Βασιλιάς Στάθης: Έχει Βόρεια καταγωγή και είχε παντρευτεί με μια βόρεια, τη Μαγείρισσα Αναστασία. Έκαναν τρία παιδιά, τον Χρήστο και τις δίδυμες Έλσα και Ανίτα, λίγα χρόνια μετά όμως ένα στιγμιαίο λάθος του Στάθη τον οδήγησε στην απιστία και του κόστισε το γάμο του. Η Αναστασία δεν τον συγχώρεσε ποτέ, έτσι ο Στάθης έφυγε στο Κέντρο για να κάνει μια νέα αρχή, παίρνοντας μετάθεση από το τάγμα που ήταν στρατιώτης στον Βορρά σε ένα αντίστοιχο του Κέντρου. Αργότερα έγινε Στρατηγός, πολύ πριν γίνει ο Στέλιος βασιλιάς. Είχε επαφές με τα παιδιά του στον Βορρά, καθώς τους έγραφε συχνά και εκείνα τον είχαν συγχωρέσει. Δεν βλέπονταν όμως συχνά λόγω των υποχρεώσεων τους. Όταν ο Στέλιος πήρε το θρόνο, ο Στάθης αναγκάστηκε να τον υπηρετήσει, παρόλο που δεν τον εμπιστευόταν απ' την αρχή. Όμως έπρεπε να παίζει θέατρο διαφορετικά θα τον εκτελούσε. Δεν συμφωνούσε με το τυραννικό καθεστώς που επέβαλλε σε όλο το Κεντρικό Βασίλειο, και δεν μπορούσε να εμπιστευτεί σε κανέναν τις απόψεις του, μόνο σε μερικά δικά του πολύ έμπιστα άτομα, καθώς ο Στέλιος είχε διώξει τους περισσότερους προηγούμενους αξιωματικούς και είχε βάλει συνεργούς του σε πολλά πόστα, όπως για παράδειγμα τη Μήνα ως Αρχηγό Κατασκόπων και τον Σταύρο ως Συνταγματάρχη Πεζικού. Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος ανάμεσα στα Τέσσερα Βασίλεια, δεν γνώριζε το σχέδιο του Στέλιου να τους βάλει να πολεμήσουν επίτηδες εκμεταλλευόμενος το μίσος ανάμεσα τους με σκοπό να μειώσει τους αριθμούς τους και να τους κατακτήσει πιο εύκολα. Το σχέδιο αυτό αποκαλύφθηκε μετά τη λήξη του Πολέμου και όταν ξεκινούσαν τα σχέδια για τον Πόλεμο του Κέντρου. Ο Στάθης τότε πήρε απόφαση πως ήταν ο μόνος που μπορούσε να αποτρέψει κι άλλες σφαγές να γίνουν, έτσι εκμυστηρεύτηκε στον Θανάση, τον ναύαρχο και καλό του φίλο, πως δεν θα έπαιρνε μέρος σε αυτόν τον πόλεμο, τουλάχιστον όχι στο πλευρό του τυράννου. Έφυγε κρυφά και πήγε στον Βορρά, βρήκε τον γιο του τον τότε Ναύαρχο Χρήστο και είπε πρώτα σε αυτόν την αλήθεια αποκαλύπτοντας τους σκοπούς του Στέλιου, και στη συνέχεια ο Χρήστος τον παρουσίασε στους υπόλοιπους Βόρειους αξιωματικούς και τα ομολόγησε και σε αυτούς, νιώθοντας προδότης όμως παράλληλα ότι έκανε το σωστό. Έτσι ο ρόλος του ήταν καταλυτικός και τα Τέσσερα Βασίλεια επιτέθηκαν πρώτα στο Κέντρο για να κρατήσουν τους λαούς τους ασφαλείς. Ο Στάθης , ο Θανάσης και μερικοί από τους έμπιστους στρατιώτες του πολέμησαν με τα χρώματα του Βορρά ενώ ο Σταύρος και η Μήνα κατόπιν διαταγής του Στέλιου, δεν κατάφεραν να τους εντοπίσουν για να τους σκοτώσουν. Όταν έληξε ο πόλεμος και τα Τέσσερα Βασίλεια νίκησαν, ο Περικλής και ο Αλέξανδρος αποφάσισαν να κάνουν τον Στάθη Βασιλιά του Κέντρου, ως τον πιο άξιο, ικανό και δίκαιο για αυτή τη θέση, αλλά και έμπιστο επίσης για να