<<Δεν ξέρω αν το έχετε ανοίξει αυτό γράμμα ή αν μόλις είδατε τον αποστολέα το σκίσατε σε κομμάτια μικρά,όπως έγινε η καρδιά σας όταν έφυγα. Είναι πικρή η ξενιτιά μα πικρός δεν είναι και ο θάνατος;Πώς να κρατήσω ένα τουφέκι και σε ποιόν πόλεμο να πάω όταν μέσα μου γίνεται πόλεμος μεγαλύτερος;Ξέρω ότι είστε περήφανοι για τον αδερφό μου που υπηρετεί την πατρίδα και εγώ είμαι αλήθεια περήφανος για εκείνον,όχι για την πράξη την ίδια μα για την τόλμη και το θάρρος που δείχνει εμπρός σε κάθε δυσκολία. Αυτά τα ξέρετε ήδη όμως. Εγώ,λοιπόν,θεωρώ τον πόλεμο μια έκρηξη συμφερόντων κάποιων που ούτε το χρώμα της σημαίας που υποτίθεται πως υπέρ αυτής μάχονται θυμούνται. Δεν είμαι εκείνος που με σθεντόρια φωνή θα ψελλίσω τον εθνικό ύμνο και που θα σταθεί με θάρρος μπροστά στο πιο ιερό πανί. Ξέρω πατέρα πως ντρέπεσαι για μένα,πως με έχεις ξεγράψει από τα κατάστιχα σου. Ξέρω μάνα πως όταν είδες κρεβάτι κενό ,λίγο πριν την επιστράτευση και μια στολή επίσης κενή κρεμασμένη και μοναχή,έπεσες στα γόνατα και προσευχήθηκες μόνο να είμαι καλά. Δεν τόλμησα ομολογώ. Κρατήστε αυτό και ξεχάστε κάθε ιδεολογία,άλλωστε,όπως είπε ένας σοφός,για να γκρεμίσεις το υπάρχον σύστημα πρέπει ήδη να έχεις σχεδιάσει με τι θα το αντικαταστήσεις . Ίσως η ξενιτιά μου δώσει τον χρόνο να το σκεφτώ αυτό. Σας γράφει από την ξενιτιά,ο γιος σας που δεν τόλμησε>>
Αυτό το γράμμα γράφτηκε από κάποιον που έφυγε κρυφά για να υπηρετήσει την ιδεολογία του. Δεν στάλθηκε ποτέ,ο συντάκτης του δεν τόλμησε .