Η Μάντυ κοιτά την μεγάλη αποθήκη , τις μεταλλικές ντουλάπες, τους μεγάλους καθρέπτες , τους γκρί τοίχους, την γυάλινη προθήκη με τα κύπελλα. Μυρίζει πλαστικό και ιδρώτα.

"Η Μαρία είναι καλή φίλη..και οι φίλοι της Μαρίας είναι και δικοί μου" της λέει η Ανδρομάχη , καθώς περπατάνε μέσα στο μεγάλο χώρο. Δεν είναι η πρώτη που της στέλνει για βοήθεια. Αλλά πάντα όλες ήταν ξηγημένες. Η Μαρία είναι γατόνι στο να κόβει τους άλλους.

Με την Μαρία είχαν μεγάλο έρωτα απο μικρά. Σαν ζευγάρι χώρισαν εδώ και χρόνια, αλλά η φιλία τους παρέμενε δυνατή.Ακόμη και τώρα που η Μαρία είναι δυο χρόνια φυλακή. Αδυναμία στις κόκκινες Φεράρι. Την τελευταία που έκλεψε την έκαναν τσακωτή.

Σηκώνει το μυώδες χέρι της και της δείχνει με την σειρά τα κατατόπια.

"Κουζίνα, καφές..θα κάνεις κανένα καφέ αν σου ζητήσουν.. όχι αλκοόλ το ξέρουν εδώ τα παιδιά αλλά να το υπενθυμίζεις κι εσύ... εδώ έχουμε τον ψύκτη..έλα απο εδώ...να εδώ είναι τα ερμάρια , τα κλειδιά είναι στο γραφείο στην είσοδο..α..ναι ..εδώ βάζουμε τα γάντια..τα ταξινομείς ..εδώ τα sparring..της προπόνησης εννοώ..εδώ τα αγωνιστικά γάντια..σπασουάρ..κράνη..τι ξεχνάω...α ναι..απο εδώ..η αποθήκη..σφουγγαρίστρα, κουβάς..και τα λοιπά.."

Η Μάντυ κουνά καταφατικά το κεφάλι και βλέπει τρεις άντρες με αθλητικά να μπαίνουν μέσα. Η Ανδρομάχη τους γνέφει και το κορίτσι αυτόματα βάζει την κουκούλα στο ξυρισμένο της κεφάλι.

"Εντάξει..θα χαλαρώσεις με τον καιρό..λειτουργείς πολύ αμυντικά.."

Γιατί και η Ανδρομάχη πιτσιρίκα είχε τρέλα με τις κόκκινες Φεράρι. Παλιά αυτά. Αλλά ακόμη δεν ξέχασε την αίσθηση όταν βγήκε απο την φυλακή. Και ούτε πρόκειται.

Η Μάντυ κοιτά τους δυο άντρες που άρχισαν να προπονούνται στο ρίνγκ και ο τρίτος μόνος του περπατά πάνω κάτω δίνοντας μπουνιές στον αέρα.

Η σκέψη της μεταφέρεται στο προαύλιο χώρο της φυλακής. Πάνω κάτω αυτά έκαναν κι εκείνες. Ίσως όχι τόσο καθαρές κινήσεις αλλά κάτι σαν αυτό.

"Έχεις να μείνεις κάπου?"

Γνέφει το κεφάλι αρνητικά η Μάντυ.

Βασικά τίποτα δεν έχει.

"Απο εδώ...εδώ είναι η σκάλα...πάνω σε αυτό τον όροφο, έχουμε δυο αποθήκες μικρές και απο εδώ..έλα..δεξιά..εδώ έχουμε αυτό το δωμάτιο..έχει στρώμα στο πάτωμα...εντάξει δεν είναι κάτι ιδιαίτερο..αλλά έχει δικό του μπάνιο..το χρησιμοποιώ εγώ καμιά φορά όταν με πρήζει η σχέση μου..έρχομαι λίγο εδώ για να ηρεμήσω απο τις υστερίες της..την λατρεύω αλλά είναι πρήχτρα η γυναίκα αμα ζηλέψει..καταλαβαίνεις"

Η Μάντυ γνέφει πάλι το κεφάλι καταφατικά.

"Δεν είσαι και πολύ του προφορικού λόγου ε?"

"Ούτε του γραπτού" λέει το κορίτσι και της χαμογελά λοξά.

------------------------

Τρείς μέρες μετά και δεν βγήκε έξω απο την αποθήκη. Με σκυμμένο κεφάλι συνεχώς περπατούσε πάνω κάτω, έψηνε καφέδες στο μπρίκι, σκούπιζε, μάζευε τα σπασουάρ, άφηνε καθαρές πετσέτες στα μπάνια και ανέπνεε. Εισπνοή , εκπνοή. Ναι ζούσε. Απλά όλα φάνταζαν στην αναμονή.

Μια φορά βγήκε έξω.

Μια.

Ήταν βράδυ, είχε αστέρια, και το φεγγάρι είχε το πρόσωπο του Μάνου. Είχε 4 χρόνια να δει το φεγγάρι. Απο το κελί της δεν φαινόταν.