είναι σίγουροι πως θα τηρήσει τη συμφιλίωση. Οι υπόλοιποι αξιωματικοί πήραν αμέσως το μέρος τους, καθώς τους φέρθηκε με καλοσύνη και ισότητα σε αντίθεση με τον Στέλιο και δεν τους τιμώρησε για τα εγκλήματα τους. Διατήρησε μάλιστα τη Μήνα στη θέση της Αρχηγού των Κατασκόπων, στη θέση του Στρατηγού όμως έβαλε έναν καλό του στρατιώτη και φίλο, τον Βασίλη, ενώ άλλαξε πόστο στον Σταύρο και τον έκανε Αρχηγό των Τοξοτών. Έκανε πολλά για το Κεντρικό Βασίλειο, το κυβέρνησε δίκαια, βοήθησε στις εργασίες αναστύλωσης των χωριών λόγω τω φωτιών που είχαν βάλει οι άνδρες του Στέλιου επειδή αρνήθηκαν να πολεμήσουν με το μέρος του, ανάμεσα σε αυτά και το Χωριό της Αναγέννησης, στο οποίο χάρισε επίσης την πλήρη ανεξαρτησία του. Κατήργησε όλους τους πρόσθετους φόρους που δεν υπήρχε λόγος να πληρώνουν οι πολίτες παρά μόνο για την καλοπέραση του Στέλιου, καθώς και τη θανατική ποινή (με εξαίρεση τους βιαστές και όσους θεωρούνταν επικίνδυνοι κακοποιοί). Στο δεύτερο βιβλίο, ο Χρήστος στέφεται και επίσημα Πρίγκιπας στο πλευρό του, για να αρχίσει να προετοιμάζεται για να πάρει μια μέρα τη θέση του. Στη ναυμαχία με τους Πειρατές πήγε με τη θέληση του ο Χρήστος αντί για τον πατέρα του, καθώς ως πρώην ναύαρχος του Βορρά γνώριζε καλά από καράβια και θα ήταν πιο χρήσιμος. Στη δεύτερη μάχη, στην εισβολή δηλαδή στο Νησί των Πειρατών, πήγε ο Στάθης.

Πρίγκιπας Χρήστος: Γεννήθηκε στον Βορρά και είναι ο μεγαλύτερος αδελφός της Αρχικατασκόπου Έλσας και της Λοχαγού Ανίτας. Όπως ήδη γνωρίζουμε ο πατέρα του, ο Στάθης, ήταν στρατιώτης του Βορρά. Όταν όμως χώρισε με τη μητέρα του, μετατέθηκε στο Κέντρο και αργότερα έγινε στρατηγός του. Ο Χρήστος έπρεπε πλέον να φροντίσει τη μητέρα και τις αδελφές του, ενώ έκανε πολύ καιρό να συγχωρήσει τον πατέρα του και δεν απαντούσε στα γράμματα του. Έχοντας μια τεράστια αγάπη για τα καράβια και τη θάλασσα, προτίμησε να υπηρετήσει στο ναυτικό αντί για το στρατό ξηράς, έτσι σε λίγα χρόνια τον προήγαγαν σε Ναύαρχο. Στα είκοσι έξι του, όταν δηλαδή ξεκινά η ιστορία μας «Τα Πέντε Βασίλεια», γνώρισε μια κοπέλα με προξενιό, τη Λαίδη Κατερίνα, κόρη μιας πλούσιας οικογένειας που γνώριζε τον πατέρα του και η μητέρα του συμφώνησε να γίνει ο αρραβώνας. Όμως δεν κατέληξε καλά, καθώς δεν ήταν αληθινός έρωτας, έτσι ο Χρήστος διέλυσε τον αρραβώνα λίγο πριν τον Πόλεμο των Τεσσάρων Βασιλείων. Ως Ναύαρχος, δεν ήταν υποχρεωμένος να πολεμήσει, αλλά του το ζήτησε σαν χάρη ο Στρατηγός Φάνης που θα γινόταν γαμπρός του εφόσον είχε σχέση με την αδελφή του, την Έλσα. Έτσι ο Χρήστος πολέμησε στο πλευρό του πολύ γενναία. Στον Πόλεμο του Κέντρου τραυματίστηκε ελαφρά στο πόδι και αναγκάστηκε να σταματήσει παρόλο που δεν ήθελε. Έγινε καλά σύντομα μετά το τέλος του πολέμου. Πέντε χρόνια μετά (αρχή δεύτερου βιβλίου), οι σχέσεις του με