Η διάθεσή μου ,τα αισθήματά μου και η πραγματικότητά μου,έχουν ακριβώς το ίδιο χρώμα με την πραγματικότητα που με περιβάλλει. Το ίδιο γκρί με αυτό του κελιού μου.

Μισός χρόνος σχεδόν εδώ μέσα που περιμένω μια απάντηση. Λάθος χρόνος... Περίμενα. Γιατί πλεον έχω πάψει να ελπίζω.
Αν ημουν άνθρωπος θα είχα βάλει μια θηλιά στο λαιμό μου και θα ξεμπερδευα. Ο κόσμος θα ήταν καλύτερος χωρίς εμένα. Ένας βιαστής είμαι στη τελική. Στην αρχή χρησιμοποιούσα τις δυνάμεις μου για να γλιτώσω από τις επιθέσεις των συγκρατουμένων μου. Μετά όμως σταμάτησα. Αυτό ήθελε και εκείνη προφανώς. Να τιμωρηθώ όπως ο κάθε βιαστής. Γι'αυτό λοιπόν αφέθηκα στο μένος τους.
Είμαι 15 κιλά λιγότερος με τις μελανιές να έχουν καλύψει κάθε εκατοστό του κορμιού μου και άπειρες πληγές να το στολίζουν. Καμιά τόσο μεγάλη όμως, όση αυτή μέσα μου.

Το φαγητό μου στο τσίγκινο πιάτο έχει αρχίσει να βρωμάει,καθώς από χθές βρίσκεται παρατημένο στο πάτωμα. Κατσαρίδες το πλησιάζουν και το τρώνε ανενόχλητες. Το στομάχι μου διαμαρτύρεται, όμως είμαι ανίκανος να φάω με το σαγόνι κρεμασμένο.
Πρέπει να φαίνομαι απαίσιος καθώς ο δεσμοφύλακας που  μόλις με είδε γουρλωσε τα μάτια του αμέσως και κάλεσε ασθενοφόρο .

-Ποιός στο έκανε;
Ρώτησε επιτακτικά.

Έχει σημασία να καρφώσω τον ένοχο; Άλλωστε εδώ όποιος βίασε και όποιος μιλάει πολύ θάβετε.
Κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά, θέλοντας να δώσω παράταση στη ζωή μου. Το καθρεφτάκι απο το διπλανό κελί ήταν ήδη εκεί, έτοιμο να ανιχνεύσει την κάθε μου κίνηση,δίνοντας παράλληλα εντολή για την εκτέλεση μου αν προδώσω τους βασανιστές μου.

-Ετοίμασε δυο αλλαξιές σου, φεύγουμε.

Δέκα λεπτά αργότερα με τον δεσμοφύλακα παρέα, τα χέρια δεμένα, και την όραση μου θολή, το ασθενοφόρο έφθασε στο κοντινοτερο νοσοκομείο.
Η ειρωνεία της υπόθεσης.. Εδώ εργαζόμουν, είχα γίνει ένας από τους καλύτερους γιατρούς. Με σέβονταν όλοι. Τώρα; Περνάω το κατώφλι αυτό σε αυτά τα χάλια. Ντρέπομαι για την κατάντια μου, αλλά πιο πολύ που τους κορόιδευα καθημερινά κλέβοντας φιάλες αίματος και βιάζοντας τις ασθενείς,εκμεταλλευόμενος την θέση μου. Η Δέσποινα τι να κάνει άραγε; Πόσο θα σοκαρίστηκε με τα νέα μου....
Ελπίζω να μην την πετύχω, δεν θα αντέξω να αντικρίσω στο βλέμμα της την απογοήτευση και την επίκρισή της.

Συνοδεία συν άλλων δυο σεκιούριτι του νοσοκομείου, πέρασα τις πύλες του άλλοτε χώρου εργασίας μου. Ο ένας ήταν νέος υπάλληλος και δεν με γνώριζε, όμως ο Άλκης ήταν αυτός που χαιρέταγα καθημερινά.....

-Γιατί ρε γαμώτο αυτοκαταστράφηκες;Θα είχες τόσο λαμπρό μέλλον,κρίμα...

