Tα χειροκροτήματα καταλαγιάζουν και η Ανθή στρέφει το κορμί της για ακόμη μια φορά στο πιάνο και ακουμπά τα δάχτυλα της στα πλήκτρα. Στην αίθουσα επικρατεί και πάλι απόλυτη ησυχία.

Μόνο ο Μάνος κάθεται όρθιος ακόμη στην πρώτη σειρά..δεν έχει κατεβάσει τα μάτια του..την κοιτά απο πάνω ως κάτω..το φόρεμα..την ουλή που αχνοφαίνεται στο πρόσωπο της..την γαλάζια καρδέλα..τα μακριά μαλλιά..είναι σαστισμένος..δεν ξέρει τι να πρωτοσκεφτεί..τι να αισθανθεί..εκείνη είναι η Ανθή..είναι η Μάντυ..είναι μια γυναίκα που νιώθει πως πολύ λίγο γνώρισε και ταυτόχρονα γνωρίζει τόσο καλά..γιατί ..γιατί δεν του μίλησε? γιατί του το έκρυψε?Αν του έλεγε ποιά είναι ..τότε..όλα..θα ήταν..

"Μάνο ..κάτσε στην θέση σου.." του λέει ο Δημήτρης καθώς τον ξυπνά απο τις σκέψεις του.

Τον ακολουθεί πειθήνια και κάθεται στην θέση δίπλα απο την Μυρτώ.

Δεν ξέρει πολλά απο αυτή την μουσική..αλλά νιώθει μαγνητισμένος..την κοιτά ασταμάτητα..αυτή τη γυναίκα..και του φαίνεται απίστευτο πως έχει ζήσει μέσα της έστω για λίγο..πως έχει μπει σε αυτό το κορμί..το κορμί της Ανθούλας..ο πρώτος της..χαμογελά για μια στιγμή και πάλι σοβαρεύει..θυμάται πόσο άτσαλη ήταν η πρώτη της φορά..της είχε πει ένα στα γρήγορα..στην Ανθούλα..στο κορίτσι με το γαλάζιο φόρεμα που έτρεμε στο κρύο..έτρεμε και εκείνο το βράδυ που την έκανε δική του..τόσο πολύ..δαγκώνει τα χείλη του..ήταν ερωτευμένη ?..του είχε πει πως τον αγαπά..την είχε κοροιδέψει..πως γίνεται να με αγάπησες τόσο γρήγορα της είχε πει?

Ίσως ..τελικά..να μην τον αγάπησε τόσο γρήγορα..δαγκώνει τα χείλη του και ξεφυσά..

"Πολύ αφοσιωμένος είσαι στην μουσική..δεν ήξερα οτι αγαπάς τόσο την κλασική μουσική.." του λέει ψιθυριστά η Μυρτώ που τον βλέπει εδώ και ώρα ακίνητο και μαγνητισμένο ..

"Άστον ρε αγάπη μου τον άνθρωπο.." την μαλώνει τρυφερά ο Δημήτρης..εντάξει ..δεν ξέρει ακριβώς τι συμβαίνει με αυτούς τους δυο..αλλά ξέρει να ξεχωρίζει έναν ερωτευμένο άντρα..

....................

Ο κόσμος έχει κατακλύσει το φουαγιέ και με δυσκολία διασχίζουν τον χώρο..μπροστά προχωρά ο Δημήτρης..πίσω ο Μάνος..

Η Ανδρομάχη τους κάνει νόημα απο το βάθος..τους δείχνει τα καμαρίνια με το χέρι της και χάνεται προς το διάδρομο. Την ακολουθούν..ο Μάνος..απλά περπατά..δεν ξέρει τι να της πει..θέλει χρόνο..να νιώσει πως αυτές οι δυο κοπέλες..είναι η γυναίκα που έπαιζε πριν απο λίγο πιάνο..πως είναι αυτή η συγκλονιστική γυναίκα που χειροκροτούσαν όλοι για ένα τέταρτο όρθιοι , αναγκάζοντας την να βγει ξανά και ξανά στην σκηνή ..και χαμογελαστά να κάνει την ίδια υπόκλιση..αυτή η γυναίκα..είναι η Ανθή..

Περιμένουν για λίγο απ'έξω απο το καμαρίνι..βγαίνουν δυο άντρες με ακριβά κουστούμια απο μέσα και μια γυναίκα με μια μαύρη γούνα.. στο βάθος στέκεται όρθια η Ανθή..τους κοιτά που στέκονται απ'έξω και τους κάνει νόημα να περάσουν.

Η Ανδρομάχη είναι δίπλα στο πλευρό της..η Μυρτώ και ο Δημήτρης την αγκαλιάζουν εναλλάξ και την φιλούν..το καμαρίνι της είναι γεμάτο απο λουλούδια..

Ο Μάνος έχει μείνει πίσω..όταν πια όλοι την έχουν χαιρετήσει προχωρά διστακτικά μπροστά της.