τον πατέρα του αποκαταστάθηκαν και επέλεξε να γίνει και επισήμως Πρίγκιπας του Κέντρου για να προετοιμαστεί για διάδοχος. Στέφθηκε Πρίγκιπας σε δεξίωση στο Βόρειο Βασίλειο πρώτα, ενώ ο ξάδελφος και κολλητός του Θάνος πήρε τη θέση του ως Ναύαρχος, και την αμέσως επόμενη μέρα έφυγε με τη συνοδεία του πατέρα του για να στεφθεί Πρίγκιπας και στο Κέντρο σε δεξίωση που συνέβη εκεί μεταξύ των Αξιωματικών, πλουσίων οικογενειών του Κέντρου αλλά και απλών Κεντρικών πολιτών. Στη ναυμαχία με τους Πειρατές επέλεξε να πάει ο ίδιος να εκπροσωπήσει το βασίλειο του, ενώ έπεισε τον πατέρα το να μείνει πίσω παρά τις αντιρρήσεις του, με τη συμφωνία αν γίνει δεύτερη εισβολή ή μάχη, να αλλάξουν και να πάει εκείνος. Έτσι και έγινε. Στη λεγόμενη μυστική εισβολή, ο Χρήστος έμεινε πίσω στο Κεντρικό Βασίλειο να επιβλέπει την κατάσταση ενώ ο πατέρας του πήγε στον πόλεμο και γύρισε αλώβητος. Λίγα χρόνια μετά, ο Χρήστος παντρεύτηκε μια νεαρή από την Πρωτεύουσα και ο Στάθης τους έστεψε βασιλιάδες.

Στρατηγός Βασίλης: Καλός φίλος του Στάθη από πριν γίνει βασιλιάς ο Στέλιος. Στον Πόλεμο του Κέντρου εναντιώθηκε και εκείνος στον Στέλιο και πολέμησε στο πλευρό του Στάθη και των Βορείων. Όταν ο Στάθης επιλέχθηκε να γίνει Βασιλιάς του Κέντρου, τον επέλεξε για Στρατηγό του ως τον πιο ικανό πολεμιστή και γνώστη στρατηγικών θεμάτων, και δεν έκανε καθόλου λάθος. Ο Βασίλης προτίμησε να παραμείνει ουδέτερος στα μυστικά συμβούλια μεταξύ των Στρατηγών σχετικά με το αν οι Πειρατές ήταν εχθροί ή όχι. Η συνεισφορά του αργότερα στον πόλεμο με αυτούς ήταν πολύ σημαντική.

Ναύαρχος Θανάσης: Κολλητός φίλος του Στάθη από τότε που μετακόμισε στον Βορρά. Τον βοήθησε πολύ να προσαρμοστεί στο νέο βασίλειο και στο τάγμα του παρόλο που δεν ήταν δικό του το πόστο. Ήταν από τότε ναύαρχος ενώ παρέμεινε δηλώνοντας αναγκαστικά υποταγή και υπακοή στο Στέλιο όταν ανέβηκε στο θρόνο για να μην την πληρώσει η οικογένεια του. Ωστόσο συμφώνησε με τον Στάθη πως ήταν άδικο να κάνουν πόλεμο στα υπόλοιπα τέσσερα Βασίλεια, έτσι τον κάλυψε όταν εκείνος έφυγε κρυφά για να τους προειδοποιήσει σχετικά με την παγίδα του Στέλιου λέγοντας πως δήθεν είχε πολλά καθήκοντα για τις προετοιμασίες του πολέμου, όταν εκείνος τον αναζήτησε. Όταν εισέβαλλαν οι τέσσερις στρατοί στην Πρωτεύουσα, πήγε μαζί με τον Στάθη και τους στρατιώτες του και πολέμησαν με το μέρος των Βορείων. Όταν ανέβηκε ο Στάθης στο θρόνο παρέμεινε ναύαρχος στο πλευρό του. Όπως ήδη γνωρίζουμε, το Κέντρο δεν έχει θάλασσα, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν διαθέτει στόλο στα υπόλοιπα τέσσερα λιμάνια του νησιού. Έτσι, ο Θανάσης έχοντας αρκετούς δικούς του στα λιμάνια προετοίμαζε το στόλο του, όταν ήρθε η ώρα του Πολέμου με τους Πειρατές και ο ρόλος του ήταν εξίσου σημαντικός με των υπολοίπων ναυάρχων.

