"Τότε πρόσεξε μην αστοχήσεις...γιατί μόνο νεκρή θα φύγω απο εδώ μέσα" 

Το στήθος της πάλλεται γρήγορα αλλά δείχνει ήρεμη..καμιά κίνηση που να δείχνει φόβο..είναι εδώ..τον βλέπει..κανένας φόβος όταν είναι μαζί του.

Στην αγάπη δεν υπάρχει φόβος..μόνο γενναιότητα.

Κάνει ένα βήμα προς εκείνον.

Ο Μάνος σφίγγει τα δόντια του..λίγο ακόμα αν σφίξει το  μπουκάλι στο χέρι του θα σπάσει..το νιώθει..του σπάει τα νεύρα εκείνη..το μόνο που θέλει είναι να μείνει μόνος του..ούτε αυτό δεν μπορεί να καταφέρει..ένας άχρηστος..ένας..

"ΦΥΓΕ ΓΑΜΩ ΑΠΟ ΕΔΩ" της φωνάζει καθώς τα χαρακτηριστικά του αγριεύουν..όση ένταση και αν νιώθει όμως..τα πόδια του παραμένουν ακίνητα..χτυπά την μπουνιά του στην πολυθρόνα..το να την βλέπει είναι οτι χειρότερο..το να τον βλέπει είναι ανυπόφορο..απλά να φύγει..

"ΔΕΝ ΣΕ ΘΕΛΩ ΕΔΩ ΜΕΣΑ" της γρυλίζει ανάμεσα απο τα δόντια του αλλά εκείνη κάθεται ήρεμη και τον κοιτά.

Είναι τρια μέτρα μακριά του..

"Ανάγκασε με να φύγω" του απαντά αυστηρά .

"Το ξέρεις γαμώ οτι δεν μπορώ..τίποτα δεν μπορώ να κάνω.."

"Τότε δεν θα φύγω.."

Σφίγγει τα δόντια του..περνά το χέρι μέσα απο τα μαλλιά του..γέρνει το κεφάλι του στο ταβάνι και το κοιτά σα χαμένος.

Μέρες τώρα το κοιτά.

"Σε μισώ που το κάνεις αυτό Ανθή..κι αν μείνεις θα σε μισήσω κι άλλο..δεν υπάρχει κανένας άντρας πλέον εδώ για σένα..σε μισώ που με αναγκάζεις να το πω αυτό..σε μισώ που δεν με αφήνεις .." 

Ναι..την μισεί..όλους τους μισεί..και πιο πολύ εκείνον τον ίδιο..τον λυπάται..και συχαίνεται να λυπάται τον εαυτό του..τίποτα απο όλα αυτά δεν θα έπρεπε να συμβεί..αλλά συνέβησαν..απλά..τώρα θέλει μόνο σιωπή..

Περπατά προς το μέρος του..αφήνει το σώμα της να πέσει δίπλα του..αγκαλιάζει τα πόδια του..

"Τότε εγώ θα μας αγαπώ διπλά.."

Γελάει ο Μάνος..ξαφνικά γελά πολύ και την κοιτάζει.

Μέσα στο δωμάτιο εκείνη είναι μια παραφωνία απο ομορφιά..και δεν θέλει τίποτα όμορφο..εκείνη..εκείνη δεν θα έπρεπε να είναι εδώ..αυτό είναι το δικό του κελί.

"Δεν με ενδιαφέρει αυτό που δίνεις..δεν σ'αγαπάω Ανθή..τίποτα δεν αγαπάω..απλά φύγε..φύγε γαμώ.." λέει και βάζει τα χέρια του στο πρόσωπο του.

Κλαίει. Την μισεί που τον κάνει να νιώθει έτσι. 

Κατεβάζει τα χέρια του κάτω. Δίνει δύναμη στα χέρια του και ανασηκώνεται στην πολυθρόνα.

