Ένα δάκρυ ένιωσα να εμφανίζεται στην άκρη του ματιού μου.

Ένα συναίσθημα βγήκε έτσι ξαφνικά.

Πως μπορεί τελικά ένα απλό μήνυμα να ενεργοποιήσει τα δάκρυα.

Μα δεν έπεσε, ακόμη εκεί είναι, να θολώνει σιγά σιγά την όραση.

Ένα αίσθημα αγάπης , μία απλή φράση, μπορεί να σου χαρίσει καλή διάθεση και ένα στιγμιαίο αληθινό χαμόγελο στα χείλη.

Τόσο σημαντικό.

Τόσο ωραίο.

Σήμερα νιώθω.

Πολλά στο έπακρο, ας πούμε.

Μη λέω και ψέματα.

Μία φωνή ακούστηκε να φωνάζει ένα όνομα, μου τράβηξε την προσοχή και ένα ασθενοφόρο ξεπρόβαλε για το νοσοκομείο δίπλα μου.

Καλή δύναμη σε όποιον ήταν εκεί μέσα ή θα είναι.

Ας επιστρέψουμε εδώ.

Ή όχι.

Εμένα ο θεός με αγαπάει λέει η ηλικιωμένη κυρία πίσω μου.

Και συνεχίζει να λέει ακατάπαυστα για την θρησκεία.

Σοφά πράγματα λέει κι ας είναι αλβανίδα, όπως η ίδια αποκάλεσε τον εαυτό της, χωρίς ρατσιστικά σχόλια από μέρους μου.

Τέλος πάντων.

Νιώθεις όμορφα;

Θα έλεγα ναι, εσύ;

Νιώθεις περίεργα;

Ναι. Εσύ;

Και γω.

Ας επιστρέψουμε στο δάκρυ, χάθηκα λίγο.

Και ναι ξανά χάνομαι..

«Μαϊμού» εικόνες πουλάει η φίλη της, πεντακόσια ευρώ κάνουν λέει διακόσια της πουλάει, αφού αυτή τις ζωγραφίζει, να μην της πουλήσει;

Αλλά λέει και ψέματα, όπως λέει η κυρία πίσω μου.

Της είπε ότι λες ψέματα κι ας κάνεις τον σταυρό σου όλη μέρα και λες ότι πιστεύεις περισσότερο απ' όλους και συνέχεια αντιδράς, δε σε κρίνω.

Μάλιστα.

Ξέφυγα πάλι, αλλά τι να κάνω και γω; Κάθεσαι χαλαρός κάπου και ακούς μια άκυρη να μιλάει για την θρησκεία.

Βοήθεια!!!

Σταματώ εδώ, δε μπορώ να την ακούω.

Αχ ναι ακουστικά!!

Ένα χαμόγελο υπάρχει στα χείλη μου και η μουσική είναι τόσο δυνατή που οι εξωτερικοί θόρυβοι έχουν εξαλειφθεί τελείως, υπέροχο αίσθημα.

Ησυχία.

Τώρα ταξιδεύω.

Αλλά δε ξέρω που.

Δεν έχω ιδέα τι θα γράψω.

Το χαμόγελο υπάρχει ακόμη.

Τα μάτια μου δηλώνουν ευχαρίστηση.

Και το μυαλό μου χάνεται στον ήχο που βγάζουν τα ακουστικά.

Δε ξέρω τι γράφω.

Λάθος, ξέρω αλλά δεν δίνω σημασία.

Το ηχείο στο τέρμα και πάμε.

Λυπημένα πρόσωπα γύρω μου και άλλα χαρούμενα ο καθένας με τα δικά του και γω με τα δικά μου.

Άνθρωποι περπατάνε στο δικό τους ρυθμό και γω ακίνητος.

Γιατί ακίνητος; Γιατί απλά τους παρατηρώ, από ένα σχετικά «κεντρικό» σημείο, με θέα το δρόμο, ένα νοσοκομείο έναν φούρνο και μερικά παρκαρισμένα αυτοκίνητα.

Επιτρέψτε μου να χαθώ.

Σας ευχαριστώ.

Χαθείτε μαζί μου.

Χάνομαι στα δικά μου μονοπάτια.

Σσσ κλέβω στίχους από προηγούμενα που έχω γράψει.

Με συγχωρείτε.

Η μουσική με βυθίζει.

(Dark Dupstep - Kathedral)

Η ανάσα μου βαραίνει και είμαι σίγουρος γι'αυτό.

Χάνω τον έλεγχο και χάνομαι.

Γενικότερα αυτή η λέξη με εκφράζει. Παντού αυτή.

Χάος και χάνομαι.

Δυνατό!

Και εδώ γελάμε.

Αν όχι δε πειράζει.

Προβλήματα παντού σκουπίδια επίσης.

Χανόμαστε με μουσική ή χωρίς.

Σε έναν δικό μας κόσμο.

Άλλαξα τραγούδι και πήρα μια βαθιά ανάσα.

Τόσο ώστε να χαλαρώσω.

Και εκεί που στρίβω ένα τσιγάρο, τόσες σκέψεις περάσανε από το μυαλό που δε ξέρω αν μπορώ να τις περιγράψω.

Όχι Ελληνικά τραγούδια δε βοηθάνε. Πάμε στα ξένα!!

Χάθηκα.