Αρχηγός των Κατασκόπων Μήνα: Γεννήθηκε στην Πρωτεύουσα του Κέντρου και πάντα της άρεσαν οι περιπέτειες των κατασκόπων για τους οποίους είχε διαβάσει σε βιβλία, όμως οι γονείς της, καταγόμενοι από πλούσια αριστοκρατική οικογένεια του Κέντρου, δεν την άφηναν να εισέλθει στο Σώμα. Όταν έκλεισε τα δεκαοχτώ όμως, η Μήνα έφυγε από το σπίτι για να ζήσει μόνη της χωρίς την καταπίεση τους. Μπήκε στο Σώμα, περνώντας με μεγάλη επιτυχία τις εξετάσεις και τις ασκήσεις που ήταν καθιερωμένες, και εκεί τα πήγαινε θαυμάσια σε μυστικές παρακολουθήσεις ή εξουδετέρωση ληστών στα δάση. Μια μέρα, κατέφθασε στο Σώμα ένας καινούργιος, μυστηριώδης νέος, ο Στέλιος, με τον οποίο έγιναν αμέσως φίλοι. Έχοντας κερδίσει την εμπιστοσύνη της, ο Στέλιος της εκμυστηρεύτηκε πως είχε στο μυαλό του κάτι πολύ σπουδαίο, κάτι μεγάλο: να ανέβει στο θρόνο του Κέντρου και να γίνει Αυτοκράτορας όλου του νησιού. Υποσχέθηκε και στην ίδια δόξα και πλούτη, έτσι δεν είχε άλλη επιλογή παρά να συμφωνήσει μαζί του, αφού την είχε γοητεύσει επιπλέον σαν άνθρωπος. Σύντομα ο Στέλιος έγινε Αρχηγός των Κατασκόπων με την αμέριστη στήριξη της Μήνας, η οποία έπεισε πολλούς απ' τους συντρόφους τους να τον ψηφίσουν. Όταν ο Στέλιος έβγαλε απ' τη μέση τον προηγούμενο βασιλιά και πήρε το θρόνο και το στέμμα διά της βίας, όρισε τη Μήνα Αρχικατάσκοπο και δεξί του χέρι. Πέντε χρόνια διήρκεσε η τυρρανία του Στέλιου και η Μήνα μέσα σ' αυτά τα πέντε χρόνια εξουδετέρωσε πολλούς μυστικούς εχθρούς του που ήθελαν να τον βγάλουν απ' τη μέση. Όσο περνούσε ο καιρός ωστόσο, ο Στέλιος γινόταν όλο και χειρότερος, έκανε κατάχρηση εξουσίας και φερόταν ακόμα και σε εκείνη άσχημα, ενώ ποτέ δεν κατάλαβε τον έρωτα της για εκείνον. Όμως η Μήνα παρέμεινε βράχος, λεπτό δεν σκέφτηκε να τον εγκαταλείψει ή να στραφεί εναντίον του, κι ας ένιωθε να πνίγεται πολλές φορές. Όταν ο Στέλιος σκοτώθηκε στον Πόλεμο του Κεντρικού Βασιλείου, θρήνησε κρυφά χωρίς να το δείξει στους υπόλοιπους αξιωματικούς. Όμως σύντομα εμπιστεύθηκε το νέο της βασιλιά, τον Στάθη και εκτίμησε το γεγονός ότι της φερόταν με σεβασμό και ισότητα, όπως σε όλους τους αξιωματικούς, ενώ δεν την τιμώρησε για τα εγκλήματα της στο πλευρό του Στέλιου. Παρέμεινε η Αρχικατάσκοπος του και συνεργάστηκε άψογα με τους υπόλοιπους Αρχηγούς Κατασκόπων στη μυστική εισβολή και γενικά στον πόλεμο με τους Πειρατές. Παρέμεινε Αρχικατάσκοπος του Στάθη έως το τέλος της βασιλείας του, όπου και αποφάσισε να αποσυρθεί κι η ίδια από το Σώμα. Ως χαρακτήρας οι σύντροφοι της έκαναν λόγο πάντα για μια δυναμική προσωπικότητα, αλλά ιδιαίτερα κλειστή όσον αφορά τα συναισθήματα. Ωστόσο ήταν μια πολύ ικανή Αρχηγός.