Με σκυμμένο το κεφάλι μπήκα στο εξεταστήριο. Στο δευτερο βήμα κοκκάλωσα. Όχι,σίγουρα η τύχη δεν με ευνοεί σήμερα.

-Βρε καλώς το αγόρι μας! Σαν τα χιόνια!

Δεν μπορούσα να της απαντήσω, ουτε να την κοιτάξω. Άλλωστε εκείνη ήταν παντα μια κυρία απέναντι μου. Εγώ τι ήμουν; Ένα κάθαρμα! Μόνο που δεν το ήξερε τότε....

-Τι; Δεν θα με χαιρετήσεις; Ούτε ένα βλέμμα στη φιλενάδα σου; Τόσα χρόνια ψωμί και αλάτι φάγαμε μαζί που λέει ο λόγος Βυρωνάκο....

Με κόπο σήκωσα το κεφάλι μου και την κοίταξα βουρκωμένος. Τα μάτια μου φώναζαν όσες συγνώμες δεν μπορουσα να ξεστομίσω.
Ήρθε κοντά μου, να μου παρει αίμα και την πίεση. Η τελευταία ερώτησή της με αιφνιδίασε.... Όμως αυτή την φορά δεν είχε νόημα να της πω ψέμματα.

-Τι μου έλειπε και δεν σου έφθασα;

............................................................

Μαρίνα

Πάλι ξυπνάω και πονάω παντού. Πως γίνεται αυτό να συμβαίνει έξι μήνες τώρα; Πονάει η μέση και το στήθος μου,το στομάχι μου, το κεφάλι μου γυρίζει. Χριστε μου! Πάνω στο κομοδίνο το χαρτάκι με τη σημείωση με κάνει να ξυπνήσω απότομα. Σήμερα είναι το ραντεβού. Σηκώνομαι να κάνω ένα ντους. Ο χρόνος μου είναι πραγματικα περιορισμενος.

Μισή ώρα μετά είμαι ήδη καθοδόν στο ταξί. Φθάνω στο νοσοκομείο μισή ώρα νωρίτερα από το προγραμματισμενο ραντεβού μου και έτσι περναω πρωτα από το κυλικείο. Ένα τόστ και ενας χυμός θα ήταν ότι πρέπει τώρα. Τα παιρνω και τα τρώω αμέσως. Παω στην αναμονή των εξεταστηριων, έχω ένα τέταρτο ακόμη. Είμαι πολυ ανυπομονη και η Ανθή που στο καλό είναι; Θα ερχόταν εδώ είπε,αλλά χθες κοιμήθηκε με τον Άρη. Ακόμη να το χωνέψω πως αυτοί οι δυο είναι μαζί. Η φίλη μου με τον κολλητό του Βυρωνα. Βέβαια ακόμη δεν μπορεί και εκείνη να πιστέψει ότι είναι με έναν βρυκόλακα. Πως τα φέρνει η ζωή τελικά....

-Ουφ! Σε πρόλαβα ευτυχώς!

Εμφανίστηκε ξαφνικά η Ανθή και έκατσε δίπλα μου βιαστικά,λες και θα την διώξω για να την τιμωρήσω.

-Σε έχουν φάει οι έρωτες και εμένα με ξεχνάς κακούργα

-Ποτέ, ποτέ δεν σε ξεχνώ απλά ο Αρουλης είναι ασυγκράτητος τα πρωινά.

-Κανένας σεβασμός στην εγκυμονούσα φίλη σου ρε;

-Φτου μου!
Αποκρίθηκε γελώντας.

Δεν πρόλαβα να της πω να συμμαζευτεί,καθώς ο γιατρός φώναξε το επίθετό μου.Ήρθε η μεγάλη στιγμή να της γνωρίσω τον γιο μου!

Είπα να κάνω μια εμφάνιση μετά από τόσο καιρό εξαφάνισης 🤣
Κατάντησα το κάθε κεφάλαιο επετειακό. Μια φορά τον χρόνο αν συνεχίσω να ανεβάζω, σε δέκα χρονάκια θα έχω τελειώσει το βιβλίο βρέ! Τι κάνετε αγάπες μου; Στολισατε το δέντρο σας;;;;
Εμένα σήμερα το στολίζουν τα μικρουλια μου!