Νιώθω πως έχω αλλάξει, όχι τόσο που να λέω Χριστέ μου πως έγινα έτσι, αλλά έχω αρχίσει να νιώθω, να εξωτερικεύω αυτά που νιώθω.

Πολλά νιώθω.

Πρέπει να μάθω λεξιλόγιο, ή να παίρνω λεξικό μαζί μου.

Αισθάνομαι;

Ναι, αισθάνομαι και χάνομαι.

Παντού κολλάει.

Τόσο γλυκιά αυτή η λέξη και τόσο μοναδική ταυτόχρονα.

Δε ξέρω τι βρίσκω τόσο ωραίο σε αυτό το τραγούδι αλλά με ταξιδεύει και με κάνει να αισθάνομαι καλά.

Μιλά για την αγάπη.

Μα δε θέλω αγάπη.

Μέγα ψέμα, όλοι θέλουμε και ας λέμε όχι.

Εγωιστικό θα το έλεγα το τραγούδι αλλά για τους ερωτευμένους ίσως και να μην είναι.

Λάθος, για όσους αγάπησαν ίσως δεν είναι.

(Blonde I loved you)

Ήρθε η στιγμή να αλλάξουμε βαρέθηκα.

Πολύ σταθερός, φαντάζομαι και εσύ.

Ναι.

Ξεφυσάω πάλι, όχι γιατί με απασχολεί κάτι.

Απλά επειδή μπορώ.

Θα ήθελα να 'ξερα αν κάποιος το διαβάσει όλο αυτό.

Συντακτικά νομίζω είναι λάθος αλλά τι πειράζει.

Χαθείτε να χαθώ.

Ένα.

Δύο.

Τρία.

Τέσσερα.

Πέντε.

Φτου και βγήκα!

Όχι δεν ήταν αστείο.

Δε το 'χω αυτή τη στιγμή.

Προσπαθώ να γεμίσω την οθόνη μου με χαρακτήρες.

Τώρα δε ξέρω τι νιώθω.

Νομίζω έπεσα.

Και χάθηκα.

Το πρόσωπο μου είναι συννεφιασμένο.

Μάλιστα.

Τι να πεις και τι να κάνεις.

Και μια σκέψη ξεπροβάλλει και μου λέει το μυαλό γράψ'την.

Έφυγα, ενώ έπρεπε να μείνω.

Θα με βαράει για πολύ ακόμη αυτή η σκέψη.

Κι αν έμενα τι;

Μετανιώνω που δεν κατάφερα να σε δω έστω και για τελευταία φορά.

Έχει μείνει μόνο η τελευταία εικόνα.

Ήσουν παγωμένος και χλωμός.

Κοιτάζω γύρω μου γιατί νιώθω ενοχές, αλλά κανείς δε με κοιτά.

Όλα στη φαντασία είναι.

Μα και όλα αληθινά την ίδια στιγμή.

Δεν έπρεπε να φύγω, αλλά το έκανα, πάντα το κάνω και το γνώριζες, η σιωπή σου έλεγε ναι.

Μα δε μου είπες ποτέ μείνε, ίσως να μην ήθελες και συ.

Ήθελες να ζήσω και να το χαρώ.

Η μοίρα έπαιξε βρώμικο παιχνίδι και αντί για δύο μέρες νωρίτερα επέστρεψα δύο μέρες πιο αργά. Αλλά τι να πεις, συμβαίνουν αυτά.

Σωστά;

Όλοι το έχουμε βιώσει, με κάποιον τρόπο.

Bad karma!

Λες ;

Να ήταν αυτό;

Μπα, όλα για κάποιον λόγο έγιναν και θα συνεχίσουν να γίνονται για καποιον λόγο.

(18 Ιουλίου)

Πάμε στο δεύτερο κομμάτι της ιστορίας αυτής.

Το απέραντο γαλάζιο απλώνεται μπροστά μου, νιώθω μια ενοχή.

Ενοχή γιατί κοιτάζω την οθόνη μου και δεν κοιτώ αυτή.

Αυτή που με έχει αγκαλιάσει.

Αυτή που με κοιτά με πόθο.

Αυτή που θέλει να με κατακτήσει.

Αυτή που θέλει να με οδηγήσει.

Στον δικό της κόσμο.

Με τον δικό της προσανατολισμό.

Ας χαθούμε.

Ας πνιγούμε.

Αν είναι η μοίρα μου αυτή, γιατί όχι;

Γιατί ναι;

Άσε την μουσική να σε ταξιδεύει όπου αυτή θέλει να σε πάει. Και που θέλει να με πάει;

Μπροστά μου ένα βουνό πλέον, στεριά!

Σε λίγο πάλι θα χαθώ στο απέραντο γαλάζιο της.

Εκεί που είναι αυτή και ο ουρανός παρέα.

Μα εγώ λέω να σας αφήσω εδώ.

Τόσο υπέροχη.

Τόσο ήρεμη.

Λίγο κύμα και δροσερός αέρας που δημιουργεί το πλεούμενο πουλί του ωκεανού.

Και μόλις σας άφησα.

1000 λέξεις.

Έτσι για τα τυπικά

Μπάτσιος Ιουστίνος

18 Ιουλίου 2018 - 1ο μέρος

07 Αυγούστου 2018 - 2ο μέρος