Υπαρχηγός Κατασκόπων Παύλος: Ο Παύλος ήταν κι εκείνος με το μέρος του Στέλιου απ' την αρχή και όταν εκείνος πήρε το θρόνο του Κέντρου και όρισε τη Μήνα Αρχικατάσκοπο στη θέση του, η Μήνα όρισε με τη σειρά της τον ίδιο ως βοηθός της ως τον πιο έμπιστο από όλους.

Αρχηγός των Τοξοτών Σταύρος: Ο Σταύρος γεννήθηκε σε κάποιο χωριό του Κέντρου, όμως η μητέρα του για άγνωστο λόγο δεν μπορούσε να τον κρατήσει, έτσι τον άφησε σε ένα ορφανοτροφείο της Πρωτεύουσας και οι πρώτες αναμνήσεις της ζωής του είναι από εκεί. Δεν ήταν και το καλύτερο ορφανοτροφείο, τα πράγματα ήταν πολύ αυστηρά και οι υπεύθυνοι έδερναν όσα παιδιά δεν ήταν υπάκουα, έτσι ο Σταύρος δεν γνώρισε ποτέ την αγάπη και ήταν ανίκανος να νιώσει οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα. Στα δώδεκα του χρόνια μάλιστα, έβαλε φωτιά και έκαψε μια ολόκληρη πτέρυγα του ορφανοτροφείου, έτσι τον είχαν μέχρι τα δεκαοχτώ του σε περιορισμό, και δεν είχε επαφή με κανέναν εκτός από τους ανθρώπους που του πήγαιναν φαγητό και βιβλία για να απασχολείται. Παρόλα αυτά, ήταν τρομερά έξυπνος, ένα κοφτερό μυαλό, και απέκτησε πολλές γνώσεις απ' τα βιβλία. Όταν ενηλικιώθηκε, τον έστειλαν στο στρατό της Πρωτεύουσας, για να αποκτήσει πειθαρχία και υπακοή. Έμαθε να μάχεται με σπαθί και τόξο και ήταν ένας απ' τους καλύτερους. Ο Στέλιος, ως κατάσκοπος τότε ακόμα, που είχε άκρες παντού, τον ανακάλυψε και πίστεψε πως θα του φανεί χρήσιμος στο σχέδιο του, και ο Σταύρος δέχθηκε να τον ακολουθήσει έχοντας πλέον ένα σκοπό στη ζωή του. Όταν ο Στέλιος ανέβηκε στο θρόνο, τον όρισε Ταγματάρχη Πεζικού σε ηλικία μόλις είκοσι δύο ετών. Ο Σταύρος ήθελε να γίνει στρατηγός όμως, παίρνοντας τη θέση του Στάθη, έκανε όμως υπομονή. Οι στρατιώτες του κι όλοι όσοι τον γνώριζαν έκαναν λόγο για έναν πολύ αδίστακτο άνδρα, χωρίς συναισθήματα, κι όταν πήρε προσωρινά τη θέση του Στρατηγού όταν ο Στάθης εξαφανίστηκε (για να πάει στον Βορρά να ειδοποιήσει τα Τέσσερα Βασίλεια πως ο Στέλιος τους ετοίμαζε επίθεση), ο Στέλιος τον διέταξε να καλέσει όλα τα χωριά να πολεμήσουν μαζί τους. Όταν οι στρατιώτες του είπαν στον Σταύρο ότι μερικά χωριά αντιστάθηκαν, εκείνος είπε τη χαρακτηριστική και άκαρδη φράση «Τότε, κάψτε τα» χωρίς να νιώσει κανέναν οίκτο για τις αθώες ψυχές που πιθανών να χάνονταν. Το Χωριό της Αναγέννησης είχε την ίδια τύχη. Η προδοσία του Στάθη σύντομα αποκαλύφθηκε και ο Σταύρος εξακολούθησε να έχει προσωρινά χρέη Στρατηγού στον πόλεμο της Πρωτεύουσας. Ενοχλήθηκε ωστόσο, όταν είδε πως ο Στέλιος δεν το εκτίμησε αυτό, έτσι άρχισε να μετανιώνει που τον εμπιστεύθηκε. Δεν λυπήθηκε καθόλου για το θάνατο του και για την ήττα τους απ' τα Τέσσερα Βασίλεια.

