάντα τους και είπε στη μικρή της αδερφή: <<Σήμερα θα δούμε τα αστέρια να πέφτουν. Έχουμε ανάγκη από πραγματοποιήσιμες ευχές. Όταν βλέπεις τα άστρα να πέφτουν, φρόντισε να κάνεις τις πιο όμορφες>>. Της είπε, την αγκάλιασε και περίμεναν νέα από τη γιαγιά τους.

___________________________________________

- Κυρία Φούλα δε μπορώ να σας δώσω το τηλέφωνο του γιατρού,αλλά μπορώ να τον πάρω τηλέφωνο εγώ να τον ενημερώσω πως θέλετε να τον δείτε.
- Σε παρακαλώ πολύ αυτό να κάνεις. Πρέπει να φύγω κυρία Ελπίδα. Σας παρακαλώ.
-Αγαπητη μου, δε θα σας αφήσει. Δεν είστε έτοιμη ακόμα.
- Πρέπει να φύγω για Πάτρα αμέσως. Δεν έχω πού να μείνω. Και εδώ πού τα λέμε , δε ξέρω και πώς να πάω. Θέλω να με αφήσετε να φύγω. Σας παρακαλώ. Με περιμένει η εγγονή μου. Το καράβι θα φύγει. Σας παρακαλώ.
- Θα δω κυρία Φούλα τί θα κάνουμε. Θα μιλήσω εγώ με τον γιατρό κι αν είναι θα βάλουμε ένα νοσοκομειακό να σας πάρει.
Πώς θα ταξιδέψετε στην κατάσταση σας ;
- Κόρη μου, να έχεις την ευχή μου μια ζωή. Μη ρωτάς όμως αστεία πράγματα. Ξέρεις πώς ζούσα τόσα χρόνια και τι έχω περάσει; Πίστεψε με, θα είναι παιχνιδάκι αυτό το ταξίδι. Φτάνει να φύγω από δω να πάω να πάρω το λεωφορείο.
- Θα σας πάω εγώ στο λεωφορείο αν δεν πάνε τα πράγματα έτσι όπως σας είπα.
Τώρα καταλαβαίνω γιατί σας έσωσε ο Πέτρος.
-Λυσε μου κι εμένα κόρη μου την απορία να χαρείς.
-Ειστε καλός άνθρωπος. Γι' αυτό! Και πονεμένος. Σαν εκείνον. Σας αφήνω να τον πάρω. Πιείτε τα φάρμακά σας, φάτε το φαγητό σας και όλα τα άλλα αφήστε τα πάνω μου.
-Ελα να σου δώσω ένα φιλί .
-Ερχομαι κυρία Φούλα. Θα σε κάνω και 'γω μια σφιχτή αγκαλιά να με θυμάστε.
-Καλέ, τα χάνω και δεν μου το λέτε; Φυσικά θα σε θυμάμαι.

Γελάσανε, αγκαλιάστηκαν σφιχτά και η Ελπίδα πήγε να καλέσει τον Πέτρο, αποφασισμένη να βοηθήσει την ασθενή της.
...
<<Αυτό αποκλείεται! Θα την πας εσύ με νοσοκομειακό. Λεωφορείο δε θα πάρει.Θα το κανονίσω εγώ ο ίδιος!>>

Όταν έκλεισε το τηλέφωνο η Ελπίδα, κράτησε την καρδιά της μπας και σταματήσει η ταχυπαλμία από τη συγκίνηση. Ο Πέτρος, ο άνθρωπος που την εμπιστεύτηκε και την ανέδειξε, ήταν ένα διαμάντι. Υπέροχος σε όλα του μα πάνω απ' όλα, άνθρωπος...
Πήγε όλη χαρά να πει τα νέα στην κυρία Φούλα. Τη βοήθησε να καλέσει την εγγονή και να συνεννοηθούν για το σημείο και την ώρα άφιξης της καθώς και για το τι πρέπει να προσέξει στο ταξίδι για τη περίθαλψη της γιαγιάς της.

-Θα έρθω εγώ μαζί σας. Θα σας συνοδεύσω.
-Τι άλλο να ζητήσω η γριά; Όλα τα καλά του κόσμου να έχεις κόρη μου. Χίλια ευχαριστώ!
-Στον γιατρό να τα δώσετε! Θα έρθει σε λίγο να σας χαιρετήσει.
-Μα τι άνθρωπος είναι; Διαμάντι!
-Θα συμφωνήσω!

