Δυο μήνες μετά

Η Ανθή περνά απο το λαιμό της την δερμάτινη τσάντα της..μέσα στον φάκελο έχει τις παρτιτούρες της..νιώθει τόσο περήφανη καθώς περπατά και τις νιώθει να τις κουβαλά..μετά απο τόσα χρόνια νιώθει πραγματικά ευτυχισμένη..η ζωή της ..λες και απέκτησε ένα άλλο νόημα..ο maestro σήμερα της είπε οτι είναι ικανοποιημένος απο εκείνη..ένιωσε τόση χαρά..είναι αυστηρός αλλά αγαπά την μουσική όσο κι εκείνη..ο Ζώης πάντα τους παρακαλά και τους δυο για να σταματήσουν τις πρόβες..είναι ικανοί να παίζουν για ώρες..

Στο δρόμο τα δέντρα έχουν επιτέλους ανθήσει..ήταν ένας μακρύς χειμώνας..κλείνει καλύτερα την γκρι μάλλινη ζακέτα της..δεν έχει τόσο κρύο..είναι που φοράει φόρεμα..της αρέσει να ντύνεται με φαρδιά φορέματα ..αλλά πάντα με αρβυλάκια..σταματά σε μια τζαμαρία και κοιτά χαμογελώντας το είδωλο της..αλλάζει συνέχεια..και νιώθει τόσο συναρπαστικά γι αυτό..

Στην άκρη του δρόμου περπατάνε αγκαλιά δυο έφηβοι..έχουν τις σχολικές τσάντες στον ώμο τους..το κορίτσι φαίνεται ντροπαλό..το αγόρι που την αγκαλιάζει είναι ντυμένο με φόρμες και την κοιτά αινιγματικά..πρέπει να έχουν κάνει κοπάνα..το αγόρι σταματά στην μέση του δρόμου και ξαφνικά γέρνει και φιλά το κορίτσι..τους χαμογελά..το κορίτσι έχει κοκκινίσει και τον απομακρύνει.. 

Θα έρθει και η δική της μέρα..που κάποιος θα την κάνει και πάλι να κοκκινίσει απο έρωτα..απλά πρέπει να περιμένει..η ζωή ανοίγεται μπροστά της και είναι έτοιμη να την δεχτεί..

Τους προσπερνά χαμογελώντας και στρίβει στο δρόμο του γυμναστηρίου.

Σήμερα είναι η τελευταία μέρα..πάει απλά να αποχαιρετήσει την Ανδρομάχη..όταν της είπε πως ο maestro της πρότεινε μια θέση στην ορχήστρα του..ντρεπόταν που της είπε πως θέλει να σταματήσει την δουλειά στο γυμναστήριο ..η Ανδρομάχη της στάθηκε σαν μάνα..σαν φίλη..αλλά εκείνη όταν το άκουσε..έκλαψε απο συγκίνηση και την πήρε αγκαλιά και της έλεγε ξανά και ξανά πόσο το άξιζε και πόσο χαιρόταν που θα έφευγε απο εκεί μέσα.

Αν και στεναχωρήθηκε λίγο..αλλά δεν το έδειξε..είναι αντράκι η Ανδρομάχη..αληθινό.

Ανοίγει την πόρτα και βλέπει την Ανδρομάχη χαμογελαστή να την κοιτά απο μακριά. Την επιθεωρεί απο πάνω ως κάτω, το φόρεμα , την μακριά γκρι ζακέτα, τα μαύρα αρβυλάκια της..και την μεγάλη δερμάτινη τσάντα που κρέμεται απο τον ώμο της και φαίνεται απο μακριά με πόσο καμάρι η Ανθή κουβαλά.

"Κουκλάρα μου..αστέρι μου πεθαίνω..έχεις γίνει άλλη γυναίκα .." της λέει και την χτυπά στην πλάτη.

"ήρθες να τον αποχαιρετήσεις?" της λέει ψιθυριστά.

Η Ανθή χθες μπήκε στο νέο της διαμέρισμα..μακριά απο την περιοχή αυτή..και αύριο ξεκινά και την δουλειά με την ορχήστρα..αύριο ξεκινά η ζωή που της στερήθηκε..δεν νιώθει θλίψη για τα χρόνια που χάθηκαν..μόνο θέλει σαν τρελή να ζήσει, να ερωτευτεί, να παίξει μουσική..να είναι ζωντανή. Αυτό.

"Ήρθα να σε αποχαιρετήσω Ανδρομάχη..και ναι..θα τον αποχαιρετήσω κι εκείνον.." της λέει χαμογελώντας θλιμμένα.

"Θα του πεις πως θα φύγεις απο εδώ?" της λέει ψιθυριστά καθώς προσέχει τον Μάνο να τις κοιτά απο το βάθος.

Δυο μήνες τώρα.. δεν κάνει τίποτα άλλο..μόνο την κοιτάει..συνέχεια και απο μακριά. Αλλά αστέρι η Ανθή . Κυρία ρε..βλέμμα δεν γύρισε να του ρίξει.