Όταν ο Στάθης πήρε τη βασιλεία, δεν τον εμπιστευόταν για να τον προάγει σε στρατηγό του λόγω των όσων είχε κάνει, έτσι έκανε τον Βασίλη Στρατηγό και τον Σταύρο, εφόσον γνώριζε πως μπορούσε να πολεμήσει εξίσου καλά με τόξο, τον όρισε ως Αρχηγό των Τοξοτών, πιστεύοντας πως ήταν λίγο πιο ασφαλής ως προς τον ίδιο η θέση αυτή, και εφόσον ο προηγούμενος αρχηγός τους, ο Στέφανος, είχε πέσει στη μάχη, η θέση ήταν κενή και πολύ σημαντικό να καλυφθεί σύντομα. Ο Σταύρος δυσαρεστήθηκε στην αρχή, όμως προσαρμόστηκε γρήγορα στη νέα και του άρεσε περισσότερο αυτός ο ρόλος. Στις μάχες με τους Πειρατές ήταν πολύ καλός Αρχηγός, δεν χρειαζόταν καν να φωνάζει στο πεδίο της μάχης για να δίνει διαταγές. Οι τοξότες του τον ακολουθούσαν γνωρίζοντας από πριν τα σχέδια κι όταν επρόκειτο να διατάξει επίθεση έκανε νοήματα, έτσι οι εχθροί δεν προλάβαιναν να ακούσουν από πού έρχονταν τα βέλη, κάνοντας έτσι τους Κεντρικούς Τοξότες πολύ δύσκολους αντιπάλους, έναν θάνατο από ψηλά, γιατί συνήθως ανέβαιναν σε ψηλά σημεία για να εκτοξεύσουν τα βέλη τους. Κατά τη διάρκεια των γεγονότων των πολέμων μάλιστα, ο Σταύρος γνώρισε για πρώτη φορά την αγάπη, καθώς ερωτεύθηκε μια νέα τοξότρια που μπήκε στο τάγμα, και το κενό που ένιωθε πάντα στην καρδιά του επιτέλους γέμισε. Στην τελευταία μάχη χτυπήθηκε θανάσιμα από απανωτά βέλη Πειρατών, έφυγε όμως πλήρης από συναισθήματα, ως ήρωας και στην αγκαλιά της αγαπημένης του, η οποία θρήνησε περισσότερο από όλους για εκείνον. Εννοείται πως τάφηκε με ηρωικές τιμές όπως όλοι οι νεκροί πολέμου.

Bonus hero (villain για την ακρίβεια) για όσους έφτασαν μέχρι εδώ!

Τέως Βασιλιάς Στέλιος: Γνωστός επίσης και ως Τύραννος Στέλιος επειδή πήρε την βασιλεία με τη βία, εξοντώνοντας τον προηγούμενο βασιλιά, πράγμα το οποίο επιβεβαιώθηκε μερικά χρόνια αργότερα από τη Μήνα. Η ιστορία του έχει ως εξής: γεννήθηκε στον Νότο από φτωχή οικογένεια και ήταν ο μεγαλύτερος από τρία αδέλφια, με μικρότερα τον Μιχάλη και την Αντριάνα. Όταν έχασαν τους γονείς τους και ενώ είχε επέλθει η παρακμή στον Νότο, αναγκάστηκαν να γίνουν ληστές για να επιβιώσουν. Μια νύχτα γνώρισαν την Κάτια η οποία τους βοήθησε να ληστέψουν μια τράπεζα, ενώ ο Στέλιος την ερωτεύθηκε, αλλά δεν πρόλαβε να της το πει ή να το δείξει γιατί την ίδια κιόλας νύχτα συνέλαβαν εκείνον και τα αδέλφια του. Η Αντριάνα στάλθηκε στις γυναικείες φυλακές, έτσι δεν την ξαναείδαν, ενώ ο Μιχάλης μαζί με άλλους κρατούμενους εκτελέστηκαν επειδή δεν υπήρχε χώρος για άλλους κρατουμένους. Γενικά οι νόμοι ήταν περίεργοι επί βασιλείας του Μαξιμιλιανού, πατέρα του Μάξιμου. Οι εγκληματίες, είτε είχαν διαπράξει ληστεία είτε φόνο, αφήνονταν στη φυλακή και αντιμετωπίζονταν όλοι το ίδιο, περιμένοντας είτε να τους εκτελέσουν τυχαία όταν δεν υπήρχε χώρος για