Κοιτά τα λουλούδια..ξεφυσά..νιώθει αόριστα αγχωμένος..την κοιτά στα μάτια και της γνέφει με το κεφάλι..

Τόσα που θέλει να της πει και τίποτα δεν φτάνει στο στόμα του..

Ούτε κι εκείνη του μιλά. Τον κοιτά σοβαρά στα μάτια..είναι τόση όμως η ένταση των κορμιών τους..που αυτόματα όσοι είναι στο καμαρίνι κάνουν πως δεν τους κοιτούν..σχολιάζουν τον κονσέρτο ίσα για να σπάσει η σιωπή ..

"Δεν σου έφερα λουλούδια.." μιλάει ο Μάνος πρώτος..απολογητικά κοιτά τα άδεια του χέρια..αν ήξερε..θα της γέμιζε το καμαρίνι όλο με τριαντάφυλλα..

"Δεν πειράζει ..χαίρομαι που ήρθες..ελπίζω να σου άρεσε το κονσέρτο.."

Η φωνή της όμως..είναι ίδια..οι λέξεις βγαίνουν με την ίδια τρυφερή χροιά..κάτι αναπηδά στην καρδιά του Μάνου..εκείνη είναι σοβαρή..

"Δεν..γιατί δεν μου το είπες?" της λέει ..τίποτα άλλο δεν μπορεί να πει παρά μόνο ένα μεγάλο γιατί..

Ανασηκώνει σαν παιδί τους ώμους της..δεν λέει κάτι..τι να πει? κοιτά τον κόσμο γύρω της..η απάντηση είναι πολύ προσωπική για να την μοιραστεί με τόσα αφτιά..

"Ήθελα να σε ευχαριστήσω.." του λέει αμήχανα..

Της χαμογελά λοξά και σοβαρεύει..

"Μην μου λες ευχαριστώ..αν ζούσε ο πατέρας μου θα το ήθελε και ο ίδιος.."

Ο Δημήτρης ανυψώνει τα μάτια του στο ταβάνι και η Μυρτώ του χαμογελά..

Η Ανθή του γνέφει καταφατικά..δεν μπορεί να πάρει τα μάτια της απο πάνω του..της έχει λείψει τόσο..τόσο πολύ..και τώρα είναι μπροστά της..αν απλώσει το χέρι της μπορεί να τον αγγίξει..

Η πόρτα ανοίγει και μπαίνει μέσα ο Ζώης με μια τεράστια ανθοδέσμη με κόκκινα τριαντάφυλλα..με δυο δρασκελιές είναι δίπλα της..την σφίγγει πάνω της καθώς της λέει ξανά και ξανά πόσο υπέροχη..πόσο όμορφη είναι..πόσο περήφανος νιώθει για εκείνη..και καθώς της φιλά τα χέρια ..ο Μάνος κάνει ένα βήμα πίσω..

Οι δυο τους είναι ταιριαστοί..χαμογελά θλιμμένα..την κοιτάζει και ξεφυσά. Ίσως ένας τέτοιος άντρας της αξίζει..να την γεμίζει με λουλούδια και να της λέει πόσο υπέροχη είναι..της αξίζει κάθε ευτυχία..

"Λοιπόν θα πάμε να το γιορτάσουμε? έχω κλείσει τραπέζι στο πιο κυριλέ ακριβό εστιατόριο της πόλης.." λέει η Ανδρομάχη και όλοι σηκώνονται πάνω .

Η Ανθή τον κοιτάζει..θέλει ..να μιλήσουνε..μονάχα αυτό..μια φορά αληθινά..δεν θέλει να του πει για την Βικτώρια και τα ψέμματα της..ξέρει πως ο Μάνος μόλις βγήκε απο την φυλακή..δεν θα ήθελε να κάνει καμιά τρέλα ..αν μάθαινε πόσο ψεύτρα είναι η γυναίκα του..αλλά μια φορά ..μια τελευταία φορά..θα ήθελε να του πιάσει τα χέρια και να του πει πόσο τον ευχαριστεί..μπορεί να μην την επέλεξε για σύντροφό του..αλλά του ανήκει το ευχαριστώ..

Ο Μάνος κοιτά τον Ζώη..σκύβει το κεφάλι..μερικές φορές είναι δύσκολο να είσαι αληθινός άντρας..αλλά αυτός είναι..δεν θα ανακατευτεί στη ζωή της..θα την αφήσει να πορευθεί ..φαίνεται ευτυχισμένη..έχει ανθρώπους που την αγαπούν..

"Εμ..εγώ..παιδιά καλά να περάσετε..εγώ..έχω κανονίσει..και .." γυρνά και κοιτά την Ανθή.

Τον κοιτάζει απογοητευμένα..θύμωσε μαζί της για το ψέμα της..δεν ήταν και λίγο άλλωστε..

"Και πάλι συγχαρητήρια..είμαι ..περήφανος πολύ για σένα..και..είσαι ..." κοιτάει λοξά τον Ζώη..

"Και είσαι πανέμορφη.." συμπληρώνει αμήχανος και της φιλά το χέρι.