Ο Πέτρος όταν έκλεισε το τηλέφωνο , ήπιε δύο ισχυρά παυσίπονα ,ένα διπλό εσπρέσσο μονοκοπανιά, έκανε ένα γρήγορο ντους και ντύθηκε να φύγει για το νοσοκομείο. Το στομάχι του ήταν χάλια, το κεφάλι καζάνι και ήξερε ότι το βράδυ σίγουρα θα τον καλούσε ο αδερφός του στο σπίτι για φαγητό. Η Σοφία, θα ήθελε να μάθει τα πάντα... και αυτός βέβαια, είχε επιθυμήσει τόσο πολύ την ανιψιά του. Ίσως  και να το έχει ανάγκη περισσότερο από αυτούς, να τους δει.
Μπήκε στο δωμάτιο και βρήκε την Ελπίδα και την κυρία Φούλα να γελάνε, να συζητάνε και αμέσως χαμογέλασε.
- Ήμουν σίγουρος ότι θα τα πηγαίνατε περίφημα. Κυρία Φούλα, ακόμα δε γίνατε καλά και θέλετε έμαθα και ταξιδάκια. Έχε χάρη που σας συμπαθώ και δε θέλω να ξαναγυρίσετε εκεί που σας βρήκα. Τι θα κάνετε στην Ιταλία;
-Δεν έφυγε ακόμα η εγγονή μου, γιατρέ. Θα με περιμένει να πάμε μαζί. Μίλησε η Ελπίδα μας στο τηλέφωνο μαζί της και της έδωσε οδηγίες. Μην ανησυχείτε, η Γιασμίν μου, είναι πανέξυπνη και θα τα καταφέρει .

Ο Πέτρος παραπάτησε. Έριξε το βλέμμα του στην κυρία Φούλα και έμοιαζε σαν να βλέπει φάντασμα.

- Η ποια σας;
-Η Γιασμίν. Η εγγόνα μου. Γιασμίν τη λένε. Βέβαια τη λέμε και Γιαμόρ. Είναι το καλλιτεχνικό της. Είναι βλέπετε μουσικός.

Ο Πέτρος κόντεψε να λιποθυμήσει. Δεν ήταν δυνατόν! Αποκλειεται! Κάποιος του κάνει πλάκα.

-Ελπίδα; Λέω να πάω εγώ με την κυρία Φούλα.
-Γιατρέ,τι λέτε;
-Όχι όχι! Δεν το συζητώ. Θα πας εσύ με τον άντρα σου μια ωραιότατη βόλτα και εγώ θα πάω με την όμορφη κυρία μας από δω, στην Πάτρα, τα ξημερώματα. Και ούτε νοσοκομειακό, ούτε τίποτα. Με το αμάξι μου θα την πάω. Πάρε την εγγονή της και ενημέρωσε την πως θα περιμένει αμάξι κι όχι ασθενοφόρο στο σημείο που ήδη έχετε κανονίσει. Πες της επίσης, το όνομά μου, και πες της σε παρακαλώ πού κοντά είναι το νοσοκομείο μας,  να ξέρει ποιος θα είναι αυτός που θα συνοδεύσει τη γιαγιά της.
-Είστε σίγουρος; Γιατί να τα της πω την περιοχή;
-Απόλυτα σίγουρος. Κάνε αυτό που σου είπα. Δε θα περιμένει όμως πολύ. Σε τρεις ώρες θα φύγουμε από εδώ. Το βράδυ θα είμαστε εκεί πες της ,γύρω στις εννιά. Να μην έχει φάει όμως. Θα φάμε όλοι μαζί.

Η Φούλα δε πίστευε στα αφτιά της. Η Ελπίδα ήταν σαστισμένη.

Η Γιαμόρ όμως, ένιωθε ότι άκουγε ιστορία επιστημονικής φαντασίας. Πετρος, γιατρός; Ο Πέτρος μου; Έσωσε τη γιαγιά μου;Όχι- όχι... Αποκλειεται!!!

Όταν έκλεισε το τηλέφωνο έπιασε την Ερατώ και τη φιλούσε γελώντας. Η μικρή, σάστισε αλλά από τη χαρά της αδερφής της, γελούσε κι αυτή τόσο δυνατά που μετά, έμεινε και στις δύο ένα χαμόγελο στο πρόσωπό τους, ζωγραφισμένο.

<<Δεν το πιστεύω Ederlezi μου!! Είναι απίστευτο. Είναι μοιραίο. Είναι ο,τι καλύτερο!>>