άλλους, είτε περνούσαν όλη τους τη ζωή εκεί χωρίς την ευκαιρία να μετανοήσουν ή να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Ο Στέλιος μετά από λίγα χρόνια κατάφερε και απέδρασε κατά κάποιον τρόπο και πήγε στην Πρωτεύουσα του Κέντρου, όπου πίστευε πως δεν θα τον έβρισκε κανένας. Μπήκε στο Σώμα των Κατασκόπων, όπου γνώρισε τη Μήνα, και τότε ήταν που άρχισε να σχηματίζεται το σχέδιο εκδίκησης προς όλους τους βασιλείς. Έκανε γνωριμίες σε διάφορα πόστα, όπως για παράδειγμα με τον Σταύρο, ο οποίος δέχθηκε, όπως κι η Μήνα, να τον στηρίξει στο σχέδιο του αν του έδινε μια θέση με εξουσία. Ο Στέλιος σχεδίασε πρώτα την εκλογή του σε Αρχηγό των Κατασκόπων, αφού έβγαλε πρώτα από τη μέση τον προηγούμενο, κάνοντας το να φανεί σαν ατύχημα, και ο τότε βασιλιάς του Κέντρου τον εμπιστεύθηκε αμέσως, για κακή του τύχη. Ο Στέλιος κατάφερε να βάλει κρυφά δηλητήριο στο ποτό του και να τον σκοτώσει λέγοντας πως τον βρήκε έτσι. Ο βασιλιάς ήταν αρκετά μεγάλος σε ηλικία, έτσι όλοι είπαν πως έπαθε έμφραγμα. Ο Στέλιος ανακοίνωσε στους Αξιωματικούς, στους ανθρώπους της αυλής και στους πολίτες του Κέντρου, ότι αυτός έπρεπε να πάρει το θρόνο εφόσον ο τέως βασιλιάς δεν είχε αφήσει διάδοχο και διέταξε τον Στρατηγό Στάθη να τον στέψει ενώπιον όλων. Ο Στρατηγός και οι υπόλοιποι αξιωματικοί δεν είχαν παρά να τον ακολουθήσουν αν ήθελαν να γλιτώσουν τις ζωές τους. Εκείνους που ο Στέλιος δεν εμπιστευόταν, τους απέλυσε κι έβαλε δικούς του, δηλαδή τη Μήνα Αρχικατάσκοπο, τον Σταύρο Ταγματάρχη του Πεζικού, τον Στέφανο Αρχηγό των Τοξοτών και άλλους πολλούς έκανε υπαξιωματικούς.

Η βασιλεία του που εξελίχθηκε σε τυραννία διήρκεσε πέντε χρόνια και άφησε πολλές πληγές σε όλους τους φτωχούς πολίτες του Κέντρου τους οποίους εκμεταλλευόταν βάζοντας τους να πληρώνουν άδικους φόρους, ώσπου βρήκε την ευκαιρία να κάνει πράξη και το τελευταίο μέρος του σχεδίου του, όταν έμαθε πως ο νέος βασιλιάς του Νότου, ο Αλέξανδρος, κήρυξε πόλεμο στον Βορρά και στον αδελφό του, Βασιλιά Περικλή. Παράλληλα γνώριζε και για το αιώνιο μίσος που υπήρχε ανάμεσα στους Δυτικούς και στους Ανατολικούς, οπότε ήταν η τέλεια ευκαιρία να ωθήσει αυτούς τους τέσσερις λαούς σε πόλεμο, ούτως ώστε να αποδυναμωθούν ηθικά και στρατιωτικά για να μπορέσει να τους κατακτήσει πιο εύκολα στη συνέχεια. Εκμυστηρεύτηκε το σχέδιο αυτό μόνο στους πιο έμπιστους του και κάλεσε τους Βασιλιάδες και τους αξιωματικούς των τεσσάρων υπολοίπων βασιλείων σε διαπραγματεύσεις, αλλά δεν έκανε τίποτα να τους συμφιλιώσει, παρά μόνο άφησε το μίσος ανάμεσα τους να πάρει την απόφαση η οποία ήταν πόλεμος. Σε εκείνο το συμβούλιο είδε την Κάτια μετά από χρόνια και θυμήθηκε πως ήταν η κοπέλα εκείνη που είχε γνωρίσει τότε στον Νότο και της εξομολογήθηκε πως ποτέ δεν έπαψε να τη σκέφτεται.

