Τρεις μερες συνεχόμενα. Τρεις. Ξυπναω και βρίσκομαι πανω σε κουφαρια ζώων, γεματος αίματα. Νιωθω ότι τρελαίνομαι. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει πια.
Με φοβάμαι.
Αν τελικα οσα ακούστηκαν τις προάλλες για βρικόλακες στην περιοχη ισχύουν και ειμαι ενας από αυτούς;
Αλλα και πάλι δεν θα έπρεπε να ειχα απο παλια τέτοια συμπεριφορά; Προσπαθώ να σκεφτω οτιδηποτε με βοηθησει,αλλα ειναι μάταιο. Μεχρι που ακούω την φωνη της Αλεξάνδρας πισω μου.

«Γεια σου ομορφε. Στο πάρτι μου πριν μια εβδομαδα, ήσουν πολύ θερμός και τοσες μερες ουτε γεια μου ειπες. Δεν σου αρεσα;»

«Τι εννοείς ήμουν θερμός;»

«Καναμε σεξ. Δεν θυμάσαι; »

«Αποκλείεται.Αφου σου ξεκαθαρισα οτι δεν σε θελω. Γιαυτο με μεθυσες; Και τι σκατα επαθα και ειχα μελανιες στο σβερκο μου;»

«Εγω σε ποτισα; Πας καλα; Σε λιγο θα μου πεις οτι σε βιασα. Αν θες να ξέρεις και εγω λιωμα ήμουν!»

«Ωχου! Δεν πιστεύω οτι εκανα κατι μαζι σου. Δεν θα θυμασαι καλα.»

«Δυστυχως για εσενα,ημουν παρθένα και ξερω οτι δεν είμαι πια.»

«Γαμωτο,πες μου οτι με δουλευεις.»

«Οχι. Και το σημαδι στο σβερκο σου εγω στο εκανα. Πλεον εισαι ενας απο εμας.»

«Τι εννοεις;» ρωτησα με κομμενη ανασα.

«Ακομη δεν εχεις καταλαβει αλλαγες στη ζωή σου; »

Εμεινα ακίνητος για μια στιγμη απο το σοκ,προσπαθωντας να αντιληφθώ, τι μου ειπε η Αλεξάνδρα μόλις τωρα.

«Γιατι; Γιατι μου το εκανες αυτο;»
Την ταρακουνουσα πλεον απο τα μπράτσα δυνατά.

«Συγνωμη,δεν κρατήθηκα. Σε εκανα εναν απο εμας,αλλα ταυτόχρονα σε προστατεψα.Πληθαίνουμε και οριακα τρεφομαστε με τα ζωα της περιοχής. Ειναι θεμα χρόνου για τα χειρότερα.»

«Μα το θεο δεν ξερω πως κρατιέμαι και δεν σε πνιγω τωρα! Ειμαι εξοργισμενος και απελπισμενος.Δεν ξερω τι αλλο θα παθω ουτε τι πρέπει να κανω. Με σκοτωσες,δεν με εσωσες.»

«Ηρεμησε. Σε παρακαλώ.Το μονο που θα σε ενοχλεί λίγο, ειναι το έντονο φως. Οσο για το τι θα κάνεις,νομιζω το ξέρεις ηδη.Οταν εισαι η πρωτη ερωτικη σχεση ενος βρυκολακα και σε σημαδεψει,αυτό σε κανει αθανατο. Πρέπει ομως να ξερεις,οτι αν καποιο θύμα σου ειναι παρθενα, πεθαίνεις.»

«Θα κοιμαμαι στο σπίτι μου και θα με βρίσκει το πρωι πανω στα κουφαρια; Δεν θυμάμαι τιποτα ενδιάμεσα. Το καταλαβαινεις; Πως θα αντιληφθω ποτε παω να βλαψω αλλον άνθρωπο;»

«Δυστυχώς σε αυτη την φαση,ολα είναι πιθανά. Δεν μπορεις να ελέγξεις τι κανεις και σε ποιον.»
Δακρυσε και κοιταξε στην άλλη κατεύθυνση.

