<<Πατέρα σου γράφω τώρα,όσο ο χειρουργός παίζει με νυστέρια πάνω από το- αδύνατο να κινηθεί- ναρκωμένο σώμα σου. Πέρασα πατέρα,στου νοσοκομείου τους διαδρόμους και είδα ανθρώπους μόνους πατέρα. Σκέφτηκα πως δεν θα σε άφηνα μόνο σου σε τέσσερις τοίχους λευκούς,μα δεν θα το έκανα από αγάπη πατέρα. Αυτό το κατάλαβα όταν πέρασα από δωμάτια άλλα. Είδα ανθρώπους να κρατάνε χέρια ανθρώπων που είχαν από το πιο απλό τραύμα ως την πιο βαθιά αρρώστια. Είδα δάκρυα στα μάτια αντρών θεόρατων μπροστά σε ματιά μικρά όσο τα σώματα των καρπών κάποιου χορού γιγάντων. Είδα δάκρυα σε ματιά γυναικών που σφάδαζαν από πόνο λίγο πριν φέρουν στη ζωή τη ζωή τους την ίδια. Είδα θάρρος σε ματιά αντρών λίγο πριν αυτά κλείσουν για πάντα. Είδα θάρρος σε ματιά γυναικών λίγο πριν σβήσει μια φλόγα. Ένιωσα την αγάπη να κινείται σε ένα χώρο απροσδιόριστα προσδιορισμένο. Μα μεταξύ μας το συναίσθημα αυτό δεν το ένιωσα ούτε στιγμή. Δεν φταις εσύ,ίσως ούτε κι εγώ να φταίω. Δεν ένιωσα ποτέ να με διαπερνά ο ηλεκτρισμός ο αθώος όταν μου κρατούσες το χέρι. Δεν ένιωσα ποτέ φροντίδα πατρική ακόμα και αν μου ζέσταινες το φαγητό. Τελικά ούτε οι πράξεις μετράνε,μα αν απορρίπτουμε και αυτές και τα λόγια,δεν μένουν και οι αναμνήσεις και από αυτές έχω πολλές. Σου ζητώ συγγνώμη που δεν είμαι τόσο καλή στην δουλειά όσο εσύ και σε νευριάζω κάθε φορά που λίγο παραπάνω αλάτι μου πέφτει. Μα κυρίως συγγνώμη σου ζητώ για το αλάτι που ρίχνω με αυτό το γράμμα στις ανοιχτές από το χειρουργείο πληγές σου. Πατέρα συγγνώμη όμως δεν άντεχα άλλο, ήρθε η ώρα να στο πω. Πατέρα δεν σε αγαπώ,νοιάζομαι για εσένα μα δεν σε αγάπησα ποτέ>>
Αυτό το γράμμα γράφτηκε σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου από μια κοπέλα στον πατέρα της. Εκείνη το άφησε εκεί,το γράμμα διαβάστηκε από μια νοσοκόμα που με δάκρυα πια στα μάτια αλλάζει τα σεντόνια στο κρεβάτι ενός πλέον νεκρού.