Μετά από δύο περίπου μήνες, έμαθε πως οι Τέσσερις Στρατοί έπαψαν να πολεμούν και συμφιλιώθηκαν και έγινε έξαλλος, γιατί τώρα ενωμένα τα υπόλοιπα βασίλεια θα ήταν πολύ πιο δύσκολοι αντίπαλοι. Όμως δεν το έβαλε κάτω. Αποκάλυψε σε όλους τους αξιωματικούς του το σχέδιο και διέταξε να αρχίσουν τις ετοιμασίες για πόλεμο ενάντια στη συμμαχία των τεσσάρων Βασιλείων. Όμως ο Στρατηγός Στάθης, από ότι ανακάλυψε αργότερα τον πρόδωσε, μαρτυρώντας το σχέδιο στους τέσσερις στρατούς, οι οποίοι περικύκλωσαν την Πρωτεύουσα και προσπάθησαν να διαπραγματευθούν, αλλά ο Στέλιος δεν επρόκειτο να τα παρατήσει ποτέ του. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, δεν βρισκόταν ο ίδιος στο πεδίο της μάχης, μόνο έδινε οδηγίες στους αξιωματικούς του απ' τα μπαλκόνια. Όταν είδε πως έχανε τον πόλεμο, κλείστηκε στο δωμάτιο του και δεν μιλούσε σε κανέναν. Οι αξιωματικοί του αποφάσισαν να συνεχίσουν μόνοι τους τον πόλεμο, ώσπου σε μια μάχη όρμησαν μέσα στο δωμάτιο ο Περικλής και ο Αλέξανδρος, και εκεί είναι η μοναδική στιγμή που είδαμε τον Στέλιο να μάχεται. Στη συνέχεια εμφανίστηκε και η Κάτια, ως μια τελευταία προσπάθεια να τον πείσει να παραιτηθεί, χρησιμοποιώντας τα αισθήματα του για εκείνη, όμως δεν τα κατάφερε. Τελικά, ο Στέλιος παραδέχθηκε την ήττα του και μετάνιωσε για όλα όσα είχε κάνει και αυτοκτόνησε, μπήγοντας το σπαθί του στο στήθος του και πέφτοντας έτσι απ' το μπαλκόνι, λήγοντας έτσι τον πόλεμο. Θάφτηκε μόνο παρουσία των αξιωματικών του και με έναν ιερέα, χωρίς τιμές και πολυτελές μνήμα. Παρόλο που έμεινε στην ιστορία ως τύραννος, δεν θεωρείται από τους χειρότερους τυράννους, όπως για παράδειγμα η Βασίλισσα Λομπέλια του Βορρά ή ο Λόρδος Ντέριος του Νότου. Τα εγκλήματα του ήταν λιγότερο σοβαρά από εκείνων.

****************************************************************

Αυτές ήταν και οι ιστορίες των ηρώων (και ενός κακού) του Κέντρου. Ποια σας άρεσε περισσότερο; Ήθελα να γράψω κι άλλα για τον Στέλιο (κρίμα είναι, κανείς δεν ασχολήθηκε ποτέ μ' αυτόν μετά το θάνατο του 😅), σχετικά με την ψυχική του κατάσταση και το λόγο που ήθελε να κατακτήσει και τα Πέντε Βασίλεια, όμως αυτά θα τα θυμάστε πιστεύω από το πρώτο βιβλίο. Άλλωστε δεν ήταν ο σκοπός μου να τον δικαιολογήσετε ούτε να τον λυπηθείτε, απλά να σας δώσω μερικές επιπλέον πληροφορίες.

Ένα ακόμα βασίλειο μας έμεινε για να ολοκληρωθεί ο "φόρος τίμης", έτσι όπως το ονομάζω, αυτός ο αποχαιρετισμός στους συγκεκριμένους ήρωες τους οποίους θα κάνουμε καιρό να ξαναδούμε (κάποιους από αυτούς δεν θα τους ξαναδούμε και ποτέ!) Το Βασίλειο που απομένει είναι το Νησί των Πειρατών! Είσαστε έτοιμοι να σαλπάρουμε μαζί για το νησί τους; Φυσικά και έβαλα και την Ανθή εκεί, ως βασίλισσα πλέον των Πειρατών (σας είπα να τα διαβάσετε μετά από αυτό το βιβλίο), αλλά και τον Μάνο, τον ξυλοκόπο που βοήθησε τα Πέντε Βασίλεια στην εισβολή τους εκεί.