Η Ανθή στέκεται στο φουαγιέ..μέσα απο την αίθουσα ακούγονται τα όργανα να τα κουρδίζουν..κοιτά στο βάθος αλλά δεν βλέπει κανέναν να έρχεται..

Η Ανδρομάχη της πιάνει τον ώμο και εκείνη ξαφνιασμένη γυρνά προς το μέρος της.

"Είσαι ..απίστευτα όμορφη.." 

Η Ανθή φορά το μπλε φόρεμα της, με τις ψηλοτάκουνες γόβες της..δεν υπάρχει άντρας ή γυναίκα που να μην έχει γυρίσει να την κοιτάξει..δεν είναι τόσο η ομορφιά ή η κομψότητα της κοπέλας..είναι κάτι στην αύρα της που μαγνητίζει τα βλέμματα..

"Θα έρθει.." η Ανδρομάχη της λέει ψιθυριστά καθώς βλέπει την Ανθή να παίζει ένα μικρό χρυσό κολιέ στο λαιμό της και να κοιτά την είσοδο..

"Έχει αργήσει..πρέπει να πάω μέσα.."

Την ίδια ώρα στην άλλη άκρη της πόλης

Ο Μάνος κοιτιέται για μια ακόμη φορά στον καθρέπτη καθώς διορθώνει την γραβάτα του..θα δει την Ανθούλα..χαμογελάει..απλά απίστευτο..κοιτά το ρολόι του ..έχει αργήσει..η Μυρτώ και ο Δημήτρης πρέπει να έχουν ήδη φτάσει..

"Δεν θα πας πουθενά..οφείλεις να το συζητήσουμε..οφείλεις να μου πεις κάτι..είμαι γυναίκα σου ..δεν θα με ξεφορτωθείς έτσι εύκολα.. τι θα πει ο πατέρας μου? τι θα πει ο κόσμος?" η Βικτώρια απο δίπλα του φορά μια πιτζάμα και έχει μαύρους κύκλους..

Τέσσερα ολόκληρα χρόνια έχει να την δει..απο εκείνη την Τετάρτη ..που του έπαιξε για τελευταία φορά πιάνο..μόνο για εκείνον..άραγε να είναι μια παιδική ανάμνηση εκείνος στο νου της? Παίρνει βιαστικά τα κλειδιά του και το κινητό..

Η Βικτώρια μπαίνει μπροστά του κλαίγοντας..του φράζει το δρόμο και τον χτυπά με την μπουνιά της..

"Πες κάτι! βρίσε με! ξέρω..ξέρω πως σε έχω πληγώσει.." του λέει και σκύβει το κεφάλι προς τα κάτω..

Ο Μάνος την κοιτάει απο πάνω ως κάτω..κοιτά το χέρι της πάνω του..

"Μην με αγγίζεις..μόλις πλύθηκα.." την σπρώχνει με μια κίνηση και ανοίγει την πόρτα . Χωρίς να κοιτάξει πίσω του συμπληρώνει την φράση του..

"Και όταν γυρίσω να μην σε βρω στο σπίτι μου..αλλιώς.." γυρνά και την κοιτά με ένα τόσο περίεργο βλέμμα που αυτόματα η Βικτώρια πισωπατά απο το φόβο της.

Μια ώρα μετά

Ο Μάνος αφήνει το κλειδί του αυτοκινήτου στο παρκαδόρο..αν ήξερε οτι είχε τόση κίνηση θα έπαιρνε την μηχανή..

Ανεβαίνει τα σκαλοπάτια του μέγαρου δυο δυο και μπαίνει στο φουαγιέ..εκτός απο  έναν κύριο στο μπαρ δεν υπάρχει κανείς άλλος..απο μέσα ακούγεται η μουσική..

https://youtu.be/liTSRH4fix4

Δεν ξέρει πολλά απο μουσική..αλλά νιώθει σαν ένας μαγικός αυλός να τον μαγνητίζει κοντά του..τα βήματα του κατευθύνονται προς την κυρίως σάλα..για μια στιγμή ο ήχος του πιάνου τον μεταφέρει πίσω πολύ στο χρόνο..σε ένα χειμωνιάτικο πρωινό..

Μπαίνει στην σκοτεινή αίθουσα..το βλέμμα του περιφέρεται στους θεατές..σχεδόν δεν βλέπει τα πρόσωπα..

Ένας ταξιθέτης τον πλησιάζει αυστηρά..

"Απαγορεύεται η είσοδος.."

"Σε παρακαλώ..δεύτερη  σειρά , θέση 35.." του δείχνει την πρόσκληση του

Ο ταξιθέτης τον κοιτά αμετάπιστος..

"Παρακαλώ..με περιμένει ..μια αγαπημένη φίλη..δεν θέλω να την απογοητεύσω.."