"Θα το καταλάβει Ανδρομάχη..θα περάσουν οι μέρες..και κάπου στις ετοιμασίες του γάμου του..θα προσέξει πως δεν δουλεύω άλλο εδώ..αν ρωτήσει μην του πεις τίποτα..όπως συμφωνήσαμε..σαν να χάθηκα..τίποτα δεν θέλω να ξέρει πια για μένα.."

Κοιτάει η Ανδρομάχη τον Μάνο . Εκείνος έχει σταματήσει να χτυπά τον σάκο κι έχει μείνει ακίνητος να κοιτάζει την Ανθή. Ούτε που κατάλαβε οτι η Ανδρομάχη τον καρφώνει. Αχ βρε Μάνο..

"Είσαι σκληρή Ανθή.."

Της χαμογελά και την αγκαλιάζει σφιχτά.

"Απλά είμαι ειλικρινής ..δεν υπήρξε ποτέ δικός μου Ανδρομάχη.." της λέει και την φιλά.

Και τώρα της έμεινε ο Μάνος.

Ο Μάνος..

Καθώς προχωρά κοντά του τα βήματα της γίνονται αργά..θέλει όσο μπορεί να προλάβει να τον κοιτάξει, να τον φωλιάσει στην μνήμη της..το τατουάζ με την γοργόνα που έχει στο στήθος του ..οι πλάτες του..τις έχει αγγίξει κάποτε εκείνη..δεν ήταν όνειρο..τα αναστατωμένα μάτια του..τα μαύρα μαλλιά του..τα χείλη του..τα χείλη του..

Στέκεται μπροστά του και δεν του μιλά. Του χαμογελά . Του χαμογελά με όλη της την αγάπη.

Γιατί τον αγαπάει..τόσο πολύ..

"Εμ..όλα καλά?" της λέει σαστισμένος..εκείνη δυο μήνες τώρα κάνει λες και δεν υπάρχει..δεν τον κοιτάζει..δεν του μιλά..

"Όλα καλά Μάνο.." του λέει και του ξαναχαμογελά. Παίζει με το λουρί της τσάντας της και νιώθει την καρδιά της να χτυπά.

Κάποια πράγματα απλά δεν μπορούν να αλλάξουν..

Θα είναι πάντα ο Μάνος της..το αγόρι που τον ζήτησε σε γάμο όταν ήταν δέκα..θα είναι μέσα της πάντα ο Μάνος..κι εκείνη στην μνήμη της θα είναι η έφηβη που κρυβόταν πίσω απο τις κουρτίνες και του έπαιζε μουσική..και άλλοτε θα είναι το κορίτσι που μπήκε μέσα της βίαια ο Μάνος και την έκανε να νιώσει τόσο ποθητή γυναίκα..ο Μάνος ..

"Απλά φεύγω και είπα να σε χαιρετήσω.." του λέει ντροπαλά χωρίς να κατεβάσει τα μάτια της.

Σε λίγο καιρό παντρεύεται. Η Βικτώρια της έστειλε προσκλητήριο.

Περνά ο Μάνος το χέρι του μηχανικά στα μαλλιά του και δαγκώνει το κάτω χείλος του.

Η Ανθή του χαμογελά θλιμμένα.

"Αντίο Μάνο.." του λέει και σηκώνει το χέρι της και του διορθώνει ένα τσουλούφι απο τα μαλλιά.

Ο Μάνος κλείνει τα μάτια του στιγμιαία και η καρδιά του χάνει ένα χτύπο.

"Θα ..θα τα πούμε αύριο Μάντυ.."

Του χαμογελά και πάλι αλλά δεν του απαντά τίποτα.

Πως θα μπορούσε? Είναι η τελευταία φορά που τον βλέπει στην ζωή της.. ο Μάνος της απο αύριο θα ζει μονάχα στην καρδιά της..μέχρι να γεράσει..το νιώθει..αυτό..την μνήμη του εξάλλου κανείς δεν μπορεί να της την στερήσει.. Ο Μάνος στην καρδιά της θα είναι πάντα δικός της.

Του κάνει ένα νεύμα αποχαιρετισμού με το κεφάλι και στρίβει να φύγει , όταν ακούει την φωνή του Μάνου να την φωνάζει.

"Μάντυ!" της λέει και δείχνει αμήχανος.

"Μάντυ.." πηγαίνει με γρήγορα βήματα κοντά της.

Την κοιτάζει. Φαίνεται αναστατωμένος.

"ε..ήθελα να σου πω..πως χάρηκα..που με χαιρέτησες..και ..και μου μίλησες μετά απο τόσο καιρό και..ε..αυτά.." της χαμογελά αμήχανα και σφίγγει ελαφρά τις μπουνιές του.

"Αντίο Μάνο.." του λέει πάλι εκείνη και φεύγει τρέχοντας έξω απο το γυμναστήριο..μακριά απο το δρομάκι..μακριά πολύ απο εκείνον..για πάντα.