"Αν δεν ήσουν εσύ στην ζωή μου..αν δεν είχες μπει..τώρα θα περπατούσα..εξαιτίας σου το έπαθα.." της λέει ατάραχος. Την κοιτά μέσα στα μάτια. 

Του χαμογελά.

"Μμμ..όχι δεν φεύγω.." του λέει με τρυφερή φωνή σαν να παίζει μαζί του.

Ο Μάνος χτυπά μπουνιές επαναληπτικά στην πολυθρόνα και του φεύγουν δάκρυα.

"Ούτε να σε πηδήξω δεν μπορώ γαμώ ..τι δεν καταλαβαίνεις? γιατί ήρθες ? φύγε Ανθή..απλά φύγε.." 

..της φωνάζει αλλά εκείνη σηκώνεται πάνω και ανοίγει την αγκαλιά της και ο Μάνος την σπρώχνει κι εκείνη πάλι απλώνει τα χέρια να τον αγγίξει στα δάκρυα, στα μαλλιά, να νιώσει την καρδιά του που χτυπά γρήγορα..

" σ'αγαπώ" 

του λέει και του ξαναλέει καθώς εκείνος της πιάνει τους καρπούς και την τραντάζει δυνατά

"Δεν σε θέλω..τελείωνε..με πνίγεις..φύγε" 

επαναληπτικά την ίδια φράση την αφήνει απο μέσα του αλλά εκείνη κάνει σαν να μην ακούει..ψάχνει τα χείλη του καθώς εκείνος γυρνά το κεφάλι του απο την άλλη..δεν θέλει να τον αγγίζει..είναι τόσο οδυνηρό το άγγιγμα της..δεν αντέχει..απλά θέλει να μείνει μόνος..να μην την βλέπει..να μην την ξαναδεί..

Την τραντάζει δυνατά..της φωνάζει να φύγει..η αγάπη μοιάζει κουφή..χωρίς αφτιά ..μόνο δέρμα έχει εκείνη η αγάπη ..μόνο ένα άγγιγμα..τον αγγίζει και χαμογελά..η καρδιά της ξαναχτυπά όπως πριν..οι μέρες μακριά του πνίγονται στην λήθη..τώρα είναι εκεί μαζί του..τον αγγίζει..επιτέλους τον Μάνο της..

"Μάνο..σ'αγαπώ" ανεβαίνει πάνω του..τον διεκδικεί άτσαλα.." δεν ζω χωρίς εσένα..είμαι νεκρή.." του ψιθυρίζει και ο Μάνος την τινάζει με νεύρα κάτω στο πάτωμα.

"Τα πράγματα θα γίνουν πολύ άσχημα αν δεν φύγεις" της λέει βλοσυρά.

Οοο..ναι..το νιώθει..κάθε τι καλό το σκότωσε η Βικτώρια..εκείνη νίκησε. Κι εκείνος το αποδέχτηκε.

"Τότε Μάνο..βάλε τα δυνατά σου..γιατί εγώ δεν φεύγω απο εδώ.."

...................

Ένα μήνα  μετά

"Καλημέρα αγάπη μου" του λέει και ανοίγει τις κουρτίνες..το δωμάτιο μυρίζει έντονα αλκοόλ..τα βράδια εκείνος πίνει πολύ..ως τα  ξημερώματα..μέχρι να μην καταλαβαίνει τίποτα..τότε εκείνη μπαίνει μέσα και τον σκεπάζει..τον κρατά αγκαλιά και του λέει σ'αγαπώ..δυο φορές στον ύπνο του την αγκάλιασε..γέμισε δύναμη και πίστη πως είναι σε καλό δρόμο..τα πρωινά φεύγει απο κοντά του..δεν την θέλει δίπλα του..δεν πειράζει..είναι θέμα χρόνου απλά πρέπει εκείνος να το αποδεχτεί..πως αυτή χωρίς τον Μάνο δεν ζει.