Ο ταξιθέτης του κουνά καταφατικά το κεφάλι και του κάνει νόημα να τον ακολουθήσει..

Οι άνθρωποι φαίνονται όλοι μαγεμένοι..κοιτά τα πρόσωπα τους ..είναι παράξενο οτι όλοι έχουν το ίδιο βλέμμα..σαν να έχουν μαγευτεί με το ίδιο αίσθημα..σαν να μοιράζονται όλοι μια κοινή φαντασία..

Κοιτά ανυπόμονα προς το βάθος και σχεδόν βλέπει την δεύτερη σειρά..τα βήματα του πιο βιαστικά..προσπερνά τον ταξιθέτη..

"Εντάξει φιλαράκι..τους είδα.." του λέει και κάνει νόημα στον Δημήτρη απο μακριά..αλλά εκείνος αγκαλιάζει την Μυρτώ και είναι αφοσιωμένος στη σκηνή..

Σαρώνει με το βλέμμα του τα γύρω καθίσματα..δεν την βλέπει..μέχρι..που δυο θέσεις μακριά απο την Μυρτώ βλέπει μια νεαρή κοπέλα..έχει μαύρα μακριά μαλλιά..έχει αρκετά κιλά περισσότερα..χαμογελά..η Ανθούλα..αυτή θα είναι..άλλαξε..νιώθει συγκινημένος..φταίει και αυτό το πιάνο..τον κάνει να νιώθει τόσο..τόσο..ξεχωριστά..

Το πιάνο..

Σταματά για μια στιγμή..λίγο πριν φτάσει στα καθίσματα..

Σηκώνει το βλέμμα του προς την σκηνή..προς αυτό που κοιτάζουν όλοι μαγεμένοι..

Στο κέντρο ένα μεγάλο άσπρο πιάνο..απο πίσω του ξεχωρίζει καθισμένη μια νέα γυναίκα..έχει μαύρα μαλλιά..με μια κορδέλα μπλε ..δεν βλέπει το πρόσωπο της..αλλά σαν μαγνητισμένος..ξεχνά για μια στιγμή την Ανθή..και κάνει ένα βήμα πιο μπροστά για να δει καλύτερα την πιανίστρια..

Κοιτά τα χέρια της..λευκά..τα δάχτυλα της λεπτεπίλεπτα ..χαιδεύουν τρυφερά το πιάνο..κι εκείνο σαν να ριγεί στο χάδι της , σπαράζει ηδονικά μελωδίες..

Δυο βήματα πιο κοντά στην σκηνή..ξεχωρίζει το προφίλ της..

"Μάνο!" ακούγεται η υπόκωφη φωνή του Δημήτρη..αλλά δεν γυρίζει να τον κοιτάξει..τα βήματα του γίνονται πιο γρήγορα..κάποιοι του κάνουν παρατήρηση να κάτσει..αλλά δεν δείχνει να ακούει κανέναν..πρέπει..πρέπει να πλησιάσει την σκηνή..η κοπέλα..η κοπέλα με το πιάνο..

Η καρδιά του χάνει έναν χτύπο..νιώθει οτι είναι όλα ένα όνειρο..ένα παιχνίδισμα του νου..μπερδεύεται το ξέρει..δεν είναι εκείνη..

ούτε εκείνη..

Πλησιάζει τόσο την σκηνή που νιώθει στα πόδια του τις δονήσεις του πιάνου..πρέπει να την δει καλύτερα..πρέπει να την πλησιάσει κι άλλο..

Η κοπέλα σταματά να αγγίζει το πιάνο..για μια στιγμή στην αίθουσα επικρατεί απόλυτη ησυχία..κι έπειτα σηκώνονται όρθιοι όλοι ενορχηστρωμένα σχεδόν και αρχίζουν να χειροκροτούν..απο τα πάνω διαζώματα ακούγονται μπράβο..

Ο Μάνος στέκεται ακίνητος μπροστά στην σκηνή..δεν σκέφτεται..η καρδιά του μόνο χτυπά  τρελά..η καρδιά πάντα πρώτη καταλαβαίνει την αλήθεια..ο νους είναι αυτός που πασχίζει πάντα να αποδεχτεί..

Κοιτά την κοπέλα να σηκώνεται όρθια..είναι κομψή..με λεπτεπίλεπτα χαρακτηριστικά..είναι πανέμορφή ..είναι..

Η Κοπέλα στέκεται στην μέση της σκηνής όρθια και κάνει υπόκλιση..ο κόσμος την χειροκροτά..

Και ο Μάνος..

Τα μάτια της κοπέλας πέφτουν στο νέο άντρα που βρίσκεται όρθιος..

Τον κοιτάζει ενώ ξανακάνει υπόκλιση..

Και τα μάτια τους διασταυρώνονται για πρώτη φορά μετά απο τόσο καιρό..

"Μάντυ.." ψιθυρίζει μπερδεμένος..