Ταχυκαρδία....
Ενθουσιασμός....
Θετικότητα....

Περίεργα συναισθήματα και αισθήσεις για κάποιον σαν εμένα...

Απο το ξεκίνημα της μέρας μου ήξερα πως κατι σημαντικό θα συμβεί. Η καρδια μου χτυπάει δυνατά στο στήθος μου με γρήγορο ρυθμό. Προσπαθώ να καταλαβω τι μου συμβαίνει, αλλά ερχεται η ανεμελιά ξαφνικά και με κατακλύζει και ενα χαμόγελο στολίζει το πρόσωπό μου. Το αγγίζω και δεν πιστεύω οτι μου συμβαίνει. Ενα αληθινό ξένοιαστο χαμόγελο άνευ συγκεκριμένης αιτίας. Μου θυμίζει εκείνη την ξεχασμένη εφηβεία μου που χάθηκε απρόσμενα. Τότε που αγαπούσα την ζωή και βίωνα την καθε στιγμή με τοση ένταση. Ετσι νιώθω και τωρα. Ενθουσιασμένος με την αίσθηση οτι η σημερινή μερα ίσως μου φέρει την λύτρωση.....

Πανω που σουρούπωνε, έφθασα στην δουλειά. Ολοι οι εργαζόμενοι με κοίταζαν με απορία καθώς πλησίαζα το αφεντικό,για να πάρω τον εξοπλισμό μου.

«Πρώτη φορά σε βλέπω χαμογελαστό»

«Ξύπνησα ευδιάθετος.»

«Αν ψάχνεις κουμπάρο, εδω είμαι»

«Οχι»είπα απότομα και η κουβέντα έλαβε τέλος.

Άμα ηταν εφικτό να την παντρευτώ δεν θα την βίαζα.
Γιατί να μην μπορω να ξαναγίνω  άνθρωπος;

Έφθασα στη πόρτα πάνω που έβαζα το όπλο μου στη θήκη του και βγήκα έξω,χαμένος στις σκέψεις μου.
Τότε ένιωσα πάλι να με τραβαει σαν μαγνήτης αυτό το ιδιαίτερο βλέμμα που με κατέστρεψε εκεινη την ημέρα. Αυτά τα κόκκινα κερασενια χείλη που θέλω σαν τρελός να τα γευτώ.
Εκείνη που θα ξεχώριζα πάντα,όσο  καμουφλαρισμένη και αν ήταν για να μην την αναγνωρίσω.

Αυτα τα πρόστυχα ρούχα δεν της ταιριάζουν. Δεν ειναι αυτη κοπέλα για τέτοιες βρωμοδουλειες. Καποια παγιδα μου εχει στήσει σίγουρα, αλλά αυτη είναι η ευκαιρία μου να της εξηγήσω γιατι της έκανα κακό.

Στελνω στα γρήγορα ενα μηνυμα στον Σπύρο οτι θα χρειαστώ ενα ασφαλές μέρος μακρια απο βρυκόλακες.
Λιγα λεπτά μετά μου απάντησε οτι εχει ενα παραθαλάσσιο σπιτι απομονωμένο.
Εστειλε την διεύθυνση και του ειπα να έρθει να με παρει εκεινος με το φορτηγάκι,οταν του τηλεφωνήσω. Ολα πλέον ηταν έτοιμα!

Μόλις δέκα λεπτά αργότερα σταμάτησε μπροστά της ενα αμάξι. Αρχισα να κοιτάζω γύρω μου ταραγμενος. Είναι της αστυνομίας αραγε; Μπήκε μεσα και φύγανε. Τωρα τι κάνω;

Η αγωνία μου ειχε φθάσει στα ύψη. Όμως δεν ηταν μονο αυτή, καθώς ένιωθα συνάμα ενα κραμα συναισθημάτων.

Ζηλια....
Φοβο....
Ανασφάλεια...

Μακάρι να μην πάθει άλλο κακό.
Δεν θέλω να την αγγίζουν γαμωτο!
Θα τρελαθώ!

Ειδοποίησα τον Σπυρο να σε ετοιμότητα για να έρθει και αρχισε τις ερωτήσεις ανήσυχος.
«Ήταν εκείνη εδώ...» του έγραψα και αμέσως μου απάντησε οτι ξεκινάει τώρα και θα περιμένει στο παρκάκι δίπλα για οσο χρειαστεί.

