<<Σου γράφω αυτό το γράμμα,παρόλο που ξέρω πως είναι αδύνατον να το διαβάσεις με ματιά μόνιμα κλειστά. Το μάρμαρο είναι κρύο και το χώμα ξηρό μα το σώμα και τα δάκρυα μου θα αλλάξουν την κατάσταση αυτή. Σου γράφω αυτό το γράμμα γιατί λίγες μέρες πριν άργησα να ξυπνήσω και εσύ δεν ξύπνησες ποτέ πια. Εκείνη την μέρα,το πρωί δεν πρόλαβα να σου πω να προσέχεις και εσύ απρόσεκτη όπως ήσουν πάντα και έμαθες να πιάνεσαι από κάθε λέξη δυνατά,πέρασες μονόδρομο χωρίς και τις δύο πλευρές να κοιτάξεις. Κι εκείνος δεν σε πρόσεξε και έπεσε πάνω σου με φόρα. Ήσουν χαμηλά είπε,πόσο χαμηλά θα πέσει ο άνθρωπος ακόμα;Πώς να δεις κάποιον καθιστό με ρόδες να περνά σαν άγριο ζώο τον δρόμο;Δεν πρόλαβε να πατήσει φρένο,όπως εγώ δεν πρόλαβα να σου πω να προσέχεις. Όλοι χάνουμε κάτι σε αυτήν την ζωή, όλοι δεν προλαβαίνουμε κάτι. Από το πιο απλό,το λεωφορείο,τα κλειδιά,το κινητό ως το πιο περίπλοκο,τα συναισθήματα,το κουράγιο,την αντοχή. Αν η αγάπη μου για εσένα ήταν ρέμα θα σε είχε παρασύρει λίγο πιο δυνατά από το αμάξι εκείνο που δεν θα είχε προλάβει κακό να σου κάνει. Αν η αγάπη μου για σένα έκανε φασαρία την προσοχή θα σου είχε αποσπάσει και δεν θα είχες προλάβει απέναντι να περάσεις. Μα η αγάπη μου για σένα είναι ήρεμος ποταμός που κυλά σε θάλασσα επίσης ήρεμη,δεν μπορεί να σε παρασύρει. Μα η αγάπη μου για σένα είναι βουβή και σιωπηλή,δεν μπορείς εύκολα να την ακούσεις αλλά υπάρχει σίγουρα. Κάτι τελευταίο,μα αυτό δεν το απευθύνω σε εσένα:Θεέ μου,να την προσέχεις>>
Αυτό το γράμμα γράφτηκε από έναν νεαρό σε ένα μάρμαρο κάποιου τάφου. Δεν διαβάστηκε ποτέ, για ευνόητους λόγους.