Κάνει ένα νεύμα αποχαιρετισμού προς όλους και πριν του πούνε τίποτα άλλο , φεύγει με νευρικά βήματα.

Διασχίζει το διάδρομο, περπατά ανάμεσα απο το πλήθος που έχει διαλυθεί..ψάχνει τα κλειδιά του στην τσέπη του..βγαίνει έξω απο το μέγαρο. Κοιτά μηχανικά δεξιά και αριστερά ..κατεβαίνει ως κάτω..μιλά στον παρκαδόρο και περιμένει ελάχιστα πριν του φέρουν το αυτοκίνητο..μπαίνει μέσα..δεν σκέφτεται..

Βάζει το κλειδί στην μίζα..το γυρνά και ακούγεται ο βόμβος της μηχανής..

"Σ'αγαπάω τόσο που πονάω" του είχε πει..τα λόγια της καρφώνονται στο νου του..με είχε αγαπήσει κάποτε..και ξαφνικά θυμάται..θυμάται τα τατουάζ της..

τα τατουάζ..ο δικέφαλος στο ένα μπράτσο και στο άλλο έναν αετό..ίδια με τα δικά του..δεν είναι τυχαίο του είχε πει..τα είχε χτυπήσει στη φυλακή..τα είχε χτυπήσει..όχι τυχαία..είναι ίδια με τα δικά του..τα χτύπησε για εκείνον..γιατί τον αγαπούσε όλα τα χρόνια..

Χτυπά με δύναμη το τιμόνι..

"γαμώτο δεν μπορώ να σε αφήσω έτσι απλά Ανθή να φύγεις.."

κάθεται και κοιτά το τιμόνι ..αλλά οι σκέψεις του γρήγορα η μια διαδέχεται την άλλη..πρέπει να την αφήσει..τα έχει κάνει ήδη τόσο σκατά μαζί της..αλλά..αλλά..

Χτυπά το τιμόνι.

"θα σε κάνω γαμώ να με αγαπήσεις απο την αρχή.." λέει και βγαίνει απο το αυτοκίνητο. Πετά τα κλειδιά του στον παρκαδόρο και τρέχει προς την σκάλα.

Ανεβαίνει μερικά σκαλοπάτια όταν ακούγονται γέλια..βλέπει πρώτα τον Δημήτρη..απο πίσω ακολουθεί η Ανδρομάχη..ένας γέρος με γυαλιά και φιογκάκι..και η Ανθή ..την κρατά αγκαζέ εκείνος ο νέος άντρας..

"Στ' αρχίδια μου..εγώ θα το προσπαθήσω.." λέει και ξεφυσά.

Σηκώνει το χέρι του και τους κάνει νεύμα.

"τελικά θα έρθω κι εγώ" φωνάζει και κοιτάζει την Ανθή που για μια στιγμή έχει μείνει ακίνητη στα σκαλοπάτια.

"Τρέμεις.." της ψιθυρίζει ο Ζώης και η Ανθή γνέφει καταφατικά.

Την σφίγγει πάνω του..

"Τι νόμιζες χαζή? εγώ τον είδα πως σε κοιτούσε..σιγά που δεν θα επέστρεφε.." της λέει και η Ανθή κοιτά τον Μάνο.

"Δεν ξέρω αν .." αλλά δεν λέει κάτι.

Τον πλησιάζουν και προχωράνε όλοι προς το πάρκινγκ.

Ο Μάνος απο πίσω αμίλητος προχωρά καθώς κοιτά τον νέο άντρα να αφήνει απο την αγκαλιά του την Ανθή.

Το κορίτσι του γαμώ.

Η Ανδρομάχη τον πλησιάζει και του χαμογελά.

"Μάνο..εσύ είμαι σίγουρη πως θα κάνεις τρελή χαρά να γνωρίσεις τον Αντώνη.." του λέει και χωρίς να μπορεί να κρατηθεί γελάει.

Την κοιτάζει και ξεφυσά. Δεν έχει όρεξη για τις μαλακίες της Ανδρομάχης..την προσπερνά και κάνει νόημα στον παρκαδόρο να του φέρει το αυτοκίνητο.

Η φωνή της Ανδρομάχης ακούγεται απο πίσω του.

"Και που λες ..ο Αντώνης πολύ καλό παιδί..τυχερός ο Ζώης που έχει σχέση μαζί του.." γυρνά και την κοιτάζει.

"Ζώης?" της λέει μπερδεμένος.

"Ζώης εστί βρε παπάρα ο τυπάς που είχε αγκαλιά την Ανθή τόση ώρα κι εσύ είχες κιτρινήσει να τους κοιτάς.."

Ο Μάνος για μια στιγμή ..προσπαθεί να καταλάβει και μετά χαμογελά διάπλατα.

"Είσαι φιλαράκι .." της λέει και την σηκώνει ψηλά στην αγκαλιά του και την περιστρέφει , ενώ η Ανδρομάχη ξεστομίζει ακατάληπτες βρισιές.