«Γιατι κλαις; Συγκινηθηκες για την καταντια που μου προκαλεσες;»

«Σταματα. Θελω να σου εξομολογηθώ κατι. Τον Σαββα τον αγαπουσα. Δεν το ήθελα. Με πηρε ο υπνος στο σπίτι του και ειχε κλειδώσει. Ενας εγκλωβισμενος βρυκολακας θα τραφει με οτι βρει εύκαιρο. Σαν τα αγριμια είμαστε,που την στιγμή της πεινας σκέφτονται την επιβιωση τους και μονο.»

Έτρεμε ολόκληρη και ξεσπασε κλαίγοντας με λυγμούς.
Επεσε στην αγκαλια μου πιστευοντας οτι θα την παρηγορησω,οταν η Αλικη πλησίασε θυμωμένη.

«Μη μου πεις πως αγγαλιαζεστε φιλικά. Μου είπαν ότι εσεις οι δυο στο πάρτι της πηδιόσασταν, αλλα δεν το πίστεψα η ηλιθια και ειχαν δικιο.»

Δεν ειχε νοημα να την πεισω για το αντίθετο. Πονούσε πολύ αυτο που θα εκανα, αλλα δεν ειχα αλλη επιλογή πλεον.

«Ειναι αλήθεια. Θα σου ελεγα με τροπο να χωρίσουμε,για να μην σε πληγωσω,αλλα με προλαβανε.»

«Εγώ σε χωριζω,γιατι εισαι ανάξιος να σταθεις διπλα μου. Αυτη μια χαρα σου ταιριάζει» ειπε και φορωντας το σκληρο της προσωπειο που καλυπτε τα κομματια της,εφυγε.

Ήξερα οτι πονάει οσο και εγώ,αλλα δεν θα την εβλαπτα ποτε. Την αγαπάω πολύ και θα την προστατέψω απο εμένα. Έτσι κι αλλιως σε ενα μηνα μετακομίζει και δεν θα κινδυνεύει εδω. Θα φροντίσω να γινω η σκιά της μεχρι να ειναι ασφαλής.

Γύρισα πλάτη στην Αλίκη, αποφεύγοντας την πιθανοτητα να γυρισει και να δει ότι έκλαιγα. Η Αλεξάνδρα ζήλευε, αλλά μου φέρθηκε στοργικά αγκαλιάζοντας με.

«Είμαι ερωτευμένη μαζί σου και υποφέρω που κλαίς για την αγάπη σας. Όμως ξέρω ότι μπορείς να την διεκδικήσεις ξανά μόλις κοντρολαρεις αυτο που είσαι τώρα. Ξερω οτι με μισεις γι'αυτό αλλα σκεψου το αλλιώς. Δες το σαν δωρο. Εισαι αθανατος. »

«Τι να την κανω την αιωνιότητα, οταν θα ειμαι δυστυχισμενος; Φυσικα σε μισω που κατεστρεψες την ζωη μου. Φυγε απο μπροστα μου.»

Οι επομενες μερες μεχρι το κλεισιμο των σχολείων, ηταν βασανιστικές. Την είχα συνέχεια κοντά μου και δεν μπορούσα να της φωνάξω οτι την αγαπω. Ημουν ερμαιο των καταστασεων.

Τηρησα την υπόσχεσή μου στον εαυτό μου και ειχα γινει ο προστατης της. Τις νύχτες αφου σιγουρευομουν οτι κοιμοταν,πηγαινα σε αγροκτηματα να τραφω και τα ξημερώματα επεστρεφα σπιτι,για να σβησω τα ίχνη της πραξης μου. Αυτο επαναλαμβανοταν μεχρι που μετακομισε.

Δυσκολευομουν να διανυω τοση απόσταση καθημερινά, αλλά δεν σταματησα,ουτε οταν την ειδα να με ξεπερνα και να κανει δεσμο.

Καταφερα να μπω στην πανεπιστημιο να σπουδασω ιατρικη και
εφυγα για να κανω πραξη το ονειρο μου, στην πολη που θα ημουν κοντα της.

Συνεχίζεται....