Η ταραχή μου ήταν εμφανής όσο περνούσε η ώρα. Ευτυχώς μισή ώρα αργότερα επέστρεψε σώα και αβλαβής. Μη μπορώντας να περιμένω άλλο την πλησίασα και την άρπαξα απο το μπράτσο.

«Ελα να σου πω εσενα δυο λογάκια»

«Μη με ακουμπάς!»

Εχει δίκιο πως τολμαω να την ακουμπάω;

«Συγγνώμη αλλά πρέπει να  μιλήσουμε επειγόντως.»

«Τι να μου πεις εσυ εμενα; Με ξέρεις και απο χθές;»

«Οσο μακιγιάζ και να βάλεις θα σε αναγνωριζα και πάλι Μαρίνα. Εχω το δικαίωμα να σου εξηγήσω γιατί σου εκανα κακό νομίζω.»

«Απαιτείς και απο πάνω; Πως μπορείς να με κοιτάς στα μάτια; Αχρείε!»

«Αν δεχθείς να με ακούσεις Μαρίνα ίσως με καταλάβεις λίγο. Δεν σου ζητάω να με συγχωρέσεις. Αν και ομολογώ οτι μετάνιωσα ειλικρινά που σου φέρθηκα τοσο άνανδρα.»

«Θα σε λυπηθώ κιόλας;»

«Ελα μαζι μου πέντε λεπτά  σε παρακαλώ!»

«Που θα παμε;»

«Στο παρκακι εδω δίπλα»

«Ενα λεπτό να ειδοποιήσω λοιπόν, γιατι δεν σε εμπιστεύομαι.»

Την είδα να καλεί κάποιον καθως απομακρυνόταν και να επιστρέφει σε τρία λεπτά. Σε ποιον μιλούσε άραγε; Φυσικά και μπορούσα να ακούσω τα πάντα,ομως δεν καταλάβαινα τι σχεση έχει με αυτόν τον άντρα. Η φωνη της μόνο μίσος έσταζε.

Ενημέρωσα οσο έλειπε πως φεύγω γιατί έτυχε κάτι σοβαρό και δεν ξερω αν επιστρέψω γενικότερα και έπειτα πήγαμε στο παρκάκι.

«Λοιπόν σε ακούω»

«Απέφευγα να κάνω δεσμό με αλλον άνθρωπο. Σε είδα εκείνη την μέρα στο εστιατόριο και ενιωσα για πρώτη φορά μετα απο την εφηβεία μου  έρωτα για κάποια. Σε ήθελα δική μου εστω και μια νύχτα.»

«Ακούγεται τόσο αρρωστημένο. Τοσο εγωιστικό ολο αυτό. Γιατί να μην κάνεις δεσμό;»

«Δεν ειμαι άνθρωπος Μαρίνα. Ειμαι βρυκόλακας και δεν θελω να ειμαι με μια γυναίκα μαζί γιατι φοβάμαι μήπως της κανω άθελά μου κακό. Το καταλαβαινεις τώρα;»

Ειχε ασπρίσει απο τον φόβο της όταν της ειπα τι συμβαίνει.
«Κανε πιο πίσω.... Δεν υπάρχουν βρυκόλακες. Για να μου κάνεις πάλι αίσχη με έφερες εδω.»

«Μην με φοβάσαι Μαρίνα. Δεν πρόκειται να σε δαγκώσω,δεν θα σε πείραζα ποτέ ξανά.»

«Γιατί με κοροϊδεύεις;»

«Δές με» Της έδειξα τους κυνόδοντες μου και την ταχύτητα με την οποία κινούμαι.

Τότε άρχισε να τρέμει. Αισθάνθηκε την αλήθεια μου. Ολα έγιναν τόσο γρήγορα...
Εκείνη να βγαζει μια ένεση με προορισμό τον λαιμό μου και η Αλεξάνδρα να της επιτίθεται απο πίσω.

«Μη!» Ούρλιαξα αλλα εκείνη δεν σταμάτησε.....

Θελω εντυπώσεις! Καλη ανάγνωση!