"Κλείσε τις γαμωκουρτίνες..με τύφλωσες..ούτε να κοιμηθώ δεν μπορώ.." μουρμουρίζει αγριεμένος και χώνει το κεφάλι του κάτω απο το μαξιλάρι του..

Ανοίγει τα παράθυρα να μπει ο φθινοπωρινός αέρας..σε λίγο θα χειμωνιάσει..χθες αγόρασε ξύλα για το τζάκι , τα τακτοποίησε στην αποθήκη..τρεις ώρες έκανε..αλλά όλο το χειμώνα θα έχουν ξύλα..μπορεί ο Μάνος να κατέβει και να ανάψουν το τζάκι..θα είναι ωραίο..

"Τακτοποίησα και τα ξύλα..είμαστε έτοιμοι για το χειμώνα.."

λέει με ανάλαφρη φωνή. Όλα θα πάνε καλά. Το πιστεύει..αλήθεια.

"Στ'αρχίδια μου γαμώ τα ξύλα..στην κοσμάρα σου είσαι.." λέει και ανασηκώνεται στο κρεβάτι.

Ο Μάνος ποτέ δεν χρησιμοποιεί το καροτσάκι μπροστά της..ανεβαίνει εκεί μόνο για να πάει τουαλέτα..ξέρει οτι νιώθει άβολα ο Μάνος..

"Έχω μια δουλειά κάτω ..και έρχομαι πάλι σε λίγο..θα φτιάξω πρωινό..θέλεις ομελέτα ή βραστά τα αυγά σου?" του λέει και κατευθύνεται προς την πόρτα.

"Ρε Ανθή γάμησε μας με τα αβγά πρωί πρωί.." της λέει ..όχι και οτι ακούει κάτι άλλο απο το στόμα του..αλλά σκασίλα στην τελική..εκείνη δεν φεύγει. 

Όταν επιστρέφει κρατά ένα μεγάλο δίσκο..τον ακουμπά στο κρεβάτι..ο Μάνος είναι ήδη στην πολυθρόνα του και αλλάζει κανάλια μηχανικά. 

Πάει προς τα εκεί..και του παίρνει το μπουκάλι..

"Φέρτο τώρα.." την διατάζει..του έχει σπάσει τα νεύρα..κανένας δεν μπορεί να την διώξει απο εκεί..με όλους έχει μαλώσει..κανέναν δεν ακούει..

"Θα φας πρώτα και μετά πιες όσο θέλεις" του λέει και του πηγαίνει τον δίσκο. Τον ακουμπά στα πόδια του.

Μισεί να τον ακουμπά στα πόδια. Ποτέ δεν την νιώθει.

Παίρνει το δίσκο και το γυρνάει ανάποδα στο πάτωμα. 

"Το μπουκάλι μου τώρα" με νικητήριο ύφος την κοιτάζει.

"Δεν πειράζει θα φτιάξω άλλο πρωινό" του λέει και παίρνει μαζί της το μπουκάλι.

Χτυπά την μπουνιά του στην πολυθρόνα. Τον ξευτιλίζει..τον έχει ταπεινώσει..αλλά ξέρει πως θα φύγει εκείνη..με τον μοναδικό τρόπο που κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της θα έφευγε.

"Ανθή το βράδυ θα έχω επισκέψεις.." της λέει αινιγματικά.

Εκείνη γυρνά το κεφάλι της και του χαμογελά διάπλατα. 

Ποτέ δεν έχει ζητήσει κάποιον να δει. Αυτή είναι ξεκάθαρα μια πρόοδος.

Το ήξερε πως η αγάπη της θα τον κάνει να νιώσει δυνατός..

"Μπράβο Μάνο μου..ανυπομονώ..να μαγειρέψω κάτι ιδιαίτερο?" του λέει κι εκείνος σκοτεινιάζει. Δαγκώνει τα χείλη του . 

"Ναι..μαγείρεψε.."

............................

Αγάπες πλησιάζει το τέλος για την Ανθή και τον Μάνο..