Σε λίγο επέστρεψε στο μικρό δωμάτιο της. Έπεσε με φόρα στο στρώμα της και φόρεσε την κουκούλα της. Όταν την πήρε ο ύπνος ονειρεύτηκε ένα άσπρο πιάνο. Τα πλήκτρα ήταν ντυμένα απο δέρμα φιδιού.

..

Σφουγγάριζε το πάτωμα όταν στο βάθος της αποθήκης ακούστηκαν φωνές ενθουσιασμού. Όλοι μαζεύτηκαν σε ένα σημείο και φώναζαν εκστασιασμένοι.

Η Ανδρομάχη της έκανε νόημα να πλησιάσει αλλά εκείνη συνέχισε το σφουγγάρισμα.

"Έλα να σου γνωρίσω τον πρωταθλητή μας..έχει πάρει χρυσή ζώνη στο Mma..είναι το αστέρι μας και προπονείται εδώ χρόνια .." της λέει η Ανδρομάχη με περηφάνια αλλά η Μάντυ σκύβει και πάλι το κεφάλι στην σφουγγαρίστρα.

Έχει μάθει να κοιτάει την δουλειά της και να μην μπλέκεται πουθενά. Έτσι επιβιώνεις.

....

Όλοι ήταν μαζεμένοι γύρω απο τον πρωταθλητή, τον κοιτούσαν να προπονείται κι έτσι είχε όλο το χρόνο να μαζέψει την ακαταστασία τους απο το πάτωμα. Σε μια μεγάλη μαύρη σακούλα μαζεύει πλαστικά μπουκάλια , όταν κάποιος πέφτει πάνω της.

"Είσαι στραβός? ε..στραβή?" λέει ένας άντρας γύρω στα σαράντα καθώς παρατηρεί καλύτερα το πρόσωπο της. Εκείνος ξύνει μηχανικά το τατουάζ στο λαιμό του, ένα μικρό πράσινο φίδι .

Εκείνη σηκώνει το κεφάλι και κοιτά μηχανικά το φίδι του. Απο πίσω απο τον άντρα το πλήθος μαζεμένο. Και στο κέντρο ένας νέος άντρας με ξυρισμένο κεφάλι.

Ασυναίσθητα σπρώχνει τον άντρα με το τατουάζ απο μπροστά της και προχωρά προς το πλήθος.

Με το χέρι προσπαθεί να κάνει χώρο να περάσει και να βγει μπροστά.

Τα χέρια της μουδιάζουν και ένας χτύπος της καρδιάς χάνεται.

Πρώτα κοιτά τον λύκο στο μπράτσο , μετά τον δικέφαλο αετό στο άλλο χέρι.

Παίρνει μια μεγάλη ανάσα και σηκώνει το κεφάλι στα μάτια του.

Εκείνος χτυπά επαναληπτικές κλωτσιές στον κορμό ενός ογκώδη άντρα.

Και τότε..

οι φωνές γύρω της ηρέμησαν, οι κινήσεις όλες έγιναν πιο αργές και η πραγματικότητα βούλιαξε στην ακινησία. Και μέσα απο την παύση της στιγμής, ο νέος άντρας γυρνά το κεφάλι του.

Και η Μάντυ κοιτά τα μελιά μάτια του.

"Μάνο" ψιθυρίζει στο νου της .

Και η μελωδία που ήταν κλειδωμένη στην καρδιά της, ξεπηδά απο μέσα της πλανάται στον αέρα και επιστρέφει πάνω της σαν κρύος άνεμος. Τρέμει ολάκερη.

Το ονειρεύεται? τον βλέπει? υπάρχει μπροστά της? αν τον αγγίξει το σώμα του θα είναι ζεστό? η καρδιά του θα πάλλεται στα στήθη του? είναι αυτός που ονειρευόταν κάθε βράδυ στο κελί της?

Τα μάτια της επεξεργάζονται τις μαύρες ζωγραφιές στο δέρμα του, το θεληματικό πηγούνι του, τις ανοιχτές πλάτες του, τα χέρια του..τα χέρια του..τα μάτια του..τα μάτια του Μάνου..τα κοιτάζει..τα κοιτάζει και είναι αλήθεια..είναι εκείνος..είναι ο Μάνος της..

"Μάνο.." ψιθυρίζει .

Εκείνος την κοιτά για ένα δευτερόλεπτο λίγο πριν βγάλει νοκ άουτ με μια μπουνιά τον άλλον άντρα.

....

"Φίλε πιάσε μια πετσέτα" φωνάζει ο Μάνος στον αδύνατο τύπο με την κουκούλα.

"Είσαι και ο πρώτος" της λέει και την χτυπά στην πλάτη καθώς την προσπερνά χωρίς να την κοιτάξει.

Και η Μάντυ επιτρέπει την Ανθούλα να χαμογελάσει για πρώτη φορά μετά απο χρόνια.

Την είχε αγγίξει..